99 Zweepslagen

Luister?

Michelle slaakt een diepe zucht. Ze staat in de woonkamer en staart uit het brede raam. Ze heeft alles wat haar hart maar kan wensen en toch voelt ze zich niet blij. Ze mist wat. Geërgerd haalt ze haar handen door haar lange bruine krullen. Ze kijkt naar haar man die de barbecue aanzet in hun prachtig aangelegde tuin. De paarse lavendel geurt haar door de openstaande schuifpui tegemoet.

‘En hier is nog heerlijke satésaus.’ Het is de stem van Madame Estelle. Zoals iedere dag, maakt ze heerlijke gerechten. Haar hakken klikken op de witte stenen vloer als ze Michelle voorbijloopt. ‘Kom lekker naar buiten Michelle,’ roept ze in het voorbijgaan. De tafel is op het terras gedekt. Michelle is niet in staat zich te bewegen. Ze snapt ook niets van zichzelf. Alles heeft ze. Een prachtige villa, een lieve man, fantastische vakanties naar de mooiste oorden. En toch, ze mist wat. Wist ze maar wat. Dit gevoel, dat ze niet lekker in haar vel zit. Dat had ze vroeger ook vaak op school. Vooral als ze zo opzag tegen die proefwerken.

Met een lichte glimlach denkt ze terug aan deze tijd en wat ze deed om gedisciplineerd te blijven. Een manier waardoor ze beter haar aandacht erbij kon houden. Een aanpak die ze nog nooit met iemand had gedeeld. Uit haar groene bureaula pakte ze een liniaal. Haar gedachten zijn weer helemaal in deze tijd. Wat had ze het benauwd, die ene keer dat haar moeder opeens haar kamerdeur opende. Nog net kon ze…

‘Aha, hier ben je.’
Haar man Michael komt binnen en legt zijn grote handen op haar schouders en masseert de druk weg. ‘Kom schat,’ fluistert hij in haar oor. Een heerlijke koude rosé staat voor je klaar. Daarbij de heerlijkste biefstuk zoals alleen madame Estelle kan maken. Hij draait haar om en even kijken ze elkaar recht in de ogen. Zachtjes beroeren zijn lippen de hare. Ze voelt de strakke borstkast van haar man. Ze voelt zijn heetheid, zijn passie. Zachtjes duwt ze hem van zich af. Waarom? Waarom heeft zij nu niet hetzelfde fijne opgewonden gevoel?
Michael voelt de afwijzing. Hij kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.

‘Sorry Michael, ik denk dat ik gewoon een beetje moe ben,’ stamelt ze.
Zijn lieve blauwe ogen veranderen in felle donkere spleetjes.
‘Dan ben je wel heel vaak moe Michelle,’ reageert hij afgemeten.
Met grote passen loopt hij bij haar weg en gaat de tuin weer in. Even blijft Michelle staan, het voelt alsof Michael haar een klap heeft gegeven. Hij begrijpt haar niet, ze begrijpt zichzelf niet. Langzaam, met haar hoofd naar beneden gericht, loopt Michelle haar man achterna. De geurende rozen, de hete zon op haar armen. Normaal wordt ze daar blij van, maar nu kan ze het niet voelen. ‘Sorry Michael,’ stamelt ze en ze laat zich naast hem op de schommelbank glijden. Ze pakt zijn hand. Michael reageert niet. Zacht laat ze hem weer los. In stilte schommelen ze. Ieder in eigen gedachte verzonken. Naast elkaar, maar eigenlijk los van elkaar.

Wordt vervolgd…