Uit de hand gelopen potje worstelen – Chantage die verkeerd uitpakt

Luister?

Ik word wakker en lig nog steeds op de matten in de kelder van Margo. Als ik mijn ogen open doe, zit Margo op mijn borst, naakt. “Zo, daar ben je weer” zegt ze. Ik wil mijn hoofd vastpakken om de pijn eruit te wrijven, maar dit lukt niet want mijn handen zijn boven mijn hoofd geboeid en vastgebonden aan de vloer. Ik voel tevens dat dit met mijn voeten ook het geval is hoewel ik ook het gevoel heb dat mijn benen gespreid zijn. Ik probeer mijn voeten in te trekken, maar dit lukt ook niet: ze zitten overduidelijk gespreid vast op de vloer. Margo heeft me, met mijn benen gespreid en mijn armen gestrekt, vastgemaakt aan de lussen in de matten. Ik probeer met al mijn kracht te trekken aan mijn handen en benen, maar doe alleen mezelf pijn: de lussen en dus mijn ledematen zitten goed vast. “Hoe veel weken wil je hier liggen” vraagt Margo. “Maak me alsjeblieft los” vraag ik. Margo staat op, gaat tussen mijn benen staan en geeft met haar voet een tik tegen mijn ballen. Ik schreeuw het uit van de pijn en spartel, maar kan me nauwelijks bewegen. Margo komt weer op mijn borst zitten en zegt: “Als ik je iets vraag dan antwoord jij. Hoe veel weken wil je hier liggen”. “Geen enkele” antwoord ik angstig. “In dat geval doe je precies wat ik vraag en met een beetje geluk laat ik je dan zondagavond gaan” zegt Margo.

Volledig in paniek probeer ik haar woorden in me op te nemen: ik ben hier pas sinds zaterdag in de namiddag en we zijn hooguit een paar uurtjes in haar “worstelruimte”. Wil ze me hier soms 24 uur vastgebonden houden? “Ga je doen wat ik zeg?” vraagt Margo. “Indien je me losmaakt wel” probeer ik. “Ik ga je handen inderdaad los maken” zegt ze “maar je gaat me gehoorzamen, goedschiks of kwaadschiks”.

Ze staat op en loopt naar het hoopje kleren in de hoek. Ze pakt mijn mobiele telefoon, opent deze en maakt enkele foto’s van mij, terwijl ik naakt en gebonden op de vloer lig. Tot overmaat van ramp heb ik door de aanblik, of de geiligheid van de situatie, of een combinatie van beiden een stijve pik. Zodra Margo de foto’s gemaakt heeft, laat ze deze aan mij zien en sluit de telefoon om deze weer terug in mijn kleding te stoppen. Het hoopje kleding pakt ze op en ze loopt de trap op om daar na enkele seconden weer vanaf te komen lopen. “Het zou vervelend zijn als al je contacten deze foto’s zouden ontvangen” zegt ze, zeker gezien de grote hoeveelheid zakelijke contacten die ik gezien heb. In haar hand heeft ze een sleuteltje, waarmee ze het slot van de handboeien losmaakt en mij even de gelegenheid geeft mijn situatie te overdenken. Ik kijk naar mijn voeten: deze zitten vast in lederen banden, die afgesloten zijn met een hangslot. Bovendien zitten de lederen banden vast met een metalen oog aan een stang van ongeveer een meter lang die door een lus in de vloer vastzit. Ik kijk ernaar en bedenk me dat ik dit met mijn blote handen nooit los krijg.

“Je situatie is als volgt” zegt Margo “Hier kom je niet uit tenzij ik je de sleutel geef, die boven in de keuken ligt. Als je niet doet wat ik zeg dan verzend ik de, zojuist gemaakte, foto’s naar al je contacten. Maak rustig je keuze, ik kom zo terug”.

Margo verlaat de kelder en ik krijg de gelegenheid om na te denken over mijn situatie. Als ze de foto’s verstuurd kan ik mijn zaak wel opdoeken en wat zullen mijn vrienden en mijn familie wel niet denken als ze de foto’s van mij zien. Ik heb geen andere keuze als haar te gehoorzamen, wat ze ook van plan is met me te doen, besluit ik. Hopelijk valt het mee en is dit puur bedoeld als machtsmiddel of om mij bang te maken, vertel ik tegen mezelf om me moed in te praten.

