Opdrachten (4)

Luister?

Ik keek op de klok. Het was 18.32. “Shit”, dacht ik, “ik heb nog maar 38 minuten om mijn spullen bij elkaar te pakken en dan naar het huis van My Lady te komen. Ik moest het halen, want anders kon ik de beloning die mij in het vooruitzicht was gesteld wel vergeten. Drie opdrachten moest ik naar tevredenheid van de dochter van mijn Meesteres vervullen. De beloning was, dat ik dan in het vervolg niet meer geblinddoekt zou worden, wanneer ik mijn Lady zou moeten bedienen. Tot nu toe was het me nog niet toegestaan haar meest intieme deel te aanschouwen. Daarvoor had ik nog niet voldoende krediet opgebouwd. Wilde ik mijn beloning binnen-halen, dan moest ik heel hard opschieten. Terwijl ik dit allemaal bedacht, zocht ik snel mijn spullen bijeen. Met mijn tas in de hand liep ik naar de gang. Ik stopte ook nog het doosje met de dunne naaldjes in mijn tas. Het waren opschroef naaldjes van 3,3 centimeter. Toen trok ik mijn jas aan en pakte mijn fiets. “Opschieten slaaf”, zei ik tegen mezelf, “Er staat heel wat voor je op het spel. Opschieten.” Ik sprong op mijn fiets en reed met een behoorlijke snelheid door de stad. Bij een aantal bekende kruisingen negeerde ik de stoplichten, want ik had haast.

Ongeveer halverwege zag ik op mijn horloge, dat ik nog 17 minuten over had. Ik deed er een schepje bovenop en fietste nu nog harder. Het was geukkig niet druk, dus ik kon goed opschieten. In de straat waar de dochter van mijn Meesteres woonde, keek ik nogmaals op mijn horloge. Ik zag dat ik nog vier minuten over had. Ik legde mijn fiets vast aan een ijzeren paal en haastte me naar de voordeur van de woning. Eenmaal aangebeld kwam ik weer iets tot rust, alhoewel mijn hart bonkte. Of dat alleen van de geleverde inspanning was, of ook van zenuwachtige opwinding wist ik niet precies. Ik wist in ieder geval dat ik op tijd was. Dat deel van opdracht drie was volbracht. De deur werd van bovenaf geopend en ik ging naar binnen. De deur sloot ik achter me. Boven aangekomen stond My Lady in de deuropening van haar woning. Ze bekeek me vanuit haar hogere positie. Ik zakte op de overloop voor haar deur onmiddellijk door mijn knieën. “Je hebt het er wel op aan laten komen, hè ?” Ze keek op haar horloge en vervolgde: ”Nog maar net twee minuten speling. Nou goed, je bent in ieder geval op tijd. Geef mij die tas maar.” Ik gaf haar de tas met speeltjes. “Uitkleden. Ik kom je zo halen”. Met deze woorden draaide ze zich om en deed de deur dicht.

Een beetje beteuterd begon ik me uit te kleden. Ik vouwde mijn jas en kleren op en legde ze netjes op een stapeltje. Mijn schoenen zette ik ernaast. Ik liet mij op mijn knieën zakken en in die houding wachtte ik op haar terugkeer. Na wat ik schatte een minuut of vijf, ik had geen horloge meer om en durfde het niet te pakken, (het leek overigens een eeuwigheid als je naakt op de overloop moet wachten, zonder afleiding en vol gedachten over wat zou kunnen gebeuren), naar schatting dus na een minuut of vijf, hoorde ik het geluid van voetstappen achter de deur. Snel legde ik mijn handen in mijn nek. Ik zag dat de deur werd geopend en My Lady verscheen in de deuropening. Net als de vorige keer was ze een plaatje. Ik zag dat ze zich had omgekleed. Haar haren had ze in een strakke paardenstaart gebonden en die viel sensueel over haar rug. Ditmaal had My Lady geen make-up. Om haar nek droeg ze een smal zwart fluwelen bandje. Aan de voorkant van het bandje was een klein sieraad bevestigd. Het had de vorm van een zweepje. Ik vond het ’t ultieme symbool van de macht die My Lady over mij had. Afgezien van haar bh wat het bovenlichaam van Heerseres bloot. Behalve haar armen. Ze droeg zwarte gladde handschoenen die haar armen bedekten tot ruim voorbij de ellebogen. Een grote zilveren ring, met een prachtige rode steen sierde haar rechter middelvinger. Om haar middel droeg ze weer dezelfde ceintuur als de vorige keer. Ook waren links de handboeien en rechts de strokenzweep aan de ringen bevestigd. Over haar heupen zat de jarretelgordel, waaraan haar nylons waren vastgemaakt. Ze droeg een slipje dat haar heerlijkheid bedekte, maar toch prikkelend was. Haar benen waren gestoken in prachtige zwarte kniehoge laarzen. Aan de bovenkant van de laarzen bevond zich een brede rand. De laarzen waren voorzien van smalle maar stevige naaldhakken. Ik kon me beheersen, maar ik moest bijna kwijlen van haar aanblik.

