Koningin der vrouwen

Luister?

Koningin der vrouwen, deel 1

Op een doodgewone zondagmiddag zat ik wat doelloos te zappen van sportzender naar sportzender toen ik werd opgeschrikt door de zoemer van de intercom. Er stond iemand aan de buitendeur. Ik nam de hoorn van de haak en vroeg wie het was. ‘Hi Jay, je raadt nooit wie er voor de deur staat, doe eens open!’ Ondanks het gekraak meende ik de stem van Mel te herkennen.

Mel, of liever Melike, dat was haar volledige naam was van Turkse oorsprong en had een paar jaar bij mij op de afdeling gewerkt. Ze was een bloedmooie vrouw die nu tegen de 40 liep. Klein, slank en tenger, met prachtig lang krullend haar en die ogen van haar waren om in te verdrinken: heel groot en kastanjebruin. Zo herinnerde ik me haar.

‘Hé Mel, wat brengt jou in onze stad?’ Ze woonde een stad verder en kwam eigenlijk nooit bij ons in de stad. ‘Gewoon een beetje shoppen, een dagje ontspannen’, zei ze. Ik ontgrendelde de deur en wachtte haar op bij mijn voordeur, twee verdiepingen hoger. Dat ze succesvol was geweest bij het winkelen was te zien aan de twee grote plastic tassen die ze met zich meezeulde. ‘Hier”, zei ze, terwijl ze me de tassen plompverloren in me handen duwde. ‘Ik heb geen armen meer over van het sjouwen.’ Ik pakte haar tassen aan en liet haar binnen. Mel liep door naar de kamer en plofte de bank en zei dat ze geen stap meer kon zetten.

Mel zag er nog steeds fantastisch uit, ze was niet veel veranderd in de drie jaar dat ik haar niet had gezien. Ze had niet veel make-up nodig en gebruikte dat dan ook met mate, ze accentueerde slechts haar schoonheid. Ik vroeg of ze iets wilde drinken en ze zei dat ze wel een bakje koffie lustte. ‘Wat brengt jou voor mijn deur?’, vroeg ik nogmaals. ‘Nou’, antwoordde ze, ‘ik heb een probleempje: er is maar weer eens een storing op het spoor en er rijden geen treinen meer, ik vroeg me af of je me niet wilde thuisbrengen’. ‘Natuurlijk joh, is toch helemaal geen probleem, ik zet je netjes voor de deur af’. ‘Daar had ik op gehoopt, is hartstikke lief van je’, zuchtte ze opgelucht.

Stiekem zat ik van haar te genieten, want eerlijk is eerlijk, ze is een schoonheid. Zeker ook door de lange laarzen met hoge hak die ze droeg, die accentueerden haar slanke lijn en maakte dat ze langer leek dan haar 1,62. Het was net of ze doorhad dat ik naar haar laarzen gluurde, want ze vroeg wat ik van haar laarzen vond. ‘Nou Mel, ze staan je geweldig, maar het lopen lijkt me best lastig op die hoge hakken’. ‘Ach dat valt wel mee, hoor, zie je me wankelen dan?’ Ze stond op en paradeerde door de kamer terwijl ze kaarsrecht voortschreed. ‘Ze zijn nog vrij nieuw, dus doen ze nog wat pijn aan mijn voetjes’. “Dat geloof ik best’, zei ik. ‘Ze zien er ook behoorlijk smal uit, knellen ze niet teveel?’ “Je hebt gelijk’, zei ze, ‘maar je moet er wat voor over hebben, ik vind dat ze me mooi staan, wat vind jij?’ Ik kon niet anders dan te beamen dat het zo was.