Margo komt de trap af met in haar hand een emmer en een kussentje. Deze zet ze op de trap en vraagt “en ben je eruit?” Ik knik ja. “Dus?” zegt ze. “Ik zal je gehoorzamen” zeg ik. “Weet ik” zegt Margo. “Weet je waarom je hier ligt? vraagt ze. Ik heb wel een idee, ze is een sadiste, maar dat durf ik uiteraard in mijn penibele situatie niet te zeggen, dus ik zeg “nee, geen idee”. “Hoe veel mensen hebben hun vinger in mijn kont gestoken denk je?” Ik denk dat deze vraag een valstrik is want volgens mij vond ze het wel lekker, maar ik zeg “geen”. “Fout” zegt ze “leg je handen in je nek, je mag nog een keer gokken en als het fout is trap ik je onder je ballen. Het zweet breekt me uit bij de gedachte aan de trap die ongetwijfeld komt als ik het fout heb. Vermoedelijk vond ze het dus niet lekker of is ze er niet van gediend, dus zal ik wel de enige geweest zijn: “een” zeg ik vol overtuiging. Margo haalt vol uit tussen mijn benen alsof ze een vrije trap neemt en ik vouw dubbel en grijp naar mijn zak. Met tranen in mijn ogen zit ik zeker 5 minuten zo bij te komen, tot Margo tegen mijn hoofd duwt en ik achterover val. Terwijl ze weer op mijn borst komt zitten zegt ze “handen in je nek”. “Totdat jij het nodig vond mij van achter te molesteren, heb ik er alleen zelf aan gezeten, het antwoord is dus twee”. “Weet je nu waarom je hier zo ligt?” vraagt ze nogmaals. “Omdat ik met mijn vinger in je anus heb gezeten” zeg ik meer vragend dan antwoordend. “Dat is inderdaad een van de redenen” zegt Margo. “Zijn er dan meer redenen?” vraag ik. “Ja, wat heb je nog meer gedaan wat niet mocht” vraagt ze. Ik denk hard terug aan wat we gedaan hebben, maar kan eigenlijk niets bedenken. “Ik weet het echt niet” jammer ik angstig.

“Ik zal je een tip geven, zegt Margo terwijl ze opstaat en gehurkt boven mijn gezicht gaat hangen met haar welgevormde prachtige en ietwat rode billen. “Je billen heb ik geslagen” roep ik spontaan “ik heb op je billen geslagen terwijl je mijn voeten kuste. “Mocht jij mij slaan” vraagt Margo. Volgens de regels niet, maar dat was op een moment dat ik gewonnen had, vind ik, maar ik zeg het niet. In plaats daarvan zeg ik “sorry, ik had het niet mogen doen”. “Zijn dat alle redenen denk je” vervolgt ze haar kruisverhoor. Ik denk heel hard terug aan haar regels en hetgeen ik haar heb laten doen en realiseer me dat ik haar ook aan haar haren over mijn pik getrokken heb. “Sorry, ik had je niet aan je haren mogen trekken” vervolg ik mijn slijmerige en kruiperige excuses. “Dus verdien je straf, of niet?” is de volgende vraag. Ik maak nogmaals mijn excuses en probeer haar te overtuigen dat ik dit deed terwijl zij diende te gehoorzamen, maar zie aan haar gezicht dat ze hier niet op zit te wachten, waarop ik mijn betoog staak. “Verdien je straf, of niet?” herhaalt Margo. Er is geen andere oplossing als antwoorden op haar vraag, ze heeft me immers compleet klem gezet en bovendien chantabel gemaakt. Mijn ogen sluitend voor wat gaat komen zeg ik “ik verdien straf”. “Zijn we het daar in elk geval over eens” zegt Margo. “Ik geef je 2 minuten om na te denken over een straf die past bij je overtreding. Indien je niet met een passende straf komt, dan leg ik je een straf op. Begrepen?” “Begrepen” zeg ik en verwonder me om deze vreemde gang van zaken.

Ze geeft me opdracht mezelf te veroordelen en als ze tevreden is met mijn eigen veroordeling, dan is het goed. Maar wat als het niet goed is? Ik probeer iets te bedenken, maar kan er nergens opkomen, ik ben immers geen masochist, dus als mijn 2 minuten om zijn en Margo vraagt “wat wordt je straf?” kan ik alleen maar uitbrengen dat zij hetzelfde moet doen met mij als dat ik met haar heb gedaan. “Laten we daar maar mee beginnen, zegt ze “dan zien we morgen wel verder”.

Ze zegt mij te gaan zitten en helpt mij voorover op mijn knieën (doordat mijn benen gespreid en aan de vloer verankerd zijn, lukt dit echt niet zelf). Met haar vlakke hand slaat ze me op mijn kont en als deze vuurrood en uiterst pijnlijk is, vingert ze ruw mijn kont. Als ik helemaal beurs ben vanachter, slaat ze me met haar vlakke hand op mijn achterhoofd en loopt richting de trap. Ik voel me diep vernederd. Met mijn ogen volg ik haar en zie dat ze de emmer van de trap neemt en deze naar mij gooit. “Hier, ik wil niet dat je vannacht mijn mooie kelder onder pist” zegt ze terwijl ze de trap op loopt, het licht uit doet en de deur sluit. Ineens is het aardedonker, op een klein rood lichtje na dat zich recht voor mij tegen de muur bevind. Zodra mijn ogen gewend zijn aan het donker zie ik de contouren, rond het lichtje, van een kleine cirkel. Ik vermoed dat het een camera betreft en dat Margo me in de gaten kan houden als het licht aan is.

