Fragment (10)

Luister?

Tibo stoof binnen, een slordige groet “Dag mam”, en stoof de trap op.

“Hé Tibo moet jij niet op kot zitten?”

“De rest van de week is het alleen bullshit, en ik zit door mijn kleren en ik heb geen eten meer op kot”

Tibo, mijn oogappel, zat nu al vier maanden aan de universiteit, het eerste jaar weg van huis.  Blijkbaar heeft hij niet het talent van zijn vader geërfd om zelf zijn prakje te koken.

“OK, kleed je dan om en kom bij ons in de museumkamer.  We hebben een gast, gedraag je, en doe een hemd met een das aan.”

“Dassen? Ik heb geen dassen.”

“Ik geef je één van papa.  Hier zo…”

Vijf minuten laten verscheen hij in de museumkamer.  Mijn jongste zoon, mijn lieveling, mijn afgod.  Een kopie van zijn nerdvader, afgezien van zijn haardos en bedeesdheid.

Hij zag Evelyne en verstilde onmiddellijk.  Evelyne nam hem op van top tot teen als was ze een 3D-scanner.  Ik gaf hem de plaats naast zijn vader, tegenover Evelyne.  Francis haalde extra couverts[1] en slaagde erin om het aantal porties tot vier op te krikken.

Grappig hoe hij compleet onbeholpen en verlegen dichtklapt tegenover meisjes.  En Evelyne was niet eens zijn leeftijd, ze is zeven jaar ouder.

Hij zei niets, en ook Evelyne leek verstild.  Ik zag hem stiekem tussen twee happen door naar Evelyne gluren, zoekend naar een onderwerp om iets te kunnen zeggen.

“O de Rechtvaardige Rechters hangen nu hier?  Moeten die niet in de kluis?”

Lap! Zijn talent om het verkeerde ding te zeggen op het juiste moment had hij ook van zijn vader.

Evelyne scheen de contradictie te negeren, en ging integendeel mee in het verhaal:

“Ik denk dat zulk een belangrijke kopie goed beschermd moet worden tegen ultraviolet licht en wisselende relatieve vochtigheid.  Af en toe uithalen is OK.  Je ouders hebben hier een klimatisatie van museumkwaliteit geïnstalleerd, en hier binnen is er geen gevaar voor UV-stralen.”

“Nee hoor, dat is geen kopie, dat is de échte!” flapte mijn afgod eruit.  Ik zag Francis fronsend opzij kijken.  Ik moest schade beperken.  Hoe?  Het was te laat.  Evelyne draaide hem om haar vinger als een sportvisser die een snoekbaars binnenhaalt.

“O De Rechtvaardige Rechters interesseert me niet.  Ik ken wel iemand die mogelijk wél geïnteresseerd is.  Jij kent wat van schilderkunst hé, als je in een huis als dit woont?”

“O ja, ik ben tussen de schilderijen opgegroeid!  Ik schilder ook zelf een beetje.”

Evelyne keek hem frontaal aan en glimlachte bewonderend. Ik probeerde vruchteloos en onopvallend Tibo teken te doen om een ander onderwerp aan te snijden.

“Moet Het Concert ook niet in de kluis?”  vroeg ze aan Tibo.

“O nee, dàt is een kopie” zei Tibo.

“Ik heb ze zelf geschilderd.  Toch een stukje.” voegde hij er met trots aan toe.  Als om een meisje te imponeren.  Net zijn vader.

“Echt?  Heb jij dat geschilderd?” zei Evelyne bewonderend en ze floot tussen haar tanden.  Ze stond op en ging van dichtbij kijken.

“Waaw, dat craquelé, hoe heb je dat gedaan?”

“Heb ik geleerd van mijn vader.  Ik kan het ondertussen beter dan hij,” schepte hij op.

“Wel, dat is straf, Tibo.  Ik mag toch Tibo zeggen hé? Ze draaide zich om en haar tepels keken hem aan priemend door haar veel te dun cocktailjurkje.  (Absurd! Toen ze mijn Francis verleidde genoot ik er mee van, maar van mijn oogappel moet ze afblijven – ga ik nu te ver als moeder?)

“Ja hoor, mevrouw.”

“Zeg maar Evelyne.  En die handtekening, Rembrant.  Waar heb je die van?”

Francis probeerde het gesprek in een andere richting te sturen “Mmm kuch, schat, denk je eraan dat we morgen de generale repetitie houden van  Ode and die Freude?  Heb je vrij genomen?”

Tibo had het zelfs niet gehoord. “O van het internet.  Ik ben héél goed in handtekeningen nadoen. Heb ik ook van mijn vader geleerd.”

Francis begon het behoorlijk benauwd te krijgen: “Mmm kuch als we nu eens een stukje proeven van mijn overheerlijke zelfgebakken taart?  Dames, heer?”

Evelyne had nog één vraag op haar lever liggen.  Gelukkig kon ik die vraag anticiperen.

“En heb je deze kopie gemaakt naar het origineel, hier thuis?”

“Tibo heeft die nageschilderd van een mooie reproductie hé jongen,” zei ik terwijl ik hem terug naar zijn stoel troonde.  Waarop Evelyne grijnsde: “Tja, je kan het onmogelijk van het origineel gekopieerd hebben, dat hangt sinds 1990 niet meer in het museum.”

Evelyne drong niet verder aan.  We genoten allen van Francis’ beproefde vegan rodebosvruchtentaart.

————————-

[1] Frans: bestek, maar chiquer