‘Vind je het erg wanneer ik mijn laarzen uitdoe, mijn voetjes een beetje de vrijheid geven?’. Natuurlijk vond ik dat geen probleem en ik had zelfs een oplossing voor haar voeten. ‘Zal ik een voetenbadje voor je maken?’, stelde ik voor. ‘Ik heb een elektrische die je voeten een massage geeft. Zelf gebruik ik het wel eens wanneer mijn voeten heel moe zijn. Zal ik dan ook wat te drinken voor je mee neme?’ Ze keek me wat schuin aan en zei: ‘Nou, vooruit, ik wil dat wel eens proberen, en doe maar koffie, maar eerst moet ik die laarzen uit zien te krijgen, dat zal ook nog niet meevallen.’ Ze deed een poging, maar er kwam maar weinig beweging in. ‘Zal ik je helpen’, bood ik aan. ‘Doe maar, want ik krijg het in mijn eentje niet voor elkaar.’ Ik ging voor haar op mijn knieën zitten en probeerde voorzichtig, maar wel met kracht de laarzen uit te krijgen. Ik zat wat te hannessen en Mel giechelde om mijn onbeholpen gestuntel, maar na wat morrelen kwam de eerste laars van haar been af en onthulde een klein bevallig voetje, dat na een hele dag gevangen te hebben gezeten in de laars een behoorlijke penetrante geur verspreidde. Ook de tweede laars gaf zich uiteindelijk gewonnen. Mel slaakte een zucht van verlichting. ‘Wacht maar even,’ zei ik, ik maak het voetenbad voor je klaar en doe er een lekker geurtje bij.’ Mel reageerde niet eens en ik toog aan de slag. Binnen de kortste keren kon ik haar een heerlijk geurend voetenbad aanbieden. Mel zette haar voetjes in het bad en ik zette het ding aan. Al heel snel hoorde ik een tevreden zucht en ik zag dat Mel haar ogen had gesloten en genoot van de massage die het voetenbad haar gaf.

Na een poosje vond Mel het wel genoeg en vroeg om een handdoek om haar voeten af te drogen. ‘Of wil jij het doen’, vroeg ze plotseling aan me terwijl ze me ineens recht in de ogen keek. Het was net of de sfeer binnen een seconde was veranderd. Er hing plotsklaps spanning in de lucht. ‘Nou?’ vroeg ze. ‘Wat wordt het?’, toen ik niet snel genoeg antwoordde. Ik zei, een beetje hakkelend, dat ik haar voeten wel wilde afdrogen. Mel tilde haar rechtervoet uit het water en hield hem zo dat ik werd gedwongen om te knielen. Ik pakte voorzichtig haar voet vast en begon hem af te drogen. Toen ik dacht dat haar voet droog was, wilde ik die neerzetten, maar Mel vroeg me of ik er zeker van was dat haar voet droog was. Ze tilde haar voet hoger op, tot vlak voor mijn gezicht, zodat ik een goede kijk had. ‘Wat vind je van mijn voetje?’ vroeg Mel, tegelijkertijd heel onschuldig en toch dwingend. ‘Je hebt hele mooie voeten, Mel.’ Dat was niet gelogen, haar teentjes waren perfect, de nagels mooi gepedicuurd, ze had een vrij hoge wreef en haar voetzolen waren zo goed als vrij van eelt. Ja, ze waren echt mooi. ‘Zijn ze niet om te zoenen?’ zei Mel terwijl ze me strak aankeek. Ik voelde me warm worden en ik wist me niet goed raad met de situatie. Hoe was ik hierin verzeild geraakt?! ‘Nou?’, Mel gaf niet op en wilde een antwoord van me. ‘Ja Mel, ze zijn om te zoenen, zo mooi.’ Gek genoeg meende ik ook nog wat ik zei. ‘Zou je dat dan eens niet doen dan?’, riposteerde Mel en duwde haar voet nog een stukje richting mijn gezicht. ‘Kus mijn mooie voetje.’ Dit klonk bijna als een bevel en ik zag een glans in haar ogen die er tevoren niet was geweest, haar lichtbruine ogen waren een tikje donkerder geworden, zo leek het althans. Daar zat ik dan, licht trillend met een beeldschoon voetje in mijn hand, ik kreeg het steeds warmer en van de spanning had ik een droge mond gekregen. Voorzichtig drukte ik een kus op haar wreef. ‘Ga door,’ zei Mel, ‘kus mijn teentjes, alle vijf!’ Dit klonk echt als een bevel en ondanks de ongemakkelijke positie waarin ik me bevond, voelde ik me ook opgewonden worden. Had ik dit niet altijd gewild? Wonden dominante vrouwen me al niet sinds tijden op? Toen ik me dat realiseerde, ging ik nog dieper door mijn knieën en liefkoosde Mel’s tenen. Ik vond het niet erg om te doen, integendeel, ik genoot ervan.