Aangezien ik nog steeds op mijn knieën zit, met een pijnlijke kont, besluit ik maar op mijn buik te gaan liggen om zo mijn kont iets te kunnen ontspannen, ondanks de spreidstand van mijn benen. Ik lig nog niet of ik hoor haar stem, heel hard door een speaker galmen “wie heeft jou toestemming gegeven om te gaan liggen”. Ik veer op en ga weer op mijn handen en knieën zitten, zoals ik zat voordat zij de ruimte verliet, maar bedenk me dat zij nooit gezien kan hebben dat ik ben gaan liggen, aangezien er geen enkel licht in de ruimte is. Terwijl ik dit denk ga ik weer liggen. “Ga rechtop op je knieën zitten met je armen op je rug” klinkt uit de speaker “laatste waarschuwing”. Ik denk bij mezelf dat het bluf is, het is immers aardedonker, dus ik gehoorzaam niet. Dan zwaait de deur boven open, het licht gaat aan en Margo stormt de trap af. Voordat ze echter beneden is zit ik in de houding die ze aangegeven heeft: op mijn knieën, met mijn handen op mijn rug. “Ogen dicht” zegt ze. Ik gehoorzaam met angst en beven, want ik weet dat ze me toch gezien heeft: het zal wel een camera met night-vision zijn, bedenk ik terwijl ik me in mijn gedachten voor mijn kop kan slaan.

Ze prikt me af en toe zachtjes met een nagel in mijn lijf, op willekeurige plekken. Telkens als ze me raakt schrik ik enorm, doch dit zal nooit haar straf zijn voor mijn ongehoorzaamheid, is mijn overtuiging. Als het prikken stopt en ik hijgend, van angst afwacht wat er staat te gebeuren, voel ik een keiharde trap onder mijn ballen: ik val jankend en kermend van pijn voorover, mijn pijnlijke ballen vasthoudend. Als ik bijkom uit mijn pijn, is Margo weg, het licht is uit en ik lig op mijn buik.

“Ga rechtop op je knieën zitten met je armen op je rug” klinkt het wederom uit de speaker: ik gehoorzaam. Vanwege het feit dat ik al uren geen daglicht meer heb gezien, er geen klok in de ruimte aanwezig is en dat ik een poosje bewusteloos ben geweest is mijn gevoel voor tijd helemaal weg. Ik zit in de houding die mij opgedragen is en de tijd verstrijkt. Als ik in begin te dutten en dreig om te vallen door de vermoeidheid klinkt er uit de speaker “op je rug, met beide handen om je pik, zorg dat hij stijf wordt en blijft, maar durf niet klaar te komen”.
Ik laat me achterover vallen en ben blij dat ik van mijn pijnlijke knieën af ben en deze rust gegund krijgen. Terwijl ik op mijn rug land, word ik echter geconfronteerd met mijn pijnlijke kont, die gelukkig snel went aan het feit dat mijn lichaam erop rust. Met beide handen pak ik mijn pik vast en maak deze stijf. Doordat ik doodop ben en de situatie alles behalve opwindend, maar eerder beangstigend vind, wordt mijn jongeheer snel weer slap. Ik speel er weer mee en hij wordt weer hard. Dit gaat zo een paar keer op en neer totdat ik van vermoeidheid in slaap val.

Ik word wakker, omdat ik voel dat ik nat gemaakt wordt. In een natuurlijke reflex houd ik mijn handen voor mijn gezicht om het vocht niet in mijn gezicht te krijgen. Voordat ik besef wat er gebeurt, houdt het natmaken op en kom ik langzaam terug in de realiteit: ik lig vast met mijn benen aan de grond in de worstelruimte van Margo; het is nog steeds aardedonker. Aan het kraken van de trap hoor ik dat Margo de ruimte gaat verlaten. Het licht wordt aangedaan en ik lig in een plas. Naast me staan twee emmers. Mijn ogen hebben moeite om aan het licht te wennen, maar als dit het geval is kijk ik goed naar wat er zojuist heeft plaats gevonden. Mijn borst, buik en gezicht zijn nat en onder mij bevindt zich een plas, die als ik wat van het vocht met mijn hand opneem ruikt als urine. Dat sekreet heeft over me heen staan pissen, terwijl ik lag te slapen bedenk ik. Aangezien ze me, in eerste instantie achtergelaten had met 1 lege emmer vraag ik me af wat er in de tweede zit: het blijkt een sopje en een spons te zijn, waaruit ik opmaak dat ik het mag opruimen. Ik was eerst mijn lijf ermee en boen vervolgens de mat, waar ik op lig schoon.

