Greyhound – deel 1

Luister?

Het is niet druk in de late Greyhound bus van Philadelphia naar Boston. John kijkt om zich heen, de stoelen voor en achter hem zijn vrij, aan de andere kant van het gangpad zit een jonge brunette naar haar laptop te staren. Ze heeft haar bruine haren in een staartje, maar dat zit kennelijk niet lekker, want ze frunnikt er voortdurend aan.

Hij pakt zijn map met de agenda van het congres, waar hij naar toe gaat, maar na een tijdje valt langzaam de duisternis in. Nog slechts het gezoem van de bus te horen is; buiten is er bijna niets meer te zien. In de spiegeling van het raam, alleen het interieur van de bus. Zijn buurvrouw heeft de laptop dicht geslagen en in een tasje naast haar op de stoel gelegd. Ze trekt weer aan haar haren en maakt de staart los, zodat de bruine lokken langs haar gezicht vallen.

In het raam ziet hij hoe ze haar schoenen uitschopt, haar lange benen op de bank trekt en haar hoofd op de tas van de laptop legt. Ze draagt een strakke zwarte broek met daarboven een lichtblauwe gestreepte blouse met een diepe V-hals. Ze heeft kleine, maar zo te zien stevige borstjes. Doordat ze op haar zij ligt, schuift de “bovenste” borst iets naar beneden en John ziet de rand van haar kleine beha. Alsof ze merken dat hij ernaar kijkt, worden de tepels harder en harder; hij ziet ze bijna groeien.

Hij heeft zijn stukken weggelegd en leunt met zijn rug half tegen het raam. Zijn hoofd knikt naar beneden en het lijkt of hij slaapt, maar door zijn oogharen blijft hij naar het meisje kijken. Ze intrigeert hem, hoewel ze zeker 20 jaar jonger is dan zijn 44 jaar. Hij heeft al jaren een vriendin en natuurlijk kijkt hij wel eens naar andere vrouwen, maar nooit heeft hij de intentie gehad verder te gaan, dan alleen kijken. Maar deze heeft iets, waardoor hij het niet kan laten haar te volgen met zijn ogen.

De vrouw ligt niet lekker en probeert een andere houding. Ze heeft haar benen nu op de laptop gelegd en met haar hoofd ligt ze deels tegen de rugleuning, deels tegen het raam. Haar tepels steken nu recht vooruit en drukken tegen de stof van haar blouse. Haar hoofd valt nog iets verder achterover en langzaam zakt ze in een onrustige slaap. Even sluit John ook zijn ogen, maar na een paar minuten kan hij het niet laten haar weer te begluren.

Ze slaapt nu echt en haar mond is open gevallen. Ondanks de rare houding, vindt hij dat ze er zeer aantrekkelijk uitziet. De open mond accentueert haar fijne gezichtje en hij kijkt haar nu openlijk en strak aan. Voor het eerst sinds jaren voelt hij weer iets in zijn buik, geen erotische prikkels, meer een soort kinderverliefdheid, die hij eigenlijk niet kan plaatsen.

Hij zoekt naar de oorzaken en hoewel hij haar nog aanstaart, is zijn gedachte niet bij wat hij voor zich ziet. Daardoor merkt hij te laat dat ze haar ogen heeft geopend en terugkijkt. Even meent hij een glimlach om haar lippen te zien, maar ze reageert verder niet en probeert weer een andere houding. Nu heeft ze haar rugzak achter zich gezet om meer steun te krijgen, maar ook in deze pose komt ze niet echt tot slapen. Ze kijkt weer op en glimlacht nu werkelijk: “Het lukt niet echt, zo’n kussen is toch te hard”.

Waarom weet hij niet, maar John hoort zichzelf ineens zeggen: “Kom dan hier liggen met je hoofd op mijn schoot, dat is veel comfortabeler”. Hij voelt zich rood worden en schaamt zich voor de opmerking, maar tot zijn verbazing staat ze op, schuift haar rugzak en laptop bij elkaar op de stoel en steekt het gangpad over. Hij staat op en laat haar langs zich heen naar de raamplaats. Ze gaat zitten en zegt: “Ik heet Jennifer”. “John”, kan hij nog net, bijna stamelend, uitbrengen. Hij gaat ook zitten en zet zijn benen zo neer, dat er een redelijk grote ruimte ontstaat, waar haar hoofd op kan rusten. Ze trekt haar benen weer op de bank, gaat op haar rug liggen en legt haar hoofd zijdelings op zijn schoot. John zit klem, hij weet niet goed, waar zijn rechterarm moet blijven en voor zijn gevoel heeft hij nog steeds een rood hoofd.

Binnen de minuut valt Jennifer in slaap, en weer valt haar mond open en is John verkocht door dat leuke gezichtje. Zijn ogen glijden over haar borst, waar de tepels weer hard geworden zijn, naar het raam. Heel in de verte ziet een lichte gloed, die ongetwijfeld duidt op het bruisende New York. Het is doodstil in de bus; iedereen lijkt te slapen, her en der klinkt zelfs een licht gesnurk. De ademhaling van Jennifer heeft het gelijkmatige van een slapend mens aangenomen.

