Fragment (13)

Luister?

Het doek ging op.  Het applaus stierf langzaam uit.  De presentatrice nam opnieuw het woord

“Dames, heren, namens onze hoofdsponsor DeboPharma, bieden wij u aan: de wereldcreatie van het overbekende Ode an die Freude, van Ludwig van Beethoven, geïnstrumenteerd voor orkest en vrouwenbillen.”

Centraal op het podium in de spots stonden twaalf vrouwen, naakt en met hun rug naar het publiek.  Zeven blanke vrouwen stonden op een rij, een grote, zeer mollige links, gradueel in lengte en breedte afnemend naar een klein slank vrouwtje rechts.  Op een verhoog achter de blanken stonden vijf zwarte vrouwen, eveneens gerangschikt van de meest omvangrijke links en de magerste rechts.  Zij waren opgesteld, in de configuratie van één octaaf van een piano, zoals de witte en zwarte noten.

Links en rechts van het centrale podium zat een twaalf vrouwen sterk orkest met blazers en strijkers.  Apart zaten extra strijkers als doublure van de ontbrekende koorstemmen, wist ik, van tijdens de repetities bij ons thuis.

Daar kwam Francis op, van achter de coulissen links, in zijn pitteleer[1].  Applaus.  Ik klapte zo hard als ik kon.  Tibo zei “Ma, doe rustig…”

Francis gaf een hand aan de eerste violiste en daarna aan de naakte vrouw op positie do.

Francis boog naar het publiek, wachtte tot het applaus verstomd was en nam het woord.

“Lieve mensen, wat ben ik blij u hier te zien.  Ik ben vereerd om deze creatie hier te mogen brengen op dit concert ten voordele van de MeToo-beweging.  Zoals u zonder twijfel gelezen heeft in het programmaboekje is deze creatie gesponsord door DeboPharma, die ook de hoofdsponsor is van deze concertreeks.   En vanavond hebben wij de CEO van DeboPharma in de persoon van Deborah, hier aanwezig in het publiek.  Graag uw dankbaar applaus!”

Francis, lieverd, dat had je niet moeten doen.  Ik heb niet graag de spotlight op mij.  Ik stond even op en boog vriendelijk naar links en rechts en gooide een kushandje naar het podium.

“Wat wil ik u met deze Ode an die Freude brengen?” zei Francis.  “Vooreerst een onvoorwaardelijke steun aan de MeToo-beweging.  De orkestratie is een aanklacht tegen de asymmetrische perceptie van de seksuele rechten van mannen en vrouwen in de westerse samenleving.  Tegen seksuele intimidatie en geweldpleging.  En tegen het degraderen van de vrouw tot lustobject.”

Francis is toch een begenadigd spreker voor publiek.  O wat was ik trots op hem. Hij had eigenlijk conferencier moeten worden.  Misschien doe ik hem wel eens een cursus stand-up comedian cadeau.   Hij was echt op dreef.

“Elk van deze vrouwen, ik zeg heel duidelijk, elke, heeft de schriftelijke toestemming gegeven om lichamelijk betast te worden tijdens deze performance.  Echter, vier van deze vrouwen zijn in dienstverband bij DeboPharma en hebben dus een mogelijk ondergeschikte relatie tegenover de hoofdsponsor.  Ik zal deze dames, hoewel zij de toestemming gaven, niet lichamelijk aanraken.  Dit is aldus een gelukkig toeval omdat het stuk waarvan ik de sopraan- en altpartijen zal spelen, slechts acht van de twaalf noten van het octaaf gebruikt.”

Het publiek werd er stil van, en roezemoesde hier en daar.  Komaan Francis, je hebt hun aandacht!  Het kan niet meer misgaan.

“U heeft opgemerkt dat de bij twaalf instrumentalisten zeven blanke en vijf zwarte vrouwen zijn.  Ook dit heeft een diepere betekenis.  Wij zeggen hiermee dat blank of zwart, je hebt net hetzelfde recht om toestemming te geven, of niet, voor lichamelijke aanrakingen.”

Dan maakte Francis zich klaar om aan het stuk te beginnen. Het ruisen van de zaal bevroor.

“We spelen de vierde beweging uit Symfonie no 9, Ludwig van Beethoven.  Wij houden een korte rustpauze na de zesde variatie.”