Als alles is opgeruimd til ik, in zitstand, mijn lichaam met mijn handen naar de andere kant van de natte plek om deze te laten drogen. “Op je rug liggen, met je hoofd richting de camera” hoor ik door de speaker. Ik beweeg nog verder tot ik op de aangegeven plek ben en ga op mijn rug liggen. “Je mag nu rusten” klinkt Margo door de speaker en ik sluit, ondanks het felle licht, mijn ogen en val uitgeput in slaap in de hoop dat als ik wakker wordt, alles een nachtmerrie blijkt te zijn geweest.

Ik word wakker en voel me gebroken: al wrijvend door mijn ogen merk ik dat ik beurs ben. Mijn benen doen pijn, mijn liezen voelen aan alsof ze ingescheurd zijn en mijn knieën voelen bont en blauw. Ik rol op mijn zij en trek mijn benen op. Mijn ogen gaan langzaam open en ik realiseer me dat ik in de worstelruimte van Margo opgerold lig als een verslagen dier.
Opgerold, bedenk ik, terwijl mijn benen vast lagen op de grond, dat kan natuurlijk niet. Ik ga langzaam staan en merk dat dit moeizaam gaat, ik voel over mijn hele lijf: ik ben dan weliswaar nog naakt en in de ruimte, echter ik zit niet meer vast, mijn polsen zijn vrij, mijn benen zijn vrij, dus ik zal wel weg mogen.

Een kuchje komt van de trap. Als ik kijk zie ik Margo op de trap staan. “Voordat je denkt dat je vrij bent om te gaan……” Ik grijp naar mijn nek, een ondraaglijke pijn schiet door mijn hoofd en ik klap tegen de grond van deze pijn. Dan is de pijn weg en ik voel aan mijn nek: er zit een halsband omheen, die zo te voelen vastzit met een hangslot. “Het sleuteltje ligt boven”, zegt Margo ”je kunt tot de trap lopen. Ga je verder dan activeert de stroomstoot zichzelf en als ik op dit knopje druk trouwens ook” voegt ze eraan toe wijzend op een bandje dat ze draagt om haar pols met slechts 1 knop. “Bovendien is de sensor stem geactiveerd, dus indien ik een bepaald woord zeg dan activeert de band ook”. Ik word nu toch serieus bang voor deze bloedmooie dame, maar ik weet ook dat ik hier uiteindelijk een keer weg moet, maar hoe? “Denk jij even na over een passende straf en overtuig jezelf dat er geen ontsnappingsmogelijkheid is, dan ga ik even iets te drinken halen. Margo loopt de trap op en laat de deur naar de hal open staan. Ik hoor haar bezig in de keuken met ijsklontje en glazen.Zou het bluf zijn? Durf ik het te proberen? Ik weet werkelijk niet waar ik aan toe ben. Ik ga onderaan de trap staan en kijk naar de deur die mij uitnodigt erdoor heen te rennen, mijn vrijheid tegemoet. Met een aanloopje spring ik de trap op met 3 treden tegelijk, om direct neer te suizen tegen de vlakte, als de halsband geactiveerd wordt. Met een van pijn vertrokken hoofd weet ik dat het geen bluf was.

Margo komt de trap af (gekleed in een onderbroekje en een los shirtje overigens) met 2 glazen ijswater. Ze overhandigt mij de glazen en ik begin gulzig te drinken, aangezien ik geen idee heb hoe lang ik al niets meer gedronken heb en ik echt verga van de dorst zijn de glazen direct leeg. Zodra de glazen leeg zijn merk ik ook dat ik moet plassen; dit moest ik uiteraard daarvoor ook al, maar het koude water heeft de drang verergerd. “Margo, ik moet plassen” zeg ik met mijn meest onderdanige, haast smekende, stem. Margo knikt met haatr hoofd richting emmer. Ik sterf van binnen van schaamte door de vernedering die Margo mij wil laten ondergaan, maar ik begrijp dat er niets anders opzit. Ik neem de emmer, houdt deze omhoog en wil er, met mijn rug naar haar toe, mijn blaas in legen. “Andersom” zegt Margo “ik wil het zien”. Ik draai me om en met een trillende hand houd ik de emmer onder mijn slappe pik, die ik met de andere trillende hand vast heb en ik leeg mijn blaas in de emmer. Margo kijkt geamuseerd toe en als ik de laatste druppeltjes afgeschud heb zegt ze “trek je voorhuid eens over je eikel”, wat ik gehoorzaam doe. “Ik zie nog een paar druppeltjes, veeg ze er met je vinger af en lik het op” commandeert ze. Met nat wordende ogen geef ik gehoor aan haar opdracht en ik lik de zoute restjes ochtendurine kokhalzend van mijn vinger.

