De uitnodiging

Luister?

Een uitnodiging “U wordt verwacht om 20.00 uur,” ik leg het A4’tje op mijn bureau. Vijftien jaar geleden heb ik gymnastiek gegeven in het hoge noorden. Leuke tijd op een leuke school. Maar om nu 200 kilometer te gaan rijden voor een reünie. De kans dat ik er nog oude bekenden tegenkom, lijkt me te verwaarlozen. Ik besluit om mij af te melden via het e-mailadres dat op de uitnodiging staat. “Te weinig tijd, te druk, had graag willen komen” en andere voor de hand liggende excuses waarom ik er ábsoluut niet kan zijn. Twee dagen later open ik mijn mailbox en zie dat er een antwoord op mijn smoesjesmail is. Beste Tom (ik mag toch wel Tom zeggen hè?) Wat ontzettend jammer dat je niet bij de reünie aanwezig kan zijn. Ik zou het ontzettend leuk hebben gevonden om je weer eens te ontmoeten. Veel weet ik niet meer van mijn tijd daar, maar de gymlessen in A6c waren altijd, op meerdere gebieden, het hoogtepunt van de week. Ik heb zelfs nooit gefaket dat ik ongesteld was, hihi, kun je nagaan. Misschien dat je drukke werkzaamheden uiteindelijk toch meevallen, zodat je alsnog kans ziet om wel te komen. Ik zou het gaaf vinden. Groetjes, xxx Sietske.
A6c, welke klas was dat ook alweer? Ik loop naar de zolder, diep een oude kartonnen dus op. Alle spullen uit die tijd heb ik een aantal jaren geleden in die doos gegooid. 5 jaar werk in één doos. Aan de andere kant zijn er waarschijnlijk ook mensen die hun hele leven in één doos kwijt kunnen. Werkweekfoto’s, oude agenda’s, een roestige fluit. Onderin liggen een paar jaarboekjes. Als ik ze doorblader, vind ik inderdaad A6c. Leuke jonge gasten met gedateerde kapsels. Op de volgende bladzijde staat er van elke leerling een pasfoto met een verhaaltje over de leukste belevenissen uit hun schooltijd. Mijn blik rust op de foto van Sietske. Een onschuldig ogend meisje met blonde krullen en een bril. Blijkbaar haalt het kijken naar zo’n foto toch allerlei verstofte herinneringen naar boven. Met een glimlach zie ik weer beelden van die klas voor me. Beste Sietske, ik ga mijn uiterste best doen. Hoop je daar te zien. Gr. Tom. Het is al tegen achten als mijn trein het station binnenrijdt. Natuurlijk vertraging, heeft waarschijnlijk een afgewaaid blad op de rails gelegen. Altijd een zeer legitieme reden voor de NS om de boel volledig in het honderd te laten lopen. Verveeld heb ik me niet. In Zwolle komt er een vrouw tegenover me zitten, waar ik erg leuk mee in gesprek raak. Mooi, donker haar, grote ogen en een, zo te zien, fantastisch lijf. Zwarte pumps met gigantische hakken. “Dat je daar op kunt lopen, verbaast me. Ik zou het er nog geen minuut op volhouden,” zeg ik bewonderend. Ze kijkt me lachend aan “Vind je ze niet mooi?”. Ik schud mijn hoofd: “Nee, dat is het niet. Ik vind ze prachtig, maar het lijkt me een kwelling om op te lopen.” Ze trekt één schoen uit en houdt hem in de lucht. “Zo hoog zijn ze toch niet? Als je er aan gewend bent loopt het prima. Ik heb er in Scheveningen zelfs een wedstrijd op gelopen met een hele groep “gepumpte” dames. Was een reuzefeest. Hier en daar wat valpartijen en schaafwonden, maar ik ben ongeschonden uit de strijd gekomen.” Ze rommelt wat in haar tas en haalt er een foto uit waar ze inderdaad op staat met sportoutfit en pumps. Ik schiet in de lach. “Zeg,” gaat ze verder “ik heb nog nauwelijks gegeten vandaag. Heb je misschien zin om in de stad wat te eten?” De vraag verrast me: “Uh, ik zou dat heel leuk gevonden hebben, maar ik ben hier voor een reünie en ik ben al aan de late kant”. “Oh, wat leuk zeg! Waar moet je zijn?” Ik pak de uitnodiging uit mijn binnenzak: “Een kroeg in de Peperstraat.” Ze kijkt me geamuseerd aan: “Wat een toeval, ik woon in de Oosterstraat. Dat is er vlakbij. Kunnen we samen fietsen.” Ze geeft me een knipoog: “Jij fietst. Ik wijs de weg. Hoef je ook niet te zoeken.” Ze buigt naar voren en legt even een hand op mijn been. Even later lopen we over het perron. “Het is niet zo ver,” zegt ze “Follow the leader.” Giechelend loopt ze voor me uit, de trap af. We steken de Stationsweg over. Ze pakt met enige moeite haar fiets uit het rek: “We gaan over de Herebrug.” Ik wacht tot ze achterop zit en kom langzaam op gang. Ze legt haar hoofd tegen mijn rug.

