De Kerstborrel (2) – blauwe vinkjes

Luister?

De oorverdovende stilte van haar uitgebleven reactie had Alexander tot vroeg in de ochtend wakker gehouden. Hij had lang op kinderachtige wijze haar uit boosheid proberen te verzwijgen, maar was rond half vier ’s nachts gezwicht en haar een berichtje gestuurd: “Gaan we elkaar nu doodzwijgen?”.

Zijn vrouw had zich inmiddels klaargemaakt voor háár laatste, halve werkdag van het jaar, toen hij gewekt werd door de dichtslaande voordeur. Het beeld van de geveterde sandaalhakken van Olivia die onder begeleiding van Kenny de trap opliepen en achter het sierplafond verdwenen op weg naar de kunstkamer, schoten door zijn gedachte nog voordat hij zich volledig wakker waande. Hij keek op zijn telefoon. Blauwe vinkjes, geen reactie. De teef.

De Kerstborrel had hem van zijn stuk gebracht. De voornemens voor zijn eerste vakantiedag vervlogen met de optrekkende rook van zijn eerste sigaret. Hij liep de avond nog eens stap voor stap door en vulde het einde aan met eigen fantasie. Hoe Kenny met een zelfingenomen grijns het portier van zijn auto hoffelijk had geopend voor haar. “Zó doorzichtig”, mompelde Alexander van binnen. Hij keek nogmaals. Blauwe vinkjes, geen reactie.

Hij zag hoe Kendrick quasi-nonchalant zijn voet op het gas had gezet terwijl hij één hand achteloos bovenop zijn stuur liet rusten. Andere hand op de pook. Haar hand even op de zijne. Hoe ze haar eigen haar streelde en hem om zijn bolide complimenteerde. Alexander stak zijn tweede sigaret op.

Hij zag hoe Ken bij binnenkomst bij zijn appartement zijn sleutels achteloos op tafel gooide en een chique fles wijn tevoorschijn toverde, terwijl Olivia als een speelse tiener blootvoets van kamer naar kamer huppelde om hem te complimenteren op zijn industriële condo. “Passen er nog meer veren bij, Ken…?”, sprak Alexander hem cynisch toe in gedachte. Hij keek nogmaals. Blauwe vinkjes, geen reactie.

Alexander stapte onder de douche en liet het warme water over zijn gesloten kaken vloeien. Het deed hem denken aan de warme omhelzing van Olivia’s onverdeelde aandacht, in schril contrast tot de ijzige, onverschillige momenten die er tegenover konden staan. Een Russisch roulette. Overwegend gevuld met kogels, dat wel. Hoe meer hij haar verachtte, hoe groter zijn haast obsessieve zwak voor haar. Ze zou zichzelf vast ook grondig aan het douchen zijn nu.

Het was ijzig buiten. De regen van de vorige avond was opgevroren en een lokale marktkoopman liep al schuifelend naar zijn oliebollenkraam. Kerstdagen bij avond hadden iets tijdloos en iets magisch. Kerst bij ochtend was lelijk en goedkoop, vond Alexander.

Zoals te verwachten viel, was de rij in de supermarkt langer dan gebruikelijk. Hij droomde even weg bij de hypnotiserende piepjes van de kassa en vervolgde in gedachte het verloop van de afgelopen nacht. Olivia’s nacht, natuurlijk. Hoe ze haar handen langs het behang had laten glijden terwijl ze Calvin sensueel volgde naar zijn woonkamer. Hoe hij een zwoel plaatje had aangezet. “Marvin Gay…..goeie keuze hoor, pik”, dacht hij. Hij keek op zijn telefoon. Blauwe vinkjes. Viel te verwachten.

Alexander trok twee schnitzels uit de plastic verpakking en schonk een glas wijn in voor zichzelf. Aan fantasie normaliter geen gebrek, maar zijn creativiteit reikte slechts tot aan de drempel van zijn keuken. Hij hoorde zijn vrouw binnenkomen en groette haar afwezig. “Oee, lekker hoor, een man in de keuken”. Alexander lachtte verplicht en zag hoe hij zelfs deze maaltijd vakkundig om zeep bleek te kunnen helpen. In de woonkamer hoorde hij zijn vrouw al druk in de weer om de tafel te dekken, toen hij zijn broekzak voelde trillen. Hij staarde naar zijn telefoon: ” 1 nieuw bericht van Olivia”.

Hij had al tig keer zijn telefoon gecontroleerd, maar had geen seconde stilgestaan bij haar mogelijke reactie. “Het is al goed. Ik ben niet boos”, stond er.

Hij staarde naar het bericht en wist niet wat hij ervan vond. “Hoe bedoel je ‘het is al goed’??’, dacht Alexander. “Nee, dat snáp ik, kutwijf. Ík ben degene die boos moet zijn, niet jíj. Jij hebt je de hele nacht laten uitwonen door onze vriend Kelvin. Ik snap dat jij niet boos bent”, sprak hij zichzelf toe met een onderdrukte grom.

“Haha, wil je mijn kerstpakket zien?”, riep Hilde vanuit de woonkamer. “Ja moment, ben eerst even deze schnitzels legendarisch aan het verkloten”, zei hij half lachend, half gefrustreerd en stopte zijn telefoon terug in zijn zak.

De schnitzels verdienden inderdaad geen verdere aandacht, maar de inspanning van zijn vrouw om het avondeten aan te kleden met kaarslicht en muziek hadden hem tijdelijk laten ontdooien. Toen ze naar de radio was gelopen, had hij haar even angstig nagestaard. ‘Als je het maar niet waagt om Marvin Gaye aan te zetten…’, had hij gedacht. Hij keek naar Hilde en voelde opeens een hervonden warmte voor haar, waarschijnlijk aangewakkerd door het ijzige besef dat de klik met Olivia op drijfzand gestoeld leek te zijn.

Hilde had net haar boek opengeslagen, toen hij wederom zijn telefoon voelde trillen. Het was Olivia. Hij werd alweer chagrijnig bij de gedachte, maar liep uit voorzorg even naar de keuken en opende zijn telefoon.

“Trouwens, ik heb een huisfeestje van wat vrienden vanavond. Zou het waarderen als je ook komt”.

Alexander staarde naar haar bericht. Wat was dit nou weer voor een ambigu bericht. Waarderen? Wat waarderen? Het klonk alsof hij op het matje geroepen werd en ze wilde dat hij zich in het bijzijn van haar vrienden zou verontschuldigen voor zijn ridicule gedrag. En hij kende haar vrienden niet eens! Waanzin. Stik erin. Hij wilde net zijn telefoon terug stoppen toen hij het opnieuw voelde trillen. “Of ben je daar te oud voor?”, stond er, gevolgd door een knipoog. De knipoog gaf er overduidelijk blijk van dat ze geen wrok koesterde. Er ontstond een glimlach op zijn gezicht en zijn frustratie leek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. ‘Wat ben je ook een slapjanus…”, dacht Alexander terwijl hij terug de woonkamer inliep. “Ik ga wat drinken bij Johan”, zei hij tegen zijn vrouw.

– wordt vervolgd –