Naaktzwemmen met goede afloop (2)

Luister?

Willem kijkt verveeld voor zich uit. Hij leunt tegen de spijlen van de kooi waar hij in is opgeborgen, als straf voor zijn ontsnappingspoging. De eerste dagen na te zijn gevangen door Sonja en Gisela had hij gebruikt om te observeren. Hij is terecht gekomen in een nederzetting waar vrouwen de baas waren. De vrouwen oefenen vechtkunsten, zwaardvechten, maar ook een tegen een worstelen. En goed dat ze zijn. De mannen in de nederzetting doen het zware werk, maar wassen ook de kleren van de vrouwen en bereiden de maaltijden. De vrouwen die op jacht gaan brengen daarvoor het vlees aan. De meeste mannen behoren een vrouw toe in de nederzetting, als een dienaar of speeltje, zoals Willem moet gehoorzamen aan Sonja en Gisela. Ook de kinderen worden met dit rollenpatroon opgevoed. De meisjes oefenen al vroeg met houten zwaarden, terwijl de jongetjes helpen bij het uitwringen van de natte was.

Voor Willem begon de tijd echter te dringen. Sinds hij was vertrokken met de belangrijke opdracht van zijn Heer Wouter, was de zon al meer dan twintig keer onder gegaan en wist Willem dat zijn Heer inmiddels al een antwoord had moeten krijgen van de Regent. Hij wist van de zorgen van zijn Heer en hij wilde hem helpen, maar dan moest hij wel eerst ontsnappen uit dit kamp van de Wolvinnen, zoals de vrouwen zichzelf noemen. Tijdens zijn werk bij het beekje waar Willem de kleren van de vrouwen moest wassen, had hij gemerkt dat z’n bewaaksters iets te veel met elkaar bezig waren, giechelend om elkaars grapjes en roddels, en had hij z’n kansen schoon gezien. Voorzichtig had hij het wasgoed neergelegd en het op een lopen gezet richting het bos. Hij had gelopen, zo hard hij kon, en bijna was het hem gelukt tot ineens bij een stap vooruit de bladeren begonnen te ritselen en Willem met een ferme zwiep omhoog werd getild. Nazwiepend had hij gemerkt wat hem was overgekomen. De vrouwen hadden blijkbaar vallen gezet en hij was in een net getrapt dat om hem heen was strakgetrokken en hem gevangen hield, bungelend aan een tak. Zijn bewaaksters waren vlug bij hem gekomen en hadden hem overmeesterd. Met z’n polsen geboeid op z’n rug was Willem weer de nederzetting ingeleid, waar z’n Meesteressen hem een stevig pak slaag gaven met een bundel twijgjes, gevolgd door opsluiting in een kooi midden op het marktplein.

Met een ruk kijkt Willem opzij naar het rumoer dat ontstaat bij de ingang. Opgewonden gaat Willem rechtop zitten. Hij ziet twee paarden, mooie glanzende hengsten die hij herkent als afkomstig uit de stallen van Heer Wouter. Ze zijn vastgebonden aan een merrie waarop de vrouwen hier vooral rijden, behendige, trouwe paarden. Op de merrie zit, triomfantelijk, een vrouw, ook weer met lang blond krullend haar. Willem herkent haar als Lena, een van de beste vechtsters van de groep en vooral goed in het een-tegen-een worstelen. Stiekem heeft hij haar en een groepje andere vrouwen gade geslagen, bewonderend vanwege hun techniek, kracht en vlugheid. Een schok van opwinding gaat echter door Willem heen als hij Lena’s vangst ziet, vastgebonden achter de beide hengsten. Hij herkent twee soldaten van Heer Wouter, beiden naakt met vastgebonden polsen. Ze kijken naar de grond, van schaamte tegenover al die vrouwen om hen heen. Willem voelt een rilling over z’n rug gaan, zo stond hij daar een tijdje terug ook, als gevangene van Sonja en Gisella. De hoofdmeesteres vraagt Lena naar haar verhaal. Met gespitste oren luistert Willem.

