Anita

Luister?

Hoe een meisje het leven van een kluizenaar op de rit hielp. Dit verhaal heb ik door de lange verhaallijn gesplitst in twee delen, zodat de lezers die gebruik maken van de luisterfunctie kunnen genieten zonder dat het geluid wegens ruimtegebrek ermee stopt, waarvan het eerste zeer soft is, maar in deel 2 gaan alle remmen los!

Anita, een jonge meid van 20 jaar had een een naam die haar door haar uiterlijk op het lijf geschreven was.
Het ietwat asociaal ogende meisje was door haar kledingstijl een typisch voorbeeld van de meiden die je in de hoogtijdagen van de punkers en hakkers regelmatig tegenkwam. In haar trainingspak met wijd zittende broek, lompe schoenen, plat naar achter gekamd haar in een staart en haar smalle muizenkoppie leek het wel of de tijd stil had gestaan. Er zat geen greintje kwaad in het meisje wat zich lekker voelde in deze kleding en nog nooit met de politie of andere instanties in aanraking was gekomen. Ze werd regelmatig nagestaard en door sommige mannen aangesproken die vroegen wat haar prijs was alsof ze een goedkope hoer was. Toch wist ze zich altijd in te houden hoewel ze deze viezeriken het liefst een knietje in hun kruis zou willen geven. Ze had netjes de middelbare school doorlopen, maar door haar uiterlijk werd ze bij een sollicitatie altijd met een vage reden afgewezen. Alleen haar leeftijdsgenootjes maakten dankbaar misbruik van haar en het niet al te snuggere meisje liet haar lichaam regelmatig uitwonen door de sluwe knapen. Ook haar ouders wisten niet wat ze met het meisje aan moesten en hadden al diverse pogingen gedaan haar in moderne kleding te krijgen, wat nooit was gelukt.

Op een dag slenterde ze over straat en zag een man op leeftijd die twijfelend de straat over trachtte te steken, maar er niet de moed voor had door het aanstormende verkeer. Zonder zich te bedenken stapte ze resoluut op de man af en gaf hem een arm. “Ik zal u even helpen”, zei ze met een vriendelijke stem en met opgeheven hand stopte ze het verkeer en hielp ze het oudje naar de overkant. De man die qua leeftijd haar opa zou kunnen zijn was blij met de hulp en bedankte haar voor haar goede zorgen en bekeek haar eens van top tot teen. Hij had al snel in de gaten dat dit meisje ondanks haar uitstraling geen kwade bedoelingen had en stelde voor even op een bankje bij te komen van het avontuur.
Al snel kwamen ze in gesprek en hij vertelde dat hij Karel heette, 66 jaar en sinds een paar jaar weduwnaar was.
“Moet u nog ver ?”, vroeg Anita bezorgd, die wel merkte dat het verlies van zijn vrouw hem zo had aangegrepen dat zijn gezondheid in rap tempo achteruit was gegaan, een verschijnsel dat regelmatig voorkwam na een tragische gebeurtenis.
Hij woonde een paar straten verderop en Anita stelde voor even met hem mee te lopen.
Toen hij veilig thuis kwam nodigde Karel haar uit om binnen nog even verder te praten, en Anita ging op zijn uitnodiging in omdat ze wel merkte dat de eenzame man wel behoefte had aan wat aanspraak.

“Let maar niet op de rommel”, waarschuwde Karel haar en ging haar voor in de woning die er vervallen uitzag en rook Anita de muffe lucht.
Karel bood haar wat te drinken aan en Anita volgde hem naar de keuken die eruit zag of er een bom was ontploft.
Het aanrecht stond vol vuile vaat en terwijl hij een niet al te fris uitziend glas met cola vulde zette Anita de fles terug in de koelkast die ook wel een sopje kon gebruiken en zag op het etiket dat de drank al een jaar over datum was.
Terwijl hij wat oude kranten en ander drukwerk opzij schoof nam ze plaats op de bank die ook al zijn beste tijd had gehad.
Het hele huis ademde een sfeer uit alsof er al jaren niet was schoongemaakt en ook de vloerbedekking had al in tijden niet een stofzuiger gezien.
Voorzichtig nam Anita een slok van de cola die klef smaakte door de ontbrekende kracht van koolzuur, maar zonder het laten merken dronk ze van de vloeistof.
“Ik weet dat het een zooitje is, maar ik heb er de kracht niet meer voor”, vertelde Karel enigszins beschaamd.
Hij kreeg nooit huishoudelijke hulp en ook de rest van zijn kleine familie bekommerde zich niet over de als een kluizenaar levende man.
Voor het geld hoefde hij het niet te laten, want hij vertelde dat hij er financieel warmpjes bij zat.
Anita bewonderde zijn openheid, want als ze kwade bedoelingen had zou ze er makkelijk misbruik van kunnen maken.