“Heb je al nagedacht over je straf” vraagt Margo. “Dat heb ik inderdaad” zeg ik “maar ik kan niets bedenken dat jou voldoende revanche geeft voor hetgeen ik je heb aangedaan. Dus ik leg mijn lot in jouw handen”. “Wijs besluit” antwoord Margo “geen prettig besluit voor jou, maar wel wijs”. Ze loopt de trap op en komt terug met een telefoon. Ik herken het ding niet, dus het zal haar eigen zijn. Na wat te toetsen op het touchscreen, houd ze het ding uiteindelijk voor zich en hoor ik, doordat het toestel op speaker staat, dat er aan de andere kant van de lijn wordt opgenomen door een man. “Haai met Michel” zegt een nichterig stemmetje. “Hey met Margo.” “Hoe is het Margo” zegt het nichterige stemmetje. “Goed, ik wil je iets vragen” zegt ze. “Okay” zegt Michel. “Heb jij zin om je te laten pijpen door een hetero man die ik heb opgesloten in mijn kelder?” “Hoe kom je daaraan?” vraagt Michel. Margo legt uit hoe ik in deze situatie beland ben, vanuit haar oogpunt uiteraard en Michel is snel overgehaald”. “Lekker” zegt hij “ik ben onderweg”.

Margo loopt de trap op, mij in verwarring achterlatend. Dit gaat ze toch niet menen, denk ik. Dit is gewoon bangmakerij, overtuig ik mezelf. Binnen enkele minuten hoor ik echter de voordeurbel en nog geen 2 minuten later komt Margo de trap af met een iele jongeman in een veel te strakke jeans en een fel shirtje. “Wat een lekkertje” zegt Michel “mag ik hem niet even van achter pakken”. “Dat zal helaas niet gaan” zegt Margo “daar is hij te krap voor”. “Jammer, misschien de volgende keer?” vraagt Michel. “Vast wel” zegt Margo en ik word nog angstiger dan ik al was. “Op je knieën met je voeten tegen de muur” zegt Margo, terwijl zij enkele meters van mij tegen de andere muur gaat zitten, en mij zo van de zijkant kan zien. “Leef je uit” zegt Margo tegen Michel.

Michel komt op me afgelopen en knoopt zijn broek los, laat deze op zijn enkels vallen en stapt eruit. Zijn pik staat in geen enkele verhouding tot zijn iele lichaampje: zijn lul is vergelijkbaar met de mijne en ik ben 2 keer zo breed als hem en minimaal een volle kop groter. “Mond open” zegt Michel, maar ik weiger zijn slappe pik in mijn mond te nemen, dus ontvang een pijnlijke stroomstoot in mijn nek, die nu iets milder aanvoelt als de vorige: wel klap ik tegen de grond van de pijn, maar ik realiseer me dat deze stoot vele malen minder heftig was dan daarvoor. De nekband, werkt natuurlijk op een accu, of op batterijen of zoiets, bedenk ik me, en met deze intensiteit stroomprikkels geven, vraagt natuurlijk veel vermogen van zo’n apparaat. Ik gok dat de pijn steeds minder zal worden en hoop dat ik kan “faken” dat het wel telkens pijn doet, zodat ik Margo en Michel uiteindelijk kan overmeesteren.

Margo commandeert me om terug op mijn knieën te gaan zitten met mijn voeten tegen de muur: heel bewust voer ik de opdracht te laat uit en ontvang wederom een stroomstoot, hoewel deze nu aanvoelt als een stroomstootje. Toch ga ik weer theatraal naar de grond en acteer alsof ik immense pijn heb. Margo stapt nu op me af en pakt me bij mijn haar: “ga je nu nog luisteren of moet ik je roosteren” vraagt ze. “Nee, nee, alsjeblieft niet meer drukken ik luister, maar ik neem geen pik in mijn mond. Ik zweer je, ik bijt hem eraf, al is het het laatste wat ik doe” zeg ik in een poging om Michel weg te krijgen. Michel staat er een beetje verward bij met zijn slappe piemel en zegt “ja, luister Margo, ik ga hier natuurlijk niemand verkrachten. Ik dacht dat het een spel was, maar dit is geen spelletje”. Michel trekt zijn broek aan en weg is hij. Margo sprint achter hem aan en ik hoor, ondanks de gesloten deur, een discussie tussen hen beiden, die eindigt met de woorden van Michel “okay, amuseer je maar met hem, maar ik ben weg”.

Om geen argwaan te wekken en me volledig bewust van de aanwezige camera, blijf ik op de grond zitten, met mijn gezicht in mijn handen, alsof ik erg verdrietig ben en veel pijn heb. “Op je knieën in het midden van de ruimte, handen op je rug, gezicht richting camera” klinkt Margo dwingend door de speaker. Ik gehoorzaam en ga verslagen op mijn knieën met mijn handen op de rug, richting de camera zitten. Margo komt weer de ruimte in gelopen en ik bedenk me hoe ik haar kan overmeesteren en vraag me af of de stroom nu dermate verzwakt is dat het me nog zou verlammen en dus tegen de grond zou werken. Ik besluit het uit te proberen en de eerste opdracht direct te negeren. Die opdracht luidt overigens dat ik van Margo enkele meters naar achter moet schuiven. De pijnprikkel is dermate afgezwakt, dat deze niet eens meer echt pijn doet, maar eerder ongemakkelijk voelt. Heel theatraal stort ik echter weer ter aarde en na een paar minuutjes geef ik pas gehoor aan de opdracht en schuif iets naar achter. Ze heeft de nekband in het verleden waarschijnlijk alleen als pressiemiddel gebruikt en nooit vaker hoeven te activeren, vermoed ik.
Nu nog een manier bedenken om haar te overmeesteren, op een wijze die mij de mogelijkheid geeft om wraak te nemen en er voor te zorgen dat ze me achteraf niet kan chanteren: ik moet dus haar PC en dergelijke kunnen controleren.

