Avontuur in de Tour

Luister?

Het is lekker om weer in het peloton te zijn. Ik loop tussen de bussen door, ruik de olie van de kettingen, de geur van de fietsbanden, het vet dat renners op hun benen smeren. Zo’n 15 jaar geleden liep ik er voor het eerst tussen, als jonge prof in een Belgische profploeg, debuterend in de Tour de France. Met wat onderbrekingen kwam ik tot acht deelnames aan de Tour, met een individuele etappeoverwinning en twee overwinningen in de ploegentijdrit. Hoe zwaar de Tour ook is, ik heb er altijd van genoten, van de aandacht, de intensiteit, de kameraadschap, het wereldje. Regelmatig mag ik terugkomen, als gast van een sponsor of voor de televisie zoals vandaag. Ik zit vanavond aan tafel en daarom kan ik vandaag met een perskaart om m’n nek m’n oude maten weer zien.

Terwijl ik sta te praten met een oud-ploegmaat, die nu bij een Spaanse ploeg assistent-ploegleider is, komt er een jonge vrouw aan lopen. Ze valt me op vanwege haar golvende blonde haar dat los op haar schouders danst bij haar soepele tred. Wat ook opvalt zijn haar gespierde dijen die goed te zien zijn in haar strakke jeans. Wanneer ze vlak bij me is denk ik haar vaag te herkennen. Een wielrenster, dat moet haast wel, maar zo in haar vrijetijdskleding herken ik haar niet. Met een ontwapenende glimlach stelt ze zich voor als Joyce en dan schiet me het meisje te binnen dat vorige week in de Giro voor vrouwen een bergetappe won.
‘We zitten vanavond bij elkaar aan tafel voor de televisie,’ hoor ik haar zeggen, ‘jij zit er toch ook’.
Ik knik. ‘Ja, klopt, ik ben een dagje te gast en mag vanavond vertellen wat ik van de etappe vond.’ Mijn oud-ploegmaat groet ons en loopt weer verder en ik blijf staan met Joyce.

‘Knappe etappewinst vorige week. Dat was jij toch?’
Ze knikt vrolijk, ‘heb je het gezien?’
‘Ja, je deed het knap op de slotklim. Mooi moment om te demarreren.’
Haar brede glimlach geeft me een warm gevoel.

Er komt een productiemedewerkster naar ons toelopen die zich voorstelt als Roos. Zij komt ons vertellen hoe de rest van de dag eruit ziet. Ik zie om me heen renners en mecaniciens omkijken naar de mooie vrouw met lange benen in een korte spijkerbroek en een zonnebril in het haar. Haar lekkere borsten in het strakke topje. Ze legt uit dat Joyce en ik straks een deel van de etappe fietsen, de aanloop naar de slotklim en de klim zelf. Een camerateam gaat mee, om een reportage te maken voor de televisie. Joyce klinkt enthousiast en ik heb er ook zin om straks weer eens tussen de fans door te rijden, zoals vroeger. Verlekkerd kijk ik ondertussen naar het strakke kontje van de wielrenster. De gedachte om straks met haar samen te fietsen verheugt me. Ze draait zich even naar me om en zwaait vlug.
‘Ik ga me omkleden, ik zie je zo.’

Op m’n hotelkamer besteed ik meer aandacht aan m’n outfit dan anders. Ik heb inmiddels op m’n telefoon foto’s van Joyce bekeken, in haar wedstrijdoutfit, maar ook elders. Ze is te zien in bikini op het strand, in strakke jeans en blijkbaar kon je ook op haar stemmen als meest sexy sportvrouw. Daar legde ze het af tegen een paar schaatssters en hardloopsters, maar ze is wel hoog geëindigd. Dat ze kan fietsen wordt ook duidelijk bij het zien van haar erelijst. Ik heb er steeds meer zin in. Nu ik geen prof meer ben, train ik minder, maar wat ik doe moet genoeg zijn voor het rijden van een ritje van een prof bij de dames. Ik kijk naar de tijden die anderen hebben gereden op de klim die we gaan doen en ik neem me voor een top-20 tijd aan te vallen. Benieuwd of Joyce mij zal kunnen bijhouden. Terwijl ik m’n tenue aantrek, kijk ik naar mezelf in de spiegel en probeer mezelf wat te fatsoeneren. Hopelijk is m’n erectie straks weer wat afgezakt wanneer ik haar zie, beneden op de parking.

