Een spannend experiment (1) – betoverd door Ira

Luister?

Wat een lekker kontje, prevel ik zachtjes in mezelf als ik het meisje zie dat langzaam, met haar rug naar me toe, voor me komt te staan. Haar rok heeft een fijn zwart-wit geblokt motief en past strak om haar mooie ronde billen, eindigend vlak onder waar haar heupen overgaan naar haar dijen. In het midden, aan de achterkant, is een kleine inkeping genaaid, waardoor een driehoekje ontstaat wat nog wat meer inkijk geeft tussen haar benen door en nog meer prikkeling van de fantasie. De rok wordt sierlijk om haar slanke taille gehouden door een zwarte riem. Daarboven draagt ze een lichtblauw truitje met korte mouwen, waardoor haar gebruinde armen mooi zichtbaar zijn.  Tot halverwege haar rug valt haar goudbruine haar, dat achterop haar hoofd met een sierlijk knotje in een staart wordt geleid. Zo van achteren valt haar sierlijke kaaklijn op tot vlakbij haar oren, die verfraaid worden met een subtiel oorringetje.

Ik sta in het musée des beaux-arts in Besancon te kijken naar een archeologische uitleg en sta nu vlak achter een meisje. Ze is alleen en bestudeert het beeld met uitleg nauwkeurig. Uit haar ooghoeken ziet ze mij staan waarna ze een stapje opzij doet, in de veronderstelling dat ze ervoor staat. Natuurlijk staat ze niet in de weg en geniet ik van haar figuur en kleding zo vlak voor me. Ze is een prachtig meisje. Even hebben we oogcontact en glimlacht ze naar me. In mijn beleving heeft ze een zeer lieve glimlach en het nodigt me uit om een kort gesprekje aan te knopen. Ze is Francaise en ik probeer me zo goed mogelijk in haar taal uit te drukken. Ze vertelt dat ze studente culturele antropologie is en een scriptie schrijft over de archeologie van deze streek in Oost-Frankrijk en wat het zegt over hoe mensen hier vroeger woonden. Ik heb die achtergrond niet, maar snap haar interesse en ik slaag erin een leuk ontspannen gesprek met haar er over te hebben. Pascalle is zo’n meisje waarbij je je snel op je gemak voelt.

Ongemerkt slenteren we zo door de zaal en nodig ik haar uit voor een café longue. Het geeft me de kans om haar ook eens van voren te bekijken. Pascalle is absoluut een knap meisje. Haar lippen zijn lekker vol en tuiten haar mond in een elegante vorm. Ze heeft mooie, heldere ogen met fraaie wimpers. Haar truitje spant om haar borsten die zeker een cup-B zijn, en misschien wel dicht tegen C aanzitten. Met een ondeugend lachje reageert ze op m’n stiekeme gang met m’n ogen langs haar gezicht, mooi slanke hals, de uitsnede van haar truitje waar het begin van de vallei tussen haar borsten te zien is, natuurlijk eindigend met een iets te lang staren naar haar borsten. Haar Frans is zangerig en met een lekkere ietwat donkere stem voel ik me betoverd worden door deze studente.

We vervolgen haar tocht door het museum en ze vertelt me over haar onderzoek en geeft uitleg bij de museumstukken. Haar handen leunen een paar keer op m’n arm tijdens haar uitleg en ze trekt me enthousiast mee om nog iets anders te laten zien. Ik acteer m’n belangstelling voor het grootste deel, maar dat doe ik graag voor zo’n lekkere vrouw.

Toch komt aan het museumbezoek een eind en weten we ons afscheid te rekken door nog samen ergens een broodje te eten. Ze vertelt over een studieproject over een samenleving van duizenden jaren terug in deze regio waarvan vermoed wordt dat die gedomineerd werd door vrouwen. Volgens opgravingen bleek dat de vrouwen aan de top stonden en dat de mannen aan hen onderdanig waren. Het verhaal raakt me ergens en ik voel een lichte erectie opkomen terwijl ze het vertelt. Ze merkt het blijkbaar en vraagt of ik in zo’n samenleving zou kunnen leven, onderdanig aan vrouwen. ‘Naturellement,’ is m’n iets te enthousiaste antwoord en ik fantaseer vlug hoe dat zou zijn met vrouwen als Pascalle. Ze kijkt me ondeugend aan, m’n gedachten lezend.

Dan begint ze over een experiment dat ze met een groep studenten is begonnen om zo’n samenleving na te bootsen. De waarschijnlijke reden waarom de vrouwen in de via opgravingen ontdekte samenleving zo dominant werden, was dat door een virus de balans man-vrouw was doorgeslagen naar een groot overschot aan mannen. Meerdere mannen moesten vervolgens strijden om een vrouw als partner waardoor vrouwen een enorme machtspositie kregen. Mannen moesten alles uit de kast halen om een vrouw voor zich te winnen. Generatie na generatie groeide zo een samenleving met vrouwen hoog aan de top en mannen die gewoon waren aan onderdanige rollen en het uitvoeren van alle werkzaamheden en klusjes die vrouwen zelf niet wilden doen. Om zichzelf in conditie te houden waren de vrouwen zeer actief met oefenen voor gevechten, hetgeen bleek uit de gevonden beelden die vrouwen als atletische strijders tonen. Daardoor werden vrouwen niet alleen psychologisch maar ook fysiek superieur aan de mannen. Waarschijnlijk waren de mannen nog steeds sterker qua spierkracht, maar de vrouwen waren zeker beter getraind en sterker in duels.

