Kijk jij ook filmpjes?

Luister?

“Ben je klaar?” vroeg ik.
“Klaar voor wat?” antwoordde Karin.
“We gaan even een ommetje maken buiten. Het is nu droog, maar het weer kan in Zwitserland zomaar veranderen.”
We liepen de trap af naar de weg. Toen ik als eerste beneden was, draaide ik me om.
“Wat is er?” vroeg Karin.
“Niets, ik wilde alleen even zien hoe het is als je op de eerste trede staat. Je bent nu bijna net zo groot als ik.”
“Klopt inderdaad,” zei ze. “Ik heb maar geen hoge hakken aangedaan.”
“Wacht eens,” zei ik. Ik pakte haar gezicht vast en gaf haar een stevige zoen. “Wel apart zo. Zo hoef je niet te bukken.”
Ze bleef rustig staan voor de volgende zoen.
“Niet te lang he. We staan hier bijna op de openbare weg.”
“Er is toch niemand.”
“Ja, maar toch.”
Ik ging een stapje verder en zocht haar borst.
“Wel lekker even zo, Paul, maar we hebben toch nog tijd genoeg?”
“Je weet het maar nooit.”
Karin kwam de trap af en sloot haar ogen.
“Vooruit, nog eventjes dan,” zei ze. Ik pakte haar stevig vast. “Ik had het eigenlijk niet verwacht, maar ook al heb ik een jas aan, als je met je handen aan het werk gaat, krijg ik er toch een lekker gevoel van. Maar nu even genoeg. Even een rondje naar het dorp.”
Ze pakte stevig mijn hand en trok me mee. Het was een dorp dat typisch was opgezet voor de wintersport. Er waren wat restaurants open, maar dat was het dan ook.
“Als ik zo naar de lucht kijk, moeten we snel weer terug naar het appartement, Karin.”
“Ja, hier is ook niks te beleven.”
We namen het wandelpad terug.
“Gadver, ik voel al druppels.”
“Hoe ver is het nog denk je?”
“Nou, toch nog wel een half uurtje.”
“Kunnen we niet ergens schuilen?”
“Poe nou, ik weet niet of daar iets voor is. Laten we maar doorlopen.”
De regen werd heviger en het pad veranderde in een modderpoel.
“Wat is dat daar rechts, Karin?”
“Volgens mij is dat een schuurtje voor de landbouwwerktuigen. Hoezo?”
“Kom, we gaan schuilen.”
“Weet niet of het open is, hoor.”
“Maakt niet uit, als we maar even droog staan.”
Het schuurtje was al wat jaartjes oud maar nog in goede staat.
“Kijk, de deur is gewoon open.”
“We kunnen toch niet zomaar naar binnen gaan, Paul. Misschien is er iemand.”
“Welnee, kom hier is het droog.”
“Wel donker hier zeg.”
“Ja, ik denk niet dat hier verlichting is. Ik kijk wel even rond. Doe jij anders je jas even uit, dan kan die een beetje drogen.”

Er stonden inderdaad de nodige landbouwvoertuigen en er was opslag van hooi. Ik liep weer terug en botste tegen Karin op.
“Sorry, ik had je even niet gezien.”
“Ik jou ook niet,” fluisterde ze. Ze zette een stap en stond tegen mij aan. “Nu kan ik je een klein beetje zien. Wel apart zo.”
We begonnen te zoenen en Karin kwam met haar handen op mijn kruis.
“Heb je nu zin?”
“Nu? Hier?”
“Ja,” zei ik. “Waarom niet.” Ik zocht de knoopjes van haar blouse.
“Ik kan zo niet je grote borsten zien.”
“Hoeft ook niet altijd,” zei ze en pakte mijn hand om mij de weg te wijzen.
“Hier zitten ze. En voorzichtig met mijn BH. Die is net nieuw.”
Haar blouse en BH vielen af en even later stond ze strak tegen mij aan.
“Wel lekker zo. En wel spannend ook. Wil je even lekker in mij komen?”
“Zou wel willen, maar ik kan zo snel geen stoel vinden om op te zitten.”
“Zullen we even zoeken of er ergens een ligt? Misschien in dit hok hier.”
Ik hoorde een schreeuw van pijn. “Shit zeg, heb ik weer. Stoot mijn hoofd tegen een ding wat aan het plafond hangt.”
Ik kwam naar haar toe en keek de ruimte in. Er hing inderdaad iets aan het plafond. Hoewel het behoorlijk donker was, leek het op een schommel.
“Kom eens, Karin. Kijk, het is een soort schommel.”
Ze kwam naast mij staan en ontdekte net haar prachtige borsten.
“Durf je erop te gaan zitten?”
“Op die schommel? Dat ding is natuurlijk hartstikke vies.”
“Probeer eens,” zei ik.
Mopperend liep ze naar de schommel en ging erop zitten.
“Zit wel hoog zo.”
Ik stapte op haar af en haalde de schommel naar mij toe.
“Het zou precies kunnen.”
“Wat?” vroeg ze.
Ik deed mijn broek uit en wreef over mijn pik.
“Kan jij je benen wat wijder doen?”