Zoals ze zo graag doet is Lena vertrokken op haar trouwe merrie naar het meertje om daar lekker te zwemmen. Ze heeft hard geoefend in het worstelen met de andere meiden en heeft een frisse duik wel verdiend. Het is rustig, zonnig weer en er is niemand in de buurt, waardoor ze zonder aarzelen haar kleding uittrekt en bij haar paard achterlaat. Naakt loopt ze naar de waterkant en glijdt voorover het verkoelende water in. Wat ze niet doorheeft is dat ze bespied wordt. Vanaf het pad zien twee ruiters, zittend op hoge, glanzende hengsten, hoe de naakte vrouw naar het water loopt. Ze kijken met open mond naar het prachtige lichaam met haar blonde haar hangend op haar rug. Even verder op staat haar paard en ze besluiten om haar daar op te wachten. Zo’n mooie vrouw willen ze wel eens van dichterbij bekijken.

Lena hoort, terwijl ze al een stukje uit de wal is gezwommen, opeens het gehinnik van haar paard en als ze omkijkt ziet ze de beide grote paarden ernaast staan met twee mannen. Ze schrikt omdat ze weet dat ze kwetsbaar is op deze manier, zo naakt in het water, en hoe moet ze het opnemen tegen een overmacht van twee mannen? Mannen die niet gewend zijn om te gehoorzamen aan een vrouw. Lena besluit om weg te zwemmen en een boog door het water te maken, zodat ze achter de struiken uitkomt en de mannen kan bespieden van achteren.

Behoedzaam, met stevig kloppend hart, kijkt ze een tijd later over de struiken om te zien waar de mannen zijn. Ze verwachtte scherp naar het water turende soldaten, maar wat ze ziet doet haar de hand voor haar mond slaan, om niet hoorbaar te lachen. De mannen hebben blijkbaar hun paarden bij het meer gebracht om wat te drinken en zijn toen zelf languit op de grond gaan liggen. Inmiddels zijn ze in een diepe slaap weggezakt en hebben ze geen idee van de vrouw die bij ze is komen staan en op hen neerkijkt.

Ze legt haar vinger op haar lippen als teken aan haar trouwe merrie om stil te blijven. Voorzichtig haalt Lena het zwaard van de linker man uit de schede. Ze doet het langzaam om de ruiter niet wakker te maken. Daarna pakt ze de andere man zijn zwaard af en legt beide wapens achter de struik. Rustig kleedt Lena zich aan en gaat op een boomstam zitten, haar blik op de beide mannen gericht, haar plan verder uitdenkend. Ze schat de ruiters in als zwaardvechters, net als die man die Sonja en Gisella gevangen hebben genomen. Ze lijken sterk met hun brede armen, maar waarschijnlijk niet geoefend in het worstelen. Lena streelt haar benen en weet dat daar haar kracht ligt. Haar ogen zijn gericht op de nek van de linkerman. Hij eerst en dan de ander, ze zal al haar lenigheid nodig hebben, maar ze weet zeker dat ze ze aan kan. Haar lenigheid en techniek kunnen wel op tegen de botte spierkracht van deze mannen.

Het is net of Lena’s ogen de man wakker prikken, maar een van de ruiters knippert met z’n ogen, waarna hij bij het zien van de blonde vrouw tegenover hem in een ruk wakker is. ‘Dag slaapkop’, begroet Lena hem rustig. De man kijkt verwonderd naar de prachtige vrouw, ze is nog veel mooier dan hij dacht toen hij haar naakt naar het water zag lopen. ‘Wat.. Hoe.. wi..ww..wie ben jij?’, slaagt de man uit te brengen. ‘Ik ben Lena, uit het kamp van de Wolvinnen.’ De man schrikt. Hij heeft verhalen over hen gehoord, over de vrouwen die voor niemand bang zijn, ook niet tegen de sterkste legers. Hij komt overeind en komt erachter dat de vrouw die voor hem opstaat ongeveer even lang is. Ze is tengerder dan hij, maar haar ogen kijken hem brutaal aan. Hij voelt naar z’n zwaard en kijkt verschrikt naar beneden als hij er achter komt dat het weg. ‘Geen zorgen mannetje, je zwaard heb ik veilig opgeborgen,’ reageert Lena rustig terwijl ze om de man heen loopt, ‘ik zal vertellen wat er verder gaat gebeuren. Jij en je vriendje gaan rustig met mij mee naar onze nederzetting. Daar zal onze hoofdmeesteres jullie ondervragen en beslissen wat er met jullie gebeurt.’ De man kijkt opzij naar Lena. ‘Zo, dat zijn stoere woorden voor een meisje. En wat als wij dat nu een niet willen?’, schampert hij.