Haar armen slaat ze om me heen. Het duurt niet lang voor we de Oosterstraat in draaien. Bij een redelijk monumentaal wit pand wijst ze naar boven: “Daar woon ik bij dat tweede raam.” “Ziet er goed uit,” zeg ik. Ze drukt haar armen even strakker om mijn middel als bedankje voor mijn compliment. Ik stop voor de kroeg. Het is half negen, niet slecht. Staat wel chique om iets te laat te zijn, tenslotte. “Dank je wel, ontzettend lief dat je me even wilde brengen.” “Ach het is geen enkele moeite. Ik heb het leuk met je.” Ze pakt mijn hoofd tussen haar handen en geeft me een langzame zoen op mijn mond. “Veel plezier vanavond en mocht je er niks aan vinden, bel dan gewoon even.” Ze drukt me een kaartje in de hand, waar met balpen een mobiel nummer op staat geschreven. Ik zie hoe ze wegfietst. Voor ze de hoek om is, kijkt ze nog even en zwaait. Met lichte spijt stap ik de kroeg binnen. Direct merk ik dat er iets mis moet zijn. Er zitten een paar mensen aan de bar. De barman kijkt me vragend aan. “Er zou hier een reünie zijn?” Ik loop op de man af en laat hem de uitnodiging zien. “Tsja meneer, het is deze kroeg en de datum klopt, maar daar is echt alles mee gezegd. Ik ben bang dat iemand u in de maling heeft genomen, want er is hier absoluut geen reünie. Ik heb zelf op deze school gezeten,” zegt hij, tikkend op de uitnodiging “dus ik zou er zeker van op de hoogte zijn geweest.” “Nou dat is dan mooi kut zeg!” Ik draai me zonder verder een woord te zeggen om en been de kroeg uit. Zijn ze nou helemaal belazerd, twee uur in die trein gezeten! Het kost me moeite om rustig te worden. Dan voel ik het kaartje in mijn rechterjaszak. Even twijfel ik maar uiteindelijk toets ik toch het nummer in. Voicemail: “Hoi, ik kan de telefoon even niet………” ik herken haar stem, gefrustreerd probeer ik het nog een keer, zelfde resultaat. Dan maar naar de Oosterstraat. Als ik voor ‘t witte pand sta, merk ik dat de deur niet in het slot zit. Boven hoor ik muziek. Ik druk de deur verder open en loop de steile krakende trap op: “Hallo?” Geen antwoord. Bovenaan de trap is een lange smalle gang. Ik schuif tussen bierkratten en een wasmachine door in de richting van de muziek. Geen wonder dat ze me niet horen. “Hallo,” probeer ik nog een keer. Voor de “muziekkamer” hangt een zwaar rood gordijn. Voorzichtig kijk ik door de kier naar binnen. Ik zie haar voor de geluidsinstallatie staan waar ze het volume terugschroeft. Nog steeds met haar hoge pumps aan, alleen nu met een uiterst vrouwelijke sexy outfit. Ze beweegt langzaam en uitdagend mee op de muziek. Juist op het moment dat ik wil laten merken dat ik er ben, zie ik een man “het beeld” in lopen. Ze kijkt naar hem en wenkt met haar vinger. Haar bewegingen worden ronduit geil. Haar tepels priemen door de dunne stof van de zwarte kanten body. Haar hand glijdt over haar buik naar beneden. Haar benen zet ze verder uit elkaar en ze zakt langzaam wat door de knieën. Ze gaat met haar tong langs haar lippen. Haar hand schuift zonder pardon in het kleine, zwarte slipje. Ik verbeeld me dat ik hoor hoe nat ze is. Ze staat half achterover tegen de muur. Ik zie hoe de man zijn shirt uittrekt en langzaam dichterbij komt. Hij drukt zijn heupen tegen haar onderlichaam aan. “Oeghhhhh,” zucht ze, “Je maakt me geil!” Hij zegt niets, maar zet zijn handen vol op haar grote borsten. Ze grijpt zijn lange haar en met haar tong gaat ze over zijn gezicht, nat en glanzend. Even hoor ik hem grommen. Plotseling draait ze hem om, zodat hij half met zijn rug naar haar toe staat. “Ik geloof dat het verstandig is als ik die geile lul van je eerst eens goed aftrek,” hoor ik haar zeggen, “anders neuk je me niet lang genoeg.” Hij kreunt. Ik zie hoe ze één hand op zijn keel legt. Met de andere heeft ze stevig zijn lul vast. Haar hand schuift in hoog tempo heen en weer, lange geile wilde halen. Het lijkt of zijn harde paal nog groter wordt. Hij schokt met zijn onderlijf heen en weer alsof hij d’r hand wil neuken. “Ja, dat is het, neuk je leeg in mijn hand” Nog sneller trekt ze hem af. Ze knijpt hard, elke keer als ik haar handen naar zijn ballen zie gaan, laat ze witte striemen na op zijn lul. “Stop, stop alsjeblieft anders kom ik,” hijgt hij. “Niks daarvan, eerst dat geile zaad uit je lul, dan zuig ik je daarna weer zo hard als beton en dan ga je me heel lang meedogenloos neuken! Dus spuit…….spuit dan, spuit je ballen leeg. Ik voel dat je wil, je moet spuiten, je kan het niet meer houden. Ik voel het. Kom op klootzak ram je leeg.” Grommend, hijgend en steunend is hij overgeleverd aan haar geile trekkende handen. Na een bronstige brul schieten opeens de geile witte klodders uit zijn lul. Met enorme kracht knijpt ze hem leeg. Hij zakt kreunend door zijn knieën. Haar rechterhand waar de resten zaad nog draderig aan kleven wrijft ze door zijn haar. “De beste gel die er is,” zegt ze giechelend. Ik heb die lach al eerder gehoord, deze dag. Ondertussen sta ik daar nog steeds door dat gordijn te kijken, bloedgeil, maar ook gegeneerd.

