Fragment (4)

Luister?

Ik was gekleed in een roze tutu en roze pointes en een Venetiaans maskertje.  Mijn lange kastanjebruine haren in twee vlechten over mijn hoofd gedraaid, voorovergebogen over de barkruk die ik bezigde als barre, met beide voorarmen op de zitting steunend.

Mijn benen gespreid, mijn kont tot het hoogste punt heffend, lichtjes wiebelend van verlangen om bekeken te worden.  Ik legde één been naast mijn gestrekte armen met gestrekte pointe op de zitting van de kruk.

Boven mij aan de muur hangt het schilderij “de Ballerina.”

Ik voel alle aandacht op mij gericht – denk ik – iedereen kijkt naar mij, niet naar het schilderij. Ze kijken naar mijn benen.  Ben ik niet te oud?   Ze kijken naar mijn kont, mijn buik, mijn billen, mijn dijen, mijn kuiten, optisch verlengd in de gestrekte pointes.  Ik voel dat de heren in het gezelschap naar me staren, ook al blijven ze op afstand, ze doen alsof ik er niet ben. Ik voel hun ogen door mijn maillot en legging priemen.  De maillot verbindt mijn buik met mijn ronde malse kont, de maillot die mijn borsten plat tegen mijn torso houdt en slechts de tepeltjes subtiel laat uitsteken.

Strikt genomen ben ik zedig gekleed.  Dat was een voorwaarde.  De maillot bedekt keurig mijn erogene zones. Mijn houding en bewegingen verraden lust, ik kan het niet helpen, ik verga van lust. Ik ben een slet in het diepst van mijn gedachten.  Ik wou dat ik twee hoertjes was, dan kon ik samen…

De genodigden nipten aan hun aperitiefje en keuvelden over koetjes en kalfjes.  Een heer die voorbijliep, streelde terloops mijn kont.   Een dame voelde ook even aan mijn billen.    Een andere vrouw kwam erbij staan en streelde over de ganse lengte mijn gestrekte been, zei iets liefs in mijn oor, en nipte van haar aperitiefje.

Ik knijp mijn ogen dicht en onwillekeurig ook mijn bekkenbodemspieren.

“Raak me aan! Raak me aan!” denk ik, smacht ik.

De aanwezigen waren gekleed in stadskledij, cocktailjurk of pak.  Sommigen liepen rond met een notaboekje in de hand.  Op tafeltjes verspreid over de zaal stonden smakelijke hapjes. Kelners in wit pak en zwarte strikjes wandelden af en aan, vulden bij, en ruimden af.

Ik verlangde zó naar aanrakingen – zó erg had ik het niet verwacht.  Ik was hier met een doel. Nu ben ik dat vergeten.

Mensen liepen voorbij, bijna achteloos, soms respectvol, soms voyeuristisch.

Twee mannen sloegen een praatje.  De ene zette zijn bordje – het was een walking dinner – op mijn kont, en sneed met mens en vork zijn salade in stukjes.  O hoe dierf hij! O dat was prettig! Tijdens het eten babbelden ze over beurskoersen en het weer.  Dan stapten ze op.  “Dankje schat,” zei de ene en gaf een tikje op mijn bil en ruimde af.   Mmmm ik genoot van dat tikje.   De andere man zetten zijn beide handen op mijn billen en kneedde zachtjes, fluisterde in mijn oor “ik bied 130000 euro, kom naar kamer 826,” en liep ook door.

“Ooooo laat me niet wachten.”

Op dat moment voelde ik een zachte hand tussen mijn benen. Vingers aaiden de stof van mijn maillot tussen mijn benen.  Ik voelde één vinger licht drukken waar het het meeste plezier doet.

“91000 euro, kamer 110.” Dan verdween die hand.  Ook een mooi bedrag.

Een andere man aaide, krabbelde achteraan mijn nek en hoofd. Hij zei niets.

Nog een andere man aaide mijn kont.  Hij kwam dicht bij mijn oor en fluisterde: “Kamer 412, duizend euro.”

“Loser, ik ben geen goedkope hoer!” fluisterde ik terug.  Hoewel, duizend euro, daar doe ik het zeker voor, en helemaal gratis waarschijnlijk óók.  Als je het op de correcte manier vraagt.  De vraag is: wat is de correcte manier?