Op stap met een gigolo

Luister?

Sinds geruime tijd heb ik een vorm van onvrede over mijn sexuele leven. Mijn echtgenoot heeft onlangs promotie gemaakt en moet het nu waar maken in zijn nieuwe job. Het gevolg daarvan is dat het werk, de kinderen, … zoveel stress teweeg brengen dat onze intimiteit zich beperkt tot ‘af en toe een vluggertje’. En ik wil meer…

Eerst beperkte zich dit tot de doe-het-zelf-wat-de-echtgenoot-niet-doet methode, maar al snel mis je toch dat andere lichaam dicht tegen je. In die gemoedsgesteldheid kwam ik op Internet per ongeluk op de site van Vlaamse gigolo’s terecht. En zonder na te denken stuurde ik een mailtje voor inlichtingen en mogelijkheden (een mailtje gaf me nog wat afstand, wat een telefoongesprek niet direct zou doen), ik vermeldde van wat ik eigenlijk miste (tederheid, het gevoel dat iemand mij echt wil, genieten van een paar handen die mijn lichaam langzaam naar de top brengen, …). Ik kreeg een vriendelijk mailtje terug, met vermelding van een telefoonnummer van de man met wie ik, als ik dat wenste kon bellen, om verder af te spreken. Ik belde… Het gesprek duurde zeker een half uur en ik voelde me direct op mijn gemak (was het zijn stem, zijn leuke taalgebruik, … wie zal het zeggen).

Tijdens het gesprek gingen we steeds verder in op wat ik feitelijk leuk zou vinden en ik vertelde hem dat het mijn wens was om een leuke man te ontmoeten, met wie ik eerst iets kon drinken en een leuke babbel kon hebben, en met wie ik daarna (als ik hem leuk genoeg vond) ook meer intiem kon worden. David, want zo heette de gigolo, vertelde me kalm en zelfverzekerd dat dit geregeld kon worden, en dat hij het best begreep indien ik na dit gesprek, of na een gesprekje tijdens onze ontmoeting zou afhaken. Hij zei me dat hij enkel zo ver zou gaan als ik op het ogenblik van de ontmoeting wilde. Ik was diegene om wie het tijdens onze ontmoeting ging, ik moest me goed in mijn vel voelen en een aangename namiddag hebben. Opnieuw was het waarschijnlijk de zelfverzekerdheid en zachtheid waarmee hij sprak die bij mij het ijs deden smelten. Ik stemde toe met een ontmoeting (ergens in het Brusselse, ver weg van mijn heimat, om de Grote Markt maar niet te noemen). Hoewel ik me allerhande ideeën had gevormd hoe David er zou uitzien, had ik in feite geen idee waaraan ik begon. Het was dan ook met lood in de schoenen dat ik naar onze afspraak ging.

Maar eenmaal David er was, voelde alles zo natuurlijk aan. Hij was een grote, slanke man, goed in het pak (dat was één van mijn wensen), net iets ouder dan ikzelf, charmant, leuke lach, intelligent, … kortom, de man op wie ik zou vallen als ik hem ergens tegenkwam. Maar gehuwde vrouwen ‘komen geen andere mannen tegen’ als ze hun relatie serieus nemen. Misschien is het ook dit aspect dat me aansprak, geen jacht op ‘mannelijk wild’, geen paringsdans en/of -ritueel, discretie, … Later op de namiddag gingen we, op mijn voorstel, naar een stemmig hotelletje, waar David me langzaam uitkleedde terwijl hij me overal streelde en zoende. We gingen, op mijn vraag, samen in bad. Hij zeepte me in met zijn zachte handen, spoelde me daarna terug af, en droogde me overal af. Mijn lichaam stond in een gloed die ik me slechts vaag kon herinneren. En het beste stond nog te gebeuren. Meer dan een uur masseerde David me op alle plekjes. Hij raakte me aan op plaatsen die ik zelfs mijn echtgenoot nog nooit had laten aanraken. Ik beleefde een genot dat ik hier moeilijk onder woorden kan brengen. Tenslotte vroeg ik hem of hij met me wilde vrijen. Hij vroeg me of ik dat wel echt wilde (hij wilde me zeker niet ‘pushen’).

Maar dat was precies wat ik wilde. Ik beleefde opnieuw die zachte, tedere momenten die je beleeft wanneer je voor het eerst vlinders in je buik hebt, en met die iemand intiem bent die je die vlinders heeft bezorgd. Om een lang intiem moment oneigenlijk kort te maken, vroeg ik hem nadien wanneer we elkaar terug konden zien. We maakten een nieuwe afspraak… Nadat ik betaald had (in alle discretie gaf ik iets meer dan wat gevraagd was), ging ik naar huis.

Ik had bijzonder gemengde gevoelens. Er was schuldgevoel (misschien meer de schrik wat er zou gebeuren als mijn echtgenoot het te weten kwam dan echte schuldgevoelens), maar er was evenzeer verrukking (dat gevoel dat je hebt als je wereld niet meer stuk kan) en er was die moeheid (die je enkel voelt na een lang intiem moment). Ik was meerdere keren klaargekomen, en dat was op zich al iets wat ik me met moeite nog herinnerde van vroeger. Tegenwoordig is één keer al uitzonderlijk. Hoewel ik bijna zeker weet dat mijn man me de deur uit zou zetten als hij wist wat ik gedaan heb, vind ik voor mezelf dat ik de beste beslissing heb genomen. Van hem weggaan lijkt me overshoot, mezelf wegcijferen kan ik geen leven lang. Op deze manier hebben we nog steeds een ‘gelukkige’ relatie (want ik houd nog steeds erg veel van mijn man), en heb ik zowel gevoelsmatig als lichamelijk af en toe een uitlaatklep waardoor ik er weer tegenaan kan. Ik zou best willen vernemen van andere vrouwen of ze ook iets dergelijks hebben meegemaakt (ik kan me moeilijk inbeelden dat dit enkel mij overkomt).