De oplossing komt vanzelf als Margo onder de camera een lus vast pakt en de mat die daar tegen de muur bevestigd is los trekt van de wand. Ik hoor een geluid van loskomen klittenband en de zware mat valt op de grond: ik schrik me rot als ik zie wat er achter de mat zit: het is een “inloopkast met allemaal SM-attributen. Zwepen, maskers, holsters, handboeien en allerlei bondage materialen, een kruis waar iemand op vastgemaakt kan worden, alles zit in de ruimte. Margo kijkt mij smerig lachend aan en loopt de ruimte in.

Ze staat voor een rek uit te zoeken waar ze mij pijn mee wilt gaan doen en ik bedenk me geen moment: ik kruip naderbij en als ik dichtbij genoeg ben en zij nog steeds niet doorheeft dat dit het geval is, bespring ik haar vanachter en bedwing haar door mijn armen strak om haar nek en keel te klemmen: ze drukt meteen de knop in en een licht prikkelend gevoel kietelt mijn nek. Ik ben bang dat ik haar blijvend beschadig en dat wil ik absoluut niet op mijn geweten hebben, dus ik neem haar, vasthoudend rond haar nek en hals mee de ruimte uit, terwijl ik handboeien uit een rek pak. Met hangen en wurgen krijg ik de boeien bij haar om, zij het veel te strak, maar ze is vastgemaakt. Ik leg haar op haar buik op de matten en loop terug de ruimte in om iets te vinden om haar mee te verzekeren. Het worden uiteindelijk polsbanden (met slot) en enkele kettingen, waarmee ik haar tussen twee lussen vast maak tegen de wand van de worstelruimte.

Terwijl ik hier mee bezig ben vloekt en tiert Margo dat ik de klos ben zodra ze los is en dat heel mijn contactenbestand in mijn telefoon de foto’s al ontvangen heeft. Ik ga er uiteraard van uit dat ze bluft en loop naar boven om mijn spullen te zoeken en om haar PC en dergelijke te controleren. Boven gekomen zie ik trouwens op de klok dat het pas 10 uur in de ochtend is (op zondag) en ik besluit definitief dat ik haar ga terugpakken. De halsband verwijder ik door deze met een keukenschaar door te knippen: lastig klusje, zeker omdat het leer stevig is en er ijzeren draden doorheen lopen. Als ik haar Pc en tablet doorzocht heb en er zeker van ben dat foto’s van mij nergens op staan behalve op mijn eigen telefoon, waar overigens geen mails of berichten mee verstuurd zijn, besluit ik te ontbijten en daarna te douchen. De tablet waarop de ruimte beneden te zien is vertoont in nachtmodus geen goed beeld, maar het is wel duidelijk herkenbaar wat er gebeurt: simpel doch doeltreffend bedenk ik en ik aanschouw haar een poosje. Ik pak een schaar en loop om 12 uur de keldertrap af waar Margo aan de kettingen hangt: “waar bleef je zo lang, klootzak, maak me los” zegt ze. “Dat zal helaas niet gaan” zeg ik. Je hebt me vernedert tot op het bot en ik acht enige genoegdoening wel gepast, vind je niet” zeg ik. “Dat vind ik inderdaad niet” zegt Margo “het was maar een spel”. “Een spel, dat mij veel pijn bezorgd heeft” zeg ik “en bovendien, stel je voor ik had een zwak hart of zoiets gehad, dan had ik hier voor dood gelegen, gek wijf”. “Nee, ik heb je de hele tijd van boven in de gaten gehouden” zegt ze, haar toon matigend. “Dan nog heb je onverantwoord risico genomen met me en verdien ik genoegdoening” besluit ik. Ik laat haar de schaar zien en stap op haar af. Als een wilde probeert ze me te trappen, echter ik blijf kalm en doe een stapje terug. “Wil je dat ik je prik met de schaar of wat is je bedoeling?” vraag ik. Zonder haar reactie af te wachten stap ik weer op haar af en nu laat ze me begaan. Ik knip haar shirt stuk en ook haar broekje moet eraan geloven.

Als ze naakt voor me hangt voel ik dat ik opgewonden word door haar prachtige lichaam en ik raak in conflict met mezelf. Haar verkrachten gaat me te ver, maar haar vrij laten zonder wraak is ook geen optie. Ik verlaat de ruimte om er even over na te denken. Boven gekomen neem ik iets te drinken uit de ijskast en vraag me af wat ik nu moet met deze situatie. Aangezien ik geen sadist ben, neem ik een flesje water uit de ijskast en loop terug om haar deze leeg te laten drinken.

