Hugo – Het Masker Gaat Af

Luister?

Langzaam kwam het einde van 2020 in zicht, maar de situatie was nog altijd uitzichtloos…

De liftdeuren openden en ik voelde de thrill door mijn lichaam stromen. Een beginneling zou denken dat de spanning minder zou worden na verloop van tijd. Maar inmiddels wist ik dat het onderdeel was van het vak. Je leert er van houden. Het is diezelfde thrill die je aandrijft en je volgiet met adrenaline. Gebeten maakt op het doel – de prooi.
Het gangpad was bekleed met karmozijnrode tapijttegels, versierd door goudkleurige patronen. Klassieke lampen hingen zijdelings op de crème kleurige wanden die keurig waren afgewerkt met withouten plinten. Dit was geen achteraf hotelletje, en zelfs de doorgang naar de suite zou men daar aan herinneren.

De mannen stonden al gereed naast de ruime klapdeuren van de kamer. Strak in het pak met stropdas en al, zoals je van een beveiliging van zulk kaliber zou verwachten. ‘Net echt,’ dacht ik. Gabor en Frits waren geen kleine jongens. Ze oogde zo wijd dat je haast zou denken dat hun zwartje jassen voorzien waren van schoudervulling. Maar ik wist wel beter.

‘Heren,’ ik gaf een knikje met mijn hoofd als teken van begroeting, ‘hoe bevalt jullie nieuwe functie als staflid van meneer de vicepremier?’

Gabor vertrok zijn bovenlip in een geniepige grijns. ‘Mensen denken dat je hard moet werken om promotie te maken, maar ik weet dat je vooral hard moet slaan.’ Zijn gemillimeterde kop was breed als die van een stier, en de diepe groef in zijn voorhoofd benadrukte zijn rauwe uiterlijk. Hij had het netste driedelige kostuum kunnen dragen en nog zou je zien dat hij schorem was.

‘Dus ik mag aannemen dat de, laten we zeggen ‘‘afvloeiregeling’’ van zijn voormalige personeel spoedig is verlopen?’

‘Kamer 402. Vastgebonden en knock-out. Het is een giller wat tegenwoordig doorgaat voor lijfwachters. Die stakkers blijven nog wel een poosje uit de running. Neem dat maar van mij aan.’

‘Mooi zo. Dan wordt het nu tijd dat we onze werkgever op de hoogte stellen van deze ietwat abrupte dienstovername. Zoals we in de laatste persconferentie hebben kunnen vernemen pleit hij immers sterk voor duidelijkheid. Dus laten we hem maar even haarfijn gaan uitleggen hoe de zaken ervoor staan.’

Ik zag hoe Gabor’s ogen fonkelde bij mijn woorden. Frits daarentegen had een even strakke blik als altijd. Hij was een man van weinig woorden en het was vaak moeilijk te peilen waar zijn gedachten lagen. En of hij die überhaupt had. Zijn brede gestroomlijnde kaken gaven hem het uiterlijk van een militaire officier, maar zijn blonde haar had meer weg van een Backstreet Boy uit de negentiger jaren. Kort geknipt rondom, maar met een lange pony die verdeeld was met een midden scheiding. ‘Gewoonte of nostalgie?’ vroeg ik me af.

‘Zullen we?’ opperde ik, waarna Frits de kaartsleutel door de gleuf haalde en voor me uit door de deuren naar binnen stapte.

Een royale suite spreidde zich voor ons uit. Voorzien van kobaltblauwe vloerbedekking en lichte wanden, afgewerkt met grijs beschilderde houten lambriseringen. Brokaat gouden gordijnen sierden hoge ramen, en een kleine kroonluchter zweefde boven een riante boxspring die zich te midden van een groot rond tapijt bevond.

Tegenover aan de andere kant was de zitruimte opgesteld. Centraal stond een salontafel met een blad van wit marmer en daaromheen twee fauteuils en een ruime sofa. Eveneens wit en van fluweel. ‘Het mag allemaal wat kosten,’ dacht ik, ‘de schatkist is er immers niet voor niets.’
In een van de stoelen zat een man die duidelijk verbijsterd was door onze verschijning. Met een alerte blik richtte hij zich op van zijn espresso waarna hij het kopje voorzichtig op tafel plaatste tussen een stel uitgestrooide documenten.

‘Wat heeft dit te betekenen?’ vroeg hij op verontwaardigde toon, met zulke hoog opgerichte wenkbrauwen dat de frons in zijn voorhoofd bijna net zo diep werd als die van Gabor. ‘Wie heeft jullie binnengelaten?’

‘Kijk, daar hebben we hem dan. De man met de meest kleurrijke schoenen van Nederland. Wat jammer nou dat ze de laatste uitzending van Beau niet hebben gehaald. Zulke stappers trek je vast niet aan om ze vervolgens onder een tafel te verstoppen. Gelukkig maar dat ze weer goed tot hun recht zijn gekomen tijdens de laatste persconferentie. Hoe was het om te mogen invallen voor onze geliefde premier?’ Mijn sarcasme was onverbloemd, in tegenstelling tot zijn fel versierde leren schaften.

