De onverwachte fietsenmaker

Luister?

UPDATE: Die zaterdagochtend stond ik vroeg op. Althans relatief vroeg, ik kroop om half 8 mijn bed uit en baande me zo een weg naar de badkamer. Sinds ik weer alleen in dit huis woon, ben ik niet vaak thuis. Meestal breng ik mijn tijd tot in de kleine uurtjes in allerlei kroegen door. Niet om er een vrouw te ontmoeten. Op dit moment niet, in ieder geval. Ik ontmoet er wat bekenden en praat wat met ze en drink wat. Ik ben nooit een groot drinker geweest dus katers heb ik tot nu toe nog niet vaak meegemaakt. Ik douche me snel met lauw water. Een rare gewoonte van me om ’s ochtends helemaal wakker te worden. Toen Annelies nog bij me woonde, plaagde ze me vaak met opmerkingen over mij bulderende hormonen die met een lauwe douche gekalmeerd moesten worden. Eigenlijk was dat nogal misplaatst. Ik ben niet iemand met een enorm libido. Eerlijk gezegd had Annelies meer last van haar hormonen dan ik. Ik vermoed ook dat achter al haar gebral over dat ik niet meer bij haar pas en haar niet begrijp een hoop gefrustreerde paardrift zit. Nadat ik me heb afgedroogd trek ik mezelf een sportslip, een ruime jogging broek en bijbehorende sweater aan. Het zonnetje schijnt inmiddels alweer een beetje waterig door het keukenraam als ik beneden kom. Echt een ochtend om lekker te joggen door het bos, vlakbij mijn huis. Ik giet wat melk over mij muesli en lepel het naar binnen. Even een kwartiertje voor de tv hangen om het te laten zakken en dan naar buiten.
Ik pak mijn fiets uit de schuur en fiets een kilometer naar het bos. Het weer is echt perfect. Lekker zonnig maar niet te warm en nog een beetje een zacht koel briesje. Nadat ik mijn fiets aan het begrenzende hek heb vastgeketend begin ik aan mijn rekoefeningen. Ervaringen in het verleden hebben me geleerd dat dit absoluut nodig is om niet de rest van het weekeinde last van spierpijn te hebben. Als alle spieren opgewarmd zijn, begin ik in een rustig tempo te rennen. Na zo’n 20 minuten stop ik even, hang even voorover om te rekken en begin dan aan een stukje wandelen. Ik heb een vaste routine waar ik niet eens meer over na hoef te denken. Onderwijl dwalen mijn gedachten wat af naar het verleden. Ik verlang niet meer terug naar Annelies, maar de harde dingen die ze tegen me heeft gezegd hebben me wel pijn gedaan. Ik heb een periode nodig om tot rust te komen, de stuk gelopen relatie te verwerken en weer tot mezelf te komen. Ik word opeens ruw uit mijn mijmering gerukt als er een plotseling een fietser op enkele centimeters langs me heen scheert. Als de schrikt wat is geweken merk ik dat het een fietster is. Blijkbaar nogal een vinnige tante, als ik haar tempo inschat. Ik loop rustig verder. Het gebeurt niet vaak dat ik mensen tegen kom zo vroeg op zaterdag ochtend. Meestal heb ik het rijk alleen. Toch mag het bos van mij best meer bevolkt worden door dit soort sportdames. Het einde van de wandelperiode zit er op en ik dwing mezelf weer te gaan rennen. Langzaam voer ik het tempo op.

Deze renperiode vergt altijd het meest, omdat ik dan op vol tempo 20 minuten moet rennen. Gelukkig verkoeld het briesje mijn lijf een beetje, anders zou het zweet me uitbreken. Ik probeer onderwijl, ondanks de inspanning zoveel mogelijk van de natuur te genieten. Niet dat ik zo’n bioloog ben, maar op mijn eigen, naïeve manier vind ik het heerlijk om in de natuur te zijn. Ik bereik bijna het eindpunt van de vermoeiende renperiode en ben inmiddels al flink aan het hijgen. Als ik aankom op de kleine openplek met het kleine richtingaanwijspaaltje, zie ik opeens de fietster weer. Ze zit gehurkt bij haar fiets die op de grond ligt en rommelt verwoed aan de trappers. Ik rem af en kom naast haar tot stilstand en wil vragen wat er aan de hand is, maar doordat ik zo goed als buiten adem ben geraakt laakt het me niet om een duidelijk zin uit te spreken. Na ongeveer 30 seconden mezelf voor gek te hebben gezet lukt het met om wat te zeggen.
“Goeiemorgen” “Hoi.” “Kan ik je misschien ergens me helpen?” “Misschien”.
Er klinkt wat wantrouwen in haar stem. Ze is inmiddels gaan staan en ik merk dat ze een kop kleiner is dan ik en lang blond haar heeft. Ze heeft het in een vlecht gewerkt en verstop in haar sporttopje. Verder heeft ze zo’n raar wielrenhelmpje op haar hoofd. Het is nog schemerig op de plaats waar we staan maar ik kan goed zien dat ze een welgevormd lichaam heeft. Ik word er een beetje zenuwachtig van en daar word ik nog al kletserig van. “Ik ben Freek en heb wel wat verstand van fietsen, ook al hou ik het zelf liever bij hardlopen.” “Nou, ik put mezelf niet zo uit met fietsen zoals jij met hardlopen. Dus geef mij maar fietsen. Maar als je even wilt kijken graag.” “Ik denk dat het nodig is om je fiets even tegen dat houten hek te zetten.” Voordat ik zelf de fiets kan pakken heeft ze hem al opgetild en loop er mee naar het hek. Mijn hormonen, spaarzaam of niet, beginnen nu wel te werken en genietend kijk ik naar haar slanke rug. Ik loop achter haar aan. Als ze weer voorover bukt om de fiets tegen het hek te plaatsen, streel ik zacht met mijn rechterhand over haar onbedekte stukje onderrug.

