Liza

Luister?

Ik voelde klapjes op m’n wangen. De stem van m’n trainer, ‘kom op joh, bijkomen, kom’. Langzaam maar zeker werd het weer wat helder. Ik knipperde een paar keer met de ogen om te zien waar ik was. Ik zag het kanvas van de boxring. Ik lag op m’n rug. Er ging een pijnscheut door m’n hoofd. Aan m’n handen voelde ik de bokshandschoenen, m’n armen voelden loom aan. Ik knipperde nog eens met m’n ogen en zag mensen langs de ring staan. Sommigen keken bezorgd, anderen filmden met hun camera.

Een paar meisjes stonden spottend te lachen, terwijl ze naar me keken en wezen. Toen zag ik haar … Liza. Ik zag haar naar de deur van de zaal lopen, met een vriendin. Haar leren broek strak om haar mooie billen, haar benen, de stilleto hakken. Haar lange donkere haar hing los op haar rug. Liza… Er ging een pijnscheut door m’n hoofd.

Het werd weer even wazig. Wat was er ook alweer gebeurd? Mijn trainer tikte nog eens op m’n wangen: ‘ben je er weer jongen? Gelukkig maar. Je bent hard knock out gegaan tegen die meid, herinner je je dat nog? Je bent 20 minuten buiten westen geweest. Herinner je je nog wat er is gebeurd?” M’n hoofd bonkte, terwijl ik probeerde in m’n geheugen te graven. Langzaam maar zeker kwam het weer terug.

Afgelopen weekend werd ik kampioen van de boksafdeling. In twee jaar tijd had ik een snelle opmars gemaakt naar de titel, met 12 overwinningen op KO. Eerst was er nog vooral belangstelling van regionale kranten, maar ook landelijk kwam ik nu in het sportnieuws, als een nieuw bokstalent. Iedereen beschreef m’n wapen, de rechtse directe, een razendsnelle, lenige stoot, met een sterke arm, waarop tot nog toe niemand een antwoord had gehad. Ik voelde me er onoverwinnelijk mee, maar bokskenners in de landelijke bladen hadden twijfels over de rest van m’n stijl. Het was niet genoeg voor de top vonden zij, een krachtbokser. Tegen een goede, beweeglijke bokser met een goede verdediging zou ik het moeilijk krijgen. Ik lachte om die commentaren, wat een zeurpieten, ik kon iedereen aan en zou dat laten zien!

Een tijdschrift, gericht op een vrouwelijk publiek, had me na m’n kampioenswedstrijd gevraagd om een interview. De persoon achter de kampioen, daar ging het hun om, en we spraken af bij de boksring waar ik altijd train. De journaliste was een leuke jonge vrouw en ze had een fotografe bij zich, die graag wilde dat ik een paar boksmoves voor haar maakte. Ze zoomde daarbij in op m’n gespierde borstkas en armen. Ze had me van tevoren gevraagd of ik ook in sexy ondergoed wilde poseren en ik had daarom onder m’n korte broek een leren string aangetrokken. Ik vond het een spannend idee om me zo te laten zien aan een vrouwelijk publiek en het zou goed zijn voor m’n marktwaarde. Op verzoek van de fotografe trok ik m’n broek uit en poseerde voor haar in m’n string. Ze maakte rondjes om me heen, terwijl ze knipte.Het interview vond verder plaats in de ring, leunend tegen de touwen. Ik deed geen moeite om m’n broek weer aan te trekken en merkte tot m’n plezier dat er vrouwen nieuwsgierig naar de ring liepen om me te bekijken. De journaliste vroeg naar m’n hobby’s, favoriete muziek, maar ze stelde ook een kritische vraag omdat ze had gehoord dat sommige kenners me vooral een krachtbokser vonden, te weinig technisch. Het irriteerde me, en ik antwoordde vrij bot dat die kenners wel anders zouden piepen als ze m’n rechtste zelf zouden voelen.

‘Dan zal hij ze toch eerst moeten raken’, hoorde ik een jonge vrouw zeggen, die bij de ring stond. Ze stond met haar vriendin het interview te volgen en ze was me al eerder opgevallen vanwege haar leren spijkerbroek, de stiletto-hakken die ze droeg, haar donkere haar. Een heerlijke, spannende vrouw, waar ik graag even mee wilde kennis maken na het interview… Haar opmerking stoorde me echter. Hoezo raken? 12 keer winst op KO, ik raakte m’n tegenstanders goed, en hard! Dat gezeur over m’n stijl begon me de keel uit te hangen en wat zou zo’n meisje daar nu van weten. Ik draaide me naar haar toe, maakte me breed, en terwijl ik een beetje over de touwen in haar richting boog, schreeuwde ik naar d’r: ‘weet jij eigenlijk wel helemaal waar je het over hebt? Ik sla iedereen tot moes, dat heb je toch zaterdag kunnen zien?’ De vrouw lachte spottend terug. Ze had haar armen onder haar borsten gevouwen, defensief, maar haar antwoord was gedurfd: “tot nog toe heb je alleen maar tegen prutsers gebokst. Tegen een echte bokser maak je geen kans.” Ze deed een stap in m’n richting en stak uitdagend een vinger in m’n richting: “Tegen mij zou je gaan kans maken. Ik zou je een enorm pak slaag geven.”

