De Kerstborrel

Luister?

‘Waar zitten je voeten!?”, riep Alexander, terwijl hij zijn stuur in bedwang probeerde te houden. “Links!!”, klonk er snel vanachter zijn rug vandaan. Behendig manouvreerde hij zijn fiets tussen de twee paaltjes die zich op het trottoir bevonden om het gevaar van de tramrails te vermijden. “Gekkie”, zei ze al giechelend, half in zichzelf, maar hard genoeg om het te horen, ondanks de regen en het geluid van de avondspits. De rode en witte lichten van de haastige auto’s reflecteerde in het natte wegdek.

Het was donderdagavond en daarmee de laatste werkweek voor de kerstvakantie. Ze – dat wil zeggen Alexander en Olivia – waren net klaar met werk en nu onderweg naar de kerstborrel die jaarlijks werd georganiseerd door hun leidinggevende Arthur en zijn vrouw. Het was inmiddels tot traditie gegroeid dat Arthur in de laatste week voor de vakantieperiode een deftige borrel organiseerde voor het hele team, al was het duidelijk dat zijn vrouw hierin de voornaamste hand had. De borrel, of beter ‘de borrel’, was een bekende term onder het personeel geworden. De borrel verliep doorgaans volgens een vast patroon: De dochter van Arthur, Antoinette, speelde de rol van bediende die bij binnenkomst plechtig de jassen in ontvangst nam, gevolgd door Liza, die het personeel hartelijk groette om vervolgens in de hal maar al te graag de complimenten voor haar nieuwe kunst in ontvangst te nemen. Daarna het proostmoment, waarin alle collega’s wat stijfjes en onbeschonken het kalenderjaar toastend afsloten en vervolgens de speech van Arthur, die iedereen individueel een dankwoord toesprak. Daarna volgde er gebruikelijk een opgedirkt diner. Vorig jaar waren er zelfs twee dames ingehuurd ter ondersteuning in de bediening. Ze hadden zichzelf tijdens het diner netjes aan weerzijden van de tafel opgesteld achter de gasten. Het had Alexander de hele avond gefascineerd, en had nooit helemaal het nut ervan begrepen. Het was in ieder geval een stroeve editie gebleken, omdat niemand zich had durven ontdoen van de plechtige houding die door de absurde enscenering haast was opgelegd. Zelfs Arthur zelf was vorig jaar nooit helemaal ontdooid en had van begin tot einde de grootste moeite gehad te schipperen tussen de platte grappen van zijn collega’s en de pogingen van zijn vrouw om de avond ‘op niveau’ te houden. Hopelijk zou het dit jaar soepeler verlopen.

“Oke, volgende!”, zei Olivia, terwijl Alexander remden voor het stoplicht en zij uit voorzorg van de bagagedrager sprong. “Ik heb een goeie!”, zei ze trots terwijl ze haar neus ophaalde en haar wanten nog eens strak trok. “Kom, spring”, zei Alexander, die zonder te reageren op haar woorden alweer aanstalte maakte om te gaan fietsen, om maar zo snel mogelijk z’n handen straks binnen wat warmte te kunnen gunnen. “Oke”, vervolgde ze, nadat ze inmiddels achterop was gewipt. “Je hele leven een middelmatige relatie of éen nacht met je droomvrouw?’, vroeg ze. Alexander dacht even aan zijn vrouw. “Wat een kutdilemma, Liv” zei hij, al gingen de woorden in de gure wind verloren voordat ze haar bereikte. Gek genoeg waren zijn eigen vrouw en Olivia de eerste twee vrouwen die in hem opkwamen om tot een antwoord te komen. Olivia greep hem bij zijn middel, alsof ze ‘m het laatste zetje probeerde te geven om tot een keuze te komen. “Oh, we zijn er! Ik zie Arthur al!”, zei Alexander om overduidelijk recalcitrant de vraag te negeren.

Zoals verwacht, stonden Antoinette en haar vader Arthur de gasten al bij de voordeur van hun huis op te wachten. De meeste collega’s waren al gearriveerd in vol ornaat en stonden nu op het grindpad al in te drinken. Hij parkeerde zijn fiets, terwijl Olivia al naar Arthur liep om hem een knuffel te geven.

Alexander had zich nooit 100% thuis gevoeld in het bedrijf, wat overwegend bestond uit ‘haantjes en huppelkutjes’, om de woorden van Olivia te gebruiken. Olivia was een fijne uitzondering op de regel. Ze was ongedwongen, speels en nuchter, in tegenstelling tot het merendeel van haar vrouwelijke tegenspeelsters op werk. Dat wil niet zeggen dat ze afstak tegen haar opgedoste collega’s. In tegendeel. Toen Antoinette bij binnenkomst zojuist haar jas had aangenomen, was haar bordeaux-rode, strakke galajurk Alexander direct opgevallen. Geen goedkope glitters of overdadige make-up, maar een elegante tijdloze jurk gedragen door iemand die haar schoonheid niet hoefde te benadrukken. Ze had onmiskenbaar een mysterieuze, sensuele kant.