Of het nu komt door de minachting waarmee de man ‘een meisje’ uitsprak, weet Lena niet, maar in een reflex grijpt ze met haar arm zijn hals beet. De man grijpt haar arm meteen vast, maar Lena geeft hem alleen wat ruimte om z’n arm razendsnel om te draaien en de man over haar heup, door de lucht te werpen. Wanneer hij met een plof op de grond is gevallen, springt Lena meteen op de man en gaat op z’n rug zitten. Ze laat niet toe dat hij haar beet kan pakken, maar wringt hem al worstelend wel op z’n rug, zodat ze haar knieën naast z’n hoofd kan plaatsen. Wild graaiend probeert de man Lena van zich af te krijgen, waarmee hij haar ongewild de kans geeft z’n armen langs z’n lichaam te krijgen en ze haar benen vrij heeft om om z’n nek te klemmen. Het is Lena’s favoriete positie. Ze kan qua spierkracht in de armen niet tegen de man op, maar met haar gespierde benen heeft ze een machtig wapen in handen.

Bijna glimlachend kijkt Lena toe hoe haar prooi wanhopig probeert uit haar beengreep te komen. Wat hij ook probeert, ze is te sterk en langzaam merkt hij hoe hij duizelig wordt. Lena klemt haar benen nog wat sterker aan, omdat ze ziet hoe de andere man wakker is geworden en verwonderd om zich heen kijkt. De man met het lange zwarte haar is rechtop gaan zitten en nadat hij een paar keer met z’n ogen heeft geknipperd, weet hij zeker dat zijn maat in de nesten zit. Hij kijkt naar de vrouw en herkent in haar de naakte schone die ze eerder het water in zagen gaan en op wie ze besloten te gaan wachten. Zo’n mooie blondine wilden ze wel een van dichterbij bekijken en hoe zou zij deze twee stoere mannen kunnen weerstaan? De man hoort het moeizame kreunen van z’n vriend en gooit zich op de vrouw. Hij probeert haar weg te trekken, maar ze laat haar prooi, die met steeds minder kracht in z’n armen probeert haar benen om z’n nek weg te krijgen, niet los.

Ondertussen slaagt Lena erin de aanval van de tweede ruiter af te slaan en haar arm ook om zíjn hals te krijgen. Ze moet hem even bezig houden, totdat ze de man tussen haar benen buiten westen heeft gebracht. Met al haar kracht in haar armen speelt ze met de andere man, maar hij is sterker dan zij en het is maar goed dat de man tussen haar benen inmiddels uitgeschakeld is. Slap hangen z’n armen langs zijn lichaam en eindelijk kan Lena zich richten op haar lastpost. Hij heeft haar inmiddels op haar rug op de grond liggen en wil haar in een wurggreep nemen door z’n sterke armen om haar nek te leggen. Voor Lena wordt de situatie penibel, maar ze heeft haar wapen nog, zeker nu de andere man uitgeschakeld is. Vanuit haar onderrug strekt ze haar benen de lucht in langs de zij van haar tegenstander, waarna ze haar enkels in elkaar haakt. De kreun van de man is een teken dat hij haar kracht voelt, het gevoel dat z’n middenrif samengeperst wordt.

Het is een zware pijn en de de man moet er van af. Hij laat de hals van de vrouw los en zet z’n handen tegen de binnenkant van haar dijen. Uit alle macht probeert hij benen los te krijgen, waarbij Lena zich stevig verzet. Ze kan het niet tegenhouden, omdat de man te sterk is, maar ze laat hem er wel voor werken. En net als de man de benen uit elkaar heeft geduwd, slaat Lena toe door haar armen krachtig om de man z’n nek te vouwen. Ze haakt haar elleboog om haar arm en dwingt de man opnieuw tot een krachtsinspanning. Weer laat ze hem hard werken, en ze slaagt erin de man op z’n rug te krijgen. Met haar borsten stevig tegen z’n gezicht heeft ze hem in een ijzeren greep, maar als de andere ruiter bij kennis was geweest had hij z’n vriend kunnen vertellen wat er gaat volgen. Ineens laat Lena haar greep los en ademt de man gulzig de lucht in die hem gegund wordt. Het is echter uitstel van executie. Rustig pakt Lena het haar van de man in haar vuist en ze trekt z’n hoofd naar haar linkerdij toe. Haar rechterdij legt ze er over heen en voor de man beseft wat er gebeurt, is hij gevangen, gevangen tussen Lena’s gespierde benen, de enkels stevig in elkaar gehaakt. Kalm glimlachend kijkt Lena toe hoe de man spartelt, maar ze heeft hem onder controle. Al zijn spieren zijn nutteloos nu. Ze heeft dit zo vaak geoefend met haar Wolvinnen en merkt dat ze van de vrouwen veel meer weerstand krijgt dan van deze twee mannen. Ze speelt met de man en knijpt af en toe even wat harder om z’n nek. De man verliest z’n kracht, z’n stemgeluid is gebroken en wanner z’n linkerarm op de grond zakt, laat Lena los. Ze pakt z’n rechterarm beet en als ook daar geen kracht meer in zit, weet ze dat ze gewonnen heeft. Lenig hupt ze op haar benen en kijkt neer op de beide mannen die bewusteloos op de grond liggen. Lena glimlacht. Tijd om de mannen klaar te maken voor de reis naar het kamp, voor haar glorieuze entree.

