Kerk

Luister?

Het was eind vijftiger jaren. Nederland herstelde van de tweede wereldoorlog. Het leven was keurig verdeelt in vakjes ook wel zuilen genoemd. Ons gezin was van het “houtje” zoals mijn vriendjes dat wel noemden. Streng gereformeerd was het program van ons leven keurig vastgelegd. Zondags twee maal ter kerke, vrouwen een hoedje op en vooral in het zwart. Eens per week godsdienstles, ook wel caterisatie genoemd. Bidden voor elke maaltijd en natuurlijk voor het slapen gaan. Internet en vieze blaadjes bestonden nog niet. Wel begon bij mij zich een natuurlijk verschijnsel te ontwikkelen. En hoewel ik wist hoe zondig ik was kreeg ik af en toe een stijve plasser. Ik kon er niets aan doen omdat het vanzelf ging en kreeg het vooral als ik nadacht hoe meisjes er anders uitzagen als jongens. Stiekem trok ik mij avonds het velletje van mijn stijve naar achteren en een geweldig gevoel maakte zich van mij meester. Met mijn zakdoek, die iedereen toen had, ving ik op wat ten einde mijn stijve verliet. Wat ik ook aan het bidden was ,niets hielp om mij van deze zonde af te helpen. Een gesprek hierover met iemand was natuurlijk onmogelijk. Mijn ouders met zeven kinderen, waar ik de oudste van was, bidden om het leven, en vaak hoorden wij uit de bedstee van hen nog vele zuchten en kreten. Wat wel bewees hoe moeilijk zei het zelf hadden.

Omdat ik inmiddels 18 jaar was werd ik door een Ouderling aangewezen karwijtjes, zoals tuinonderhoud reparatie1s van kleine dingen voor de behoeftigen van onze kerk op te knappen. Vader Drees had zijn huiswerk nog niet af en daarom waren de oudjes volledig afhankelijk van onze grote mooie kerk.

Zaterdagmiddag kreeg ik opdracht van de Ouderling bij een 54 jarige weduwe en trouwe lidmaat bij de kerk enige huishoudelijk karwijtjes op te knappen, waaronder het afhalen van gordijnen die gewassen moesten worden. De  weduwe zag dat ik niet onhandig was en vroeg mij de week daarop ze weer te willen ophangen. Als beloning trakteerde ze op heerlijke taart, die nog schaars te krijgen was.

Zelf mijn moeder viel het op dat de weduwe de hele week zonder gordijnen zat en gaf mij vrijdag na school opdracht bij haar te vragen of ze weer opgehangen konden worden.

Op die vrijdagavond begon mijn leven een wending te nemen die ik nooit had voorzien. De weduwe had tijdens al mijn activiteiten om veiligheid redenen de ladder vast gehouden. Bij het ophangen van de laatste gordijnen in haar slaapkamer moest ik op de bovenste tree staan. Behalve de ladder hield de weduwe ook mijn been vast om vallen te voorkomen. Het toeval wilde dat haar hand daarbij precies op mijn kruis kwam. Toen ze ook nog heen er weer met har hand bewoog gebeurde bij mij het zelfde als dat ik wel eens op bed had. De plasser werd keihard en groeide uit zoals een 18 jarige dat heeft. Ook toen het laatste haakje er in zat bleef ik staan op de ladder. Het gevoel wat deze weduwe mij in mijn onderlijf bezorgde was of de engelen begonnen te zingen. Eenmaal beneden begon ze me zonder een woord te zeggen uit te kleden. Van schrik had mijn plasser weer een normale postuur aangenomen. Dat duurde niet lang, vooral niet toen ze hem in haar mond nam. Toen ze zich zelf ook naakt uitklede had ik het niet meer. Twee prachtige borsten een blote kont en het driehoekje met schaamhaar. Naakt moest ik op haar leggen. Mijn instinkt wist dat mijn ding ergens in moest, maar waar precies. Ze nam hem in haar hand en bracht hem 2cm. boven haar anus naar binnen. Terwijl ze met beide handen mijn kont vasthield begon ik te neuken.  Oh. Wat was dat zalig, vooral toen hij steeds verder naar binnen ging. Zo was het dus, zo lekker dat alle preken van de dominee over zonde als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat heeft die vrouw mij in mijn jonge jaren bevredigt en geleerd. Pijpen, beffen, kont neuken, tussen de borsten en samen masturberen. Alles waar ik later mijn vrouw mee plezierde heeft zei mij geleerd. Nooit heb ik weer na de ingang moeten zoeken.

Hoewel met vrouw, kinderen en kleinkinderen denk ik af en toe aan mijn weduwe die me leerde wat een vrouw verwacht in bed. Laatst hoorde ik mijn vrouw nog tegen een vriendin zeggen “Ik ben niets te kort gekomen”

De kerk is al jaren opgeheven. Er zit nu een stomerij in. Soms loop ik er langs en denk hoe het mogelijk was die mentaliteit te preken. Wel begrijp ik dat mijn ouders destijds al er de hand mee lichten, gezien de geluiden uit de bedstee.