Honing (17) – De terugrit

Luister?

Laat in de namiddag arriveerden ze aan het huis van Emma.  Emma stapte uit aan de bestuurderskant.  Haar man en haar dochtertje op zijn arm stonden te wachten. “Waaaw schat, is dat je nieuwe bedrijfswagen!  Kom hier, schat, je kleine meisje heeft je nodig, ze mist je al heel de week.”  Emma pakte haar dochtertje en knuffelde haar uitgebreid en gaf haar man terloops een zoen. “Dat is niet mijn bedrijfswagen.  Die is van meneer Storm.”

“Aangenaam, Storm,” zei Storm, die ook uitgestapt was.

“Bart, man van Emma.”

Iedereen stelde zich voor en Bart was benieuwd hoe de vork in de steel zat.

“Wel…” begon Emma, “… we waren dus op een undercovermissie, ik en Bea, en toen zijn we overmeesterd en gevangengenomen en verkocht op een blankeslavinnenmarkt en gelukkig heeft meneer Storm ons vrijgekocht voor één miljoen.”

“Hahaha! Emmatje, wat een fantasie! Jij bent toch de grappigste vrouw die ik ken!”

“Het is waar, jong! Zeg het hem, Storm!”

Die minimaliseerde zijn rol in het gebeuren en Bart was veel meer geïnteresseerd in de Vantage.  “Dat is dus de nieuwste Vantage Roadster.  Pfiiiw.  Zeg, hoe snel rijdt die?”

“Zeker meer dan 370.”

“Al gedaan?”

“Ik heb dat nog nooit kunnen proberen, niet eens de helft.”

Ze moesten er allen hartelijk om lachen.

Emma kwam echter tussen in hun gesprek, richtte zich tot de lezer en sprak, overtuigend articulerend:

“Mijn naam is Emma Ringer.  U kent mij misschien nog als rallypilote en de eerste vrouwelijke winnaar van de ERC.  Nu ik moeder ben, en een rustige overheidsbaan heb, blijf ik toch verslaafd aan de ontembare mannelijke kracht van een èchte racebolide. En dat is deze Vantage.  De Aston Martin Vantage is een streling voor het oog. Met de gewelfde achtersteven van een Griekse godin verleid ze elke man, en ook vrouw. Bovendien, de 503 pk sterke twin-turbo V-8, afkomstig van Mercedes-AMG, laat je accelereren als een olympische stier. De Vantage is hermafrodiet: een supermodel qua vorm en een dekhengst qua prestaties.”

“Wat was dat, Emma??” vroeg Beatrice, zeer verbaasd.

“Sorry een klein woordje van onze sponsor, ik verdien een centje bij.  Dat mag toch?”

Terwijl ze wuifden reed Storm weg met Beatrice.

“Meester, het wordt al laat.  Wil u samen met mij een hapje eten?”

“Beatrice, dat is een goed voorstel.  Ik had niets gepland.”

“Mijn mama wil al lang dat ik eens iemand meebreng naar huis.”

“Bedoel je gaan eten bij jou thuis, bij je moeder.  Euh, ik denk niet dat dat zo’n strak plan is.”

“Mama kookt voortreffelijk hoor! Ze heeft graag dat ik eens vrienden meebreng.  Ik doe dat bijna nooit en ze vindt dat ik me te veel opsluit.”

Storm liet zich vermurwen.  Beatrice tekstte haar moeder dat ze ‘iemand van het werk’ meebracht.  Zichzelf overtuigend dat hij er keurig genoeg uitzag, snel een bloempje voor de gastvrouw gekocht in een nog net open zijn bloemenstalletje.

Beatrice woonde in een geklasseerde art-nouveauvilla.  Wat een toeval, op nog geen twee blokken afstand van Storm’s bedrijf.  De villa, ogenschijnlijk lieflijk, was in werkelijkheid een versterkte burcht.  Duidelijk zichtbare en verdekte infraroodcamera’s, elektrische hekken, metalen rolluiken, uitgangen voor gefilterde lucht – Storm’s technisch onderlegde oog zag het.