Anita had medelijden met de man die nog lang niet aan het einde van zijn leven was en besloot hem te helpen.
Voorzichtig bracht ze ter sprake dat ze hem wel wilde helpen zijn leven weer op de rit te krijgen, en stelde voor het huisje eens een flinke opknapbeurt te geven.
Karel dacht even na over haar voorstel, en stemde in onder de voorwaarde dat hij haar zou betalen voor haar diensten wat volgens Anita niet haar bedoeling was hoewel ze een extra zakcentje goed kon gebruiken.
Dat was dan geregeld, en samen met Karel stelde ze een plan op waarbij ze een rondje door het huis maakten en Anita een indruk kreeg van de werkzaamheden.
Het doorgezakte bed dat al in tijden niet was verschoond was ook wel aan vervanging toe, net als zijn zitmeubelen en in de badkamer lag een enorme berg vuil wasgoed.
Gelukkig had hij nog een bijna ongebruikte wasmachine die nog jaren meekon en terwijl ze dicht tegen hem aanleunde bekeken ze op haar telefoon de sites van meubelzaken en maakten ze de balans op van de aan vervanging toe zijnde inrichting.
De kosten vielen Karel mee en hij besloot ook maar meteen te kiezen voor nieuwe vloerbedekking en gordijnen.
Anita had al snel in de gaten dat Karel ondanks zijn leeftijd een flinke bobbel in zijn broek had gekregen van het meisje dat zich dicht tegen hem aandrukte.
Natuurlijk speelde het feit dat hij al zo lang had drooggestaan ook een rol mee, maar Anita maakte verder geen seksuele toespelingen op de man die niet al te fris rook.
Waarschijnlijk nam hij het ook niet zo nauw met zijn persoonlijke verzorging, maar daar zou ze ook snel verandering in brengen.
Voor die dag was het wel genoeg en bij het afscheid gaf ze Karel nog een dikke zoen op zijn ongeschoren wang.

De volgende ochtend stond ze al weer vroeg op de stoep en nadat ze samen een flinke beker koffie hadden gedronken en online de nieuwe inrichting hadden besteld begon Anita opgewekt aan de uitdaging, en terwijl ze de machine had aangezet met een deel van het wasgoed begon ze voortvarend de koelkast en de keukenkastjes uit te soppen.
De producten die over de datum waren en beschadigd serviesgoed gooide ze meteen weg en alle keukengerei inclusief de inhoud van de kastjes werden vakkundig met de hand afgewassen, waarbij ook Karel zijn steentje bijdroeg en de theedoek ter hand nam.
Karel bezat geen vaatwasser en had deze ook niet nodig voor de kleine hoeveelheid vaat die hij gebruikte.
Tegen het middaguur rook de keuken al lekker fris en zag er netjes uit.
Karel keek zichtbaar blij en was zeer tevreden over het werk dat Anita verzet had.
“Wordt het zo langzamerhand geen tijd om een hapje te eten ?”, vroeg Karel aan Anita, die met grote inzet doorging en voorstelde dat ze bij de supermarkt een flinke hoeveelheid verse levensmiddelen zou inslaan en daarna bij de snackbar langs zou gaan.
Met een gul gebaar overhandigde hij haar zijn pinpas met bijbehorende pincode, een gevaarlijke actie, maar inmiddels had hij een vast vertrouwen in Anita en was ervan overtuigd dat ze geen misbruik van zijn vertrouwen zou maken.

Toen ze na een uurtje bepakt en bezakt met de zware boodschappentassen terugkwam gaf ze onmiddellijk de pinpas met de code terug en overhandigde Karel de kassabonnen van haar aankopen.
Zijn mensenkennis had hem niet in de steek gelaten en hij was blij met de eerlijkheid van het meisje terwijl hij met smaak patat met een hamburger befte.

Hoe dit afloopt vertel ik in Deel 2