Gadegeslagen door haar trouwe merrie, kleedt Lena de mannen helemaal uit en bindt hun polsen voor hun onderbuik stevig vast met touwen die ze standaard bij zich draagt. Trots bekijkt ze haar werk en kijkt nogmaals naar het geslacht van de ene man. Dat is enorm, nog groter dan van de gevangene van Sonja en Gisella, en stilletjes fantaseert ze over het moment straks, thuis in haar hut, dat ze met de mannen seks gaat hebben. Ze pakt de riemen van de mannen op en bindt ze om waarna ze achter de struik de zwaarden oppakt en in de schedes steekt. Nu ze weet dat de mannen onschadelijk zijn gemaakt kan ze de beide hengsten bij het meertje weg halen. De paarden luisteren goed naar haar rustige, lieve woorden en laten zich gemakkelijk meenemen. Lena bindt de hengsten vast aan haar eigen merrie en klopt haar op de rug. ‘Pas jij maar goed op deze stoere jongens schatje. Laat ze maar goed weten wie de baas over ze is.’

Willem luistert naar het verhaal van Lena met afgrijzen. Hij kent deze soldaten en de gedachte dat zij zijn verslagen in een gevecht met dit meisje maakt hem moedeloos. Over z’n eigen kansen op ontsnapping en de kracht van het leger van Heer Wouter tegen deze goed getrainde wolvinnen. Hij ziet hoe de hoofdmeesteres Lena omhelst en tegen haar borst drukt. Met heldere stem geeft ze de vrouw een compliment. ‘Deze sterke mannen kunnen we goed gebruik bij het zware werk op het land en in de molen. Laat ze maar hard werken voor ons, maar geniet eerst maar even van je prooi.’ De Meesteres kijkt even naar de mannen die nog steeds beteuterd staan te kijken, naakt tussen al die vrouwen, met hun polsen geboeid. Duidelijk is te zien hoe stevig geschapen de mannen zijn en de Meesteres laat haar blik op de linker man vallen, omdat zijn geslacht er wel heel stevig uitziet. Ze heeft zin in hem. ‘Lena, jij mag die rechter meenemen naar je verblijf. Maak hem duidelijk wie de baas, maar geniet er ook een beetje van. Ik zal me over de andere ontfermen.’

Glimlachend kijkt Lena toe hoe haar Meesteres er met de man met de grootste pik vandoor gaat. Zelf is ze tevreden maar haar eigen prooi die ze bij z’n arm pakt en in de richting van haar verblijf duwt. Binnen tussen de lemen muren beseft Lena dat ze meteen duidelijk moet zijn over wie er hier de baas. De blik van de man die het midden houdt tussen stoer en minachtend, bevalt haar niet en zonder vrees stapt ze in zijn richting om vlak voor hem uit te komen. Ze is lang genoeg om hem recht in de ogen te kunnen kijken en met rustige stem legt ze haar plan met hem uit.
‘Ik wil dat je je respect voor me toont door hier en nu op je knieën voor me te gaan.’
Lena had niet verwacht dat de man haar meteen zou gehoorzamen, maar de lach om z’n mond, waarmee hij haar commando negeert, maakt haar van binnen woedend. Ze heeft hem verslagen en geboeid achter een paard meegetroond, ontdaan van z’n kleren, en dan nog denkt hij dat hij ook maar iets te vertellen heeft.