Ik stop boven haar billen, ze draait zich langzaam om en kijkt me aan, recht in mijn ogen. Het lukt me niet om de reactie van haar gezicht af te lezen omdat het bedekt is door een schaduw. Angstig wacht ik op wat ze gaat doen, gaat ze me slaan? Een knietje in mijn kruis? Maar ze doet niets en zak weer door haar knieën en draait zich naar haar fiets. “De ketting is er afgelopen, hij zou er zo weer opgezet moeten kunnen worden, maar het lukt me gewoon niet.” Ze lijkt het voorval te zijn vergeten. “Mag ik eens kijken?”, vraag ik schuchter. De schrik is nog steeds niet uit mijn lijf. Ik ben nog nooit van mijn leven zo vrijpostig geweest om een vrouw zomaar aan te raken. Ze komt omhoog en kijkt zijwaarts naar me. Ik kan het niet helpen dat ik de inhoud van haar topje bewonder. Mooie ronde vormen afgemaakt met twee stevige, priemende bobbeltjes in het midden. Zouden ze zo priemen door mij of door het koele briesje? Er begint een ongemakkelijk gevoel in mijn lendenen te trekken. “Als jij het beter kunt, graag.” Wat moet ik daar nou van denken? Heeft ze nu een hekel aan me of niet? Ze doet een stap opzij en ik ga op mijn knieën bij de fiets zitten. Eigenlijk ben ik op technisch gebied helemaal niet zo bijdehand, maar iets heeft me overmoedig gemaakt. Ik probeer eerst mijn handen een beetje schoon te houden maar al gauw is het duidelijk dat ik, gezien mijn beperkte technische kunnen, het niet zonder vuile handen voor elkaar zal krijgen. Ik pak de ketting beet en duw hem op een tandwiel bij de trappers, na wat ronddraaien zit hij er om heen. Ik til het achterwiel op en draai nog wat rond met de trappers. als vanzelf klikt de ketting om een van de tandwielen. Helaas is de versnellingsinrichting wat ontzet door de woeste behandeling van de berijdster.

Na weer door mijn knieën te zijn gezakt pak ik het klemmetje beetje een duw er wat tegen. Langzaam schuift het klemmetje weer naar de juiste plaats. Dan opeens voel ik een hand over mijn buik rondjes draaien. Zachte kussentjes plaatsen zich op mijn rug. Een tweede hand knijpt in mijn linkerbil en de eerst zakt resoluut in mijn jogging broek. “Lukt het een beetje, fietsenmaker?” Haar aanval zet me nogal op het verkeerde been en ik stamel : “Ja, nog even dat klemmetje goed zetten.” “Oké, gelukkig maar, anders had ik het hele eind terug moeten lopen.” Onderwijl streelt haar hand op en neer over mijn half stijve penis. Met het laatste beetje gezonde verstand krijg ik het klemmetje in zijn plaats en laat dan mijn handen op mijn knieën rusten en geniet van haar handen. Wat kan ze dat goed, ik val bijna om. Haar hand die niet in mijn broek zit, ligt nu op mijn borst. Ze duwt me tegen zich aan. Omdat ze wat hoger zit, kom haar mond bij mijn oor. “Hmmm, dat bedoel ik.” Ik weet niet wat ik moet zeggen omdat ik volledig in beslag word genomen door haar strelingen. Mijn penis steekt boven de rand van mijn slip uit. Zachtjes gaat ze door, dit keer door met haar vingers heel zachtjes net onder mijn eikel te wrijven. Mijn ademhaling begint zwaar te worden.
“Ga eens op dat hekje zitten”, fluistert ze in mijn oor. Als ik op sta trek ze in 1 beweging mijn jogging broek en slip naar beneden tot op mijn enkels. Ik kijk wat ongemakkelijk. “Ga maar lekker zitten”, zegt ze met een glimlach. Het koele klamme hout van het hek voelt raar op mijn billen maar ik ben te veel bezig met wat er gebeurt om er veel acht op te slaan. Mijn ogen dwalen weer af naar haar topje. Ze is inmiddels op haar knieën voor me gaan zitten, tussen mijn benen.
“Vind je me mooi?” “Ja, heel mooi”, zeg ik met een onbedoelde schooljongetjes-imitatie. “Vind je dat ik mooie borsten heb?” Ik knik ja om niet weer zo’n iel stemmetje te hoeven gebruiken. Haar handen gaan naar de rits aan de voorkant van haar topje, openen het en trekken het stukje textiel over haar arm naar beneden. Daar zit ik dan, met een erectie op een houten hekje met een topless dame tussen mijn beneden.

