Honing – Prequel

Luister?

“Dag Pamela, mag ik binnenkomen?”

“Hoe kent u mijn naam?”

“Die staat op het huurcontract van dit pand.”

“Bent u de afgevaardigde van de eigenaar?  Ik heb jou de laatste weken hier een paar keer gezien in de straat.“

“Nee nee, maak je niet ongerust”

Ze stapte binnen, haar hakken afkloppend aan de dorpel.

“Wie ben jij?  Zo’n sjieke mevrouw? De fiscus?  Ik betaal mijn RSZ compleet zonder gefoefel.”

“Maak je niet ongerust. Mag ik me voorstellen. Ik heet … A, en ik doe wetenschappelijk onderzoek, en ik zou graag even met jou spreken over het onderwerp van mijn studie”

“Nee.  Ik ben hier aan het werk.  Als je me wil spreken, mijn tarief is…  honderd euro per kwartier.”

“Mmmm, dat is waarschijnlijk overdreven.  Goed, hier is vierhonderd, voor een uur?”

“Wel, dat ligt even anders nu…  Mmmm normaal kleed ik mij nu uit.  Nu niet dus?”

“Nee.  Ik wil je gewoon vragen stellen, als dat mag.”

“Ik vertrouw je niet.  Maar okee.  Shoot”

Ze schoof een stoel bij in de niet zo ruime kamer.  A ging erop zitten, terwijl zij zich op de rand van het bed zette.  Ze zaten recht tegenover elkaar, op neusafstand.

“Ik zit hier goed hoor.  Over mijzelf.  Ik ben wetenschappelijk onderzoekster en ik werk onder de codenaam A.  Ik zou graag hebben dat je me altijd A noemt, niet bij mijn echte naam.  Dit is een geheim onderzoek.”

“Ok-ééé” grapte ze

“Hoe mag ik jou noemen?”

“Je doet maar.”

“Honey.  Ik noem je Honey in mijn onderzoek.  Past bij je.”

“Echt? Waarom?”

“Je hebt honingblond haar en je ruikt duidelijk naar honing…”

“Ha ja?”

A draaide het laatst beschreven blad van haar notaboekje om en schreef Honey.

“Een paar eenvoudige vragen.  Ik weet al heel wat over je.  Mijn excuses dat ik zo inbreek in je privésfeer.”

“Geen prob jong.”

“Ik weet hoe je heet, waar je woont, wat je studeert.  Je bent nog steeds ingeschreven in de faculteit Psychologie.  Je bent ingeschreven in je laatste Masterjaar, al vijf jaar aan een stuk, hoewel je niet naar de lessen gaat.  En elke woensdag zit je hier. Dat is niet om je studies te betalen.”

“Nee.  Ik verdien in die éne dag per week meer dan het dubbele van eender welke job die ik zou kunnen krijgen met dat diploma.”

“Je leeft ondergedoken.”

“… Ja…  Dat zijn eigenlijk jouw zaken niet, vind ik”

“Wel, misschien heb ik een voorstel voor jou.  Ik zoek mensen voor mijn team. Eerst mijn vragen.”

“Ik luister. Maar dat betekent niet dat ik akkoord ga. ”

A gaf een korte introductie over het doel van het onderzoek en ging dan verder haar vragenlijstje af.

“Ik heb gemeten dat jij van heel deze straat het grootste aantal klanten bedient.  Dat bevestigen zelf je concurrentes.”

Honey grijnsde.

“Dat weet ik.”

“Ik heb je uitgebreid geobserveerd.  Je gebruikt de klassieke verleidingstechniekjes, en je hebt er een aantal zelf bij-uitgevonden. Bijvoorbeeld dat traag knipperen met de beide ogen samen, onregelmatig…”

“… Als een poesje dat spint…”

“…Heel origineel héél goed gevonden.  En het blijkt te werken.”

“Dankje.  Hoe kan jij weten of het werkt?  Zo vaak ben je hier niet geweest?  Twee of drie keer.  Met je notaboekje.  Je hebt geen statistiek.”

“O jawel.  Ik kom meestal vermomd.  Voor een vrouw alleen is het hier niet echt onveilig. Je valt wel op.  Daarnet nog, die oudere man met regenjas, pet, baardje en zonnebril.”

“Dat was jij!?  Ik dacht bij mezelf nog: ouwe snoeper! Zoals die voor elke vitrine minutenlang bleef staan.  En zoals je naar mij bleef kijken door je zonnebril.”

“Sorry Honey,” glimlachte A, “dat is de methodiek die we volgen.”

“Dus, die matroos die hier sinds enkele weken elke dag langskomt zonder ergens binnen te gaan…  Dat ben jij ook?  Chapeau[1], fijn gedaan!  Zelfs die tattoos op zijn behaarde armen, precies echt.”

“Dankje.”

“Nu herken ik zijn ogen in jou.  Hoe doe je dat?”

“Mijn instituut heeft een zeer getalenteerde grimeuse in dienst.  Als je wil vertel ik daar meer over. Eerst graag bij de les, mijn 400 euro zijn aan het aftikken.”

“Okee, A.”

“Wat ons meest intrigeert is dat je dubbel zoveel klanten hebt dan de op een na beste in deze straat.  Je bent een mooi meisje, maar zo zijn er tientallen hier.”

“Ik probeer mijn omzet te maximaliseren.”