Bij binnenkomst in de gigantische hal werd ze gegroet door een aantal mannelijke collega’s. Ze voelde zich overduidelijk comfortabel in het bijzijn van de heren en het gaf Alexander een vreemd gevoel van trots om haar zo te zien, in contrast tot de alledaagse, ietwat nonchalante kleding waarin ze normaal naar kantoor kwam. Met een hand nam ze elegant een glas champagne in ontvangst terwijl haar ze haar andere hand achteloos op de schouder van een collega liet rusten tijdens hun begroeting.

Olivia was een maand na Alexander begonnen bij het bedrijf, waar zij nu – 6 jaar later – nog steeds beiden werkzaam waren. Ze was pas geleden 26 geworden, maar bleef in de ogen van de 37-jarige Alexander een jong ding. Ze was moeilijk te peilen. Ze kon zich moeiteloos in iedere mogelijke sociale situatie staande houden. Ze was intelligent en kon kristalhelder redeneren. Je wist nooit welke versie je van haar aan zou treffen en net als je dacht dat je een idee had van hoe ze in elkaar stak, verraste ze je met een nieuwe, nog onbelichte kant van zichzelf. Ze kon moeiteloos meekomen in de gevatte grappen en harde humor van de overheersend mannelijke kantoorwereld, maar kon ook haar meisjesachtige onschuldigheid gebruiken als de situatie er om vroeg. Berekenend, maar onweerstaanbaar.

Vorig jaar tijdens hetzelfde kerstdiner, hadden Olivia en Alexander naast elkaar gezeten tijdens het diner. Alexander herinnerde zich nog goed hoe Olivia tijdens een geanimeerd gesprek haar hand op zijn dij had laten vallen en hem daar een halve minuut had laten liggen. Die halve minuut stond hem levendiger bij dan alle keren dat hij seks had gehad met zijn vrouw het afgelopen jaar.

Alexander had nog nauwelijks zijn jas kunnen ophangen toen de eerste woorden van Arthurs jaarlijkse toespraak al klonken vanuit de woonkamer. De collega’s drongen zich in een cirkel om hem heen. Olivia stond weliswaar redelijk achteraan, maar pal voor Alexander. Ze hield haar glas met beide handen vast en luisterde met een vriendelijke glimlach. De zoete aroma van haar parfum raakte het gezicht van Alexander toen de voordeur definitief werd gesloten. Waar iedereen tijdens de toespraak elkaar ongemakkelijk stond te observeren, waren de ogen en oren van Olivia enkel gericht op de toespraak. Ze pakte haar lange haren en liet deze nu voor haar sleutelbeen vallen, waardoor haar rug zichtbaar werd in haar open jurk. De ranke rug van een ballerina. De toespraak klonk ergens in vaag in de verte; Alexander had enkel oog voor de hypnotiserende moedervlek op haar onderrug die zich net boven de V-vormige snit van haar jurk bevond. En ze wist het.

Er klonk applaus. Het was tijd om aan het diner te gaan. Er was slechts nog een beperkt aantal plekken aanwezig aan tafel. Olivia nam plaats aan de uiterste zijde van de lange, gedekte tafel. Alexander nam noodgedwongen genoegen met de laatste stoel aan de andere uiterste zijde. Het eten smaakte en er heerste duidelijk een soepelere sfeer dan het jaar voorheen. Alexander had weinig oor voor de zoveelste kantoorroddel rond hem aan tafel en had enkel oog voor Olivia, die verder op een gezellig onderonsje met een nieuwe mannelijke collega scheen te hebben. Kevin of Calvin, ofzo. De gladjakker. De twee hadden geen oor voor de gesprekken aan tafel en spraken elkaar gedraaid naar elkaar, gebogen over hun glas toe. Hij herkende haar meisjesachtige giechellach, ‘dr vermeende onschuld. De flirterige aanrakingen als bevestiging van oh-zo goeie grap van zijn collega. De wijze waarom ze haar vingers suggestief langs de steel van haar glas liet glijden terwijl ze hem van onder haar lange wimpers aankeek. Onweerstaanbaar, maar momenteel onuitstaanbaar. En dat zonder ook maar één keer haar oog op Alexander te laten vallen. Zou ze zijn ogen al die tijd hebben voelen branden en was dit een manier om zijn aandacht te vangen, of was ze oprecht geen seconde bewust geweest van het bestaan van Alexander tijdens het diner?

In afwachting van het dessert, stond Olivia op en excuseerde zich van tafel. Heel even kruiste haar ogen die van Alexander, maar er was niets af te lezen aan haar blik. Toen ze na een aantal minuten weer terug kwam en plaats nam naast haar mannelijke collega, zag Alexander hoe ze subtiel haar hand even langs zijn nek liet glijden en hoe haar nagels zelfs even door zijn haar gingen. De slet….de gore, onbetrouwbare… Alexander kookte van binnen.