‘Mijn beveiliging –’

‘– is voorzien van een nieuwe staf’, maakte ik zijn zin af. ‘Hier naast mij staan Gabor en Frits.’ Ik wees beurtelings naar de twee mannetjesputters aan mijn beider zijden. ‘Aangezien de reguliere bezetting verhinderd is nemen deze twee heren het stokje even over voor vanavond.’

Gabor snoof eens door zijn grote stompe neus, die zelfs voor zijn brede ronde kop een prominente bezienswaardigheid was. Frits gaf (zoals gewoonlijk) geen reactie.

‘Jongens, dit is Hugo. Voor de meesten inmiddels wel een bekend figuur, maar aangezien ik weet dat jullie weinig politiek geïnteresseerd zijn licht ik het even toe. Hij is de huidige vicepremier en minister van Volksgezondheid. Tevens partijleider van het CDA en lijsttrekker voor de Tweede Kamerverkiezingen van komend jaar. Oftewel jullie nieuwe baas. Althans, dat zou hij zijn geweest als jullie daadwerkelijk zijn beveiligers waren. Maar uiteraard zijn wij hier met een heel ander doel.’

De blik van de vicepremier werd steeds achterdochtiger en ik zag hoe zijn vingers gespannen in de leuningen van de fauteuil knepen. ‘Wat jullie ook van plan mogen zijn, ik adviseer dringend om er vanaf te zien.’

Ik gniffelde, naar alle waarschijnlijkheid wat een buitenstaander zou omschrijven als een boosaardig lachje. (Er zijn tenslotte maar weinigen die je zullen zien als een Messias wanneer je het gelijk probeert te winnen met harde hand. Maar ach, wat kan ik zeggen? Politieke correctheid was nooit mijn sterkste punt.) ‘Jij en de rest van de regeringsbende adviseren een heleboel de laatste tijd,’ zei ik. ‘Maar daarmee komen we precies op het punt. Jullie adviezen kunnen veel mensen gestolen worden. Vooral wanneer die adviezen overgaan in verplichtingen. Slecht onderbouwde verplichtingen met een alternatieve agenda.’

‘Nogmaals, ik waarschuw jullie. Wat jullie ook van plan zijn, hier gaan jullie niet mee wegkomen! Er zal nu binnen elk moment een groep bewakingsleden binnenstormen die jullie heeft getraceerd op de camerabeelden in de hal.’

Nu lachte ik ten volle uit. ‘Jij waarschuwt ons? Ik moet het je nalaten Hugo. Je reputatie als arrogante kwast stelt niet teleur. Hoewel ik sterk betwijfel hoelang jij deze toon vandaag nog gaat volhouden. Onze persoonlijke hacker heeft die beelden allang onderschept. In plaats daarvan ziet de technische bewaking hoe jouw reguliere bodyguards voor je deur de wacht houden. Het duurt wel even voordat een tijdloop van een uur begint op te vallen. Dus bij deze waarschuw ik jou dat je er verstandig aan doet om mij je respect te tonen.’

‘RESPECT?! – RESPECT?!’ De vicepremier proestte met zoveel minachting dat hij zich bijna verstikte in zijn eigen uitspatting. ‘Wie ben jij nou helemaal jongen? Je bent niet meer dan een blaag. Ik zou verdomme je vader kunnen zijn, snotaap!’

‘Hugo toch, hoor ik dat nou goed? Godslastering – uit jouw mond? Ik denk niet dat je partijleden, en nog belangrijker je kiezers daar erg van gecharmeerd zullen zijn. Los daarvan, overdrijf je niet een heel klein beetje? Een zoon van achtentwintig… theoretisch zou het kunnen, maar dan was je er wel erg vroeg bij.

‘Nu is dat de Christen natuurlijk ook niet vreemd. Onderdrukking leidt wel vaker tot uitspattingen. Wij mensen willen altijd dat wat we niet mogen. Een stroopwafel bij de thee mag dan lekker zijn, maar hij is pas echt verrukkelijk wanneer je hem uit een dichte koektrommel graait. Verbod vergroot het genot. Juist daarin zit de verleiding van een onstuimige affaire en de verscheurende drang naar één likje aan dat buitenechtelijke kutje, of het begaan van een godszonde met de buurman. Vertel ’s Hugo, heb je ooit aan een piemel geproefd?’

‘Natuurlijk niet, ik ben een getrouwde man! En als jij denkt dat ik nog één minuut langer naar deze onzin ga luisteren dan heb je het goed mis.’ Resoluut stond hij op waarna hij me vol dapperheid toespitste met zijn harde blauwe ogen. ‘Ik ken jouw soort,’ zei hij. ‘Klaplopers die niets weten te maken van hun eigen leven en gemakshalve de schuld bij een ander neerleggen. Dus bespaar me je verwijten, raap je shit bij elkaar en neem deze twee bosapen met je mee! Je bent niet meer dan een complot gek! En wanneer gekken zelfstandig proberen te denken gaat het mis. Een bewijs dat je hier maar al te goed levert.’