In een auto van de omroep scheuren we over het parcours, Joyce en ik achterin, Roos als bijrijder, haar haren wapperend in de wind door het geopende portierraampje, telefoon aan het oor. We zien hoe mensen zich positioneren langs het parcours en hoe de spandoeken worden opgehangen. Ik herken Joyce veel beter, zo in haar fietskleding in de kleuren van haar sponsor. Ik kijk naar haar benen en zie dat er geen wit randje te zien is vanonder haar fietsbroek. Typisch vrouwen, om er voor te zorgen dat hun benen helemaal gebruind zijn, zodat er geen witte streep te zien is vanaf de onderkant van de fietsbroek. Ziet er ook gek uit, in bikini op het strand.
‘Weet jij dat ik vroeger een poster van jouw boven mijn bed had?’ vraagt Joyce ineens.
‘Van mij? Echt?’, reageer ik, oprecht verbaasd.
Ze lacht. ‘Ja, ik was een meisje van 10 en keek naar alle touretappes en toen je een keer bij ons in de buurt was voor een criterium, heb je mijn poster ondertekend.’

De auto parkeert in het centrum van een stadje van waaruit we nog 10 kilometer moeten fietsen naar de klim. De cameraman opent het dak van de auto zodat hij ons kan filmen. Met een boksen van onze vuisten tegen elkaar trappen Joyce en ik onze eerste meters weg. Het fietsen ontspant en ik merk dat we een gemakkelijk gesprek hebben op de fiets. Joyce vraagt naar mijn tourervaringen en ze vertelt over haar moeilijke aanloop als beroeps en hoe fijn ze het vindt dat haar carrière nu begint te lopen. Hoe het kantje boord was dat haar contract verlengd werd en hoe haar masseur haar als enige nog moed wist in te praten. Ik lach haar toe. Masseurs zijn de beste psychologen in het peloton. Ik denk terug aan mijn eigen masseur met z’n sterke vingers, maar vooral z’n luisterend oor.

We beginnen aan de klim en rijden tussen de eerste fans door. Joyce wordt herkend wat haar vrolijk maakt en haar motiveert. Ik merk dat ik sinds m’n afscheid meer aan kracht heb ingeboet dan ik had gedacht en ik heb alle moeite om dit beroepsmeisje bij te houden. Licht als een veertje danst ze op de pedalen en als ik niet oppas rijdt ze zo een paar meter bij me weg. Ik baal van de camera in de auto die naast haar gaat rijden en vastlegt hoe ze naar me omkijkt. Het lukt me ternauwernood om haar tred bij te houden. Wat ook niet helpt is dat Roos vanuit de auto vol trots naar Joyce kijkt, hoe ze de oud-prof duidelijk de baas is. De fans zijn gelukkig geweldig en geven genoeg steun om de moed erin te houden. Tot de laatste kilometer kan ik Joyce bijhouden, maar dan laat ik haar wegsprinten, gevolgd door de cameraman en Roos in de auto. Tussen de zweetdruppels op m’n zonnebril zie ik haar wegdansen van me, haar mooie ronde billen in de felrode fietsbroek. Ik gun het haar, het meisje met mijn poster boven het bed. Zo ontspannen mogelijk trap ik door, om zo voor de camera, breed lachend, te kunnen veinzen dat ik haar lekker heb laten wegrijden. Op de top omhelzen Joyce en ik elkaar en voel ik haar zoute lippen op de mijne. Even kijkt ze me verschrikt aan en beiden kijken we naar de cameraman. Gelukkig heeft hij de camera al in de auto gelegd. Ik denk aan m’n vriendin thuis en aan de jongen die bij Joyce op de foto stond toen ik haar googelde. Beter van niet…

