Door zijn vriendelijk toenadering

Luister?

Ben op mijzelf. Heb iets, niks geks hoor, maar ben wie ik ben. Misschien hadden wij elkaar vast al wel eens gezien, verder niks, maar tot die ene keer nadat ik boodschappen had gedaan, hij mij had geholpen. Vergeet het nooit meer.
had dus zojuist boodschappen gehaald, breng mijn karretje terug, hij drukt die van hem weer in de andere rij. Ik ben best verlegen, loop te ‘stuntelen’, niet gek met twee volle tassen en ook nog eens het karretje terug zetten.
“Geef mij even je tassen, kijk hem echt verschrikt aan, ken dat niet, maar hij heeft de tassen al overgenomen. Ik sta perplex, krijg niet snel hulp, druk snel het karretje in de andere. Weet nog steeds niks te zeggen, durf hem bijna niet aan te kijken, ben redelijk schuchter iemand. Hij voelt de situatie precies goed aan.
Op de een of andere manier voel ik dat hij het echt goed meent.

‘Nou, ik heb ze toch vast, loop wel mee naar je auto“. Ik heb helemaal geen auto, doe bijna alles te voet. “Geef maar, ben lopend, doe ik altijd”. Hij bleef vriendelijk, ik wist er geen raad mee. “Nou, kom, daar staat de mijne, voor ik iets kon zeggen liep hij al, met mijn tassen, richting zijn auto. Liep maar achter hem aan. Wilde zeggen, kreeg het er geen eens ‘uit’, hoeft niet, hij was mij al voor. “Zo, en drukte de klep naar beneden, stap maar in breng jou met de tassen wel thuis“. Hij opende de deur van zijn auto, stapte maar in, ik moest wel zeggen waar hij heen moest. Aangekomen, auto netjes geparkeerd, stapte uit en hij stond al, weer, met de 2 tassen in zijn hand. Liep maar naar de voordeur. Hij zette de tassen neer. “Nou, scheelt jou een aardig stuk lopen, graag gedaan, doei doei”. Bedankte hem.

Dit voorval bleef dus mij echt wel bij. Door wat ik heb, ben ik heel onzeker, en dan door hem zo te zijn geholpen.
Heel soms zag ik hem bij de supermarkt. Kocht een doos Merci, die wilde ik hem geven als bedankje! Wist nu waar hij woonde, maakte wel eens een ommetje met mijn hond, zag zijn auto staan. Geen idee, wel eens de doos bij mij en dan langs zijn huis, maar zag de auto niet, oké, niet thuis. Had geen haast. Die avond, liep een rondje, zag ik zijn auto wel staan, werd helemaal zenuwachtig, maar ik zette door. Een hele stap voor mij, zag hem in de kamer zitten. Het zweet brak mij uit. Hij zag mij, en zwaaide, zwaaide terug. Ik wees naar de voordeur. Hij deed open. “Hé, na ja, wat leuk je weer eens te zien, hoe gaat het”? “Hoi, ehhh, ik nog steeds ‘onhandig’ in een gesprek ‘aanknopen, gaat oké hoor”. “Hier, drukte hem klunzig de doos in zijn handen, en wilde al weer weglopen, voor laatst”.
“Echt, wat aardig van je, echt attent”. “kom even binnen, zet ik een kop koffie voor ons”. Jeetje, dat had ik dus niet verwacht. Na toe maar. Loop mee naar binnen. Hij pakte meteen een bakje, vulde die met water, voor mijn hond. Maakte hem dus niks uit ineens mijn hond ook binnen. Voor mij is dat heel prettig.

“Ga zitten, koffie is zo gezet”. Mijn hond snuffelde natuurlijk overal. Maakte hem niks uit. Kreeg mijn kopje koffie, zaten we daar samen op de bank. Maar hij was heel rustig, stelde mij op mijn gemak, dit kende ik niet. Heb ervaren, wel van geleerd, dat het ook soms net niet zo gemeend was. Ben dus een beetje op mijn hoede.
Ik praat makkelijk, hij is echt vriendelijk, gemeend, of ik moet het helemaal verkeerd ‘zien’. Heb zeker een uur gekletst, geef aan dat ik weer ga. Hij loopt mee, we zeggen gedag. Na het verdere rondje weer thuis. Ga douchen, slapen. Val met een fijn gevoel in slaap, was echt prettig met hem te kletsen. dan voel je een bepaald iets, voor mij echt iets wat indruk heeft gemaakt. Wil hem graag weer eens spreken. Vertrouw hem. En dat voor mij, zet niet zo maar die ‘stap’.