‘Van godslastering naar racistische leuzen, je gaat goed Hugo. Sylvana Simons zou trots op je zijn.’

‘Ach schei toch uit man! Ze zijn niet eens zwart, waar heb je het over?! Het is wel mooi geweest met je puberale woordspelingen. Praatjes, dat is het enige wat je te bieden hebt. Als je me iets had willen aandoen was dat inmiddels wel al gebeurd. Oh, en nog wat anders, het is meneer Hugo voor jou! Denk vooral niet dat je er indruk mee maakt om mij te tutoyeren. Het bewijst slechts je gebrek aan cachet.’

Ik moest toegeven dat Hugo een stuk sterker in zijn felle schoenen stond dan ik had verwacht. Menigeen had slechts smeekbeden uitgebracht in zijn situatie, maar deze omhooggevallen kwal permitteerde zich zowaar een weerwoord. Ik kon niet ontkennen dat het een effect op me had. Een stimulerend effect. En ik voelde een bult in mijn broek groeien.
Mijn afdwalende gedachten werden abrupt verstoord door een klop op de deur. Een wandklok aan de muur had voor het eerst mijn aandacht. ‘Kijk aan, precies op tijd,’ dacht ik.

‘Gabor, laat jij onze gast even binnen.’ Opnieuw vestigde ik mijn blik op de vicepremier. ‘meneer Hugo maakt een stellig punt. Er is genoeg gepraat. Het wordt tijd dat we ter zake komen.’

De beer van een vent deed wat hem werd gevraagd en liep de hal in. Toen hij terugkwam werd hij op de voet gevolgd door een magere kleine man.

‘Ah, Strauss. Je bezoek is altijd weer een aangename aangelegenheid,’ zei ik amicaal.

Met stomme verbazing keek de vicepremier naar de man die zojuist het vertrek betrad. ‘Strauss? Wat heeft dit te betekenen?’ Zijn zelfverzekerde houding zakte in elkaar als een plumpudding.

‘Geef poot en terug in je mand, hond,’ klonk de stem in m’n hoofd.

‘Maar natuurlijk,’ zei ik met een brede lach. ‘Jullie kennen elkaar al. Hoewel de bijnaam Strauss je misschien niets zegt. Ik zou je kunnen vertellen hoe hij eraan is gekomen maar dat wordt een lang verhaal. En nu ik weet hoezeer je daarvan baalt zal ik je vooral niet vervelen met nog meer onnodige praatjes. Voor jou is deze beste man waarschijnlijk beter bekend als Michel Overbeek. Of Eric Parlevliet. Of… nou laten we zeggen dat hij heel veel aliassen heeft. Zelfs ik weet niet welke naam er op zijn geboorteakte staat. Vandaar ook dat zijn acties zo moeilijk te traceren zijn.’

Het gezicht van Hugo werd steeds bleker.

‘Wist je dat hij naast een uitstekende accountant ook een fenomenale hacker is? Strauss hier is dezelfde man die aan de bewakingsbeelden heeft gesleuteld. Daarnaast heeft hij het een en ander met me gedeeld over je financiën. Onder andere dat je, oh excuseer me, dat u meneer Hugo behoorlijk wat aandelen heeft in de ontwikkeling van verschillende corona vaccins. Noem me een complot gekkie, maar bij mij trekt dat de huidige maatregelen op zijn zachts gezegd in twijfel, alsmede uw rol daarin.’

Hugo zag eruit alsof hij door de grond kon zakken. ‘Allemaal aannames,’ sputterde hij met weinig overtuiging. Hij sloot kort zijn ogen alsof hij diep moest nadenken. ‘Vertel me nou maar wat jullie willen,’ zei hij toen.

‘Strauss, wil je zo vriendelijk zijn om ons een kleine demonstratie te geven.’ Naast de stapel documenten en het espresso kopje lag er ook een afstandsbediening op de salontafel. ‘Deze Smart TV ziet eruit alsof hij prima in staat is tot screen mirroring,’ zei ik al richtend op het scherm aan de wand.

Strauss haalde een tablet uit zijn tas waarna hij binnen de kortste tijd het apparaat verbond met de televisie. Op het scherm verscheen een overzicht met financiën. ‘Zoals u ziet,’ zei hij, ‘betreft het hier een rekening op uw naam. H.M. Hugo.’

De vicepremier keek nu met zo’n wanhopige blik dat hij eruitzag alsof hij elk moment van zijn stokje kon gaan. ‘Luister, laten we praten. Ik begrijp dat jullie je niet gehoord voelen, en op deze manier een standpunt willen maken. Misschien had ik eerder de moeite moeten nemen om het een en ander uit te leggen, maar asjeblieft, verwoest niet zomaar alles waar ik voor heb gewerkt. Ik heb een gezin te onderhouden en –’

‘Ssshhh.’ Zachtjes legde ik mijn wijsvinger op zijn lippen. ‘Volgens mij verspreid iemand hier teveel aerosolen. Jongens, help onze vicepremier eens even aan een mondmasker.’

