Ik, exhibitionist

Luister?

Zolang als ik me kan herinneren heb ik het leuk gevonden om me geheel of gedeeltelijk naakt te laten zien aan meisjes. Een tijd lang deed ik dat door naakt heen en weer te lopen op een naaktstrand. Ik kwam dan meisjes tegen, die er kennelijk liepen om naakte jongens te zien. Een hele tijd vond ik het leuk om te zien dat meisjes naar mijn piemel keken en begonnen te lachen, maar na een poosje deed het me niets meer. Ik zocht een andere plaats waar ik er weer plezier in zou krijgen als er naar mijn ‘spulletje’ zou worden gekeken. Die vond ik op een naaktrecreatieterrein in een stadspark. Er was daar een plek waar ik gezien kon worden van een nabijgelegen wandelpad. Daar ging ik dus naakt liggen. En ja hoor: er kwamen meisjes langs, alleen of in kleine groepjes. Ze keken naar me en giechelden. Sommige keken zonder te stoppen naar me en giechelden, maar andere stopten en bekeken me wat uitgebreider. Op een dag hoorde ik een luidruchtige groep aankomen. Het waren jongens en meisjes, die ik zo’n drie, vier jaar jonger schatte dan ik zelf was. Ze zagen me en bleven in het ‘kijkgat’ staan, ze praatten – voor mij niet verstaanbaar – met elkaar en – vooral de meiden – lachten. Na korte tijd liepen ze door. Even later hoorde ik net zo’n geluid en – ja hoor – het was weer zo’n groep, ik vermoed een schoolklas, die enige tijd lachend bleef staan kijken.

Dit herhaalde zich nog een paar keer. Bij één groep, het bleek de laatste te zijn, ging het wat anders. Eén meisje liep weg uit de groep en kwam even later het terrein op, kwam naar mij toe en ging naast me, bij mijn onderlichaam zitten. De groep werd rumoerig. Ineens zei ze: “Mag ik een foto van je maken?” Ik vond het goed. Ze haalde een telefoon uit haar zak, stelde in en drukte af. Meteen daarna stond ze op en liep terug naar de groep. Die ontving haar enthousiast. Ze liepen verder. Omdat er na enige tijd wachten niet nog een groep kwam, heb ik me aangekleed en ben weggegaan.

Een paar weken later was ik op zondagmiddag alleen thuis en zat in de voorkamer te kijken naar langskomende wandelaars. Daaronder waren groepjes meiden van om en nabij mijn leeftijd, die naar binnen keken. Ik vroeg me af hoe die zouden reageren, als ik er naakt zou staan. Lang dacht ik er niet over na. Ik ging naar boven en kleedde me helemaal uit. Ik ging op de trap staan en keek door het zijraam wat er aan kwam. Op zeker moment kwam er een groepje meiden aan, die ik iets jonger schatte dan ikzelf was. Ik rende naar beneden en ging naakt in de kamer staan. Ze liepen voorbij zonder binnen te kijken. Ik ging weer op mijn uitkijkpost op de trap voor het zijraam staan.

Vier keer liep ik tevergeefs naar beneden; niemand keek naar binnen. Maar de vijfde keer ging het anders. Van een groepje van drie liepen er twee zonder binnen te kijken voorbij, maar de derde stopte. Ze trok een schoen uit, schudde die – er zat wellicht een steentje in – trok de schoen weer aan en keek, als voelde ze, dat ze werd bekeken – naar binnen. Ze kreeg een knalrode kleur en sprintte achter de andere twee aan. Ik liep naar een hoek van de kamer vlak bij het raam om te zien wat er gebeurde. Zo te zien vertelde ze, hevig opgewonden, iets aan de andere twee. De andere twee draaiden om en liepen, gevolgd door het meisje dat me gezien had, terug, in mijn richting. Ze liepen door tot voor het raam waarachter ik stond, bekeken me aandachtig en barstten in lachen uit. Toen draaiden ze zich weer om en wandelden verder.