Om dit na te bootsen hebben Pascalle en een paar andere studenten een maand lang een boerderij geregeld waar drie vrouwen samen leven met 10 mannen. De vrouwen zijn geselecteerd onder studentes met een slim, zeer knap en atletisch meisje en de andere twee vrouwen gewoon gemiddeld aantrekkelijk. De mannen zijn gemiddelde studenten, niets bijzonders. Pascalle vertelt hoe al na een paar dagen een paar jongens ruzie kregen om Ira, de knapste van de drie studentes, en hoe zij dat uitbuitte door de jongens te vragen haar klusjes te doen. Uiteraard gehoorzaamden ze haar en al snel had Ira alle tijd voor haar hobbies, zoals zwemmen, zonnen en dansen. De andere twee meiden volgden haar voorbeeld, waardoor na twee weken de jongens volledig naar hun pijpen dansten. Uiteraard kregen de jongens wel loon naar werken, want iedere nacht werd er wel een jongen in de bedden van de vrouwen toegelaten. Maar de meiden wisten het zo te spelen dat de jongens geen moment op hun lauweren konden rusten. Voor hen 3 anderen. Ook hadden de meiden de kledingvoorschriften voor de jongens inmiddels weten aan te passen, zodat de jongens alleen nog maar strings en slippers mochten dragen. Ze hadden braaf gehoorzaamd.

Ik luister met rode oortjes naar Pascalle’s verhaal. Mijn belangstelling valt haar op en ze vraagt of ik met haar mee wil gaan om te kijken. Het lijkt me super interessant en ze besluit me meteen mee te nemen. In haar autootje rijden we naar een klein Frans dorpje waar we een smal weggetje rechtsaf inslaan om over een heuvel bij de boerderij uit te komen. Pascalle parkeert haar Renaul bij een boom en we lopen over het pad naar de boerderij. Naast de boerderij zie ik een klein 9-meter zwembad, maar mijn aandacht wordt vooral getrokken door het meisje dat er naast in een bikini een douche neemt. Ze is een schoonheid, met haar hoofd licht achterover gebogen in haar nek, waardoor het water lekker op haar voorhoofd klettert. Haar rug houdt ze wat hol zodat haar billen heerlijk rond gevormd worden, slechts aan de bovenkant richting haar taille afgedekt door een stukje van haar rozegele bikinibroekje. Over haar billen stroomt het water dat vanaf haar lange bruine haar naar beneden loopt. Wat een ontzettend lekker ding, fluister ik in mezelf. Pascalle ziet me kijken en doorbreekt mijn staren. ‘Dat is Ira.’

Ze leidt me rond over een overloop dat vroeger de zolder was en we zien vrijwel naakte jongens in de weer met handwas, wat gezien hun eigen kleding alleen maar vrouwenkleding kan zijn. Een jongen zit op een stoel met een naald en draad in z’n handen. In een andere ruimte zien we door het raam een meisje in een kort broekje en een bikinitopje lui op een stoel zitten. Ze laat haar teennagels doen door een knappe jongen met mooi zwart haar.

Ik kijk m’n ogen uit en wanneer we in Pascalle’s werkkamer zitten zie ik hoe ze deelnemers kan observeren met zo’n 10 camera’s. Ik heb allemaal vragen, en Pascalle legt het simpel uit. Toch had zij ook niet verwacht dat al na twee weken de rolverdeling zo helder zou zijn met de mannen gedegradeerd door werkhulpjes van een groepje superieure vrouwen.

Op een van de camera’s zie ik een vrouw de ruimte met de zwoegende jongens binnenlopen. Het is Ira die zich na haar douche inmiddels heeft omgekleed in een lichtblauw kort jurkje dat tot halverwege haar bovenbenen komt. Het sluit stijlvol om haar nek, maar laat haar schouders en armen bloot. Haar natte haar is inmiddels weer droog en samen gebonden in een glanzende staart. Met mooie make-up heeft Ira haar plaatje afgemaakt. Ik zie hoe de jongens hun ogen niet van haar af kunnen houden terwijl ze langs hen loopt en neerbuigend naar hun werk kijkt.

Ik kan m’n ogen ook niet van het scherm houden en wil nog maar een ding. Pascalle kijkt naar me en knikt begrijpend wanneer ik de onvermijdelijke vraag stel: ‘Hebben jullie nog ruimte voor een gast?’

Wordt vervolgd.