Uit zijn jaszak haalde Frits een zwarte doek tevoorschijn waaraan een bal bevestigd zat waarna hij rondom de fauteuil liep om Hugo vanachter te benaderen. Deze wierp protesterend zijn handen omhoog, maar Gabor had hem al bij zijn polsen gegrepen, die hij vervolgens bij elkaar bond met een rol ducttape.

‘Een mondmasker en een ball gag in een,’ zei ik vol vermaak over de proestende en wurmende politicus. ‘Ik heb hem persoonlijk laten ontwerpen. Ga verder Strauss.’

‘Aangezien ik me goed door u heb laten informeren ben ik eveneens op de hoogte van al uw andere rekeningen.’ Binnen een paar klikken veranderde Strauss de gegevens op het scherm waarna de getallen versprongen. ‘Zoals u ook ziet, heb ik toegang tot ze allemaal.’ En hij wisselde nog een aantal keren tussen de verschillende rekeningen om duidelijk te maken dat het geen bluf was. ‘Deze tablet gebruik ik speciaal om geld van de ene naar de andere account te verplaatsen. Eén druk op de knop… en voilà! – we hebben € 50.000 overgeschreven naar een rekeningnummer dat onder het beheer valt van de man hier naast me.’

‘Dankjewel Strauss’, zei ik allerhartelijks. ‘Wat een prachtig staaltje techniek. Vindt u ook niet meneer Hugo? Of zal ik het nu toch maar op Hugo houden? Nadat je me zo’n riant bedrag hebt gedoneerd zou je haast denken dat we vrienden waren. En als vrienden je niet mogen tutoyeren, wie dan wel?’

Vol woede bracht de vicepremier een gedempte kreet uit vanachter zijn masker.

‘Als dat alles was, dan ga ik er nu weer vandoor,’ zei de hacker, waarna hij de tablet overdroeg aan mij. En net zo snel als hij gekomen was verdween hij weer door de deur naar buiten.

‘Luister goed Hugo, want dit zul je belangrijk vinden. Het plan is als volgt… momenteel ben je één keer een bedrag van € 50.000 armer, hoe vaak dat bedrag zich zal vermenigvuldigen ligt bij jou. Zolang je me tevreden houdt door simpel te doen wat ik zeg is er niets aan het handje. Maar maak je me ontevreden, dan zal dat ertoe leiden dat ik nerveus word. En wanneer ik nerveus word krijg ik last van een spastische vinger die maar al te graag op knoppen drukt. Snappie? Knik als je me begrijpt.’

Hij knikte niet en bleef me slechts aankijken met zijn haatvolle blauwe ogen. Ik gaf een diepe zucht, en ‘klik’ – op het scherm was te zien hoe nog eens € 50.000 van de rekening werd geplunderd.
Hij begon als een bezetenen met zijn hoofd te knikken.

‘Ah, dat is beter. Frits, nu de spelregels voor alle partijen duidelijk zijn lijkt het me een goed moment om dat masker weer te verwijderen.’

De vicepremier snakte naar adem zodra de bal uit zijn mond werd gehaald.

‘Prettig hè, vrij ademen. Je zou denken dat het een basisrecht zou moeten zijn. Het gaat zo moeilijk, frisse lucht ventileren met een lap stof voor je mond. Daarbij…’ een klein lachje ontglipte mijn lippen, ‘is het nog onpraktischer tijdens het pijpen.’

‘Pijpen? Waar haal je toch al die gore insinuaties vandaan?! Ik heb nog nooit –’ Hij volgde mijn blik naar Gabor en Frits, waarna het kwartje leek te vallen. ‘Geen spraken van! Ben je helemaal gek geworden?!’

‘Eh, let op je toon Hugo,’ zei ik gebarend met mijn vinger richting de knop. ‘Hugo’s hier zijn zeer gewaardeerde handlangers die zich al meermaals loyaal hebben bewezen. Maar ook zij moeten af en toe stoom afblazen. In eerste instantie dacht ik aan een dagje sauna, maar dat is weer zo cliché. De warme mond van de vicepremier daarentegen is nog eens een originaliteit.’

Gabor wreef zijn grote hand al over het kruis van zijn pantalon. ‘Als je net zo goed kunt zuigen als je kunt lullen in die persconferentie, dan heb ik wel wat lekkers voor je,’ zei hij met een vunzige lach.

Frits zei niets. In plaats daarvan rukte hij de gesp van zijn riem open en liet zijn broek tot op zijn knieën zakken. Een enorme stijve paal wees in het gezicht van Hugo. ‘Waag het je niet! Haal weg dat ding!’ schreeuwde de vicepremier, en hij hief zijn gebonden handen voor zijn gezicht. Maar Frits verroerde zich niet. Nu liet ook Gabor zijn broek zakken, en ook zijn pik was niet mis. Het was een genot om te zien. Hugo, belaagd door twee grote piemels. Zijn blauwe ogen vervult met angst, namen de roze eikels voorzichtig op vanachter zijn armen, alsof het granaten waren die elk moment konden vallen. Bang voor de explosie. Bang voor het zaad. ‘Maar hij moet en zal slikken!’ dacht ik.

