Lise (8) – D-day

Luister?

Er volgde een hectische periode. De dagen na het vertrek van Juris was haar levenslust verdwenen. Lise leefde op de automatische piloot. Ze had een indringend gesprek met Peter gehad waarbij ze verklaarde een eind aan haar relatie te willen maken. Peter begreep er niets van. Uiteindelijk had Lise opgebiecht dat ze waarschijnlijk zwanger was. Aan haar gespannen en gevoelige borsten had ze de zwangerschapsverschijnselen reeds opgemerkt. Peter had geschokt gereageerd. Het had de beëindiging van hun relatie wel gemakkelijker gemaakt. Peter wilde geen kinderen en natuurlijk al helemaal niet van een andere man. Hij was diep in haar teleurgesteld. Lise voelde zich schuldig maar haar schuldgevoel werd overschaduwd door het gemis en verlangen naar Juris.

Na veertien dagen werd Lise wakker geschud uit haar lethargische toestand. Het was D-day besefte ze. Zou het onthullen van de bewuste stick zijn terugkeer bespoedigen? dacht ze hoopvol. Het werd een dag die haar leven lang zou bijblijven.

Lise was om de gebruikelijk tijd op kantoor verschenen. Ze droeg nog steeds de vertrouwde hobbezakken. Het was niet dat ze de nieuwe kleding niet wilde dragen maar het leek haar veiliger om niet te veel af te wijken van haar normale doen en laten. Haar collegae zouden zich af kunnen vragen wat er met haar gebeurd was wanneer ze zich in de chique vrouwelijke kleding zou vertonen. Lise was voorzichtig geworden na een opmerking van haar buurvrouw over het lawaai dat een aantal dagen geleden ‘s avonds uit de keuken kwam. Lise besefte dat het de keukentafel moest zijn geweest die tijdens hun heftige laatste neukpartij tegen de muur aan had gebonkt. Ze had blozend iets verzonnen over een plank die aan de muur bevestigd moest worden en snel een einde aan het gesprek gemaakt.

Deze dag was ze uiteraard gespannen, toch was Lise opvallend kalm. Ze had al gevraagd om een gesprek met de hoofdofficier van Justitie. Aan het einde van de dag had hij wel even tijd voor haar. Ze kende hem als een zakelijke maar rechtvaardige man. Toen Lise om kwart over vier zijn kantoor werd binnengelaten begroette hij haar bij haar naam. Lise herinnerde zich het ijzersterke geheugen van de man. Hij kende zelfs de namen van het ondersteunend personeel uit zijn hoofd. Lise nam plaats aan een van de stoelen voor zijn imposante bureau. De man keek haar afwachtend aan. “Ik wil iets bekennen,” begon Lise schuchter. “Een paar weken geleden kreeg ik een envelop in mijn bus die een USB-stick en een briefje bevatte,” verzon ze. “Op het briefje stond dat de stick uitermate gevoelige informatie bevat en het verzoek aan mij was om het veilig in de kluis van het arrondissement te leggen. In de eerste instantie wilde ik de brief met inhoud weggooien maar later dacht ik, wat kan het voor kwaad om het in de kluis te bewaren. Dat heb ik dus gedaan.” zei ze berouwvol. “Je hebt hier niemand van op de hoogte gebracht?” vroeg de hoofdofficier. Lise schudde ontkennend haar hoofd. “Ik heb het er stiekem ingelegd, verstopt onder een paar papieren,” zei Lise naar waarheid. “Waar is het briefje?” wilde de hoofdofficier weten. “Dat moest ik vernietigen,” loog ze vervolgens. “Nou laten we dan maar eens gaan kijken,” besloot hij.

Samen liepen ze naar de kluis. De hoofdofficier was uiteraard gemachtigd om de kluis te openen. Lise was er volgens de regels als getuige bij. Na enig zoeken vond hij, tot Lise’s grote opluchting, het stickje. “We bekijken het op de beveiligde computer,” zei de hoofdofficier.

Ze liepen nu een andere ruimte in. Op een paar mensen na was het kantoor inmiddels verlaten. De beveiligde computer stond in een aparte ruimte. Hier werden vaker bestanden op uitgelezen waarvan de afkomst twijfelachtig was. De computer was niet verbonden met het netwerk en de internetaansluiting was uitgeschakeld. Na het opstarten van de computer plaatste de hoofdofficier het stickje in de USB poort. Lise keek nieuwsgierig over zijn schouder mee.

Er gebeurde eerst niets nadat het bestand op de stick geopend was. Het scherm bleef zwart. Er verscheen alleen regelmatig een witte streep door het scherm. De hoofdofficier van justitie schoof onrustig op zijn stoel heen en weer. Lise zag dat hij ongeduldig werd. De man keek op zijn horloge. Op dat moment zag Lise dat er wel degelijk een verandering was opgetreden. Het internetlampje was op gaan flikkeren. Had de hoofdofficier het opgemerkt? Lise dacht van niet. Plotseling werd het beeld gevuld met tekst.