Zijn eerst beknelde rechterarm schuift van de rugleuning naar een plekje naast haar lichaam, zijn handen reiken tot haar heupen. Hij trilt en krijgt weer dat gevoel in zijn buik, hij heeft zichzelf niet meer in de hand. Langzaam schuift zijn arm naar boven, zijn hand streelt nu haar stevige kleine borsten over de dunne stof van de blouse. De tepeltjes prikken als spijkers tegen zijn vingers. Hij heeft enkele gêne meer. Zijn linkerhand streelt nu haar lange donkere haar en zijn rechter kruipt via de V-hals naar binnen; hij kan er niets meer tegen doen. Jennifer blijft gewoon door ademen, ze vertoont geen enkel spoor van weerstand. Ook niet als zijn hand de rand van de beha bereikt en zijn vingers zich een weg er onder zoeken. Heel zachtjes kneedt hij haar linkerborst en strelen zijn vingers haar gezwollen tepel. Dan verplaatsten ze zich naar de rechterkant en wordt het ritueel herhaald.

Jennifer lijkt iets sneller te gaan ademen, maar ze beweegt niet, alleen haar benen strekken zich iets, voor zover dat kan. Haar mond ligt nog steeds wagenwijd open en toont een mooie rij hagelwitte tanden, waarvan de voorste iets naar buiten staan. John heeft zijn rechterhand onder de blouse vandaan getrokken en zijn arm glijdt nu over haar buik naar beneden. Zijn vingers voelen de gladde stof van haar broek en op het moment dat zijn hand haar kruis bereikt, lijkt het of ze haar benen iets uit elkaar schuift. Voorzichtig strelen zijn wijs- en middelvinger het plekje tussen haar dijen. De broek zit zo strak dat hij duidelijk het spleetje voelt, dat daartussen zit.

Hij kijkt naar Jennifers gezicht, maar dat vertoont geen enkele reactie. De mond is open, de ogen zijn dicht. Nog steeds handelt John zonder er iets tegen te kunnen doen, zonder zich echt te realiseren waar hij mee bezig is, alles lijkt automatisch te gaan. Zijn linkerhand ligt nog steeds op haar hoofd en streelt beurtelings de lange haren en haar rechterwang. Met een snelle beweging maakt zijn rechterhand de knoop van haar broek open en trekt de rits iets naar beneden. Hoewel de broek nog strak zit, kan zijn hand net bij de plekjes waar hij graag wil komen. Hij voelt een dun streepje schaamhaar en daaronder al snel een opgezwollen bultje. Zijn middelvinger glijdt langs de verhoging belandt in een nat geworden inkeping. Zijn wijsvinger voegt zich erbij en zacht maar nadrukkelijk glijden ze over het klitje en af en toe het spleetje binnen.

Jennifers ademhaling begint sneller te worden, ze drukt haar hoofd tegen zijn arm en sluit haar mond. Terwijl zijn vingers ritmisch hun werk doen, begint haar onderlichaam te bewegen. Hij ziet dat ze haar lippen samen perst en drukt zijn hand op haar mond. Eén vinger schuift hij tussen haar lippen en met de rest dekt hij haar mond zo af, dat er bijna geen geluid uit kan komen. Zijn rechterhand voelt dat haar kutje zich samentrekt. Zijn twee vingers raken een paar seconden bekneld en dan ontspant Jennifer zich.

Nu pas gaan haar ogen open en ziet John haar grote donkere ogen glinsteren van genot. Ze glimlacht weer en pakt zijn hand, die nog op haar kutje ligt beet en drukt die tegen zich aan. Met haar andere hand pakt ze zijn linkerarm en duwt de hand onder haar beha tegen haar borst. “Nog even stevig beetpakken”, fluistert ze, “dit was zo lekker!” Na een tijdje komt ze omhoog en trekt haar broek dicht. Ze gaat naast hem zitten kijkt hem aan: “Nu niets meer zeggen”. Ze zijn allebei te verbaasd om geluid te maken. Heel lang blijven ze zwijgend naast elkaar zitten. Af en toe kijken ze elkaar aan, vaak kijken ze naar buiten de donkere nacht in. Het is nog meer dan twee uur naar Boston. John krijgt slaap, maar vermant zich, want hij wil niet lomp overkomen. Jennifer laat zich gaan en met haar hoofd op zijn schouder, valt ze weer in slaap.

Als ze Boston binnen rijden, tikt John op haar schouder. Ze schrikt wakker en kijkt naar buiten. “Waar moet je heen?”, vraagt ze. Naar de overkant van de rivier, antwoordt John, daar is mijn hotel. “Komt goed uit.”, zegt ze, “ik moet naar Cambridge, daar heb ik een appartement vlakbij de campus van Harvard, kunnen we samen een taxi nemen”.