Mel zag dit ook. ‘Vergeet mijn voetzolen niet en laat me voelen dat je mijn voeten aanbidt!’ Mel zette haar voet op de grond met haar tenen in de lucht en alleen haar hiel op de grond. Om haar voetzool te kussen werd ik gedwongen om mijn hoofd helemaal op de grond te leggen. Het was tegelijk vernederend en opwindend. Toen Mel vond dat haar rechtervoet genoeg aanbidding had gehad, herhaalde ze het proces met haar linkervoet. Op een gegeven moment zei ze me te stoppen. ‘Kijk me aan,’ zei ze. Haar mooie ogen glinsterden van plezier. ‘Ik wist dat dit in je zat, Jay, toen we samenwerkten heb ik je onderdanige kant wel vaker gezien, maar toen wilde ik er niks mee. In de tussentijd ben ik er achter gekomen dat ik het leuk vind om mannen te domineren. Ik heb al met verschillende kerels ‘geoefend’ maar ik bleef steeds aan jou denken. Het is toeval dat we elkaar vandaag zijn tegen gekomen, maar wanneer het niet was gebeurd dan had ik binnenkort toch contact met je opgenomen. Wat vind je er zelf van?’ Ik moest Mel gelijk geven dat ik me onderdanig voelde richting vrouwen en dat ik ook over haar fantasieën had gehad. Ik gaf toe dat ik het erg opwindend vond wat ik net had moeten doen.

‘Dan heb ik een hele directe vraag aan je,’zei Mel. ‘Ben je bereid om me te dienen?’ Ik wilde al direct antwoord geven, maar Mel legde me het zwijgen op met een simpele beweging van haar vinger. ‘Voor je antwoord geeft, moet je je wel realiseren wat dat dienen inhoudt. Ik heb heel specifieke wensen en eisen en daar zul jij dan aan moeten voldoen. Ik kan je vertellen dat ik heel ver wil gaan en dat het zeker geen gemakkelijke weg is wanneer je “ja” zegt. Denk er goed over na.’ Ze vertelde dit op een rustige, maar ook zeer stellige manier. Ze was echt heel erg veranderd tijdens de drie jaar dat ik haar niet had gezien. Was ze vroeger wat timide en zeker wat onzeker, nu was daar niets meer van te merken. Ze was heel zeker van zichzelf, duidelijk en resoluut. Wat een vrouw, in alle aspecten! Als antwoord op haar vraag, knielde ik nogmaals en kuste haar voeten met tederheid en overgave. O ja, ik wilde haar dienen, wat dat dan ook mocht inhouden…

Mel trok haar voet weg en zei: ‘Dat lijkt me heel duidelijk, maar ik wil dat je het me zegt, dus?!’ ‘Ja, Mel’, antwoordde ik, ‘ik wil je dienen, zo goed als ik kan.’ ‘Hoe goed je het kunt, dat zal ik wel uitmaken. Bovendien maken we hier en nu wat afspraken. Zo wil ik dat je me met mijn volledige naam aanspreekt, Melike, is dat begrepen?’ Ik knikte en ze vervolgde: ‘Weet je wat de naam Melike betekent?’ Ik zei dat ik het niet wist. ‘Melike betekent “Koningin der vrouwen”, en dat ga ik voor jou worden, jouw koningin. En je weet wat koninginnen altijd hebben, toch?’ ‘Een koninkrijk, een land,’ zei ik. ‘Ook dat, maar vooral heeft ze onderdanen. Jij bent mijn onderdaan. Misschien word je ooit mijn slaaf, maar vooralsnog zul je genoegen moeten nemen met de titel “onderdaan”. Weet je wat, van nu af aan zal ik je Daantje noemen, dat lijkt me wel wat.’ Zelf was ik er niet zo blij mee, maar wat had ik nog te vertellen. Wat gebeurde hier allemaal!! Ik was een zelfstandige kerel van 55 en ik gaf me eigenlijk zonder slag of stoot over aan een vrouw die qua leeftijd bijna mijn dochter had kunnen zijn. Bovendien was ze een volle kop kleiner dan ik en was ze tenger gebouwd. Als ik zou willen dan kon ik haar makkelijk de baas, lichamelijk dan.

