Onzekere Leeuwerik

Luister?

Onderweg om een broodje te halen liep ik langs een grote loods; ik keek naar binnen en zag twee mensen druk bezig met het stofferen van een bank. Geïnteresseerd in wat ze aan het doen waren bleef ik in de deuropening staan. Na een paar minuten wenkte de oude baas me om te komen kijken: ‘Bertil.’ stelde hij zich voor. ‘Koen.’ zei ik. Bertil ging verder met nagels schieten en legde aan zijn collega uit wat hij deed. Ze keek af en toe even kort naar me om daarna zich weer op haar werk te richten. Ik had het idee dat ze naar me keek maar eigenlijk niet durfde. Ze was verlegen en haar gezicht was getekend; waarschijnlijk door acné. Mijn interesse verschoof van het ambacht naar de jonge vrouw die nu de nagels in de bank schoot.

Als ze keek glimlachte ik en ik stelde vragen over haar werk om haar te horen praten. Ze antwoordde met een zachte aantrekkelijk zangerige stem; zodra ze over haar werk sprak, veranderde haar onzekere uitstraling naar een vrouw die nog terughoudend maar met passie over haar werk sprak. Haar werkkleding verborg haar lichaam voor het grootste deel, maar ik vond haar er goed uit zien. Ik bedankte voor hun tijd en nam afscheid; nog voordat ik de hoek om was had ik haar naam en mailadres al op hun website gevonden. Ik mailde Laerke dat ik hun werk mooi vond en of ze zin had om iets te gaan drinken. Aan het einde van de dag kreeg ik een kort mailtje met de vraag waar ik af wilde spreken. Laerke kwam introvert over en ik koos voor niet al te drukke kleren; een spijkerbroek en een t-shirt. ‘Hey.’ klonk een zachte stem achter me.

Ondanks dat ik een tafel had uitgekozen waardoor ik het café in de gaten kon houden, was ze onopvallend naar me toe gelopen. Met een ‘hey’ groette ik terug, stond op en schoof haar stoel achteruit. Laerke droeg een onopvallend t-shirt met een lichtblauwe spijkerbroek met daarin een volle ronde kont! Met een verbaasde maar blije blik keek ze naar de uitnodigende stoel en ging zitten. Zichtbaar opgelaten vroeg ze hoe ik bij haar werk terecht was gekomen, waar ik werkte en wat ik verder deed. Met plezier beantwoordde ik haar vragen en merkte dat ze steeds losser werd. Ze lachte meer en keek me vaker aan dan dat ze in het begin deed. Om Laerke uit haar tent te lokken vertelde ik in mijn verhaal bewust meer over mezelf waarop ze weer verder durfde te vragen. Haar onzekere uitstraling bleef maar ze voelde zich steeds meer op haar gemak.

Langzaam stelde ik meer vragen over wie ze was en hoe haar ouders op haar naam waren gekomen. ‘Voordat ik was geboren gingen mijn ouders vaak naar Denemarken op vakantie; Laerke is Deens. Het betekent…’ Ze stopte met praten en bloosde. Laerke zag er super aandoenlijk uit! Voor een moment vergat ze haar onzekerheid en lachte. ‘Laerke betekent…?’ viste ik. ‘Leeuwerik.’ zei ze zacht. ‘Die naam past je.’ antwoordde ik. ‘Oh, waarom?’ vroeg ze weifelend. Ze keek weer naar de tafel en de sprankels in haar ogen verdwenen. ‘Een leeuwerik is toch de mooie bruingrijze vogel en die prachtig zingt?’ Ik hoopte dat ze mijn compliment oppikte en keek haar aan. Ze deed zichzelf geweld aan door terug te kijken met de kans gekwetst te worden; ze knikte, haar ogen sprankelden weer. Daarna babbelden we rustig verder. Ze schrok toen ik in een speels moment mijn vingers tegen haar arm legde. Subtiel haalde ik haar binnen.

Ik gaf haar voldoende aanleiding om te happen; vastberaden het initiatief bij haar te laten en het tempo te laten bepalen. Vlak voor sluitingstijd streelde ze steels mijn hand en stond op om haar jas te pakken. Het afscheid was ongemakkelijk; haar onzekere uitstraling was terug maar daar doorheen voelde ik spanning. We stonden buiten nog even te kletsen; bijna onmerkbaar hinkelde ze van het ene been naar het andere. Ze was moed aan het verzamelen om me te kussen. ‘Ja?’ probeerde ik Laerke uit haar tent te lokken. Ze keek op en vliegensvlug kuste ze me tussen mijn bovenlip en neus. Het volgende moment zag ik haar door de grond zakken en greep snel in. Ik pakte haar gezicht, deed enige moeite om haar hoofd op te tillen en gaf uiterst behoedzaam een trage kus op haar mond. Haar rode krullen trilden van spanning en zenuwen! Ze klampte zich aan mijn ogen vast toen ik haar haren achter haar oor streek. Laerke drukte haar lippen zo hard op elkaar dat ze wit zagen. Met alle moed die ze kon vinden vroeg ze: ‘Wil je nog een keer afspreken?’ ‘Wanneer?’ ‘Oh.’ zei ze teleurgesteld en haar kin trilde: ‘Dat dacht ik al.’ Het laatste zei ze zo zacht dat ik het alleen kon verstaan omdat het om ons heen doodstil was. ‘Ik zei: wanneer. Wanneer wil je weer afspreken?’ reageerde ik. ‘Oh?’ ze keek verbaasd op: ‘Oh! Nou binnenkort?’ Ik lachte hartelijk: ‘Hoe binnenkort?’ Geplaagd door zenuwen stokten haar gedachten. ‘Vandaag is het donderdag.’ gokte ik in de hoop haar gedachten te raden. ‘Ja natuurlijk.’ stamelde ze: ‘Zullen we donderdag afspreken?’ ‘Dat is vandaag. Of volgende week?’ plaagde ik haar. Laerke zuchtte diep en zei: ‘Overmorgen. Zaterdag, kan je dan?’ ‘Ja hoor, graag. App je wat we gaan doen?’ Opnieuw hinkelde ze op haar tenen, maar nu ongeduldiger. Ik leunde naar voren en wachtte. Dit keer nam ze de tijd; ze leunde naar me toe en drukte een kleine maar zekere kus in mijn mondhoek. ‘Dag.’ zei ze hees. ‘Dag, Laerke.’