Honing (8) – Geen keuze

Luister?

Emma stond over hem heen gebogen, duwde zijn schouder zo goed of zo kwaad als het kon in een correcte positie. Hij was nog steeds buiten bewustzijn. Ze vond het oprecht vervelend om hem pijn te doen. Ze hadden de opdracht om te weten te komen waar hij mee bezig was. Ze kenden zijn bedrijf grondig en ze hadden zijn achtergrond ver nagetrokken en wisten uiteraard dat het bedrijf apparatuur ontwikkelde die ook nuttig was voor spionage. Maar details over deze deal ontbraken. Dat was de reden waarom Honey hem die eerste avond poogde te verleiden.

Er waren recent gevallen gerapporteerd waarbij zijn apparatuur bij dubieuze organisaties was terechtgekomen, hoe en via welke route hadden ze niet kunnen traceren.

Het C.E.C. had informatie gekregen dat er vanuit China en Singapore contacten waren gelegd met Storm, door personen die zelf connecties hadden met Noord-Korea. Met onmiskenbare goedkeuring van de hoogste Noord-Koreaanse leiders. Het was alleen niet bekend waarover. Men wilde absoluut vermijden dat er apparatuur of mogelijke nieuwe ontwikkelingen in die handen zouden vallen. Dhr. Storm moest hierover volledige duidelijkheid zou geven. Ten koste van wat dan ook.

Ze smeet een glas water over zijn gezicht. Hij werd kreunend wakker. Honey en Beatrice waren erbij komen staan. Hij knipperde met zijn ogen.

“Ha! De drie gratiën. Auw!… Wat hebben jullie met mij gedaan?”

Hij merkte dat hij niet meer vastgeketend was. Hij had een stekende pijn in zijn schouder.

“Kijk meneer Storm, we hebben weinig tijd en we gaan er geen doekjes om winden. Ziet u die kip daar?”

Op een plateau op het aanrecht van het keukentje aan de heel andere kant van de kamer stond een succulente gebraden kip.

“Ziet u deze pil?”

Honey toont een blauwe pil. Flink groter dan een klassieke pil. Ze had eerder de afmeting van een klein stuk zeep.

Honey geeft de pil aan Beatrice die ze vervolgens met latex handschoenen aan langs achter in de kip gaat steken, en dan snel terugkomt en zich klein maakt met haar handen over haar hoofd en oren.

“Meneer Storm, ziet u deze afstandsbediening?”

“Heu… ja?”

“Mevrouw Beatrice volgt onze opleiding in explosieven. Dit is haar eerste praktijkoefening.

Beatrice?”

Beatrice neemt de afstandsbediening over en drukt met haar latex handschoen op het knopje. Op datzelfde moment explodeert de kip met een oorverdovende dreun. Iedereen in de kamer is op slag doof. De gehoorschade was gelukkig niet blijvend.

Storm had dit niet zien aankomen. De meisjes waren ook geschrokken van de kracht van de explosie.

“Iiiiiiiiiiiii!” gilde Beatrice.

Toen de dreun uitgegalmd was, riep Honey: ”Beatrice, wat heb jij daarin gestoken? Een granaat? Dat was een verkeerd formaat!”

Emma: “Bea onnozele geit! Kijk nou ik heb overal vlekken over mijn nette uniform.”

Beatrice stond perplex met grote angstige ogen te kijken. “Ik… ik… ben nog maar aan hoofdstuk twee… boehoe…”

De geëxplodeerde kip hing inderdaad in kleine stukjes tegen de muren en het plafond, over de meisjes, en dus ook over Storm, die blijkbaar nog het minst onder de indruk was.

Twee mitrailleurdragende bewakers stormden de kamer binnen. Ze werden door Honey gerustgesteld en weggestuurd.