Maar ik wilde haar helemaal niet de baas kunnen zijn. Het was wel duidelijk geworden wie hier werkelijk de touwtjes in handen had en ik wist zeker dat ik dat niet was! Melike boog zich voorover en keek me diep in de ogen. ‘Volgende keer, Daantje, wanneer je mijn voeten gaat wassen, dan mag je ze kussen en likken VOORDAT ik een voetenbad neem. Kijken of je dan nog zo enthousiast bent wanneer ik een hele dag in mijn laarzen heb rond gelopen. Ik weet dat mijn voetjes dan heel erg gaan ruiken, dat heb je daarnet waarschijnlijk wel gemerkt toen ik mijn laarzen uitdeed. Maar dat is voor een volgende keer. Sta op!’ zei ze. Ik stond op en direct greep Melike me in mijn kruis. ‘Als ik het niet had gedacht, je bent vreselijk geil geworden, Daantje. Je geniet van mijn dominantie. Zeg dat het zo is!’ ‘Ja, Melike, ik word hier erg opgewonden van,’ zei ik, geheel naar waarheid, maar ja, wat moest ik anders. Melike had het bewijs in haar vuistje.
‘Broek naar beneden,’ gebood ze. Ik voldeed graag aan haar bevel en binnen de kortste keren stond ik in volle glorie voor haar. ‘Dat valt nog niet eens tegen voor een ouwe vent,’ zei ze en pakte mijn lid stevig vast. Ze zette gemeen haar lange nagels in mijn gevoelige vlees en ik kreunde van pijn en genot. Ze greep met haar andere hand mijn ballen en kneep er ongenadig hard in, zodat ik half door mijn knieën ging van de stekende pijn. Ondanks haar kleine handjes wist ze heel goed waar ze een man heel veel pijn kon bezorgen. Plotseling liet ze los en zei: ‘Ik heb genoeg gezien, doe je broek maar weer aan.’ Verbouwereerd keek ik haar aan, want dit had ik niet verwacht. ‘Wat sta je daar nou te gapen, denk je dat je het zo makkelijk voor elkaar krijgt, Daantje.’ Melike lachte me vierkant in mijn gezicht uit. ‘Wie denk je wel dat je bent?!’, sneerde ze. ‘Volgens mij bepaal ik vanaf nu of jij het verdient om een erectie te krijgen, over klaarkomen zullen we het helemaal maar nog niet hebben. Daar zul je toch je stinkende best voor moeten doen.” Sprakeloos stond ik daar, letterlijk voor lul, met mijn broek op mijn enkels. Vol verlangen en frustratie. Melike zag mijn verwarring en er speelde een hooghartig lachje om haar mond, terwijl ze met haar wijsvinger naar mijn broek wees. Dat was voor mij het teken om haar te gehoorzamen en trok daarom mijn broek weer op.

Melike leunde achterover, helemaal op haar gemak. “Vooruit, sta daar niet zo te staan, ga eindelijk die koffie voor me zetten,” commandeerde ze. Dat bracht me een beetje bij mijn positieven en deed wat ze vroeg. Nadat ik de koffie had gezet, liep ik terug de kamer in en ging in een stoel tegenover Melike zitten. Intussen had ze een nagelvijl gepakt uit haar tas en was ze op haar gemak haar nagels aan het vijlen. Waarom ze dat deed was me een raadsel, ze zagen er naar mijn idee al perfect uit en ik had aan den lijve gevoeld hoe scherp ze wel niet waren. Ze was geconcentreerd bezig en gunde me geen blik. Het was net of ik niet voor haar bestond. De stilte zat vol met spanning en ik voelde me ongemakkelijk, en dat in mijn eigen huis. Ik vroeg me nogmaals af waar ik in verzeild was geraakt. Wat dacht ze eigenlijk wel?! Welk recht gaf het haar om me zo te behandelen?! Nee, dacht ik toen, ik láát me zo behandelen en ik word er nog opgewonden van ook. Ik wilde dit echt. Ik wilde me aan haar grillen overleveren. Ik vond de ontstane spanning opwindend en ik voelde de adrenaline door mijn lijf razen.

