Wow! Die is groot – De wandeling

Luister?

Een uur later zei Ingo: “Ik zit vol”, en roffelde op mijn buik. “Jij ook, hottie.” Het deed zijn vriendin blijkbaar niks dat hij een andere vrouw een compliment maakte. “We gaan afwassen”, zei ze. “Dat is hier geautomatiseerd”, zei Dik. “We hoeven alleen in te ruimen en de machine doet de rest”, voegde ik toe. “En uitruimen, natuurlijk.

Laten we naar zee gaan”, ging ik verder. “Dat hadden wij ook in gedachten”, zei Aurelia. “Onderweg komen we langs een sportplaats.” We trokken onze bovenkleding aan, deden de rugzakken met proviand en strandspullen om, en gingen op pad.

Hand in hand wandelden we weg; Dik en Aurelia, en Ingo en ik. Na een paar bochten werd het pad smaller en de natuur wilder. Wij omarmden elkaar alsof we elkaar jaren kenden. Na een minuut of tien werd het terrein opener en even later stonden we op de sportplaats. Daar waren een volleybalveld met stenen net, een veld dat voor verschillende sporten gebruikt kon worden, en een paar wipkippen. Midden op het gras stonden een paar gewone wippen en een pingpongtafel. Een trimbaan met verschillende stations liep dieper de natuur in en kwam er weer uit terug. Wij waren de enigen.

“We hebben onze bats en ballen niet bij ons”, zei Ingo. “Nou, wacht”, zei Dik en hij dook in de rugzak die hij gedragen had. “Tromgeroffel. Tataa. Twee bats en één balletje.” Hij gaf mij en Aurelia een bat en gooide het balletje op tafel. Ik was al lang vergeten dat ze daar in zaten.

“Dames: set één.” Ik zette mijn rugzak neer en rende om het balletje te pakken en de eerste opslag te hebben. Die eerste set ging gelijk op en we eindigden ex aequo. Het zweet droop van mijn gezicht. “Daar krijg je het warm van”, zei ik en trok mijn sweater uit. Ik zag dat Aurelia haar polo uit deed. De tweede set speelden we topless. Die set verloor ik ondanks de aanmoedigingen van Dik. “Nu helemaal bloot!”, riep Ingo. “Ja, helemaal poedel!”, riep mijn man.

Ik beoordeelde mijn situatie. Wilde onze mannen wel een pleziertje doen. Er was waarschijnlijk niemand anders. Er had één vreemde auto gestaan. We waren niemand tegen gekomen. En ik had het heet.

Bloedheet. Er was natuurlijk altijd een kans dat een hondenuitlater het zou zien, of dat er één of meer na ons gekomen waren. Maar die kans was klein. Ik vond het wel opwindend om me zo te showen, zeker nu mijn eigen man er bij was.

Kennelijk dacht Aurelia er ook zo over, want ze trok haar spijkerbroek uit. Snel keek ik naar Dik, en zag dat hij naar haar keek. Ook haar vriend deed dat. ‘Okay, Di. De enige manier om hun aandacht te trekken, is in je blote kont te gaan staan.’ Ik maakte de riem van mijn rok los en trok de rits naar beneden. Tegen de tijd dat ik de rok uit had, had ik de aandacht van de heren. ‘Als er nu iemand in de bosjes ligt, krijgt hij de show van zijn leven’, dacht ik toen ik uit mijn tanga stapte. Ik had alleen de laarzen nog aan.

De derde set speelden we zonder kleding. Onze billen dansten, onze borsten sprongen op en neer. Verlekkerd keek ik naar die van Aurelia. Een cupmaat minder dan ik, schatte ik, en lekker stevig, net als haar achterste. Volgens hun site waren ze hetero, maar je kon nooit weten. Zaak voor Dik om dat met Ingo te bespreken, als mannen onder elkaar.

We maakten de set niet af. Het was te heet. “Naakt over de trimbaan!”, riep Ingo. “Net als de oude Olympiërs.” “Dat waren mannen, dombo”, riep Aurelia. “After you”, riep ik. Ze lachten schaapachtig.

Glimmend van het zweet liepen Aurelia en ik met onze mannetjes verder. Ik scande regelmatig de omgeving of er echt niemand was. Ze zouden volledig onvoorbereid zijn op twee blote vrouwen naast twee geklede mannen. Ik voelde de hand van Ingo op mijn billen. Zo af en toe kneep hij zachtjes of streelde het lekkere plekje vlak boven mijn bilspleet.

Na een paar minuten bereikten we een uitzichtpunt. Het lag iets hoger dan de omgeving en we hadden een goed zicht op het gebied waar we zojuist waren en op het strand. In het midden stond een stenen tafel, met zichtpunten in de omgeving. Een ondeugend plan flitste door mijn gedachten. Ik schoof dat als onuitvoerbaar ter zijde. Bovendien zou de tafel te koud zijn aan onze ruggen en billen.

Ik raakte in gesprek met Aurelia en Dik met Ingo. We gingen op de grond zitten. Ze vertelde dat ze twee kinderen uit een vorig huwelijk had, die al een paar jaar uit huis waren. Ze had Ingo ontmoet in een singlesbar in de stad. Woonden nu drie jaar samen. Ik vertelde dat we er drie hadden, waarvan de oudste op de middelbare school zat. Dat we al heel lang bij elkaar waren en dat we elkaar ontmoet hadden in de kroeg waar ik in het weekend een bijbaantje had. ‘En ook na werktijd bediende, maar dan op een andere manier.’ Ik legde mijn hand op haar knie en schoof die langzaam richting haar buik. ‘Ze legt hem niet weg, Di.’