Kom nog een paar keer bij hem aan. Gaat een tijdje overheen, onze ontmoetingen, als ik een rondje maak is hij er niet altijd. Maar goed, maak iedere avond een rondje. Dus tref hem zo nu en dan. Dan die zaterdagmiddag. Spreek hem, Han, weer bij de supermarkt. “Elles, ga straks de BBQ ‘aansteken’, zou je het leuk vinden om aan te komen, alleen als je zin hebt hoor”. “Mijn zoon is er ook met zijn vriendin”. ‘Die gaan na het eten nog op stap, vind je het iets”? “Ja, doe ik, neem wel mijn hond dan mee, kan wel toch”? “Tuurlijk, geen probleem”. We hadden echt een leuke middag, heeft, net zijn Pa, een leuke zoon en leuke vriendin. Die gingen stappen, wensten ons een gezellige middag/avond. Had 2 wijntjes gedronken, doe dat niet zo snel, maar deze middag deed ik het, en die smaakten lekker.
‘Nou, weet je, ik loop met je mee, breng je thuis, loop ik nog een rondje”. ‘Nee, wil ik niet”. Zie Han schrikken.

Kruip iets dichter tegen hem aan. “Mag ik vannacht hier blijven bij jou”? Zie het verbaasde gezicht bij Han. ‘Wat, Elles, joh, ehhh, ik had dit nooit verwacht”. Geef Han een kus. “Han, ik meen het echt”. “Door de manier hoe jij met mij omgaat, ik weet het zeker, ondanks ons leeftijdsverschil, als je iets ‘voelt’, dan is het zo”. “Elles, je moet dit niet doen, omdat wij het goed met elkaar kunnen vinden”. “Mag je heel graag, dit zag ik niet aankomen”. “Begrijp ik, maar weet het zeker, wie je bent en mij neemt zoals ik ben, zelf nog nooit zo mogen ervaren”. Uiteindelijk gaan we naar boven, Han wijst de logeerkamer. Nog steeds in ander gedachte. “Nee, Han, wil graag bij jou in bed vannacht”. Pak zijn hand, “tis goed”, zijn op zijn slaapkamer. Han weet even niet zo goed wat nu verder op dit moment. “Help je mij met alles uitdoen, help ik jou”.
Gaat vanzelf, sta naakt voor hem, hij voor mij.

Nu stel ik hem gerust, in plaats van hij mij. Sla mijn arm om zijn middel, voel zijn jongeheer tegen mij aandrukken, doet hem toch wel wat, snap ik.
“Ga maar lekker liggen”. Zelf nog nooit echt gevreeën, maar wil het nu met Han. Ga op hem ‘zitten’. Kijk hem aan. Pak zijn stijve piemel, weet echt wel waar die precies moet zijn, laat me langzaam ‘zakken’. Voor het eerst voor mij. Wat een bijzonder gevoel, zie Han mij aankijken.
“Jee, fijn dit, voor mij voor het eerst”. Han gaat mijn borsten strelen, we gaan in elkaar ‘op’. Voelt heerlijk. “Elles, pfff voelt fijn”.
‘Ohhh god, Elles, wat is er denk ik, “ik kom al”. Hé, ohh jeee Han komt klaar. Ik voel het. “Ohhh sorry, gebeurde gewoon”. Maakt mij niks uit. Vind het fijn zo met elkaar.
Han trekt mij naar zich toe, kust mij. Ga naast hem liggen. Zie hem een beetje ‘balen’.
“Elles, voor mij ook een poosje gelden, hield het niet meer, zoals jij heerlijk op mijn ging zitten”. Streel zijn gezicht. “Joh, tis goed, voor mij al helemaal heftig”.

Liggen tegen elkaar aan. Han zoent mij. Zegt niks. Hoeft ook niet. Voel zijn vingers over mijn buik, naar beneden. Sluit mijn ogen.
Vingers bij mijn gevoelige plekje, zalig gevoel. Gaat heel rustig, vingers in mij. Ik laat het gebeuren. Ik. wil dit voelen. Wat doet hij met mij. Voel het komen, ik ga komen. “Ohhh Han, jaaaa, doe maar, kom klaar. Zo nog nooit beleefd. Moet echt weer bijkomen. Kijk Han ‘rozig’ aan.
Zoen hem, kruip tegen hem aan, we vallen in slaap.
Weet even, heel even maar, de volgende morgen niet zo snel waar ik ben, jaaa tuurlijk gekkie. Han slaapt nog, kruip tegen hem aan, streel zijn borst.
Han wordt langzaam wakker. “Morge”. Han draait zich om. “Morge, met een glimlach, wel goed geslapen”?
“Ja echt wel”. Knuffel hem. Wordt meer dan een gezellige knuffel.

Nooit dit bedacht, ben uiteindelijk ‘ingetrokken’ bij Han. Leeftijd zegt uiteindelijk niks. Liefde wel.
Heel happy met elkaar.