Beatrice belde aan en toonde routinematig haar linkeroog aan een irisscan.  Een synthetische stem zei: “Welkom thuis juffrouw Beatrice en gast.”  Het imposante hek schoof geruisloos in het decor.

“Ben je daar Bieke,” verwelkomde Beatrice’s moeder haar.  “Ha, dit is je gast, meneer…”

“Storm is de naam…“

Hij keek haar aan, gaf haar de bloemen en stamelde “…  Alix.”

“Inderdaad ‘t ben ik,” zei ze.  “De wereld is klein hé.  Storm…  De Storm, genoemd naar de Öluffson trilogie.”

“Alix, had ik dat geweten…  Hoe lang is dat geleden?  Meer dan vijfentwintig jaar ondertussen?”

“Over vijf maanden is het zesentwintig jaar geleden dat we samen zijn afgestudeerd…”

“Jij wist dus dat ik ging komen?”

“Nee Storm, dat wist ik niet.  Tot een uur geleden.  Ik kreeg een paniektelefoon van mijn minister.  Hij was gebeld door de Amerikaanse ambassadeur bij de Europese Unie die razend was omdat zijn secretaresse was opgepikt met veel machtsvertoon door de narcoticabrigade als ordinaire Colombiaanse drugsbazin.  Narcotica was blijkbaar getipt door onze mensen.”

Beatrice verslikte zich en keek onbeholpen en stamelde “Mama…  Het spijt me…  ik…”

“Het is okee liefje, ik heb ook al met Honey gebeld.  Ik weet nu min of meer hoe de vork aan de steel zit.   De Amerikanen zijn razend.  Officieel.  Ik heb mijn minister moeten kalmeren.  En natuurlijk weten wij allemaal dat de secretaresse een spionne is.  Ze was bij haar arrestatie onder invloed. Omdat ze diplomatieke onschendbaarheid geniet, kan ze niet anders dan uitgewezen worden.  Knap gedaan, Beatrice.  Haar kompaan was ook naar de ambassade gevlucht. Hij is geïdentificeerd en moet ook uitgewezen worden.  Nu weten we zwart op wit dat de Amerikaanse undercoveractie door het Pentagon gestuurd was.   Officieel zal onze regering zich verontschuldigen.  Achter de schermen zal hun regering zich verontschuldigen door die afdeling op te doeken.  Ik ben trots op mijn dochter.”

Storm kon eigenlijk niet volgen. “Ik heb in mijn branche vaak af te rekenen met spionage.  Dat is dan bedrijfsspionage.  De concurrent wil onze ongepatenteerde IP, onze files, de marktvooruitzichten, enzovoort.   Maar een regering die ons bespioneert is echt te veel eer.”

“Waarom de Amerikanen vraag je je af, hé Storm” zei Alix.  “In jouw geval hebben ze twee redenen. Ten eerste, jij veegt je voeten aan hun ITAR-wetgeving.  Je maakt dingen die je Amerikaanse concurrent ook maakt, en niet mag uitvoeren naar een aantal landen, waaronder China.”

Storm kwam tussen “Ik denk dat ik weet welke concurrent je bedoelt. Nou, die heeft wel een product dat vijf jaar achterstaat.”

“Laat me uitspreken, Storm,” zei Alix. “Ten tweede, je concurrent maakt gebruik van een service van de NSA die officieel niet bestaat, om de IP in je apparatuur te bemachtigen of te kopiëren.”

“Bestaat dat echt?  Hoe heet die service?”

“Vermits hij niet bestaat heeft hij geen officiële naam.  Wij noemen hem…  Ha nee.  Dat is vanzelfsprekend ook geheim.

Je hebt gelijk.  Zoveel moeite doen voor IP…  Er moet nog een derde reden zijn.“