Honing (5) – De achtervolging

Luister?

Storm werd wakker door het gerinkel van de vaste telefoon van de hotelkamer.  Hij wist niet hoe lang hij daar gelegen had.  Een beleefde krachtterm gromde uit zijn mond. Keek op zijn horloge. Hij wankelde naar de telefoon.  De receptioniste meldde de komst van een bezoeker.  O ja, de security. Mag naar de kamer komen. Waar is mijn koffertje?  Dju, ze heeft dat mee! Ik ben er met open ogen ingetrapt… De inhoud was vervangbaar, maar het koffertje zelf had emotionele waarde.  Het was nog een geschenk van zijn moeder ter gelegenheid van zijn eerste job.   Moest hij absoluut terug hebben! Ze heeft hooguit een kwartier voorsprong. Misschien een half uur.  Ik kan ze nog inhalen, dacht hij. Hij kleedde zich aan. De securityman stuurde hij onverrichterzake weg.  Dit wou hij liever zelf oplossen. De GEN1 in zijn koffertje was niet geactiveerd.  Daarom was hij blij dat hij in een professioneel automatisme een miniatuurtracker op haar schoen had gekleefd.  Zo kon hij haar makkelijk volgen. Zijn nieuwste technologisch snufje was het miniatuur prototype van de zeer populaire internetloze GEN1 trackers.  Werkte tot minstens 5 à 10 kilometer afstand. Het enige nadeel was zijn piepkleine batterijtje dat hooguit twee uur meeging.  Hij moest zich haasten.  OK…   Hij had het signaal op zijn smartphone.  Ze zat al op de autosnelweg. Snel naar de parkeergarage. Storm startte zijn gloednieuwe Aston Martin Vantage, reed de garage uit en gaf gas. Zijn wagen spoot vooruit.  “ik heb ze zó ingehaald!” Zoals ongeveer altijd reed hij zich vast in de avondspits.  En bleef de voorsprong van “Honey” frustrerend dezelfde.  Ze nam een afrit.   Geen verkeer – nu zou hij ze inhalen.  Nee! Wat reed die meid een rotvaart!  Hopelijk bereikte ze haar bestemming binnen het half uur want langer kon hij ze niet volgen.  Storm haalde amper in.

Wat een chauffeur of wat een wagen, die niet eens wist dat ze gevolgd werd!   Hij moest ze snel in het vizier krijgen of hij was ze kwijt. Dan gaf het signaal aan dat ze stilstond in het centrum van een klein stadje.  Hij naderde en lokaliseerde haar in een gebouwencomplex dat een klooster bleek te zijn. De tracker viel uit. Hij parkeerde zijn wagen voorbij het klooster en ging te voet op verkenning. Een lage kloostermuur rondom. De poort van de hoofdingang was hermetisch gesloten. “Alleen bezoek op afspraak tussen 9u00 en 12u00” stond er.  Hij belde aan.  Geen reactie.  Nog eens bellen.  Wat nu? Morgen terugkomen?  Uitgesloten, hij zit op dat moment bij IBC.  En zonder het aan zichzelf te willen toegeven.  Iemand in dit klooster trok hem onweerstaanbaar aan.  Hij wou niet onverrichterzake afdruipen. Op de ommuring zag hij, bijna niet zichtbaar, om de zoveel meter discrete camera’s. Onlogisch voor een klooster. Hij liep op een afstand langs het klooster om de situatie te analyseren.  De ommuring leek perfect in orde.  Veel te perfect om een gebouw uit de 16de eeuw te zijn.  Hij identificeerde een zwak punt in de ommuring, waar het klooster grensde aan de parochiekerk.  Vanop de zijbeuken van de kerk had je toegang tot het dak van een zijgebouw van het klooster. Hij zou dit feitelijk niet mogen doen. In normale omstandigheden zou hij dit zeker niet durven. Hij deed het toch.  Behendig klom hij naar boven – hij was ooit een héle goeie bergbeklimmer en muurklimmer – en sprong op het dak van het zijgebouw. Hij hurkte om zijn omgeving in zich op te nemen. Op de benedenverdiepingen van het klooster scheen overal licht. Hij kon in de inkomhal kijken en zag een paar monniken, wacht even, of waren dat bewakers? Het was stil op het terrein. Hij scande het terrein en het gebouw. De enkele mensen die buiten stonden droegen kogelvrije vesten.  “Hmm, dit is zeker géén regulier klooster,” dacht Storm. Storm nam even de tijd om zijn plan te verfijnen. Hij kon terug rationeel denken.  Wat doe ik hier eigenlijk. Wat is mijn doel. Wat is mijn volgende stap?  Redelijkerwijze zou hij zich nu terugtrekken, eventueel de volgende dag een contactpersoon in het klooster laten opzoeken door zijn regiomanager om zijn koffertje te recupereren.  Geen garantie op succes. Of direct klacht indienen bij de politie?  Nee dan zouden ze vragen stellen.  Nee, hij zou minstens een poging doen om zelf meer te weten te komen, over het koffertje, en vooral, over Honey. Vermoedelijk zou er ook camerabewaking op het terrein zelf zijn.