Het meeste was in het Engels geschreven maar ze herkende ook het cyrillische schrift afkomstig van Rusland. Daar zou de Russische specialist naar moeten kijken. De hoofdofficier begon met stijgende verbazing te lezen. Lise probeerde over zijn schouder mee te lezen. Ze zag dat er vele namen werden genoemd, data en verwijzingen. Ze kwam de naam Mogilevitsj tegen. Ze schrok. Dat was toch de belangrijkste leider van de Russische maffia? “Semjon Joedkovitsj Mogilevitsj,” sprak de hoofdofficier hardop. “Lise, besef je wel dat we hier bijzonder explosief materiaal in handen hebben? Er staat belastend bewijs in over grote kopstukken van over de hele wereld. Als dit bekend wordt…” De hoofdofficier las snel verder. De Russische teksten werden overgeslagen. De Engelse tekst ging verder met verslagen over Westerse banken die verbonden met de beruchte maffialeider zouden zijn, regeringsleiders die wel degelijk op de hoogte waren en zelfs betrokken waren bij de wapen en drugshandel van ‘The Brainy Don,’ zoals hij genoemd werd vanwege zijn opmerkelijke zakelijke capaciteiten. “Mijn god,” zei hij. Dat worden nachten overwerk. Vergaderingen met regeringsleiders over wat er naar buiten mag komen en vooral wat beslist niet uit mag lekken.” De hoofdofficier leek haar aanwezigheid vergeten te zijn. Lise kon alleen maar denken aan de Russische maffialeider. Als dit de man was waar Juris voor op de vlucht was, dan liep zijn leven in gevaar. Dat was haar wel duidelijk.

Ze kwamen aan het eind van de tekst. De laatste regels waren in het Nederlands geschreven. ‘Einde proces’. stond er. ‘Ik dank u voor uw aandacht. De informatie zal zijn weg naar de media weten te vinden.’ Patiesā cieņā, Juris.

Lise kon haar ogen niet geloven. Hij had zijn echte naam er onder geplaatst! Dit was een regelrechte provocatie naar Mogilevitsj. De hoofdofficier slaakte een kreet van schrik. Met een ruk trok hij de stick uit het apparaat. “Nee, dat kan niet waar zijn!” riep hij vertwijfeld. De hoofdofficier had nu ook de internetverbinding opgemerkt. “Hoe kan dat nou, ik weet zeker dat er geen verbinding was, nee, dit is onmogelijk!” schreeuwde hij. Lise zweeg. Ze had reeds kennis gemaakt met Juris’ vaardigheden op dat gebied. De officier keek haar verwilderd aan. “Weet je zeker dat je niet meer informatie hebt gekregen?” vroeg hij haar. Lise schudde ontkennend haar hoofd. “Ik moet direct de minister waarschuwen,” zei de hoofdofficier terwijl hij haastig opstond.

De tijd die hierop volgde was één grote chaos.
Het arrondissementsparket Oost-Nederland werd aan een groot onderzoek onderworpen. Het personeel werd verhoord, ook Lise. De hoofdofficier had haar goddank gespaard en haar niet genoemd als oorzaak van deze chaos. Zo kwam ze er betrekkelijk gemakkelijk van af. Ze werd wel voor onbepaalde tijd op non actief gesteld.

Met name de kleine persbureaus hadden de informatie gretig naar buiten gebracht. De grote bureaus waren terughoudender met informatie op last van de regering. Bepaalde landen waren erg summier met de onthullingen. Het maakte niet uit. Over de hele wereld was nu bekend wie en tot hoe ver grote kopstukken betrokken waren bij de praktijken van ‘The Brainy Don.’ Lise vreesde voor het leven van Juris. De hele wereld zat nu achter hem aan. Het deed haar denken aan Julian Assange die nog steeds vervolgd werd vanwege zijn betrokkenheid met WikiLeaks. Voor zover ze wist zat hij nog steeds vast op de Ecuadoriaanse ambassade in Londen.

Zou ze Juris ooit weer terugzien? dacht ze vertwijfeld. Hij was in zijn voordeel omdat er betrekkelijk weinig over hem bekend was. Mogilevitsj zou wel degelijk het nodige over hem weten, dacht ze verbitterd. Ze was er zeker van dat deze man achter de dood van zijn familie zat. De onthullingen die Juris over hem de wereld in had gestuurd was een persoonlijke vendetta geweest. Lise had van de zenuwen haar nagels tot op het bot afgekloven. Mogilevitsj zou hem nooit met rust laten. Hij was bekend om zijn fotografische geheugen.