“Wat ik wil weten: is het toeval, heb je daarover nagedacht, heb je dat van iemand geleerd?  Kan je precies aanduiden welk detail het verschil maakt tussen jou en je concurrentes?”

“Ik ga mijn bedrijfsgeheimen niet aan de eerste de beste verklappen hoor, zowaar ik nu Honey heet.”

“Wij willen ervoor betalen.  Nee ik weet iets beter, ik wil ze ruilen voor een aantal van mijn verleidingstruukjes.”

“Heb jij dat?” grinnikte Honey, “zo’n sjieke mevrouw in haar mantelpakje, komaan, jij kan mij niks leren.”

“Je zou verbaasd staan.

Kijk Honey, ik ga iets vertellen wat in feite geheim is.  Ik ben docente op universitair niveau in het vak Verleiding.  Ik doe ook wetenschappelijk onderzoek over het onderwerp, op internationaal niveau.  Ik ben een expert. En ik ben een team aan het samenstellen. Jou zoek ik. Jij bent iemand zoals ikzelf.  Verleiden is voor jou een automatisme, en bovendien word je nooit verliefd op het doelwit van je verleiding.  Waar of niet?”

“Wel, daar had…  Hoe weet u dat eigenlijk?”

“Ik zei het toch al.  Ik ben gedoctoreerd over dit onderwerp. De beste in mijn vak, als ik zo onbescheiden mag zijn.”

“Mevrouw A, zulke universiteit bestaat helemaal niet.  U bent een fantaste.  Ik – geloof – er – niets – van. U kletst uit uw nek. Ik vind u wel grappig,” glimlachte Honey.

A dacht na.

“Mmm, ik zie het.  Ik vrees dat ik een bewijs zal moeten leveren.  Wat denk je van een wedstrijdje?”

“Wedstrijdje?”

“Ik demonstreer dat ik systematisch sneller een man kan verleiden dan jij.  Zal je me dan geloven?”

“Hoe zou je dàt kunnen bewijzen? Kan je niet.”

“Is de vitrine hier net naast niet vrij?”

De vitrine van Honey was de linkerhelft van een pand met twee vitrines.  Telkens bestaande uit een frontale glaspartij naar de straat toe en een glazen deur naar een centrale inham.

“Normaal is die bezet, maar dat meisje komt vaak niet.  Wat ben jij van plan?”

“Degene bij wie de eerste passerende man binnengaat, wint, OK?”

“Hoe?  Wil jij…?”

Nog voor Honey kon reageren stond A in de andere vitrine, en deed haar mantelpakje uit. Daaronder verscheen ze in een delicate rode bustier, een rode string, met rode jarretelles die rode nylons met damastmotief ophielden, haar welgevormde benen eindigend op rode velours pumps.  Ze had een make-up setje en accentueerde haar ogen, wangen en lippen, en zei tot Honey:

“Zo, ik ben klaar.”

“Indrukwekkende transformatie. Niet genoeg om van mij te winnen.”

“We zullen zien,” zei A en ze zette haar buitendeur op een kier.

Enkele ogenblikken later kwam een wat oude schuifelende man langs de kant van Honey voorbij. Hij keek op naar Honey, die hem minzaam glimlachend en lonkend trachtte te werven.

De man zag nu ook A.  A keek hem lief aan, haar hoofd een beetje schuin houdend, terwijl ze wat achteruit leunde.

De man tikte op het raam van A, en vroeg door het op een kier staande deurtje of ze vrij was.

Honey keek met open mond hoe de man schuchter bij A binnenstapte. A nam hem mee naar achteren naar het peeskamertje.  Ze knipoogde naar Honey “tot over een kwartiertje!”

***

Een kwartier later stapte de man gelukzalig naar buiten, en kwam A binnenleunen bij Honey die intussen geen eigen klant had gehad.

“En?”

“Beginnersgeluk!”

“Revanche?”

“Ja!! Revanche!  Hoeveel euro heb je gevraagd trouwens?”

“Niks. Ik zei dat het de dag van de klant was en vandaag alles gratis.  Ik mag volgens onze deontologie geen inkomsten hebben buiten die van het instituut.”

“Niks? Je bederft de markt!  Als dat bekend geraakt storten de prijzen in!  Denk ook eens aan die andere meisjes!”

“Sorry.  Bij de volgende moet jij de prijs bepalen en innen.”

A ging terug op haar stoel zitten in de gloed van de rode TL-lamp.

Een minuut later kwam een jonge kerel schijnbaar achteloos voorbij gewandeld.  Hij stond op het voetpad midden tussen Honey en A, en monsterde beiden, hij toonde bewondering voor beiden en scheen te twijfelen.  Honey accentueerde haar vrouwelijke vormen, deed subtiel een sensuele beweging.  A leunde iets verder achterover en duwde met haar pump de glazen deur iets verder open.

De jongeman stapte op A toe, en vroeg haar prijs.  Honey was perplex en kwam zich bemoeien met de prijs.

“Het is 100 euro, gast, op voorhand betalen!  Voor een kwartier!” zei ze op geïrriteerde toon.

Verbouwereerd betaalde de jongeman het bedrag aan Honey en ging met A mee naar achter.  A deed teken dat Honey mee moest komen en zei heel lief tegen de jongen:

“Voor die prijs krijg je wel ons alletwee hé”

———————–

Frans: “daar neem ik mijn hoed voor af”