Beneden, na een korte autorit, merken we in het hotel dat er per ongeluk een tweepersoonskamer is geboekt voor Joyce en mij. Roos put zich uit in excuses en belooft een extra kamer te regelen. Ik wacht eerst in de lobby tot Joyce zich heeft opgefrist en omgekleed. Daarna is het mijn beurt. We eten met de andere gasten en crew van het programma een pizza in het stadje beneden, waar de uitzending ’s avonds is en kijken naar de etappe op de TV in het restaurant. Joyce heeft een favoriet en ik troost haar lachend wanneer hij drie kilometer onder de top moet lossen.
‘Heb je van hem ook een poster op je kamer hangen?’ vraag ik haar plagend.
Als antwoord steekt ze me vlug haar tong tussen haar tanden toe gevolgd door een gevat: ‘Volgens mij weet jij heel goed hoe hij zich nu voelt.’

’s Avonds ben ik lekker op dreef in het programma, met Joyce, en met een professor die veel van voeding weet. Het is even doorbijten wanneer ik mezelf zie in de reportage van Joyce en mij tijdens het rijden van de slotklim. Het introductiefilmpje met fragmenten uit m’n profcarrière was heel leuk, maar de reportage laat toch wel pijnlijk zie dat ik de beroepsrenster amper kan bijhouden. De presentatrice moet er natuurlijk een opmerking over maken. Ik kijk haar even aan en dan naar Joyce, die er prachtig bijzit, zeker na de schmink, met haar glanzende, blonde haar, haar scherpe blauwe ogen en knappe gezicht. Niet te zien is haar strakke rok. Daarboven wel te zien haar blouse met de bovenste knoopjes los, zodat ze de kijkers wat inkijk gunt in haar kleine, maar puntige borsten. Mijn antwoord is eerlijk tegen de beide vrouwen. ‘Ik ben trots op het dameswielrennen. Het is dat Joyce vandaag rustig aandeed, anders had ik haar niet kunnen bijhouden.’ Ik zie de warmte in de ogen van Joyce die me met een brede, lieve glimlach aankijkt. ‘Die kun je in je zak steken Joyce,’ zegt de presentatrice. ‘Nou, zeg dat wel,’ reageert Joyce, ‘maar ik vond het eer vandaag om met hem te rijden.’

De uitzending loopt verder lekker en wanneer we allemaal met onze glazen getoost hebben, en de eindtune loopt, kunnen we van tafel. Joyce komt naast me staan bij het afgeven van onze geluidskastjes bij de techniek.
‘Dat was heel lief van je wat je zei. Mooi dat iemand als jij zoiets zegt over het vrouwenwielrennen.’
Ik kijk haar aan. Ze is serieus. ‘Ik heb alleen maar de waarheid gezegd,’ zwak ik m’n bijdrage af.
‘Voor veel mannen is de waarheid hard,’ antwoordt ze warm, haar arm door de mijne stekend, haar ogen ontwapenend.
‘Drinken we nog ergens wat?’

We vinden een terrasje in het stadje en ik bestel wijn voor ons beiden. ‘Mag je eigenlijk wel drinken?’ vraag ik Joyce, maar ze lacht hartelijk. ‘Als er geen journalisten of ploegleiders in de buurt zijn, doe ik het gewoon.’ Ik vertel over een Luik-Bastenaken-Luik toen ik de avond ervoor met een paar ploegmaats tot vroeg in de ochtend doorzakte, maar de volgende ochtend weer vrolijk aan de start verscheen. ‘Alleen in de slotfase, op de Redoute, moest ik tol betalen. Kwam niet meer vooruit.’ Joyce leunt op haar arm, terwijl ze naar me luistert.
‘Stoute jongens. En dan maar neerkijken op de vrouwen.’ ‘Ha, alsof jullie nooit drinken.’
‘Neeuuuh…’. Ik moet lachen om Joyce’s onschuldige gezicht. Ik weet wel beter, omdat ik vaak genoeg met profwielrensters getraind en gekoerst heb om te weten hoe zij kunnen doorhalen. Gelukkig koerste mijn ex een niveautje lager, zodat ze niet mee hoefde mee te maken wat er allemaal tussen ons gebeurde. Mijn huidige vriendin komt gelukkig niet uit het wielrennen, waardoor ik na m’n carrière oprecht opgelucht een streep onder een onrustig en ondeugend wielerverleden heb kunnen zetten. Voorbij het vreemdgaan.