Haar mond 25 centimeter bij mijn van opwinding verstarde geslachtsdeel. “Jij mag ook niet klagen” Ze neemt mijn penis weer in haar rechterhand. Zachtjes op en neer, zo nu en dan even strelen met de toppen van haar vingers dan weer stevig omvatten. Ik heb mijn handen naast mijn benen op het hekje gezet en probeer in een zo gemakkelijk mogelijke positie van dit schouwspel en de bijbehorende handeling te genieten. Als ik even mijn ogen sluit voel ik wat anders, wat zachters mijn geslacht aanraken. Door mijn wimpers zie ik hoe ze met haar tong over mijn haast pijnlijk harde lid glijdt. Haar hoofd komt weer iets omhoog en als ze weer zakt voel ik dat ze mijn penis in haar mond neemt. Weer zachtjes op en neer, lieve zuiggeluidjes makend. Met haar rechterhand pakt ze het onderste gedeelte van mijn penis vast en knijpt zachtjes. Langzaam maar zeker nader ik het kookpunt en dat is goed aan mijn ademhaling te merken. Ze gaat nog even door en stopt dan, staat op en gaat naast me zitten. Voor het me lukt om te protesteren gaat haar rechterhand weer tussen mijn benen en begint weer aan de tedere op- en neergaande beweging. Hoewel teder, ze zet wel steeds meer kracht en voert het tempo op. Ik licht mijn hand op om haar borsten aan te raken maar ze duwt hem meteen weer terug naar beneden.”Zeg, heb jij je handen al bekeken? Ik ga zo wel douchen, maar ik heb geen zin om een uur te schrobben voor ik de zwarte vegen kwijt ben.” Door de opwinding geneer ik me niet en leg mijn hand weer terug op het hout van het hek. Ze gaat door met haar beweging. Opeens staat ze op en gaat in het gras bij het hekje achter me staan. Weer duwen haar borsten in mijn rug, maar nu voel ik ook haar adem in mijn hals. Haar linkerhand omvat nu mijn balzak en kneed die liefdevol, terwijl haar rechterhand door gaat met de ferme pompbeweging. Ik ben nu bijna over de schreef en heb geen enkele notie van wat er om me heen gebeurt. Mijn zware adem is over gegaan in steunend hijgen en ik leun een beetje achterover.

De spieren in mijn buik spannen zich en mijn heupen bewegen ongecontroleerd. Ze neemt mijn oorlelletje tussen haar tanden en begint zachtjes te grommen. Ik hou het niet meer en alle spanning in mijn lichaam ontlaad zich. Na vijf samentrekkingen tussen mijn benen zak ik doodmoe op mijn knieën. Zo in de modder. Ik laat mijn schouders tegen het hek rusten en open mijn ogen weer. Als ik achterom kijk zie ik niemand meer. Ik merk dat mijn sportvrouw al naar haar fiets loopt. Het topje doet ze onderweg weer aan. Het lukt me niet om tijdig weer op mijn benen te komen. Als ze langs fietst knipoogt ze speels naar me en laat een mooie meisjesachtige lach zien. “Tot ziens, fietsenmaker.” “Ja…Dag…..En bedankt.” “Jaja.” En weg is ze. Ik weet me op te hijsen en trek mijn jogging broek omhoog. Ik veel te moe om te rennen en wandelen kost me ook moeite. Het lijkt wel of ze alle kracht uit me heeft getrokken. Na een moeilijke wandeling kom ik eindelijk bij mij fiets. Thuisgekomen stap ik direct weer onder een lauwe douche. Het is half elf en ik duik weer in bed om even een dutje te doen en zo een beetje bij te komen.