Na het dessert verspreidden de collega’s zich in de woonkamer en de aansluitende bibliotheek, gevuld met leren Chesterfield stoelen, een schaaktafel en een antiek biljart. Alexander zat nog steeds aan tafel, toen hij Olivia en zijn collega op zag staan en naar Arthur zag lopen. “Arthur, vind je het goed als we de kunstcollectie van je vrouw boven even bekijken?”, hoorde hij Olivia vragen. “Ha natuurlijk, je weet de weg”, zei hij terwijl hij aanstalte maakte om te gaan biljarten.

Alexander zag vanuit zijn ooghoek hoe de twee de hal in glipte en via de grote, rode en met kerstverlichting versierde trap naar boven liepen. Hij voelde een oncontroleerbare woede opborrelen. “Kunstcollectie m’n reet”, dacht hij. Hij wist dondersgoed wat er boven aan de gang was. De krassen van haar nagels in het spekstenen beeld en de afdruk van haar make-up in het schilderij zouden straks voldoende bewijs vormen. Het was een collectie die je makkelijk in drie minuten gezien kon hebben. ‘Die vuile….’, Alexander maakte een vuist. De beelden volgte elkaar in rap tempo op in zijn gedachte. Hoe ze zijn stropdas zou ontdoen, hoe hij zijn handen in haar jurk zou laten glijden. Hoe ze op haar knieën nu zijn riem zou openen…
Alexander kantelde zijn glas jenever in één keer. Het museumbezoek leek wel een uur te duren.

Zijn voorheen romantische fantasieën over Olivia maakte nu plaats voor heel andere beelden. Agressievere beelden, doordrenkt van wraakgevoel. De vieze hoer.

Toen opeens zag hij vanuit zijn ooghoek het koppel naar beneden komen. Calvin of Kevin werd al snel aan zijn jasje getrokken door een andere mannelijke collega. Olivia kwam met een glimlach de bibliotheekkamer inlopen en mengde zich in de rest. Ze zag Alexander aan tafel zitten en groette hem met een zwaaigebaar vanaf de andere kant van de kamer en liep naar hem toe. “Sigaretje?”, vroeg ze opgewekt. Ze was een typische gelegenheidsroker. “Sure”, antwoordde Alex en ze wandelden zwijgend de tuin in aan de achterzijde van het huis. “Hoe was de kunst?”, vroeg Alex nadat hij voor beiden de sigaret had aangestoken. “Ja heel mooi!”, reageerde ze enthousiast.
“Ik wist niet dat er in Calvin een kunstliefhebber schuilde”, zei Alex lichtelijk sarcastisch.
“Haha, je bedoelt Kenny? Nee, is ie ook niet geloof ik”, zei Olivia.
“Hebben jullie het naar je zin gehad?”, vroeg Alex, die zijn frustratie langzaam maar zeker niet meer kon inslikken.
“Wat bedoel je?”, vroeg ze.
“Kom op, je weet best wat ik bedoel”, zei Alex.
“Je bent een half uur weg geweest, en die kunstkamer boven is echt niet heel bijzonder”.
Olivia keek hem verbijsterd aan. “Ben je nu serieus?”, zei ze met een strakke blik.
“Ja”, zei Alexander. “Het maakt niet uit, maar geef gewoon toe dat jullie boven hebben liggen naaien”. Olivia staarde hem aan, op zoek naar woorden en trok ontstemt haar wenkbrauwen op. “Ehm, párdon??”, zei ze. “Wat the fuck heb jij?”

“Ik ben toch godverdomme niet gek? Ik zie toch hoe je hem de hele avond om je vinger hebt zitten winden? Doe je goed hoor.”

Olivia had onbewust een stap naar achteren gedaan en zocht verbouwereerd naar een gepast antwoord.

“Jezus Alex. Hoor jezelf praten. Wie denk je wel niet dat je bent? Je praat alsof we in een soort relatie zitten. Ik weet niet waar je het vandaan haalt, maar het is tijd om wakker te worden. Ik ben vrij-ge-zel, Alex. Jezus…”

Alex nam een diepe hijs van zijn sigaret. “Ja, dat mag duidelijk zijn”, antwoordde hij cynisch.

“Wat wil je nou eigenlijk, Alex? Wat wil je horen? Dat ie een heerlijke, grote pik had? Dat ie me ontzettend lekker heeft staan naaien? Dat ik in tijden niet zo goed geneukt ben? Dat ik een volle maag heb ondanks dat ik geen hap heb gegeten? Dat ik ‘m net geappt heb omdat ik zin heb in ronde twee? Jij bent degene met een ring om z’n vinger, niet ik. Je bent getrouwd Alex. Je pijnigt jezelf. Ik mag doen waar ik zin in heb.”

Alex besefte hoe hij zich zojuist had laten gaan en moest bekennen dat er wederom geen speld tussen te krijgen was in haar redenering. Hij had zijn zwak voor haar nog nooit eerder laten doorschemeren en wist dat vanaf nu alles anders zou zijn. Zijn zwak voor haar was echter niet meer hetzelfde. Hij keek haar aan en kon alleen maar denken aan hoe hij haar nu genadeloos hard in haar reet wilde neuken.

“Ik ga naar huis”, zei Alex kortaf. “Moet je nog een lift?”.
“Nee, Kenny brengt me wel thuis”. De onderliggende sneer was niet te missen.