Met Joyce komt dat verleden echter weer een stukje terug. Ze is mooi, lief en kan iets waar ik respect voor heb, namelijk hard tegen een berg op rijden. Ik heb zin in haar en bedenk me dat niets me hier tegen houdt. Voordat ik echter iets kan zeggen, maakt ze aanstalten om op te staan. ‘Zullen we eens controleren of ze onze hotelkamers al geregeld hebben? Ik moet morgen weer vroeg op. Om 10 uur komen ze me halen voor een trainingsstage.’
‘Arme jij,’ antwoord ik. Inderdaad ben ik benieuwd of Roos het heeft weten te regelen.

Joyce is harder geraakt door de alcohol dan haar lief is, want ze maakt dankbaar gebruik van de ondersteuning van mijn arm, op onze terugtocht naar het hotel. Ze is grappig, zeker als ze zo aangeschoten is en ik heb voorpret bij de gedachte hoe ze morgen op haar fiets zal zitten. Wielrenners ruiken dat en haar ploeggenoten zullen haar proberen af te beulen. Bij de receptie van het hotel blijkt alles te zijn geregeld en krijgen Joyce en ik keurig aparte kamers. Met de sleutel in haar hand draait ze zich naar me toe, legt haar hand op m’n schouder en geeft me een kus op m’n wang. ‘Dank je voor de leuke dag.’ ‘Graag gedaan. Ik vond het ook leuk.’ ‘Weet je,…’, ze aarzelt even, ‘ik was best bang om je te ontmoeten. Je hoort vaak dat het tegenvalt als je degene ontmoet van wie je jaren een poster boven je bed hebt gehad. Maar bij jou niet. Ik vind je zelfs nog veel aardiger dan op de poster.’
Ze aarzelt even, maar geeft me dan nog een kus en draait zich om. Ik kijk haar na, m’n ogen gericht op haar mooie kontje, met de dunne rok er om heen gespannen. Daar gaat ze…

‘Dat had ik nou niet verwacht.’
Ik draai me om en zie dat Roos, de productie-assistente, naast me is komen staan. Mooie Roos. De hele dag liep ze rond in een kort spijkerbroekje, waar haar lange, gebruinde benen heerlijk bij afstaken. Nu het wat frisser is, heeft ze een beige jasje over haar topje aangetrokken.
‘Hoe bedoel je?’, vraag ik ontwijkend.
‘Nou… ik dacht. Mooie jonge vrouw, knappe man, zij kijkt tegen hem op, ze fietsen samen een berg op, en dan je antwoorden in de uitzending. Man, er was een klik tussen jullie… En dan laat je haar toch lopen?’
Ik haal m’n schouders op.
‘Ik had haar vader kunnen zijn..’
‘Ach…’
‘Ze was een beetje dronken, ok, en ik wil niet dat ze morgen spijt krijgt van… omdat, je weet wel.’
Roos legt haar hand op m’n arm. Lachend.
‘Ik stang je maar een beetje, maar ik vind je wel een goede vent. Ook al heb je er dus wel aan gedacht om met haar naar bed te gaan.’
Ik voel me betrapt en probeer van onderwerp te veranderen.
‘Bedankt voor het regelen van de hotelkamers. Hadden ze nog een kamer, want ik begreep dat ze vol zaten?’
‘Nou, jij hebt nu mijn kamer en ik slaap vannacht in de bus van de omroep.’
Ik schrik. ‘Dat meen je niet.’
‘Ach, dat gaat prima, heb ik wel vaker gedaan.’
‘Oh, en wat als er iemand de bus openbreekt ’s nachts?’
‘Gebeurt niet.’
‘Inderdaad, gebeurt niet. Jij slaapt vannacht op mijn kamer en ik slaap op een bank.’
‘Ach, dat hoeft..’
‘Ik sta erop. Jij hebt de hele dag je benen uit je lijf gelopen voor ons.’
‘Ok, dan pak ik m’n spullen even.’
Ik kijk haar na, hoe haar kontje sexy beweegt in haar spijkerbroek. Heb ik haar nu zojuist echt overgehaald om met mij een hotelkamer te delen?