Willem kan de schreeuw van de man vanuit z’n eigen kooi horen. Lena heeft met haar hand tussen de benen van haar prooi gegraaid en z’n ballen hard samengeknepen, net zo lang totdat hij door z’n benen zakt en op z’n knieën ploft. Met haar handen in haar zij kijkt Lena op de man neer, spottend.
‘Zo stoere jongen, niet slim he om niet te gehoorzamen.’ Dan hurkt ze voor hem en pakt z’n kin tussen haar vinger. ‘Wanneer ik klaar met je ben, zul je niets anders wensen dan mij en mijn Wolvinnen hier te gehoorzamen. Het zal je enige doel in je leven zijn. Ons dienen.’ Ze staat op en loopt naar een kleed op de grond en roept haar prooi.
‘Ga hier liggen, op je rug!’
Geschrokken van haar harde aanpak besluit de man om te gehoorzamen en voor haar te gaan liggen. Lena pakt een touw en bindt het om z’n enkel. Het andere einde maakt ze vast aan een balk, ter hoogte van z’n hoofd. Met de andere enkel doet ze hetzelfde waardoor de man even later met beide benen omhoog ligt. Dan bindt ze een touw om de linkerpols van de man en maakt die vast aan de linkerenkel. Ze bindt ook z’n rechterpols vast, snijdt het andere touw waarmee hij geboeid was door, en bindt de pols vlug vast aan de rechterenkel. Lena doet een paar stappen achteruit en bekijkt tevreden haar handwerk. De man ligt met polsen en enkels vastgebonden, waardoor ze vrij toegang heeft tot haar doel: de lange pik die rechtop steekt, onbeschermd, vrij om te nemen. Ze trekt haar tuniek en haar beenwarmers uit, waarna ze naakt voor hem hurkt met haar kutje vlak boven de glanzende eikel. Ondeugend lachend kijkt ze op de man neer, die moet toestaan hoe de vrouw bezit neemt van z’n eikel en dan van z’n pik, soepel glijdend in haar natte kut.

De man zit in een ongemakkelijke positie, zo met z’n armen en benen opgestoken en samengebonden, maar voor Lena is deze positie heerlijk. Zij en haar wolvinnen genieten ervan mannen zo vast te binden en seksueel te nemen. Lena heeft hier al ervaring mee met de mannen die in het kamp werken voor de vrouwen en die ze als speeltjes mee in hun verblijf nemen, maar zo’n lekker ding als ze vandaag gevangen heeft, heeft ze nog nooit gehad. Het lijkt erop dat hoe meer ze hem vernedert, hoe harder de staaf in haar kutje wordt. Ze leunt stevig tegen z’n benen aan, waardoor ze de man nog meer dubbelvouwt, maar het lijkt hem niet te deren. Haar zeker niet. In hoog tempo glijdt ze op en neer met haar bekken en omdat de man zo’n enorm geslacht heeft, hoeft ze niet bang te zijn dat ze van hem afglijdt. Het is een seks zoals ze nog gehad heeft en bijna verliefd, met gulzige ogen kijkt ze op de man neer. Ze komt minstens twee keer wanneer ze hoort hoe de man kreunt en dicht tegen z’n climax aan zit. Nog een paar keer pompen en dat zal ook hij komen, maar ze besluit hem dat nog niet te gunnen.

Ze strekt haar knieën en laat de harde pik rechtop staan, glanzend van haar kutsap, lichtjes zwiepend, bijna wanhopig smekend om weer in het kutje te mogen. Maar Lena is onverbiddelijk. Ze laat de man zo liggen zonder hem een orgasme te gunnen.

Lena maakt de enkels en polsen van de man los die zachtjes kreunend op de grond voor haar ligt. Ze pakt een riem en gebiedt hem op z’n handen en knieën te gaan zitten voor haar. Ze roept een naam en even later komt er een andere jonge vrouw het verblijf binnen. Ook zij met blond haar en mooie stevige dijen vanonder de riemen met lapjes leer. ‘Neem jij hem mee naar de molen? Laat hem maar stevig rondjes draaien. Hij zit nog vol opgekropte spanning.’ Terwijl de vrouw de riem beetpakt geeft ze de man een klap op z’n bil.

Lena kijkt hen na en ziet tevreden hoe de man gehoorzaam naast de vrouw kruipt, op weg naar de graanmolen. Het windt haar op en ze besluit naar binnen te gaan, met haar hand onder haar tuniek, strelend over haar natte lipjes. De kreun waarmee ze klaarkomt is mogelijk buiten het verblijf te horen, maar het kan haar niet schelen. Ze heeft het verdiend.