Voor een specialist in bewakingsapparatuur was het een makkie om de posities van de actieve infraroodcamera’s te identificeren. Het zijgebouw waar hij op lag was verbonden met het hoofdgebouw. Hij wilde dichter bij het hoofdgebouw komen en sloop hurkend over het dak. De dakvensters hadden alle een zichtbaar glasbreukalarm.  Op strategische hoeken rond het gebouw hingen bewakingscamera’s.  Dit werd een mission impossible…  of…. De bovenste mansardeverdieping van het klooster.  Achter verschillende ramen brandde licht. Op één plaats stond het raam wijd open.  Bereikbaar over een brede dakgoot via een brandtrap.  Dat kon een mogelijkheid zijn om binnen te komen. Hij bereikte de hoger gelegen dakgoot van het hoofdgebouw. Eenmaal daar bleef hij even rustig zitten, luisterend of alles nog rustig was… geen vreemde geluiden te horen. Het was bewolkt en de zon was al ondergegaan. Vanop de grond was hij niet te zien. Stukje voor stukje schuifelde hij over het dak tot hij bij het wijd open raam kwam. Hij keek in een gezellige woonkamer.  Verrassend voor een klooster.  Nou ja, dit was geen klooster. In het midden van de kamer lagen pumps.  Rossi’s – dezelfde als “Honey” droeg.   Zou zij hier wonen? Dàt was toevallig zeg. Hij tikte op het venster en riep voorzichtig “hallo?” Er kwam geen antwoord. Hij duwde het raam helemaal open en sprong voorzichtig naar binnen.  Hij zag geen flagrante beveiligingsvoorzieningen. Waarschijnlijk dacht men dat de derde verdieping veilig was voor inbraak.  Wat een domme fout. Hij snoof de zoete geur op.  Het parfum van Honey hing hier duidelijk. Ze woont hier! Dit was een comfortabel appartementje.   Een zithoek, kitchenette, een fitnessapparaat.  Een kattenvoederbakje.  Een fotokader met Honey tussen andere mensen, haar ouders waarschijnlijk, een bende vriendinnen, een foto waarop ze met een indrukwekkend geweer poseert… Een kamerbrede overmaatse kleerkast stond open.  Aan de kapstokken een dozijn sexy outfits, mooi gerangschikt.   O wat rook dat zwoel!  Storm werd bedwelmd door de hypnotische geur. Enkele strings en slipjes lagen verloren op de grond.  Een allerschattigst sexy outfitje hing op aan een kapstok over een kamerscherm, prêt à porter, drie paar netkousen en jarretellen, en een aansluitende reeks beha’s van minuscuul tot megaformaat, en daaronder reeks pumps en ander schoeisel. Twee levensgrote scharnierende spiegels. Was dit de stock van een lingeriewinkel?  Een paskamer? Wie was deze vrouw en meer nog: tot welke organisatie behoorde ze en waarom was ze geïnteresseerd in hem? Storm, als ervaren zakenman, heeft een degelijke stressbestendigheid.  Inbreken is iets wat hij normaal niet zou doen.  Hij twijfelt of hij zich niet beter terugtrekt.  Deze verwijzigen naar Honey trekken hem over de streep om hier verder te zoeken.  Hij weet eigenlijk niet wat hij zoekt.  Ja toch: zijn Samsonitekoffertje. Stil sloop hij rond, uitkijkend om nergens op te trappen, zelfs al was er was niemand anders in het appartement. Hij trok geen lades open om te doorzoeken, hij wilde geen sporen achterlaten. Niets wat hem wijzer maakte. Hij liep naar de deur van het appartement en luisterde. Voorzichtig opende hij de deur en keek een schaarsverlichte kloostergang in. Niets te zien, ook geen camera’s in deze gang.  Hij moest alert blijven Hij stapte de gang in en liep naar het einde waar een glazen deur uitkwam op een halletje waar drie gangen toekwamen. Eén camera hield de andere gang in het oog.  De derde gang werd niet bewaakt zo leek het. Hij stapte deze derde gang in, die veel korter was, met een air alsof hij er thuis was – immers als iemand hem zag sluipen zou dat zeker verdacht lijken.  De gang was het portaal naar een dubbele deur.  Au nom de Dieu, franse krachtterm