Roos is een prachtige vrouw. Ik kijk, zittend op bed, naar haar, terwijl ze zichzelf even in de spiegel in de kamer bekijkt. Ik bewonder haar benen, haar heerlijke kont, haar…
Zij kijkt opzij, ondeugend lachend. ‘Ik zie geen extra bankje hier. Ik denk dat we toch samen het bed moeten delen. Welke kant wil jij?’

Mij maakt het niet uit, en net als ik dat wil zeggen, gaat mijn telefoon over. Het is mijn vriendin. Helemaal vergeten te bellen.
‘Hey schatje.’
….
‘Heb je gekeken?’
….
‘Hoezo, ze reed een beetje weg ja, maar ik wilde er een ontspannen ritje van maken. Geen stress.’
….
‘Waar ze nu is? Op haar kamer denk ik. Daar is ze na de uitzending naar toe gegaan.’

Ik zie hoe Roos uit haar korte broek stapt, terwijl ze me aankijkt. Geamuseerd lachend.

‘Ik een slijmjurk, hoezo? Je moet in zo’n uitzending een beetje sympathiek en positief overkomen toch.’

Ik kijk naar Roos en hoe ze haar topje over haar hoofd uittrekt. Ik voel een heerlijke erectie opkomen.

‘Ja ja ik luister wel, maar ik hoorde je even niet zo goed. Verbinding denk ik. Maar mooi dat je een leuke broek gevonden hebt. Ik benieuwd morgen hoe die je staat.’

Roos komt naar me toelopen, terwijl ze achter haar rug haar bh los maakt. Haar lippen tuit ze en nadat ze haar borsten heeft ontbloot slaat ze haar armen om zich heen met haar handen op haar schouders, in een zogenaamde innige omhelzing. Ze maakt kusbewegingen. Het moet mij en m’n vriendin voorstellen en ze maakt me geiler en geiler.

‘Eh… Hoe laat ik morgen thuis ben? Tegen zessen denk ik, als het verkeer een beetje meezit.’

Roos gaat op het bed zitten en trekt me aan m’n broekriem naar zich toe. Handig maakt ze m’n broek los en terwijl m’n vriendin uitlegt met wie we morgenavond hebben afgesproken, duwt Roos m’n broek en slip uit. Ze streelt m’n opstijvende pik zachtjes, waardoor ik me nauwelijks meer op m’n vriendin kan concentreren.

‘Hey schatje, ik ga nu slapen en ik bel je wanneer ik morgen vertrek ok. Tot morgen he. Kusjes aan de kids.’

Ik kan m’n telefoon net op tijd uitdrukken voordat ik m’n armen omhoog moet doen omdat Roos m’n shirt over m’n hoofd uittrekt. Ze lacht.
‘Ondeugend he, om het vrouwtje zo af te poeieren.’
‘Jij bent erg.’
‘Weet ik, maar jij gaat vreemd lieverd.’
Een golf adrenaline gaat door me bij die woorden en met een wilde zwaai sleur ik Roos mee op het bed. Ik trek haar slipje uit en zie dat ze er een condoom in heeft gestopt. Slimme meid, en vlug maak ik er gebruik van. Ik kus haar lippen en streel haar borsten. M’n pik duw ik tegen haar kutje en ik merk dat ik makkelijk bij haar naar binnen glij. Lekker zo’n ervaren productie-assistente, in meerdere opzichten.

Roos is een heerlijke vrouw om te neuken. Ze is actief, slaat haar benen om m’n rug en laat zich lekker meevoeren met m’n ritme. Ze kent haar trucjes. Haar ultieme gil bij haar orgasme is waarschijnlijk buiten onze kamer te horen en wanneer ik heerlijk uitgeput, leeggespoten, naast haar ga liggen, zie ik op het klokje op de televisie dat het half twee is. We lachen naar elkaar en ze streelt m’n haar. Een kus op m’n wang.

