De onverwachte ontmoeting

Luister?

Ik (Allard) ben de jongste niet meer… En toch, in mijn hoofd werkt alles nog zoals in mijn jongere jaren, ik voelt me nèt zo jong, mijn gedachten en behoeften zijn onveranderd, en ik fantaseer soms over een fijne spannende ontmoeting. En die komt, dat voel ik gewoon…

De herfstzon schijnt behaaglijk, een aangename temperatuur nodigt uit tot een middagwandeling. Mijn keuze valt op de bosrijke omgeving van het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Na een korte autorit draai ik een parkeerplaats aan de rand van het bos op. Er staan een paar auto’s, waarschijnlijk ook van wandelaars zoals ik, of misschien van mensen die in deze herfstvakantie met hun kinderen de bossen in trekken. Ik laat de pracht van de natuur op me inwerken; de bladeren van statige eiken veranderen van groen tot koperkleurig, de kaarsrechte stammen van reusachtige naaldbomen wijzen naar de blauwe hemel. Dennenappels, eikels en een paar kastanjes versieren de bladergrond, hier en daar breken de eerst paddenstoelen door de met mos bedekte bodem. Dit alles maakt het herfstplaatje compleet, precies zoals ik het me had voorgesteld..

Tijdens mijn wandeling ben ik op een houten bankje gaan zitten. De rugleuning bevat een mooi koperen plaatje met inscriptie, een eerbetoon aan een persoon die kennelijk veel heeft betekent voor het dorp Austerlitz. Ik neem wat fruit en mijn drinkfles uit mijn rugtas, en met gesloten ogen genietend van mijn rust mijmer ik wat over mijn bestaan. Ik voel me tevreden met mijn leven, ook al blijft er altijd wel wat te wensen over.

Jocelyn is een statige en charmante vrouw, alleenstaand, maar verveling is een woord dat niet in haar leven past. Diverse sociale activiteiten vragen veel van haar aandacht en tijd, haar maatschappelijke betrokkenheid zorgt voor een brede kennissenkring. Fietsen en wandelen houdt haar in contact met de natuur, en het mooie weer van vanmiddag is een heerlijke gelegenheid om met Cary erop uit te trekken.

“Jocelyn!”… ik hoorde mijn vriendin roepen en liep naar de voordeur. “Vandaag ga ik niet mee wandelen, ik moet andere dingen doen!” Eigenlijk was ik niet teleurgesteld, integendeel. Iets in mij gaf mij het gevoel dat dit beter was. “Geeft niet, ik ga wel een keertje alleen!”, gaf ik aan en daarmee was mijn wandelmiddag geregeld.

Ik rijd met mijn auto naar bekend terrein; ik mijd de trajecten waar mountain-bikers de wandelrust verstoren en begeef mij richting Franse Put. Het bos ruikt naar de vele sparren, ik snuif deze heerlijke geur op. Tijdens de wandeling dwalen mijn gedachten af naar recente ontmoetingen met Allard. Al vele jaren kennen wij elkaar, we kunnen goed met elkaar, soms botst het tussen ons even, omdat onze karakters in feite hetzelfde zijn. Een vorm van goedaardige eigenwijsheid, en soms even een kleine kortsluiting; en moment van ergernis. Maar die is van korte duur, want er is vooral wederzijdse waardering, de wetenschap altijd op elkaar te kunnen rekenen. Ik denkt terug aan de laatste ontmoetingen, waarin een wat andere vorm van contact is ontstaan; warme ontboezemingen, met elkaar delen van diepere persoonlijke gevoelens. Recent ontstond bij gesprekken met Allard een wat ongewone spanning, zelfs met een licht erotisch karakter, een aspect dat wij als open minded personen vrijelijk konden bespreken.

Toch brengt dit ook wat verwarring; wat kan en mag je met die gevoelens… Allard heeft thuis een e liefdesrelatie, hij respecteert die, maar in die relatie is voor intimiteit en erotische spanning geen ruimte meer. Allard weet dat hij er volledig op kan vertrouwen dat ik nooit zal doorvertellen wat hij mij toevertrouwd, en spreekt dan ook openlijk over behoeften en gevoelens. Dat vertrouwen is wederzijds, ik heb inmiddels ook strikt persoonlijke aspecten van mijn leven met hem gedeeld, omdat ik voel dat hij daarover nooit uitlatingen zal doen. Ik weet het nog niet goed, maar als ik eerlijk ben vind ik de toegenomen aandacht van Allard niet onprettig….