WAT!? Wat zei ze daar? M’n hoofd tolde even. Ik keek haar verbluft aan. Hoe durfde ze? Stel je voor dat ik haar zou vragen dat even te laten zien. Ik zou haar vermorzelen. Wat een lef. Ik keek haar aan en ze keek rustig terug, recht in m’n ogen. Ik voelde voor het eerst een lichte twijfel.

‘Waarom laat je het niet even zien?’, vroeg de journaliste aan de vrouw, ‘ik ben best benieuwd eigenlijk.’ Ze keek me aan, ‘vind je dat goed?’ Ik was verward, maar knikte, als zij dat zo graag wilden, mij best. De vrouw knikte en kroop in de ring. Oh, wat was ze lekker, zo in die strakke broek, het topje dat een stel Cup C-borsten verborgen hield. Terwijl ik naar haar keek, voelde ik hoe er meer druk op m’n string kwam, hoe het koordje tussen m’n billen werd aangetrokken omdat m’n erectie het leer aan de voorkant vooruit duwde. Ze zag het en glimlachte, tevreden over het effect dat ze op me had. ‘Hoe heet je?’ vroeg de journaliste. ‘Liza’, antwoordde mijn uitdaagster. ‘Vertel, wat heb jij met boksen?’. ‘Mijn tante bokste en ze heeft het me geleerd. Echt boksen’. Bij die laatste toevoeging keek Liza mij aan. Het maakte me razend.

Liza gaf aan dat ze zich niet hoefde om te kleden, ‘niet nodig voor die paar minuten.’ Ook bleef ze op haar stiletto’s lopen, ondanks advies van de journaliste om die toch vooral uit te trekken. Volgens Liza zou ze geen hinder hebben van haar hoge hakken, integendeel: ‘ik wil hem recht in de ogen kunnen kijken, wanneer hij neergaat. En met deze hakken heb je een mooiere victory pose.’ Ze knipoogde naar de fotografe bij dat antwoord. De mensen om de ring mompelden over zoveel zelfvertrouwen en de journaliste glunderde. Ze kreeg een prachtverhaal in de schoot geworpen, ‘Bokskampioen uitgedaagd door vrouw op hoge hakken’. Ik vond het niet leuk meer. Liza vernederde me met haar woorden, terwijl ik er bij stond met een stijve pik, slechts gekleed in een string. Ik moest haar een les lezen. Ik was toch de kampioen?!

Mijn trainer gaf Liza een paar bokshandschoenen en hij zou als scheidsrechter optreden. Hij legde de regels uit, terwijl Liza en ik elkaar in de ogen keken, dankzij haar stiletto’s. We zouden drie ronden boksen van 3 minuten elk. ‘Heeft iemand een bel voor het einde van de ronde?,’ vroeg m’n trainer. Liza keek even opzij en antwoordde rustig dat dat niet nodig was: ‘ik heb aan een ronde genoeg’. Ik werd gek, was dit meisje levensmoe of zo?

We gingen los en ik ging meteen op zoek naar een opening. Dit moest zo snel mogelijk achter de rug zijn. Maar Liza had een mooie gesloten verdediging, handschoenen netjes voor haar kaken, scherpe ogen die me precies volgden. Ik vertrouwde echter op m’n kracht en bedacht een snelle strategie. Twee klappen op die handschoenen van haar en de verdediging zou snel minder worden met een opening voor mij voor een snelle links-rechts combinatie. Dat zou haar leren. Ik stootte met links, op haar handschoen, maar ze weerde verrassend soepel af. Dan een keer met rechts, en weer een gesloten verdediging. Ik had best hard gestoten, maar haar verdediging was niet gebroken, integendeel. BAM! Haar stoot was vlug en hard, vol op m’n gezicht. M’n verdediging was niet op orde geweest, en het er perfect van geprofiteerd. Op punten stond Liza al voor. Kom op, focus!

Ik zocht weer naar een kans om haar te raken, maar haar verdediging liet niets toe. Ik probeerde haar buik te raken, maar ook daar was haar handschoen snel ter plekke om af te weren. Het werd gênant. Ik, de kampioen, kon bij deze vrouw niet eens een puntje scoren. BAMM! Ze sloeg m’n rechter handschoen die losjes bij m’n gezicht hing, weg en raakte daarbij m’n rechterkaak. Erger nog, deze klap op de kaak bleef ook even hangen, niet dat ik dizzy was, maar het trilde even door. Dit moest nu echt afgelopen zijn.