Emma vloekte, “Ooo als ik het probeer af te vegen wordt het nog erger!!” En ze begon zich uit te kleden om van de viezigheid af te zijn. Ze kleedden zich alle drie gedeeltelijk uit en dat gaf Storm de gelegenheid om zijn frustratie wat te ventileren. “Dat vind ik nu gewoon prachtig dames. Doe zo voort! Hahahaha! Auw…”

Emma was niet opgezet met het enthousiasme van Storm:

“Wij hebben zonet, toen jij bewusteloos was, je net zo’n pil laten inslikken.“

“Inslikken?? Waat? Zijn jullie een bende psychopaten? Wat is hier de bedoeling van?” Storm was woedend en tegelijk overviel hem een beklemmende angst.

“Meneer Storm, wij willen gewoon de garantie dat u ons uw medewerking verleent,” zei Emma.

“Medewerking, aan wat in vredesnaam? Dit is gewoon terrorisme!”

“Tss, tss, meneer Storm, wat een overdrijving. Wij hebben alleen het landsbelang op het oog.”

“Dan mag je mij vertellen wat dat landsbelang is en wat ik daar mee te maken heb.”

Emma keek hem hoofdschuddend aan. “U denkt toch niet dat het feit dat u zaken doet via China met Noord-Korea zomaar kan passeren?”

Storm keek oprecht verbaasd.

“Ik doe helemaal geen zaken met Noord-Korea. Ik doe zaken met de International Business Co., uit Singapore. Niets op aan te merken. Jullie hebben daar geen zaken mee. Dat is confidentieel. Auw!”

Emma draaide zijn arme arm opnieuw bijna uit de kom. Honey zette haar pump met de hak op Storm’s rug.

“Kijk meneer Storm”, vervolgde Honey, “of u het nu niet wist en dus een dom sukkeltje bent, of wél wist en dus een gewetenloze schurk bent, kan me niet schelen. Dit is voor ons de gelegenheid om te infiltreren in IBC om zo de Koreaanse connectie bloot te leggen.” En Emma grijnsde: “Precies, blootleggen, daar zijn we heel goed in hé Honey?”

Beatrice had al die tijd niets gezegd. Ze stond daar bedremmeld te staan, met ontbloot bovenlijf. Honey en Emma gaven haar duidelijk de schuld van de mislukte explosie.

Storm deed een laatste poging om wat vrijheid terug te winnen. Met een beproefde onderhandelingstechniek, verdeeldheid zaaien binnen de tegenpartij:

“Mevrouw Honey, ik meen te moeten klacht indienen tegen acties van uw ondergeschikten wegens het in levensgevaar brengen van burgers. Met name wil ik klacht indienen bij uw hoogste instanties tegens deze mevrouw Beatrice wegens flagrante incompetentie en het negeren van de waarschijnlijk talrijke veiligheidsvoorschriften bij het bedienen van explosieven.”

Dit was te veel voor Beatrice. Ze liep op Storm toe en greep hem bij de polsen, viel op haar knieën, en oprecht in tranen snikte ze: “Excuses mijnheer Storm, het was mijn bedoeling niet. Ik zal het niet meer doen. Ik ben een mislukking. Ik ben hier niet op mijn plaats. Boehoe…”

Emma trok Beatrice weg en duwde haar in een hoek. Storm zei op wat zachtere toon tot Honey: “Ik denk iemand als Beatrice niet in je team past. Ik denk dat je ze zou moeten laten gaan.”

Honey siste terug: “Geen kritiek op mijn mensen, Stormpje. En vergis je niet, ze is mijn slimste leerling. Bovendien, haar moeder is een hoge pief in het Centrum. Ik kàn ze niet ontslagen.”

En Honey dacht enkele ogenblikken na voor ze vervolgde:

“Storm, je hebt eigenlijk geen keuze. Soit. Je werkt nu voor ons. Dat wil zeggen: Ik stel voor, jij beaamt. Ik stel dus voor dat ik met je meega naar die meeting over enkele uren, zogenaamd als je secretaresse”

“Ze weten dat ik geen secretaresse heb. Ik nam de telefoon altijd zelf op,” probeerde Storm nog.

“Dan vertel je ze nu dat ik je secretaresse ben. Als je dat niet goed vindt drukken we op de afstandsbediening en zand erover. Akkoord?”

“… Ik… ik doe alles wat je wil.”