Maanden verstreken. Kabinetten vielen, regeringsleiders traden af evenals directeuren van banken en vooraanstaande bedrijven. Het gevolg was een wereldwijde beursval en een daaropvolgende dreigende economische crisis. Gelukkig hadden de onthullingen van Juris ook een positief effect. Mogilevitsj zijn macht was tanende. Belangrijke zakenpartners lieten het afweten, bang om besmet te raken met het ‘Jurisvirus.’ Behalve door de FBI werd er ook door andere partijen een jacht op de man geopend die zich ergens op het Russische platteland schuilhield. Het zou niet lang duren eer hij gepakt zou worden. De bereidheid om hem te verraden was gegroeid mede veroorzaakt door de royale beloningen die uitgeloofd werden na bruikbare tips.

Pas na zes maanden kreeg Lise een verlossend telefoontje.
Lise hoefde nog steeds niet terug te keren naar het arrondissementsparket, als excuus werd haar zwangerschap gebruikt. Ze had inmiddels een mooie rond buikje gekregen. Ze moest zich nu zo langzamerhand gaan voorbereiden op de komst van haar kindje. Over drie maanden zou het zo ver zijn. Lise zat die avond juist te overpeinzen of ze Juris voor de bevalling terug zou zien. Of ze hem überhaupt terug zou zien. Hij leefde misschien niet eens meer! Lise werd er wanhopig van. Tranen welden op uit haar ogen. Ze miste hem zo verschrikkelijk. Haar hele wezen snakte naar zijn aanwezigheid. Ze wilde zo vreselijk graag in zijn armen liggen. Zijn vertrouwde geur opsnuiven. Maar dit zou misschien nooit meer gebeuren.

Tenslotte barstte Lise in een onbedaarlijke huilbui uit. Ze werd opgeschrikt doordat haar mobiel rinkelde. Lise nam nog nasnikkend op. “Lise, mana mīļotā.” hoorde ze aan de andere kant van de lijn. “Juris!” schreeuwde Lise. Haar hart maakte een salto. “Oh Juris, jij bent het! Goddank, je leeft nog!” “Ja, ik leef nog,” lachtte Juris. “Mīļotā, wat ben ik blij om je stem weer te horen. Ik heb zo naar je verlangd! Ik kan niet lang praten maar ik wil je alleen vragen om nog even geduld te hebben.” “Juris,” ging Lise op zachte toon verder, “Je wordt vader. We krijgen een dochter.” Het werd even stil aan de andere kant van de lijn. Toen hoorde ze Juris met verstikte stem zeggen: “O, Lise, mana mīļotā, wat maak je mij hier gelukkig mee.” “Ik verwacht het over drie maanden, ben je dan weer terug?” vroeg Lise hoopvol. “Es apsolu, dat beloof ik. Heb nog even geduld mana mīļotā, het is bijna voorbij. Ik moet nu ophangen Lise. Es tevi mīlu.” En met deze woorden verbrak hij de verbinding. Lise huilde opnieuw. Het waren nu tranen van opluchting. Juris leefde nog en hij zou binnenkort weer bij haar zijn. Lise legde beschermend haar handen rond haar buik. Hun dochter zou niet vaderloos opgroeien.

Lise moest nog twee maanden geduld hebben. Toen ze op een een warme julidag thuiskwam na een controlebezoek aan de verloskundige bespeurde ze een verandering in de atmosfeer. Lise was door haar zwangerschap uiterst gevoelig geworden voor de geringste details. Ze liep, zo snel haar volle ronde buik het toe liet, naar de keuken.

Daar stond hij bij het raam met een blik vol verlangen op haar te wachten. Haar eigen Juris!! Zijn haren waren gegroeid en weer donker geworden, hij droeg een wit overhemd bij een nette pantalon maar het was onmiskenbaar Juris. Juris keek haar aan met zijn nog immer helder blauwe ogen. “Mīļotā, meisje wat ben je mooi. Lise wierp zich in zijn uitgestrekte armen. Minutenlang bleven ze in deze innige omhelzing staan. Ze wilde hem nooit meer loslaten. Juris ging met zijn handen over haar ronde buik. “Meita,” zei hij fluisterend. “Ik krijg een dochter.” Hij keek haar intens verliefd aan. Lise las ook begeerte in zijn ogen. Gretig kuste hij haar heerlijke lippen. Lise voelde tot haar verrassing de wellust in haar onderbuik opwellen. “Ik weet een geschikt standje bij hoogzwanger vrouwen,” zei hij begerig. Lise lachte. “Oh Juris, je bent onverbeterlijk,” zei ze. Maar ze volgde hem maar wat graag de trap op naar haar slaapkamer.