“Wat gaan we nu doen, Paul?”
“Nog even, en dan kom ik lekker in je.”
Ze keek mij verbaasd aan. “Met deze schommel?”
“Kijk, als ik de schommel naar mij toehaal, komt mijn pik net onder je rok. Trek je broekje eens wat opzij.”
“Dit is wel bijzonder zo, Paul.”
“Is je gleuf al nat?”
“Ja, dat is al lang zo. Ik kan je nauwelijks zien, maar dat maakt het wel heel spannend zo. Kan je er zo bij?”
Er was inmiddels ruimte genoeg, en mijn pik gleed door haar gleuf.
“Jeetje,” zuchtte Karin. “Doe nog eens.”
Ik trok de schommel naar mij toe en kon gemakkelijk stoten.
“Hoe kan je er nou voor zorgen dat je wat dieper in mij komt?”
“Moet jij iets verder naar voren gaan zitten.” Zachtjes ging de schommel heen en weer, en elke keer kwamen er kreetjes van Karin. Ze vond het lekker.
“Volgens mij gaat dit zo niet, Paul.
“We moeten iets anders verzinnen,” zei ze. Ze kwam met een sprongetje van de schommel en kwam tegen mij aan. “Zo, kan ik je niet meer kwijtraken.” Ze ging met haar handen over mijn bovenlijf. “Voel je dat?”
“Tuurlijk.”
“En dit?” Ik voelde dat ze met haar tepels tegen mij aan kwam. “Lekker.”
“Ik zie je bijna niet, maar het is inderdaad wel lekker.” Ik streelde haar borsten. “Kan ik nog wat voor jou doen?”
“Tuurlijk,” fluisterde ze. Ze pakte mijn hand en stopte hem tussen haar dijen. “De rest weet je wel, toch?” Ik begon haar weer te zoenen en zocht snel haar klitje.
“Het wordt anders al aardig donker buiten, volgens mij.”
“Wel nee man, even doorgaan nu.” Ze raakte lekker opgewonden en snel daarna zakte ze lekker tegen mij aan. “Ik ga mijn kleren zoeken, hoop maar dat ik alles kan vinden, Paul.”
“Misschien komen we nog een keer terug?”
“Dat is ook wel weer zo. Maar toch, ga niet in mijn blootje naar het appartement.” We liepen naar de deur en zagen dat het zo goed als droog was. “Even nog een kusje en dan gaan we.” Ik streelde nog even haar borsten en gaf haar een kus. “Was wel leuk zo, he?”

“Had ik nooit verwacht. Kom, we gaan.” We liepen het wandelpad weer af en kwamen bij het gebouw. “He, kijk, er staat een Nederlandse auto voor de deur.” “Zal je net zien. Kom, we nemen het trappenhuis, daar loopt toch nooit iemand.” Op de derde verdieping ging de deur open. “He, Karin, wat heb ik jou lang niet gezien,” zei Danielle, de bovenbuurvrouw. “Kom je even binnen?”
“Nee, we hebben net een lange wandeling gemaakt en zijn een beetje moe. Ander keertje misschien?”
“Een lange wandeling gemaakt zeg je?” Ze keek eerst naar mij en toen naar Karin. “Ja, zeker, en het was een hele lange wandeling, hè, Paul?” “Ja, nou.” “OK, dan spreken we elkaar nog wel een keer. Je hebt mijn nummer toch, Karin?”
“Ja, zeker, dat heb ik. We appen.” Eenmaal in het appartement liep Karin naar de slaapkamer. “Zie je wel, ik vermoedde het al. Gadver. Dat we uitgerekend haar moesten tegenkomen.”
“Wat is er dan?”
“Wat is er dan? Moet je kijken, mijn schoenen zitten onder de modder, mijn rok ziet er niet uit, ik heb geen BH aan, en als kers op de taart staan er twee grote zwarte handen op mijn blouse ter hoogte van mijn borsten. Wat zal zij wel niet gedacht hebben toen we zeiden dat we een lange wandeling hadden gemaakt.”
“Maar het was wel geslaagd.”
“Ja, dat wel, maar shit zeg.” “Ken je haar goed?”
“Ja, we hebben wel contact gehad, maar dat is alweer even geleden.”
“Misschien komen we haar nog een keer tegen, en dan zeggen we het gewoon.”
“Dat zou kunnen. Wat ik nog even wilde vragen: hoe kwam jij op dat idee van die schommel?”
“Heel gewoon, door filmpjes te kijken.”
“Filmpjes kijken? Kijk jij filmpjes?”
“Niet voor de acteurs, hoor, maar meer voor kleding en dergelijke.”
“Zal ik jou eens wat zeggen, ik kijk ook filmpjes.” Lachend vielen we op de bank. “Op welke sites kijk jij, Paul?”