Ik zou eigenlijk weg moeten sluipen en misschien nog eens bellen. Waarschijnlijk beter om helemaal niets meer te laten horen. Maar ondanks al mijn politiek correcte gedachten sluip ik niet, ik blijf staan als aan de grond genageld met een keiharde pik in mijn broek. “Liggen.” Ze zegt het zacht maar dwingend als ze hem op zijn rug legt. Voorzichtig schuift ze over hem heen terwijl ze haar benen naast zijn hoofd zet: “Lik me…….lik me zoals je nog nooit gelikt hebt.” Aan de geluiden hoor ik dat hij met overgave doet wat hem gevraagd wordt. Ze ligt met haar gezicht naar de deuropening. Haar handen gaan over de binnenkant van zijn dijen. Met één hand pakt ze zijn ballen en schuift haar glanzende lippen over zijn trillende lul. Lang heeft ie niet nodig om weer een keiharde paal te krijgen. Langzaam en nat van het geile vocht zie ik haar mond op en neer gaan. Als ze niet oppast, spuit hij weer, denk ik bij mezelf. Dan gaat ze van zijn gezicht af, schuift naar voren. Ze gaat op haar hurken zitten en drukt zijn rechtop staande lul tegen haar kutje. Haar borsten dansen op en naar als ze zijn harde paal berijdt. Van de achterkant schuift hij zijn handen onder haar billen en beweegt heftig mee in het ritme. Ze begint ondertussen ongecontroleerd met haar heupen te draaien. Met haar rechterhand begint ze kreunend en hijgend haar clit te bewerken. “Oh ja, oh ja, oehhhhh,” ze gaat zo op in haar geilheid dat ze nergens oog meer voor heeft alleen voor haar eigen intense, geile orgasme “ik ga komen, ik ga komen op je harde ribbelstaaf. “ Ze schudt heen en weer, op en neer, draait rondjes en verhoogt haar tempo. Hij kan niet anders dan meegaan in dit ongenadig pompende ritme. Dan slaat haar hoofd naar voren, haar lichaam kromt zich in een laatste diepe stoot. Dan zie ik hoe ze die golf van heftige krampen door zich heen krijgt. Haar gezicht één en al extase. De ogen groot en vochtig. Ze zet twee handen op de grond voor zich. Hevig na hijgend fluistert ze: “Wat een zaligheid, wat een genot met die geile stamplul van je.” Plots kijkt ze omhoog terwijl ze nog op zijn lul zit. Ik probeer nog opzij te stappen, maar besef dat ik vol in haar gezichtsveld sta. Flarden van schrik en heterdaad schieten door mijn lijf. Ik moet een vreselijk rooie schaamtekop hebben. Maar ze glimlacht geeft me een zwoele knipoog.

Met haar rechterhand maakt ze een surf’s up beweging naast haar hoofd. Ik zie hoe ze zonder geluid de woorden “bel me” vormt. Na een handkus draait ze zich langzaam weer om. Ik sluip zo snel ik kan de trap af. Pas als ik weer buiten sta in de frisse avondlucht begint mijn verwarring wat af te nemen. De volgende dag voer ik minstens een uur een heftige strijd met mezelf. Een strijd die maar ik één uitkomst kan hebben. Ik bel…natuurlijk bel ik. Ik hoor de telefoon overgaan. Mijn hartslag schiet omhoog. Verdomme. ik lijk wel een puber. Net op het moment dat ik weg wil drukken, wordt er opgenomen: “Hallo met Sietske, Tom……Tommy, ben jij dat?”