‘Wacht! We kunnen iets regelen. Vertel me wat je wilt,’ tierde hij.

‘Dit is wat ik wil,’ zei ik kalm. ‘Geld is slechts de tweede optie maar ik leg de keuze bij jou. Dwang en verplichtingen zijn dingen waar ik niet van houd, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik geef er de voorkeur aan om mijn eigen prioriteiten te stellen. Iets wat ik jou ook gun. Dus stel ik je de vraag, waar liggen die van jou? Bij je geld of bij je waardigheid?’

Geen reactie.

‘Jammer.’

‘Klik’ – minus 50.000.

‘Jij vuile dief!’ schreeuwde hij, en hij probeerde op te staan uit de stoel. Maar hij deinsde terug zodra Hugons hem bij de kraag vatten en hun dikke lullen richting zijn gezicht brachten. Hij duwde zichzelf zo diep in de fauteuil dat het eruitzag alsof hij in de voering wilde kruipen. Even wuifde hij met zijn armen alsof hij de piemels wilde wegslaan. Maar waarschijnlijk weerhield hem de gedachte om het mannelijke vlees te moeten aanraken.

‘De totale teller staat op 150.000. Ik ben benieuwd waar je grens ligt. 200? 500? 1 miljoen? Waar ben je zo bang voor Hugo? Het is maar een penis. Door God geschapen nog wel.’

‘Zeer wel geschapen mogen we wel zeggen,’ voegde mijn gedachte eraan toe.

‘Wie zijn wij om het werk van de Here af te wijzen?’

Met een blik vervult van haat keek hij me indringend aan, en zei: ‘Van de vrucht van de bomen mogen wij eten, maar van de vrucht van de boom die in het midden van de hof staat, heeft God gezegd: U mag daarvan niet eten en hem niet aanraken, anders sterft u!’

Ik lachte luchtig. ‘Guess what, God loog. We weten allemaal dat Eva niet stierf. Maar je geeft dus toe dat het verleidelijk is? Die sappige vrucht in het midden van de hof. Arme Eva kon haar lippen al niet weerhouden van één exemplaar, dus hoe kun jij dan nog weerstand bieden aan twee. Kijk dan naar die heerlijke granaten. Wil je er niet gewoon aan likken? Zuigen tot je bij de kern komt. Tot je mond overloopt van het inwendige zaad? Je maakt me niet wijs dat een man met een voorkeur voor zulke flamboyante schoenen daar nog nooit over na heeft gedacht. Geef het toe Hugo, je hebt er wel over nagedacht. Al was het maar één keer.’

De mimiek van Hugo veranderde. Het was slechts een subtiele verandering, maar het oplettende oog had het niet kunnen missen.
Ik lachte, en hij wist dat ik het wist. Dat een diep stukje van hemzelf zojuist geopenbaard was. Iets wat hij niet langer kon ontkennen. En opnieuw gleden zijn ogen over de twee piemels aan zijn beider zijden. Ditmaal niet met afkeur maar met een ingetogen nieuwsgierigheid. Maar hij wist zichzelf te corrigeren en ging terug in zijn rol van de vicepremier.

‘Jij mijn jongen, beschikt over een hele zieke geest. Dit alles omdat je geen mondkapje wilt dragen? Doe het niet dan. Krijg corona. Ga dood for all I care! Waar gaat het je nu werkelijk om? Is het te pijnlijk voor je om iemand voor je te hebben die wél iets heeft gemaakt van zijn leven? Die hard gewerkt heeft om ergens te komen. Denk je, dat mij vernederen ook maar iets goedmaakt aan de mislukking die je zelf bent? Jij hebt je lolletje nu, maar zodra je deze kamer verlaat ben je nog altijd een even grote loser als het moment waarop je hier binnenstapte. Ik ben Hugo. Vicepremier van Nederland. Jij bent niks! Niet in de verleden, tegenwoordige of toekomstige tijd. Want je ambities reiken niet verder dan die van een slang. Een op machtsbeluste gek!

‘Goh. Laat ik dat laatste nu precies over jou denken.’ Ik schudde m’n hoofd en zuchtte diep. ‘Ik blijf je kansen geven, maar het lijkt erop dat je maar niet wilt luisteren. Bijna alsof je denkt dat ik het niet meen. Misschien stel ik mijn dreigementen te weinig kracht bij. Laat ik het dan zo stellen…

‘HIER – 200.000

‘BEN JIJ – 250.000

‘NIETS MEER – 300.000

‘DAN EEN – 350.000

‘SLET!’ – 400.000

Hij leek bijna een hartverzakking te krijgen zo snel als de klikken elkaar opvolgden en de tonnen van zijn bankrekening vlogen.

