Honing (34)

Luister?

Enkele minuten later kwam Honey met haar reusachtig automatisch geweer op haar rug aangehuppeld vanaf het andere einde van het vliegveld.

Evelyne, die nog vasthing aan Francis, reikte haar tegemoet zover ze kon en kon haar blijdschap niet op.

“Ik dacht echt dat mijn laatste uur geslagen had. Je hebt mijn leven gered. Dankje zoveel!”

“Ik ben blij dat ik hier op tijd geraakt ben.”

“Hoe wisten jullie dat ik hier zou zijn?”

“Van de inspecteur, God hebben zijn ziel” zei Beatrice.

“Dat is een heel lang verhaal,” verduidelijkte Emma niet echt.

“Jij bent een held, Honey”, maar mijn echte held staat hier,” en Evelyne omhelsde hartstochtelijk Tibo, die nog altijd zijn hart in zijn keel voelde kloppen.

Francis zat mistroostig op een kartonnen doos.

“Kan iemand mijn boeien losmaken ajb?”

Honey schoot de kettingen van de boeien met twee snelle schoten door.

Beatrice deed alles om Storm op te kikkeren.

Francis ging bij Deborah zitten, en keek haar lang aan.  Dan vroeg hij “waarom?”

Deborah, vastgeklemd onder het zitvlak van Emma, kon amper spreken. Ze mompelde: “Ik deed het voor jou, lieverd.”

“Ik wilde dat niet!  Ik wil geen moorden!”

“Ik heb je geholpen je schilderijen naar Noord-Korea te sturen.  Ze zijn nu op weg. Wees blij.”

“Ja, en dan?  Dat is gewoon een leuke hobby, en toch geen moorden waard?”

“Ik heb relaties moeten aanspreken die vertrouwd zijn met internationaal transport van verboden goederen.”

“De directeur van Douane en Accijnzen?”

“Nee, die sukkel was op het verkeerde moment bij de verkeerde container.  Blijkbaar waren er tegelijk twee containers van IBC lines ingeklaard en hebben ze de formulieren verwisseld.”

“Dus Fredo hoort bij jou?  Jullie kenden elkaar al langer?”

“Natuurlijk, puur zakelijk trouwens. En toen Fredo zag dat deze meneer Marc de andere, verwisselde container onderzocht, concludeerde hij dat die hem geflikt had.  Fredo is doener, geen denker.  En hij liquideerde.”

“Maar schat, …”

“Heb je het nog altijd niet door?” antwoordde ze bits en dan gelaten, “Wat is mijn familienaam?  Hij staat in ons trouwboekje, mijn lieve Francis? Ik heb het toch vaak gezegd?”

“Dat jij Donna Borgia bent?  Ik dacht dat je dat als grap bedoelde?  Wie had nu kunnen denken dat…”

“Jij bent toch zo’n lieve domme man, daarom zal ik nooit ophouden van je te houden.”

Francis was compleet van de kaart, net als zijn zoon, die zijn arm om hem heen legde.  En Evelyne een arm om hen twee samen.

“Francis, beloof me één ding?”

En Francis’ hart brak.

“Ik zal nooit hertrouwen liefste, als het dat was wat je wilde weten?”

“Toch wel Francis.  Ik wil maar één ding. Beloof je me dat je me elke week een lekkere cake bakt en bezorgt zolang ik in de gevangenis zit?”

“Ja liefste.”

“Met een vijl erin?”

En Francis barstte in huilen uit.

Quasi tegelijk riepen twee mensen gesmoord “papa!.”  De emotie in hun stemmen verstilde ieder die het hoorde.

De ene was Honey die Marc herkende.  Haar vader die ze decennialang slechts uiterst sporadisch in het grootste geheim had mogen ontmoeten, en waarvoor ze ondergedoken had moeten leven.  Haar vader die uit de hand van de drugsmaffia had moeten eten, die hem chanteerde met doodsbedreigingen aan het adres van zijn dochter.  Marc was dood. Nu was Honey vrij. Dat was haar een magere postume troost.

De andere was Evelyne, de dochter van Storm, die met hem gebroken had na de dood van haar moeder.  Nu ze zelf de dood in de ogen had gezien en de ware liefde had gevonden, stapte ze op hem toe en omhelsde hem, jarenlange wrok was plots verdampt.  Tibo keek met tranen in zijn ogen toe.  Francis fluisterde hem toe: Je bent een moeder verloren jongen, maar je hebt er een vader bij.

Een wagen kwam snel aangereden en stopte.  Alix sprong eruit en Beatrice vloog op haar toe.

Dan knielde Alix bij Deborah.

“Dag Deborah.”

“Konijntje!”

“Deborah, ik ben al lang je konijntje niet meer.”

“Wist jij van dit alles?”

“Eerlijk gezegd, nee. Mijn dienst heeft de voorbije dagen je netwerk uitgepluisd.  We weten al veel.  En we gaan nog meer vinden. Je hangt.”

Evelyne en Francis hielpen Storm terug op de been.  Hij had gestold bloed op zijn aangezicht en kamerjas. Voor de rest was hij OK.  Hij stond op uit de omhelzing van Evelyne, en stapte dan naar Honey die naast het lichaam van Marc zat.

Storm keek naar de twee.  “Honey…  Honey…” zei hij zacht.

“Ja?” mompelde ze stil, en ze stond op, keek naar Storm, die vervolgde. “Ze hebben je vader vermoord?  Verschrikkelijk…  Mijn medeleven…”

“Och…” mompelde ze.  Beatrice en Emma waren erbij komen staan.

“En dankje, om mijn leven te redden.”

“Geen probleem jong, da’s mijn beroep,” en ze omhelsde hem plots, snikkend.

Meerdere politiewagens overdadig blauw en oranje zwaaiend kwamen aangereden.  Dra was het volledige terrein gesatureerd met orderhandhavers, hulpdiensten en forensische experten.