Ik hoorde dat de koffie klaar was en stond op. “Wat ga je doen?”, vroeg Melike, terwijl ze onverstoorbaar met haar nagelverzorging door ging. “De koffie is klaar, Melike, ik ga wat voor je inschenken,” zei ik. “En dat doe je zomaar uit jezelf? Zou je dat niet netjes eerst aan me vragen?” antwoordde Melike en keek me ineens aan met een blik die dwars door me ging. Door haar antwoord en die blik voelde ik me plotseling rood worden en ik wist me moeilijk een houding te geven. “Nou?” vroeg ze. “Sorry Melike, vind je het goed dat ik een kopje koffie voor je ga inschenken?” “Zie je wel dat je weet hoe het moet. Voortaan vraag je eerst toestemming aan me voordat je iets gaat doen. Is dat begrepen, Daantje?” zei ze, met de nadruk op “Daantje”. Ik voelde me heel klein worden en antwoordde: “Ja Melike, ik heb het begrepen, vanaf nu zal ik altijd eerst aan je vragen of ik iets mag doen.” Ik voelde me nog steeds erg opgelaten en had nog steeds een geweldige boei. Met een simpele handbeweging stuurde ze me naar de keuken. Toen ik haar kopje vulde, wist ik niet meer of ze melk en suiker in haar koffie wilde. Ik stond op het punt haar vanuit de keuken te roepen, maar ik kon me nog net inhouden en liep daarentegen terug en vroeg haar, terwijl ik voor haar ging staan, hoe ze haar koffie wilde gebruiken. “Zwart,” zei ze. “Niet meer vergeten, ik zeg zulke dingen maar één keer.” “Goed, Melike”, en ik liep terug naar de keuken en haalde haar koffie. Voor mezelf schonk ik ook een kopje vol en liep gewapend met twee volle kopjes koffie terug naar de woonkamer. Ik zette ze neer en ging opnieuw in de stoel zitten.

Melike keek op en zei: “Waarom luister je niet naar me?” Ik was stomverbaasd en vroeg dan ook: “Sorry, maar je wilde toch koffie zonder melk en suiker?” Ik snapte er niks van. “Ik zei letterlijk, ga koffie voor me zetten,” antwoordde Melike. “Dat heb ik toch gedaan?”, zei ik, terwijl ik me koortsachtig afvroeg wat ik nu eigenlijk verkeerd had gedaan. “Dat heb je zeker, maar waarom heb je voor jezelf ook koffie ingeschonken, dat heb ik toch niet gezegd?” “Maar ik dacht…”, begon ik, maar Melike onderbrak me direct. “Dat is nu juist het probleem, Daantje, je denkt teveel en vooral teveel aan jezelf. IK zal wel voor je denken, JIJ hoeft alleen maar orders op te volgen, makkelijker kan ik het niet maken voor je, toch?” Ze keek me aan en wel zo dat ik mijn ogen neersloeg. “Kijk me aan, Daantje en geef antwoord!” “Neem me niet kwalijk, Melike, het zal niet meer gebeuren.” Tegelijkertijd dacht ik, jeetje dit gaat allemaal wel heel snel, ik geef alles uit handen en ik vind het niet erg. Helemaal niet erg. Ik was in hoog tempo mijn eigen wil aan het inleveren. Hoe krijgt ze dit zo voor elkaar? “Omdat het allemaal nog nieuw voor je is, zal ik het deze keer door de vingers zien, maar ik beloof je dat je er een volgende keer niet zo makkelijk vanaf komt.”

Melike pakte haar kopje koffie en begon het met kleine slokjes leeg te drinken, terwijl ze me constant bleef aankijken. Mijn eigen kopje stond geurig voor mijn neus, maar ik had snel geleerd en ik prakkiseerde er niet over om het op te drinken. Zwijgend keek ik naar Melike terwijl ze tergend langzaam haar koffie dronk. De spanning in de kamer was bijna voelbaar. Ze speelde gewoon met me, zij wist dat en ik realiseerde me dat ook. Ik LIET met me spelen en, eerlijk is eerlijk, heel stiekem genoot ik ervan. Wat zit een mens toch bijzonder in elkaar… Toen Melike haar koffie op had en het kopje neerzette, zei ze: “Volgens mij hoor je nu te vragen of de koffie me gesmaakt heeft, Daantje. Heb je je tong verloren, of heb je gewoon geen manieren? Ik hoop voor jou het eerste, want je wilt het niet beleven wanneer ik jou die manieren moet bijbrengen.” Dat laatste zei ze met een lichte dreiging in haar stem. Ik kreeg het nog warmer en verontschuldigde me. “Neem me niet kwalijk, Melike, heeft de koffie je gesmaakt?” “Ik heb betere koffie gehad, maar het kon ermee door,” zei ze. “Kom eens hier en ga voor me op je knieën zitten,” zei ze terwijl ze voor zich op de grond knikte. Ik liep naar haar toe en knielde voor haar. “Ach Daantje, je moet nog veel leren,” verzuchtte Melike. “Als ik je vraag om voor me te komen zitten, dan kom je op je knieën naar me toe. Dit doen we dus nog een keertje overnieuw: kruip terug naar je stoel, ga in de stoel zitten en wanneer ik je ontbied, dan kruip je naar me toe, begrepen?” “Ja, Melike,” en ik kroop terug naar mijn stoel. Ik voelde me erg vernederd en wachtte op wat komen ging. Melike zei niets, maar keek me wat spottend aan. Na een minuutje klikte ze met haar vingers en wees voor zich op de grond. Ik kwam hevig blozend en deemoedig uit mijn stoel en kroop naar haar toe. Ik dacht: ik word hier in een half uurtje helemaal gebroken, ik voelde mijn weerstand hard afbrokkelen en het kon me eigenlijk ook helemaal niets meer schelen. Ik was in haar macht en ik wilde niets liever…