‘Ik begin de smaak van dit spel wel te pakken te krijgen. Het lijkt bijna op miljoenenjacht, en ik hoef er niet eens een koffer voor te openen. Want ik weet al wat ik krijg en het kost slechts één druk op de knop. Een lekkere pijpbeurt is niet mis, maar bij nader inzien is jouw keus misschien toch wel de betere. Laten we verder gaan…’

‘STOP!’ hijgde Hugo met een knalrood hoofd. Het zweet stond hem op het voorhoofd. ‘Ik doe alles wat je vraagt. Maar asjeblieft, stop!’

‘Alles? Laat maar zien dan,’ zei ik, terwijl ik met mijn hoofd gebaarde naar de jongens. Hugo keek ietwat aarzelend opzij. Van Gabor naar Frits, en van Frits weer naar Gabor. De net nog zo stijve pikken waren er inmiddels een beetje bij gaan hangen. ‘Ik wacht…’ zei ik ongeduldig. Hij keek nog steeds bedenkelijk.

‘Maar niet voor lang!’ – ‘klik!’

Als een bezetenen nam Hugo de lul van Gabor in de mond. ‘De grens ligt bij 450.000,’ dacht ik. Ik kon een grijns niet onderdrukken.
Hij zag er klungelig uit zoals hij aan de slappe pik sabbelde. Zijn gebrek aan ervaring was geen leugen. Maar wij zouden hem wel eens even een spoedcursus geven.

‘Let op je tanden vriend. Wijd open die mond,’ brulde Gabor. ‘Zo ja, dat is beter. Masseer me maar lekker met je tong.’

De roze eikel keerde langzaam terug naar de staat van een paar minuten geleden. Groot en hard. Ditmaal omklemd door de fijne lippen van Hugo, die met enige terughoudendheid over de tip gleden.

Gabor’s forse vingers grepen zich vast in het blonde haar van de vicepremier en duwde hem verder naar beneden. De paal schoof dieper, en aan de wijd opengesperde ogen te zien reikte hij al tot aan Hugo’s keel. Hij wilde proestte maar Gabor hield hem nu met beide handen vast zodat hij geen kant meer op kon. ‘Niks daarvan, zuigen zul je.’

Ik voelde de bult in mijn eigen broek toenemen terwijl ik toekeek hoe de piemel telkens dieper naar binnen gleed. Het speeksel druipend langs de schaft die de mond nooit helemaal verliet.
Hugo leek het toch niet zo slecht te doen voor een beginner. Aan de tevreden blik van de ontvanger te zien moest het zelfs een waar genot zijn, en ik begon eraan te twijfelen of de aanvankelijke klungeligheid niet gewoon door zenuwen was ingegeven. Had hij dit misschien toch al eerder gedaan?
Ook zijn eigen blik leek nu te ontspannen en ik dacht hem zowaar zachtjes te horen kreunen. Zijn hoofd hoefde niet langer aangestuurd te worden en al gretig zoog hij de penis in een constante beweging. In een opwelling leek hij alles te vergeten en met zijn gebonden handen greep hij heel even naar zijn eigen kruis, waarna hij zich snel corrigeerde en zijn broek weer losliet. Maar het was al te laat. Het katoen van zijn pantalon stond als een tent gespannen en het was onverhulbaar hoe hard hij was geworden.
Prompt stopte hij en keek me verschrikt aan.

Ik vertrok een grijns en zei, ‘er valt niets meer te verbergen Hugo, het masker is afgegaan. Het beste dat je nu kunt doen is je er gewoon aan overgeven. Volledig en volmondig.’

Hij had de meest bizarre blik, waarin enerzijds bevrijding was af te lezen, en anderzijds een diepe haat. ‘Voor nu geef ik me gewonnen, maar een dezer dagen zal ik je volledig ruineren!’ zei hij, terwijl hij aan de lus van zijn stropdas probeerde te trekken. Zijn lichaam sidderde van woede en geiligheid. Ik liep op hem af en bukte voor zijn gezicht.

‘Doe vooral wat je niet laten kunt,’ zei ik, waarna ik zijn gezicht tussen mijn vingers greep en hem in zijn mond spuugde. Daarna bevrijdde ik zijn geknevelde handen. ‘Vergeet Frits niet.’