Het toeval… Het toeval bracht hen op deze mooie herfstmiddag samen in dit mooie natuurgebied.

Volledig verrast door deze niet geplande ontmoeting nadert Jocelyn stilletjes de bank waarop Allard met gesloten ogen mijmert over zijn bestaan. “Niets anders te doen vanmiddag?” informeert zij belangstellend. Allard schrikt op door de plotselinge verstoring van zijn rust, “Nee,.. wat doe jij nou hier?” Het doet hem zichtbaar goed om Jocelyn hier te treffen; “Kom naast me zitten!” nodigt hij haar uit. Jocelyn roept Cary bij zich en lijnt haar aan. Ze voelt dat in de komende ogenblikken Cary weinig aandacht zal krijgen en bindt uit voorzorg de riem vast aan de rugleuning van de bank. Ze voelt dat Allard zijn arm achter haar legt en merkt de aangename spanning die ze al enkele keren eerder had gevoeld.

Er waren weinig woorden nodig. Allard neemt het initiatief en draait zijn gezicht naar dat van Jocelyn, die deze keer minder weerstand biedt. Er volgt een kus die, naarmate hij langer duurt, vanzelf hartstochtelijker wordt. Jocelyn was altijd wat terughoudend met zoenen, maar ze laat zich nu gaan; de herfstmiddag wordt daardoor mooier dan ooit.

Allard brengt zijn handen naar de borsten van Jocelyn, de borsten waarnaar hij altijd graag kijkt omdat die zijn fantasie prikkelen. Hij streelt de al wat harder wordende tepels en Jocelyn kreunt zacht. Allard voelt dit als een aanmoediging en kneedt de weelderige borsten, afwisselend streelt hij haar tepels en knijpt er zachtjes in. Jocelyn geniet en durft zich nu te laten gaan; als Allard zijn hand tussen haar kleding brengt en langs haar buik naar beneden glijdt neemt ze het initiatief over. Met een korte beweging glijdt haar hand tussen de losgeraakte broekriem naar de pik van Allard, die direct aanzienlijk verstijft… Allard’s hand vervolgt zijn weg en arriveert bij zijn bestemming. Jocelyns kutje is inmiddels heerlijk vochtig, alsof het uitnodigt vooral door te gaan. En dat is ook de bedoeling van Allard die langzaam het lieve clitje van Jocelyn begint te masseren.

Allard is een echte liefhebber, het meest geniet hij als zijn partner bij het liefdesspel laat merken zijn aanpak te waarderen. Jocelyn laat daarover vanmiddag geen twijfel bestaan, kreunend omarmt ze Allard die zich dan ook aangemoedigd voelt om verder te gaan. De omgeving biedt veel beschutting; vanuit alle richtingen is ons zitbankje nauwelijks zichtbaar, Allard durft het wel aan… Hij schuift de wandelbroek van de meewerkende Jocelyn naar beneden. Zonder enige schroom plaatst Allard zijn lippen op het lieve kutje van Jocelyn en likt speels het glimmende knopje dat zich een beetje naar buiten gewerkt heeft. Allards tong maakt draaiende bewegingen, dwaalt af naar de ingang van haar liefdesgrotje en dringt daar zachtjes naar binnen. Afwisselend zuigend en likkend bewerkt Allards tong het kutje van Jocelyn, en met behulp van zijn vingers brengt hij haar tenslotte tot extase.

Het had verder kunnen gaan, maar in de verte naderen mensen, we horen kinderstemmen. Snel brengen we onze kleding in orde. In de wetenschap dat dit een heerlijk vervolg zal krijgen wandelen we samen naar onze auto’s.
Thuisgekomen moet ik even handmatig een klus voor mezelf klaren, maar dat zal ongetwijfeld beter gaan dan ooit…

Benieuwd naar het vervolg? Dat ga ik hier plaatsen als het heeft plaatsgevonden!