Als antwoord pakte ze een voet van mij, en begon die te strelen. Aaide mijn kuit en mijn dij. We keken in elkaars ogen. Zag ik daar verlangen of was dat wishful thinking? We hielpen elkaar overeind. Een paar mensen waren op het strand. Een familie liep op ons toe. “Tijd om jullie weer aan te kleden”, zei Ingo. Rok aan. Ik zag dat Aurelia in haar broek gleed. Bovenkleding aan. We waren weer toonbaar.

“Als we over het strand naar rechts lopen, kunnen we via het bungalowdorp terug naar de parkeerplaats“, zei Aurelia. “Mag je hier met de auto op het strand?”, vroeg Dik en wees op de rijdende wagen. “Ja, dat mag. Even verderop is een strandslag voor voertuigen. Je kan verschillende stille plekjes bereiken tot vijf kilometer van hier”, legde Ingo uit. “Ook voor campers?”, vroeg mijn man. Ik wist waar hij aan dacht. “Het gaat tot een bepaalde wieldruk.” “Ik ga het niet proberen. Wil niet vast komen te zitten.”

***

“Je grootste schat bewaar je voor degene met wie je trouwt”, had mijn moeder gezegd. Dat was niet omdat ze preuts was. Integendeel: Ze had me uitgelegd hoe je moest pijpen en aftrekken, en hoe je door wrijven jezelf kon verwennen. Dat had ze maar één keer hoeven doen, hihi, en ik had de smaak te pakken gehad.

Een typische flower power aanhangster die regelmatig van bil ging met iemand anders dan mijn vader. Een keer was ik vroeger uit school omdat een les was uitgevallen; ik kwam de buurman tegen in de brandgang en hij kwam volgens mij bij ons vandaan. Dat kon geweest zijn om iets te lenen, maar mijn moeder had een rood gezicht gehad en d’r haar had in de war gezeten. Eén plus één is twee, had ik gedacht. Ik had het haar niet durven vragen en zij had niets gezegd.

Pijpen en aftrekken waren dus geen probleem mij. Ik geloof dat ik de eerste piemel liet spuiten toen mijn borsten pas ontsproten waren en ik net haartjes had. En man, man. Wat gaven die bollingen een macht. Van oud tot jong had er veel voor over om ze te zien en nog meer om ze aan te raken. Maar anders dan mijn vriendin bewaarde ik mijn schat voor de jongen met wie ik zou trouwen. Die levensles nam ik ter harte.

Niet dat mijn vader een heilige was. Regelmatig was hij laat thuis, of een weekend weg. Een keer hoorde ik van Sandra dat zij gehoord had over een bedrijfsfeestje dat uit de hand gelopen was. Eén plus één is twee, Di. Ik durfde hem alles te vragen, maar dit niet. En uit zich zelf zou hij niets vertellen.

Ze wisten het van elkaar en hielden zielsveel van elkaar. Of ze het nu nog met anderen doen, weet ik niet maar ze zijn nog steeds getrouwd.

Dik’s ouders waren anders. Lazen de boeken van Jan Wolkers en Jan Cremer, stiekem. Praatten er met niemand dan elkaar over, want dan zouden ‘ze’ er wat van denken en misschien wel van zeggen. De sixties vonden daar tien jaar later plaats en dan in milde vorm. Seks was daar geen deel van. Dat was voor viezerds. Dat je er van kon genieten als vrouw was ondenkbaar. Dat twee van het zelfde geslacht dat konden ondenkbaarder dan ondenkbaar.

Ik werd met open armen ontvangen en direct in het gezin opgenomen behalve één ding: ‘dat van de vrouwenliefde’. Niemand had het daar over gehad maar ze hadden door dat Sandra veel voor mij betekende; misschien door de manier waarop ik sprak over het meisje dat mijn kameraad was sinds de zandbak op kleuterschool. Dat we samen van haar genoten, vertelde ik maar niet. Net zo min als dat we samen van anderen genoten.

***

Al peinzend was ik iets voor de anderen geraakt. Had nauwelijks gemerkt dat we van het strand af en tussen de villa’s waren. “Als je het breed hebt, mag je het ook breed laten hangen”, hoorde ik Dik zeggen. Ik draaide me om en zag Aurelia tussen de twee mannen lopen. “Waar heb je het over?”, vroeg ik. Ik wachtte tot Ingo naast me was. Dik wees op de huizen. Na het strand waren we in de villawijk beland, die vol stond met kasten van huizen. “Daar komt de laatste, en dan is het nog maar een klein stukje naar de parkeerplaats“, zei Ingo.

De auto was weg maar er waren nieuwe gekomen. In de camper trokken we onze kleding uit. Dik en ik deden een schort om want we gingen koken. “Pasta of chili?”, vroeg ik. “Pasta”, antwoordden ze in koor. “Spaghetti of macaroni?” Spaghetti.” “Rood of wit?” “De saus bedoel je?’’, vroeg Aurelia. “Nee, de wijn”, antwoordde mijn man.

Hij brak een lucifer. De stukjes waren even lang. Brak een andere lucifer. Nu was het ene stukje veel langer dan de andere. Draaide zich kort om en stak daarna zijn vuist naar mij toe. “Di!” “Ik trok het langste stuk. Dat betekende dat hij ging rijden en ik kon drinken. “Rood of wit?”, herhaalde hij. “Ik neem Spa.’’ “Rood.” “Wit.” “Wit”, klonk het. “Ik zet de flessen op tafel, zodat jullie kunnen bijvullen wanneer jullie willen.” We maken er een klein bacchanaal van”, zei Aurelia. “Een orgie, bedoel je”, zei haar man terwijl hij zijn vrouw aankeek. Ze bloosde, of had ik dat mis?

vervolg in Puur genot