Hij bleef me aankijken met die venijnige blauwe ogen, terwijl hij zichzelf nu zonder gêne bij zijn zak pakte. Met zijn vrije hand vond hij de harde van Frits en stopte hem in z’n mond. Gretig zuigend terwijl hij nog steeds naar me keek.
Hij haatte mij net zoals ik hem haatte, maar toch wilden we elkaar.
Hugo’s spuug stroomde als een waterstraal langs de lange pik van Frits en hij trok en zoog vol gulzigheid. Daarna vond zijn mond opnieuw die van Gabor en pijpte hem met net zoveel overgave. Het was alsof hij bezeten was. Van de vicepremier was nu niets meer over dan een gewillige pijpslet die leek op een uitgehongerd beest dat zichzelf probeerde te voeden met piemels, zo dorstig.
Het schouwspel werd me teveel en m’n lul duwde nu zo hard tegen de binnenkant van m’n broek dat ik hem gewoon moest laten zakken.
Hugo liet de twee grote jongens onmiddellijk los uit zijn greep en stortte zich op mij.
Er schoot een extase door m’n lijf zodra ik zijn warme mond betrad. Zijn zachte lippen omsloten mijn kloppende erectie en hapte me hebzuchtig naar binnen. Ik voelde m’n eikel over zijn natte tong glijden tot aan het achterste van zijn gehemelte. Nog dieper tot in zijn keel.
Er was geen twijfel meer over mogelijk, een man met zo’n onderdrukt kokhalsreflex kon geen onervarene zijn. Hij had zich al eerder aan een man gegeven en was vol bereidheid om dat nu weer te doen.
Hij kreunde nu voluit terwijl hij zijn hemd opentrok en zichzelf begon te betasten. Zijn handen streelde zijn borst en vonden zijn tepels die hij tussen zijn knijpende vingertoppen nam, en ik kon zien hoe hij alsmaar geiler werd.
Ik voelde alle spanning aan mijn lijf onttrekken en gaf me volledig over aan zijn knedende mond die mijn pik vol zuigkracht omklemde en me gretig melkte voor mijn zaad. Soepeltjes gleed de tong op en neer langs mijn schaft, dieper en dieper tussen de pijplippen. Het zou niet lang meer duren of ik zou het keeltje volspuiten tot aan de nok.
Maar hoe verleidelijk dat ook was, ik wilde mezelf lozen in een ander plekje. Dus ik pakte hem bij zijn blonde lokken en trok hem van mijn lul af.

‘Trek je kleren uit stakker!’ zei ik met een stem die beefde van opwinding.

Hugo ging niet in discussie en trok alles uit. Van zijn hemd tot zijn flamboyante schoenen.
Ik had betere lichamen gezien, maar op dat moment gaf ik daar niets om. Hij had een gewoon en gemiddeld postuur voor een veertiger en ik vond het maar al te lekker.

‘Buig hem voorover op het bed,’ zei ik tegen de jongens, die zichzelf al die tijd hadden staan trekken. Ook zij hadden hun broek en schoenen uitgedaan en de beveiligersjassen waren een komisch gezicht boven het naakte onderstel.

Ze sleepte Hugo over het karpet naar de andere kant van de kamer en gooide hem op bed.

Ik ontdeed me nu eveneens van al mijn kleren en hurkte achter de voorovergebogen Hugo. Hij lag plat op zijn buik, nog altijd vol overgave. Ik greep zijn billen vast en duwde ze zo ver mogelijk uit elkaar. Een smetteloos glad aarsje openbaarde zich. ‘Kijk eens aan, zo te zien verwacht je gezelschap,’ zei ik terwijl ik mijn neus tussen zijn bilspleet stak. ‘Het is niet zonder reden dat een man zo glad is vanonder.’

Ik hoorde hoe Hugo’s adem verstokte zodra ik mijn tong in hem gleed. Zijn gaatje was perfect roze en proefde uiterst zacht van binnen, maar zijn kringspier was nog aardig gespannen. Dus ik liet mijn tong heerlijk rondom de opening glijden en likte zijn inwendige wanden, en langzaam voelde ik hem opengaan als een bloem die klaar is om zichzelf te geven.
Ik ging achter hem staan en streek mijn piemel langs zijn opening. Hugo hijgde vol hebzucht. Maar zover was het nog niet. Eerst wilde ik hem zien spelen.

‘Kom, op je rug jij. Laat me eens een goede blik werpen op dat gaatje van je.’

De vicepremier die aan het begin van de avond nog vol weerwoorden was geweest was nu een toonbeeld van gehoorzaamheid. Hij streelde zichzelf hevig en zijn vingers gleden van zijn borst over zijn buik naar de nu stijf omhoog staande pik, die hij voorbijging met beide handen, en hij eindige bij het roze gaatje dat hij aan me toonde met wijd gespreide benen. Hij duwde zijn vingers naar binnen en wreef zichzelf langs het matras alsof hij krols was.

Mijn eikel klopte hevig en ik stond elk moment op het punt om hem erin te douwen.

Ik zag hoe Frits en Gabor vol gulzigheid toekeken terwijl ze hun harde piemels streken met hun hand. ‘Z’n mond is vrij spel,’ zei ik, ‘maar z’n kontje is van mij!’

Ik pakte een fles met glijmiddel die ik zojuist al uit m’n jas had gehaald en spoot een flinke scheut gel op mijn lul. Daarna steunde ik m’n handen op zijn hamstrings en trok Hugo wijd uit elkaar.

‘Het is tijd voor je prik,’ zei ik sardonisch, ‘dus bijt je tanden maar op elkaar. Dit kan even pijn doen.’ Waarna ik mijn eikel in zijn openstaande gaatje liet vallen en langzaam naar binnen gleed.