Terug boven gekomen besluit ik het licht uit te doen en de deur af te sluiten “je weet maar nooit”. Margo heeft me vrij oppervlakkig verteld wie ze is en wat ze doet, maar ergens, gezien haar sadistische inslag, geloof ik haar niet, dus ik open opnieuw haar computer en ga op zoek. Al snel vind ik een map met pornografische foto’s van haar en haar (vermoedelijke) ex-man: hij is duidelijk haar slaaf geweest en heeft zich beneden in de “worstelruimte” behoorlijk laten toetakelen door haar. Ook zie ik enkele privé-foto’s waarop Margo in een mantelpakje tussen, wat het lijkt, collega’s staat. Margo ziet er op deze foto’s uit als een zakelijk type en op alle foto’s is haar grote tatoeage niet zichtbaar. Ik mail wat van de pornografische foto’s, waar zij duidelijk op herkenbaar is, naar enkele van mijn privé-mailadressen, als back up.

Dan besluit ik in het huis verder op zoek te gaan naar haar identiteit en op haar slaapkamer kom ik tot de schokkende ontdekking, dat Margo anders heet en als ik haar tas met ID, rijbewijs en zakelijke documenten vind weet ik het zeker. Zij heeft haar identiteit voor mij verborgen gehouden, uit angst dat haar twee werelden met elkaar in contact komen. Ze heeft een hele respectabele, dik betaalde baan bij een grote onderneming (omwille van haar privacy vermeld ik deze hier niet). Ook van deze bewijzen maak ik foto’s en mail deze naar mijn eigen mailadressen.

In haar kast hangen diverse mantelpakjes, veel representatieve kleding en achterin de kast op de vloer een paar “blote” kledingstukken. De muurkast, waarvan ik de sleutel in het nachtkastje vind hangt vol met hoerige kleding en enkele lederen en latex outfits. Ze is duidelijk een meesteres, die overdag een zeer respectabele goed betaalde baan heeft en is dus uiterst chantabel, net als ikzelf overigens. Aangezien ik zeker ben van mijn zaak dat de foto’s die ze van mij heeft gemaakt niet in haar bezit zijn, besluit ik haar de stuipen op het lijf te jagen. Ik neem een sexy mantelpakje en loop naar beneden: in de kamer ligt haar GSM, waarvan ik een back-up naar mezelf stuur, zodat ik tevens al haar contacten heb.

Met een stoel in de ene en het mantelpakje in de andere hand loop ik de keldertrap af en Margo hangt woedend aan de muur. Zodra ik ook maar in haar gezichtsveld komt scheldt ze mij de huid vol. In het kort komt het er op neer wie ik wel niet denk dat ik ben om haar daar zo te laten hangen. Uit mijn broekzak haal ik mijn GSM en ik laat haar zien wat ik gefotografeerd heb en waar ik het naar toe gemaild heb: haar gezicht betrekt en haar stemming slaat om: “Kom op, dat kun je niet maken” zegt ze. “Gedane zaak” zeg ik, “er is geen weg meer terug. Het is belangrijk dat je begrijpt dat je leven, zoals je het nu kent, voorbij is indien mij iets overkomt. Snap je dat?” Met ogen vol gif knikt ze ja. “Ik wil het je horen zeggen” zeg ik. “Je hebt me in je macht” zegt ze verslagen. “Hoe zou je hetgeen je mij hebt aangedaan willen corrigeren?” vraag ik. “Ga je me niet martelen dan?” vraagt ze. “Daar heb ik geen trek in”, antwoord ik “ik heb liever dat je begrijpt dat ik je bezit vanaf nu en dat niets of niemand je kan redden”. “Ik zal je even een moment geven om te bedenken hoe je wilt recht zetten wat je gedaan hebt”, zeg ik terwijl ik een spreidstok neem en de camera kapot sla, waarna ik de trap oploop.

Boven gekomen, pak ik snel mijn persoonlijke bezit en leg deze in mijn auto, zodat ik indien het uit de hand loopt direct weg kan. Beneden gekomen besluit ik om Margo wat lucht te geven en ik maak de banden van haar polsen iets losser. “Dank je” zegt Margo. “Ben je er al uit?” vraag ik of moet ik zelf een passende straf bedenken. “Dat zal niet nodig zijn” zegt ze “ik ken mijn plek nu en ik wil me volledig aan jou geven”. De proef op de som nemend stap ik op haar af en lik in haar nek, haar kin duwt tegen mijn gezicht en als ik op kijk, kust ze mij gepassioneerd. Al likkend baan ik me een weg naar haar onderlichaam en ook hier lik en kus ik haar.