“Ze zijn mooi, hè?”, zei Melike. Ik zat waarschijnlijk niet op te letten, want ik wist niet waar ze het over had. “Pardon, Melike, wat bedoel je?” “Wat zat ik de laatste tien minuten nou te doen, mijn nagels, Daantje, mijn nagels!” Ze hield haar linkerhand voor mijn gezicht zodat ik een mooi uitzicht had op haar slanke hand met het sierlijke slanke polsje. En ja, haar nagels waren prachtig, allemaal even lang en toch zeker bijna een centimeter lang. Door haar slanke vingers leken haar nagels nog langer dan ze waren. Bovendien waren ze perfect gelakt in een decent oudroze. Als liefhebber van mooie nagels had ik dat al lang opgemerkt. “Ze zijn werkelijk prachtig, Melike, ze zijn perfect.” Ik meende elk woord dat ik zei. “Ja, hè, dat vind ik nou ook. Zijn we het daarover eens. Je zou ze wel eens willen kussen, of niet, Daantje?” “O ja, Melike, heel graag, mag dat?” “Nou, alleen als je het heel lief vraagt,” antwoordde ze. “Mag ik alsjeblieft je prachtige nagels kussen?”, zei ik. Melike draaide de duimschroeven nog een beetje aan toen ze antwoordde: “Hoe graag wil je mijn nagels liefkozen, Daantje?” Ik wilde dat heel graag, dus vernederde ik me nog wat meer. “Mag ik je nagels aanbidden, Melike, ik wil het heel erg graag.” “Wat heb je daar voor over?” Die vraag overviel me en ik moest het antwoord schuldig blijven. “Wil je daar helemaal niets tegenover stellen? Denk je dat je voor niks mijn nagels mag aanbidden?”, lachte Melike honend. “Weet je wat, ik zal zelf wel wat verzinnen. Ontbloot je bovenlijf.” Ik wist niet wat ze van plan was, maar ik had al snel geleerd om Melike te gehoorzamen. Ik deed mijn shirt uit en wachtte verder af. “Kom dichterbij!”, commandeerde Melike. Ik kroop nog wat dichterbij, zodat ik letterlijk onder handbereik van Melike kwam. “Voordat je mijn prachtige nagels mag aanbidden, wil ik je eerst laten voelen waar ze toe in staat zijn.” Terwijl ze dat zei, pakte Melike mijn tepels tussen haar duim en wijsvinger en kneep eerst zachtjes, rolde mijn tepels tussen haar vingers en al snel begon ze harder te knijpen en verdwenen haar nagels diep in mijn vlees, waardoor ik onwillekeurig in elkaar kromp. Het deed pijn, veel pijn, maar tegelijkertijd was het ook heel lekker. Pijn kon dus fijn zijn, dat merkte ik nu. Plotseling stopte ze, waardoor ik overeind kwam. Ik dezelfde beweging zette Melike haar nagels in mijn schouders en trok in één keer door tot op mijn buik. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Melike schoot lachend achterover in de bank, terwijl ik hijgend in elkaar klapte van de pijn die haar scherpe messen hadden veroorzaakt. Ik keek naar mijn borst en zag diepe rode voren van boven naar beneden lopen, die verdomd pijn deden. “Dat is wat mijn nagels ook kunnen en je zal ze nog wel eens vaker voelen, want ik vind het heerlijk om ze op mannenvlees te gebruiken,” lachte Melike. “Nu mag je ze aanbidden.” Ze hield haar linkerhand voor mijn mond en onderdanig kuste ik stuk voor stuk haar nagels, terwijl ik een zeurende pijn in mijn tepels en borst voelde. Daarna kwam haar rechterhand aan de beurt en ik proefde met mijn lippen de scherpte en lengte van haar klauwen. Het was heerlijk…