Razend van woede stapte ik om haar heen, waarbij ze me strak volgde. Ik verzamelde al m’n kracht in m’n rechterarm en bereidde m’n handelsmerk voor. Een volle mep vol op haar hoofd, dwars door de verdediging heen. Het zou haar omver blazen. Vol haalde ik uit, op weg naar haar lichaam, haar handschoenen, haar hoofd, de genadeklap. Maar Liza had het snel zien aankomen en bewoog razendsnel haar bovenlichaam opzij om de klap te ontwijken.
M’n volle gewicht zat achter die stoot, maar omdat alles wat ik raakte lucht was, moest ik m’n best doen om niet m’n evenwicht te verliezen. Dat bleek echter niet m’n enige probleem. Terwijl Liza vlug opzij bewoog om m’n rechtse te ontwijken, had ze ineens ruimte om m’n linkerflank te raken. Het ging allemaal heel snel, ze ging voor m’n hoofd en de klap die ze me op m’n linkerkaak gaf was raak, erg raak. Iedere bokser weet dat je daar niet geraakt wilt worden en dat wist Liza ook. M’n evenwicht was weg, het dreunde in m’n hoofd, ik tolde achterover en met een klap viel ik op mijn rug op de grond. Ik zag Liza staan, boven me uit torende. Mijn trainer hurkte bezorgde bij me neer, maar ik verzamelde m’n krachten om weer overeind te komen. Ik wist echter dat het goed mis was. Ik kreeg een pak slaag… van een meisje.

Mijn trainer keek me in de ogen en als scheidsrechter gaf hij aan dat we verder konden. Maar ik had geen plan meer. M’n hoofd deed pijn. Liza wist dat ze had bereikt wat ze wilde en veranderde haar strategie. Niet meer verdedigen en ontwijken, maar aanvallen. M’n verdediging stelde niets meer voor, omdat ik moeite had m’n armen omhoog te houden na die laatste klap van haar. Liza begon me weer te raken, stoot na stoot en ik kon er niets tegen in brengen. Ze was veel te snel voor me, dreef me naar de touwen en gebruikte me, terwijl ik in de touwen hingen, als een boksbal. Ze keek me eerst recht in de ogen terwijl ze me afranselde, maar toen ik m’n hoofd niet meer recht kon houden, zag ik alleen nog maar haar borsten van links naar rechts dansen bij elke klap die ze uitdeelde. Met een uiterste inspanning wist ik haar te omklemmen, om in ieder geval het stoten te stoppen.

De scheids stuurde ons terug naar het midden van de ring. Liza liep om me heen, dankzij haar stiletto’s me recht in de ogen kijkend. Ze sloeg haar handschoenen tegen elkaar. ‘Klaar om te slapen champ?’, vroeg ze. Ik kon niets uitbrengen, m’n mond was droog, m’n hoofd bonkte, m’n armen hingen loom langs m’n zij. Ik zag haar haar armspieren aanspannen, ze trok haar schouder iets naar achter, het was allemaal duidelijk wat er ging komen, onvermijdelijk. Ze raakte me met haar rechter vol op m’n kaak, en liet er met links een uppercut op volgen.

Daarna werd het zwart.

Het laatste wat ik van Liza zag was hoe ze de zaal uitliep. Later die dag en de dagen erna zag ik echter genoeg van haar langskomen. #highheelboxing ging over onze partij, met filmpjes en foto’s van de mensen die hadden staan toekijken. De commentaren bij de filmpjes waren verrukt hoe een vrouw in een leren broek op stiletto-hakken een bokskampioen knock out slaat. De filmpjes gingen viral, internationaal. Ook de fotografe van het tijdschrift had van Liza en mij allemaal shots gemaakt. Liza staand naast mij met haar stiletto op m’n borst, Liza zittend op me, breed grijnzend, Liza’s hak gehaakt om m’n string dreigend deze van m’n pik af te trekken, en zelfs eentje van haar schoen die m’n stijve pik plat op m’n buik duwt. #Girlpower kreeg dankzij Liza een heel nieuwe impuls.

Opnieuw haalde ik de landelijke pers, maar nu om een heel andere reden. De bokskampioen was KO gegaan tegen een vrouw op hoge hakken, en dat alles binnen een ronde. Het draaide nu om Liza, de sexy boksuitdaagster. Op televisie in talkshows deed ze haar verhaal. Ze spatte van het scherm, terwijl foto’s van onze partij op de achtergrond langs flitsen. Ik glimlachte. Ze had me vernederd, m’n bokscarrière was voorbij, maar op m’n mobiel keek ik weer naar haar sms’je: ‘Sorry voor het pak slaag. Hopelijk ben je OK. Een keer iets drinken? … als je durft…’