Als ik opsta en mijn broek open, gaat Margo wijdbeens aan haar armen hangen en zegt “neem me, alsjeblieft neem me”. Ik stap op haar af en richt mijn stijve pik op haar grotje. Zodra mijn pik in haar verdwijnt slaat ze haar benen om mij heen, zodat ik haar diep kan nemen. Ik neuk haar nu met lange halen tegen de muur aan en ze gilt het uit van genot. Veel te snel komt ze klaar en schud haar lijf onder mijn gebeuk. Ze was duidelijk erg opgewonden door de situatie, wat mij bevreemd aangezien ze zeker een domina is. Na enkele minuten neuken spuit ik mijn zaad diep in haar en terwijl ik haar een tongkus geef, floept mijn pik eruit. “Nu zullen we zien of je je plek kent” zeg ik. Terwijl ik de banden van haar armen losmaak. “Lik me schoon” zeg ik “en als je daarmee klaar bent, wil ik dat je alles wat uit je kutje loopt ook oplikt. Margo kijkt me verbaasd aan, aangezien ze waarschijnlijk gedacht had dat het klaar was, maar niets is minder waar. Ze gaat door haar knieën en neemt mijn snel slap wordende pik in haar mond en likt deze voorzichtig schoon. Dan houdt ze haar hand onder haar kutje en perst mijn zaad eruit en doet hier hetzelfde mee. “Mooi” zeg ik “je hebt het begrepen”. Ik doe mijn broek aan en werp Margo het mantelpakje toe. Ze zit echter verslagen op de grond. “Kleed je aan en kom naar boven” zeg ik “je hoeft hier niet te blijven”.

Uiteraard heb ik Margo alleen een mantelpakje gegeven en geen blouse of ondergoed. Bovendien is het een pakje dat net de titel mantelpakje verdient, want het betreft een heel kort rokje en een jasje dat slechts 1 knoop bevat, die onder het decolleté van het jasje valt. Als Margo de woonkamer inkomt ziet ze er exact zo uit als ik gehoopt had: te kort rokje en een jasje waar ze haar borstjes niet in kan verbergen. Ik wijs naar haar pumps die ik onder de salontafel heb gezet en zeg “aantrekken”. Margo bukt voorover en haar kont ontbloot zich door het te korte rokje. Zodra ze de pumps met hoge hakken aanheeft kijkt ze me vragend aan. “Je zult wel honger hebben” zeg ik. Margo knikt van ja. “Begin maar vast met koken” zeg ik “we hebben geen haast hoor”. “Mag ik eerst even naar het toilet” vraagt ze. Ik wijs naar een mooie, kristallen, siervaas die op de schouw staat en zeg “tuurlijk, pak de vaas maar even”. Zichtbaar balend pakt Margo de vaas en geeft deze aan mij. Aangezien ik op de bank zit, zet ik de vaas op de salontafel en nodig haar uit om daar haar plas in te doen. Margo stapt op de tafel, hurkt boven de vaas en ik krijg een gigantische stijve. Een paar druppeltjes lopen uit haar kutje, terwijl ik mijn GSM pak, de camera open en net op tijd op opnemen druk. De straal wordt dikker en de vaas wordt tot de helft gevuld met haar, vrijwel doorzichtige, urine. Als ze klaar is buig ik voorover, veeg de laatste druppeltjes van haar kutje en houd haar mijn hand voor, die ze direct keurig schoon likt. Ik stop het filmen en verstuur het filmpje direct via de mail naar mijn eigen mailadres.

Margo kijkt steeds bezwaarder, maar ik heb nu lak aan haar emoties, het secreet, bedenk ik. “Koken” zeg ik en ze verdwijnt de keuken in met de vaas in haar handen. Ik ga op de bank liggen en doe even mijn ogen dicht en val daadwerkelijk in slaap. Margo maakt me wakker met de boodschap dat het eten klaar is. Ze heeft dus niets geprobeerd, terwijl ik sliep, bedenk ik en tevreden over deze constatering gaan we aan de reeds gedekte tafel zitten. We eten, wat overigens weer voortreffelijk smaakt en we hebben het eigenlijk net als gisteren over de gewone zaken van het leven, totdat Margo haar bezorgdheid uit: “Wat ben je nu eigenlijk met me van plan” vraagt ze. “Weet ik nog niet” zeg ik kortaf. “Maar je bent helemaal geen dominante man, in de zin van een Meester of zo” beweert ze. “Klopt” zeg ik “maar dat wil niet zeggen dat ik geen gebruik kan maken van de situatie die jijzelf veroorzaakt hebt” voeg ik toe. “Dat begrijp ik” zegt Margo “en daar ben ik me ook van bewust aan het worden. Beloof je dat je de foto’s en mijn geheim niet wereldkundig maakt, als ik je gehoorzaam?” “Daar kun je op rekenen, zo lang als je me tevreden stelt” zeg ik zakelijk. Margo staat op en komt naar me toe en omhelst me alsof ze een geliefde vasthoudt “dank je wel” zegt ze en ze begint de tafel af te ruimen.