Ik knipper even met m’n ogen vanwege het zonlicht dat de hotelkamer binnen komt. Op het klokje zie ik dat het half acht is. Ik kijk naar links en zie Roos staan voor de spiegel. Ze draagt een strakke witte broek met een bloes. Haar koffer staat ingepakt klaar. Via de spiegel hebben we oogcontact.
‘Hey slaapkop. Goedemorgen. Goed dat je wakker bent, want ik moet zo gaan.’
‘Oh ok. En ontbijt dan?’
‘Dat moet je alleen doen vrees ik. Ik heb al ontbeten. Ik heb je laten slapen, want je sliep zo diep. Je was gisteren echt afgepeigerd door Joyce en mij.’
‘Moet je dit elke dag zo doen? Dit ritme’.
‘Ja,’ antwoordt Roos, terwijl ze haar lippen stift, ‘straks de nieuwe gasten halen voor de uitzending, hun perskaarten regelen, enzo.’
‘En de hotelkamers.’
Ze lacht. ‘Die ook. Maar ik had er geen spijt van hoor om met jou de kamer te delen.’
Dus toch. Die Roos, die stoute Roos.

Vluchtig kust ze me en pakt haar koffer. ‘Misschien tot later een keertje. En bedankt voor gisteren.’

En weg is ze. Ik probeer nog een beetje te slapen, en net wanneer ik weer indommel, wordt er op de deur geklopt. Ik sta op en kijk rond of Roos iets is vergeten, maar zie niets. Omdat ik er vanuit ga dat zij het is die aanklopt, doe ik geen moeite om me aan te kleden en trek de deur open, mezelf half erachter verschuilend. Tot m’n schrik staat niet Roos voor de deur, maar zie ik Joyce staan, haren nat van het douchen, luchtig gekleed in een zwarte rokje met witte bloemetjes en een hemdje tot vlak boven haar borsten, met alleen dunne bandjes over haar schouders. In haar handen houdt ze een zakje met croissants en een appel omhoog, en een afgedekte beker koffie.
‘Goedemorgen slaapkop, maak ik je wakker?’
‘Nee, dat niet. Ik was al wakker, maar ik was weer ingedommeld.’
Joyce knikt.
‘Ik moet straks gaan en wilde nog even afscheid nemen. Gisteren… Mag ik binnenkomen? Ik heb een ontbijtje voor je meegenomen.’
‘Eh.. ok,’ en ik trek de deur open, zodat Joyce naar binnen kan.

Nu is er geen ontkennen meer aan en ziet Joyce dat ik nog niet aangekleed ben, zelfs nog helemaal naakt. Ze doet net alsof ze er geen acht op slaat.
‘Ik vond het een beetje raar om zo afscheid te nemen, omdat ik best een beetje dronken was.’
‘Geeft toch niet’, zeg ik, terwijl ik een broek pak.
Maar voordat ik die kan aantrekken slaat ze haar armen om m’n middel en duwt ze haar lichaam tegen het mijne aan. Ik voel haar borsten zacht drukken tegen m’n middenrif. Ze kijkt naar me op.
‘Weet je, ik wilde zo graag met je mee gisteravond, mee naar je kamer. Maar ik durfde niet meer.’

Ik ben verrast door haar ontboezeming.
‘Ik ben blij dat je er nu bent,’ antwoord ik, terwijl ik m’n pik voel groeien tegen haar buik aan. Met m’n handen pak ik haar hemdje beet en trek het voorzichtig op. Ik voel geen weerstand. In tegendeel, ze maakt een beetje ruimte tussen ons in zodat ik gemakkelijker haar hemd kan uittrekken. M’n vermoeden klopte. Joyce draagt geen bh. Ik kus haar lippen en fluister.
‘Ondeugend meisje op de vroege ochtend.’
Ik voel haar warme adem tegen m’n tanden bij haar zachte lachje.
Ondertussen rits ik haar rokje los en laat het op de grond vallen. Ik streel over haar billen. Geen slipje. Met onze naakte lichamen staan we nu tegen elkaar, kussend, m’n handen door haar vochtige haar. Ik snuif de geur van haar shampoo en voel m’n pik stijver worden.
‘Iemand heeft ergens zin, merk ik.’ Ik voel haar zachte adem tegen m’n lippen terwijl ze dit zegt en me met haar ondeugende ogen aankijkt.
‘Ik heb alleen geen con….’
‘Sssttt…’, tuit ze haar lippen, ‘ik ben aan de pil lieffie. Als profvrouw moet je de hele maand immers presteren, weet je.’ Ik knik, ik weet het nog van m’n ex.