Hoewel ik vermoedde dat ik zeker niet zijn eerste was, voelde ik gelijk dat hij nog erg strak was. Maar de vochtplek op het dekbed verraadde dat hij ook druipend nat was van geil. Wat alleen maar bevorderend was om hem stevig te kunnen neuken.
Wederom keek hij me aan met een blik die zei, ‘ik verafschuw je, maar toch wil ik je diep in me!’ En dus greep ik hem bij zijn enkels en stootte hem diep naar binnen.
Hugo sloeg zijn hoofd naar achteren in het bed en kreunde hevig. Waarschijnlijk zowel van pijn als genot. Het was tijd voor de afrekening en die kwam niet zonder hardhandigheid.
Ondertussen hadden Gabor en Frits hem alweer voorzien van zuigmateriaal en hij sabbelde gretig aan de piemels terwijl die van mij dieper en dieper in zijn kont schoof. Hij was nu goed wijd en ik kon mezelf heerlijk laten gaan. Zijn kringspier omklemde stevig mijn lul terwijl zijn binnenste m’n schaft streelde met lange stroken. Hugo kermde met volle mond. Dan de piemel van Gabor en dan weer die van Frits. Alles terwijl ik hem keihard neukte in zijn gewillige roze gaatje, dat zo nat was dat het vocht langs m’n pik afstroomde.

‘Neuk me!’ riep hij nu. ‘NEUK – ME!’

Ik stootte nog harder en ging dusdanig wild tekeer dat het zweet van m’n voorhoofd droop. Hij was zo vervult van geilheid dat alleen al de aanblik van zijn gulzigheid me volledig op hol sloeg, en ik wilde alleen maar dieper rammen. Mijn hart klopte in mijn oren zo opgewonden was ik, en ik had het ideale punt bereikt waarop het voelde alsof ik kon komen maar het toch nét niet deed. Op dat punt van extase bleef ik hangen terwijl ik in en uit de vicepremier gleed en hem neukte zoals hij verdiende. Nóg harder, nóg dieper, totdat hij een wandelstok nodig zou hebben om te kunnen staan tijdens de volgende persconferentie.

Gabor werd door Hugo flink gezogen en begon nu hevig te hijgen. ‘JAAA MAN – JAAAAA – IK KOM – IK KOM – JAAAAA!’ brulde de kleerkast, en hij spoot een overweldigende lading zaad over het gezicht van Hugo, die gretig zijn tong uitstak om elke druppel op te vangen in zijn mondje.

‘HUUUUU!’ bracht nu ook Frits uit, en daar kwam de tweede kwak.

Hugo kneep de piemels uit alsof hij het laatste zaad eruit probeerde te wringen, en hij likte nogmaals aan de eikels. Hij kon er geen genoeg van krijgen, zelfs zijn vingers likte hij schoon. Hij zoog ze krampachtig en kermde van genot terwijl zijn hoofd heen en weer schoof over het matras. Zo neukte ik hem.
Nu de jongens hun zaad over hem hadden geloosd, stortte ik me op hem neer zodat ik boven op hem lag, en toen hij met wijd geopende mond begon te hijgen spuugde ik hem nogmaals in de bek.
Ik stootte mijn lul hard in het strakke gaatje en gleed ongenadig op en neer langs de aangespannen wanden van zijn aars. Elke andere gedachte was uitgesloten en ik was alleen nog gericht op het neuken van Hugo, die zichzelf vol overgave aan mij gaf. Hij wilde keihard genomen worden en ik woonde hem uit tot het diepste punt waar mijn pik kon reiken. Het was heerlijk zolang als ik kon volhouden, en telkens weer ging ik in en uit het gulzige kontje. Net zolang totdat ik hem totaal had plat geneukt.
Toen voelde ik hoe mijn ballen samenknepen en de ejaculatie niet meer tegen te houden was. Met een flinke scheut klotste het sperma uit mijn piemel en ik loosde de volledige lading diep in het gaatje van Hugo.
Ik kroop van hem af en zag hoe doordrenkt hij was van het zaad. Het liep zelfs uit hem, zoveel had ik hem gegeven.
Nu pas begon hij zichzelf te trekken.

‘Heerlijk wanneer je zoveel kunt spuiten, maar na afloop heb ik wel altijd een volle blaas,’ zei Gabor.

Wat hij zei was maar al te herkenbaar. Wat hij zei bracht me op een idee.
Ik pakte mijn pik vast en richtte, waarna ik alles liet lopen. Gabor en Frits volgden mijn voorbeeld, en de pis stroomde rijkelijk over de nog altijd rukkende Hugo. Waarna het niet meer lang duurde totdat de vicepremier zijn eigen lading over zijn buik spoot.
Daar lag hij dan, besmeurd met pis en sperma. En zo staarde hij een poos voor zich uit terwijl wij onze kleding en spullen bij elkaar raapten. De expressie op zijn gezicht leek te twisten tussen voldoening en berouw. Over grootste geneugten en grootse zonden.

De jongens verlieten de ruimte en ik wierp nog een laatste blik op Hugo. ‘Wie had dat gedacht,’ zei ik. ‘De vicepremier is een echte pisnicht!’