Na een poosje vond Melike het genoeg. “Ga nog maar eens een bakje koffie voor me inschenken.” Zonder na te denken stond ik op en liep naar de keuken. Deze keer schonk ik alleen voor haar een kop koffie. Ik liep naar haar terug en zette de koffie voor haar neer en wilde in mijn stoel gaan zitten. “Waar ben jij nou mee bezig?” hoorde ik Melike opeens zeggen. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan, koortsachtig zocht ik naar de fout, maar ik had geen idee. “Als je me iets aanbiedt, dan doe je dat op je knieën, dat toont respect naar mij, heb je dat begrepen?” Ze keek me vernietigend aan en ik voelde me steeds kleiner worden. “Ja, Melike, ik begrijp het”, antwoordde ik. “Nou, wat sta je dan nog, pak de koffie, kruip terug naar de keuken en kom kruipend met mijn koffie terug en waag het niet om één druppel te morsen!” Wanhopig zakte ik op mijn knieën en pakte het kopje met beide handen vast. Voorzichtig kroop ik terug naar de keuken, terwijl ik de koffie in het kopje met argusogen in de gaten hield, als de dood om iets te morsen. Toen ik op de drempel van de keuken zat, riep Melike me terug en beval me om op de terugweg haar aan te kijken. Dat gaf een dubbel effect, zo kon ik niet goed in de gaten houden wat er met de koffie in het kopje gebeurde en tegelijkertijd kon ik zien dat Melike me met een spottende hoogmoed aankeek, waardoor ik me nog meer vernederd voelde. Uiteindelijk kwam er een einde aan mijn Calvaritocht en mocht ik het kopje op de tafel voor haar neerzetten. Ze pakte het kopje en inspecteerde het grondig. Helaas voor mij had ik een heel klein beetje gemorst, wat uiteraard niet onopgemerkt bleef. “Wat is dit?”, vroeg ze, met een spitse vinger op de druppels koffie wijzend. Dat was natuurlijk een vraag naar de bekende weg, maar het ging haar er vanzelfsprekend om mij verder te vernederen. Ik maakte de fout om niet meteen te antwoorden en voor dat ik er erg in had ze me een klap op mijn wang gegeven. De klap was in feite niet erg hard, maar het effect was meer dan voldoende. Vol verwarring keek ik haar aan. “Dat kan er gebeuren wanneer je me geen antwoord geeft op een simpele vraag die ik je stel. Laat me de vraag niet hoeven herhalen want dan zwaait er echt wat”, zei Melike met een zachte, doch heel erg duidelijke stem waarin meer dan een zweem van dreiging in te horen was. Snel antwoordde ik: “Neem me niet kwalijk, Melike, ik heb koffie gemorst.” “Dat lijkt me nogal duidelijk, dit kan natuurlijk niet onbestraft blijven, dat begrijp je wel, neem ik aan. Wat die straf wordt, daar denk ik nog even over na.” Toen nam ze een slok van de koffie, die ze bijna onmiddellijk recht in mijn gezicht spuugde. “Gadverdamme, door dat gedoe met jou is de koffie ook nog koud geworden. Vooruit, ga een vers bakje voor me inschenken!” Melike duwde het koffiekopje in mijn handen en wees naar de keuken. Als een geslagen hond ging ik op mijn knieën, mijn gezicht druipend van de uitgespuugde koffie, terug naar de keuken. Was dit nog leuk, moest ik hier geen einde aan maken? Het zou toch niet moeilijk moeten zijn om Melike te vertellen dat het zo wel mooi genoeg was geweest en dat ik het spelletje niet langer wilde meespelen. Maar op een perverse manier had ik van die vernederingen genoten, juist omdat het Melike was geweest. Ja, ik wilde voor haar buigen, ik wilde de touwtjes in haar bevallige handjes geven, ik genoot er zelfs van, om maar te zwijgen van de opwinding die ik voelde. Dus ging ik netjes op mijn knieën (die van het vele kruipen al behoorlijk pijn gingen doen) terug naar de kamer waar Melike rustig zat te wachten op haar verse bakje koffie. Ik zette voor de tweede maal het volle kopje voor haar op tafel en wachtte op wat verder komen ging. Ik had me volledig aan haar overgegeven.