In een paar passen leid ik Joyce naar het bed, waarbij ze soepel volgt en gemakkelijk op haar rug gaat liggen. Maar net wanneer ik over haar heen wil klimmen, draait ze zich handig op me, zodat ik op m’n rug kom te liggen. Ik heb een heerlijk uitzicht zo met Joyce gespreid zittend over m’n heupen, haar poesje vlak boven m’n rechtopstaande toren. Ze knijpt haar ogen samen wanneer ze m’n eikel tussen haar lipjes laat doorglijden, in haar, steeds iets dieper. Soepel berijdt ze me en ik streel haar dijen, haar buik, haar borsten. Man, wat is ze lekker, zoveel rustiger dan vannacht bij het standje met Roos, zoveel intenser. Ik wil nog niet komen, het uitstellen, zo lang mogelijk van haar genieten, van haar bewegende kutje, haar soepele bovenlichaam, haar dansende borsten, haar lekkere glimlach. Ze is een woman in control, net als op de fiets. Man wat houd ik van dit meisje, wat heb ik dit gemist, met zo’n lekker ding uitspatten op een verre hotelkamer.

Ze lacht ondeugend, spannend, ze speelt met me, bijtend op haar onderlip. Ik probeer zo lang mogelijk niet te spuiten in, knijp m’n ogen half dicht, tot ik het bijna niet meer kan houden. Dan hoor ik haar stem, hard, een lange kreet…
‘OOOOOOOOOOOOOOHHHHHHHHHHHHHJJJJJJJJJJJJJJJJAAAAAAAAAAAASSSSSCCCCCCCHHHHHHAAAAAAAAATTTTTTTTTTTTTTTJJJJJJJJJJJJEEEEEEEEEE’.

Ik kijk in haar gezicht, haar mond hangt open, een beetje speeksel op haar onderlip, haar ogen laten zien dat ze in andere sferen is, alsof ze goed pilletje op een spannend feest heeft genomen. Ze ziet er zo hot uit. En dan houd ik het niet meer en laat ik mezelf gaan. Spuitend in haar kutje, waarbij ze nog lekker mee beweegt, dansend met haar heupen op me.

Wanneer m’n pik weer zachter wordt buigt ze zich voorover naar me, haar borsten op m’n borstkast, m’n halfzachte pik nog steeds in haar poesje. Ze pakt m’n gezicht beet tussen haar vlakke handen en kust me, lang en innig, haar tong bewegend tegen de mijne. Ik voel haar adem weer tegen m’n lippen wanneer ze zachtjes praat.
‘Dank je schatje, hier had ik zoveel zin in.’ Ze sluit de zin af met een stevige zoen.

Even later zit ze weer netjes met haar rokje en hemd naast me op het bed. Ik deel een croissant met haar, hoewel ze al gegeten heeft, omdat ik weet dat wielrensters snel honger hebben. Zelf heb ik geen moeite gedaan me aan te kleden. M’n pik hangt lui, glanzend van Joyce’s poesje, tegen mijn dij.

Ze kijkt me aan.
‘Zie ik je nog eens?’
Ergens maakt haar vraag me triest. Ik zou graag willen, maar ze heeft een vriend en ik een vriendin, een nogal jaloerse bovendien.
Ze knikt en begrijpt m’n zwijgen.
‘Ik snap het en je hebt gelijk,’ ze streelt m’n wang en kin, ‘maar ik zal dit niet vergeten.’

Ik laat haar even later weer naar buiten en kijk haar eigenwijze billen in haar rokje nog even na, op de gang. Tijd om te douchen en terug naar huis te gaan. Ik pak m’n telefoon en zoek Joyce op op Instagram. Ik tik op ‘volg’ en zie haar vrolijke foto’s. Ik mis haar nu al.