Ik hoorde hem stil fluisteren “Dames, klaar?  Een twee dri…”

De naakte dames bogen samen voorover. Opzwellend uit de maagdelijke stilde steeg het strijkorkest op.   Francis tikte, petste, kletste de vrouwen één voor één op hun kont, in het ritme van de muziek, de vrouwenstemmen van het koor verbeeldend, terwijl strijkers de overblijvende stemmen doubleerden.

Ik vind het zo sereen klinken.  Francis springt vinnig van links naar rechts, telkens een vrouw een luide, hopelijk niet te of wel te pijnlijke, tik op één harer billen gevend.  Het publiek keek bewonderend toe, hoewel ik er zeker van ben dat er hier en daar iemand bijzat die de artistieke waarde in twijfel trok, maar dat niet dorst te zeggen om niet als cultuurbarbaar gebrandmerkt te worden.

Francis heeft het stuk gearrangeerd voor deze compleet originele orkestratie. Hij heeft de rustpauze ingelast uit noodzaak.  Hopelijk begint er niemand te applaudisseren nu?  Mijn vrees is ongegrond, en Francis neemt snel zelf het woord.

“Ik neem nu een korte pauze halverwege de beweging.  Het vraagt energie van mij, en ik wil ook het instrument de gelegenheid geven wat af te koelen.”

Een medewerkster brengt hem een glas water en hij neem een grote teug.  Hij veegt het parelende zweet van zijn voorhoofd.

“Qua energieverbruik bevindt dit zich ergens tussen een mechanische beiaard bespelen en een Japanse Kumi-Daiko.”

Francis neemt nog een teug.

“Laat mij enige verdere duiding geven.  U heeft gemerkt dat het slagwerk geen tonaliteit heeft.  Dat wil zeggen, als ik een tik geef op dikke billen”  en hij voegde de daad bij het woord “…  dan klinkt dat  niet echt verschillend van een klap op magere billen” en hij gaf een tik op de billen van de si.  “Hoort u?  Er is geen specifieke toonhoogte.  Een klap heeft een vlak akoestisch spectrum.  Dit is de metafoor voor gelijkheid van de vrouw.”  Goedkeurend gemompel in de zaal.  Een zéér mooie zaal.  Voor de gelegenheid had DeboPharma de Opera afgehuurd.  Een heerlijk gebouw dat gekoesterd moet worden.

Francis brengt het publiek met een simpel zelfzeker armgebaar terug tot volmaakte stilte.  Hij knikte even Beethoveniaans naar het orkest en zette de beweging in.

O ik zou er iets liefs voor geven om mee in het octaaf te staan.  Om volledig naakt op de scène te poseren.  Bekeken te worden door honderden paar ogen.  Mijn poesje wordt nat van de gedachte alleen.  Ik heb alle repetities meegedaan als la, maar, helaas, als hoofdsponsor moet ik mijn acte de présence geven, voor en na het concert.  Gelukkig wou Evelyne, die ongeveer mijn formaat heeft, op het laatste moment inspringen.  En daarom wou Tibo natuurlijk ook komen kijken, hij die klassieke muziek haat.  Evelyne heeft een goede invloed op hem.  En ze deed het erg goed.  De la kwam veel voor in het stuk.  Tja, Francis has het arrangement geschreven met de nadruk op de la.  Het is dus als het ware op mijn lijf geschreven. Mmmm.

De cadenza was adembenemend mooi.  Het stuk liep ten einde.  Met lange strelen bespeelde Francis de pràchtige chocoladebruine en aardbeiroze konten.  De slotnoot op de la sloeg-streelde hij met pathos, teder eindigen tussen de bilspleet.

Een applaus barstte los, alsof al deze klappende handen zélf deel wilden zijn van het stuk.

Francis haastte zich naar de coulissen.  Hij kwam terug voor een staande ovatie.  De naakte instrumentalisten keerden zich naar het publiek, bogen en applaudisseerden mee voor Francis.

Nog een keer kwam hij terug en men riep zelfs voor een bisnummer.  Nee dat kon niet, het programma van het concert was erg strak.  We moesten ons aan de timing houden.  Na het concert heb ik een onderhoud met de minister.