“Zo, slaaf”, sprak ze me toe, “bevalt het je wat je ziet ?” Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, toen ik antwoordde: ”Zeker Mee.. My Lady.” “Ach, was dat een foutje ?” vroeg ze poeslief. “Nee… ehhh Ja My Lady.” “Ja, wat is het nou, Nee of Ja ?” “Ja My Lady”, stamelde ik. “Dat dacht ik ook al. Strafpunt. Betuig nu eerst maar eens je eerbied aan mij !’ Ik keek haar met een verbaasde blik aan. “Kus mijn laarzen. Eerst de rechter en dan de linker. Vooruit !”. Ze stak haar rechtervoet naar voren en ik haastte me mijzelf voorover te buigen en de bovenkant van haar laars te kussen. “De punt ook.” Ik deed wat me werd gezegd. Ze verwisselde de stand van haar voeten en ik kuste haar linker laars. Ditmaal vergat ik de punt van de laars niet. “Goed, genoeg. Houding twee en drie.” Ik ging rechtop mijn knieën zitten en legde mijn handen in mijn nek. Toen zag ik dat mijn Lady in haar hand de tepelklemmen hield. Ze bungelden aan het touwtje dat over haar wijsvinger hing. met een grijns op haar gezicht, pakte ze mijn linker tepel en plaatste de klem erop. Hetzelfde deed ze met de rechter. Ze gooide het touwtje over mijn hoofd en ik voelde het op mijn rug terechtkomen. “Het is me de vorige keer goed bevallen, dus we herhalen dit gewoon.” Ik begreep, dat ik mijn Lady zou moeten vervoeren. Ik liet me ongevraagd op handen en knieën zakken.” “Niet slecht, paardje van me, maar je denkt toch niet, dat Ik om jou
heen ga lopen. Hup, omdraaien.” Ik volgde haar commando op. Met mijn rug naar mijn Lady toe bleef ik op
handen en voeten zitten. Ik voelde hoe mijn Lady wijdbeens over me heen liep en zich toen liet zakken. Ze pakte haar leidsel op. Ik wachtte op haar bewegingen die mij zouden aansporen te gaan bewegen. Ze klopte me, net als bij een echt paard in mijn nek. “Braaf, slaafje braaf. Heel goed onthouden. Pas bewegen als Ik het commando geef. Heel goed.” Ze spoorde me aan, door haar gelaarsde hakken tegen mijn dijen te plaatsen. Tegelijk maakte ze met haar tong het geluid dat ook voor de echte edele rijdieren wordt gebruikt. Ik had verwacht, dat ze me zou laten keren, maar ze liet me rechtdoor de overloop afgaan. Bijna aan het einde trok ze de teugels aan en ik hoorde “Hoo”. Daarbij liet ze haar lichaam professioneel achterover hellen. Ik stopte. Er werd aan mijn rechtertepel getrokken en haar linker laars drukte tegen mijn linker dij. Ik draaide me naar rechts. Het moest een hele scherpe draai worden, want er was niet veel ruimte. Het lukte me de draai te maken. Toen ik weer met mijn gezicht naar de voordeur van de woning van mijn Lady was gekomen, spoorde ze me met beide laarzen aan. Ze vierde de teugels en klikte weer met haar tong. Ik kroop over de overloop naar de voordeur. Ik kreeg een tik op mijn rechter bil waarmee ze me aanspoorde sneller te gaan.

Toen ik over de drempel was, werden de teugels aangetrokken en kwamen mijn tepels strak te staan. Toen ik stil stond vierde ze het leidsel. Ditmaal drukte ze haar rechter laars tegen mijn dij. Ik draaide iets naar links. Ze boog zich opzij en sloot de buitendeur. Hierna voelde ik de linker laars tegen mijn been. Met het leidsel
zette ze mijn rechtertepel onder spanning. Ik had verwacht, dat ze me naar de huiskamer zou sturen, maar kennelijk had mijn Lady een ander plan. Ik moest de andere kant op. Met subtiele bewegingen van haar benen
stuurde ze me de keuken in. Bij de lade met haar keukengereedschap moest ik stoppen. Ze opende een lade en haalde daar de mij reeds bekende spatel uit. Ik werd in beweging gezet, doordat ze met haar beide laarzen mijn dijen beroerde. Ik kroop voorwaarts. Terwijl ik dat deed, voelde ik haar rechterlaarts stevig tegen mijn rechterdij drukken. Ik hield daarom links aan. Het signaal om scherper te draaien, werd bevestigd door een strakke ruk aan mijn linkertepel. In plaats van links aan te houden, zoals ze me eerst stuurde met haar rechter laars, maakte ik nu een bijna 180 graden draai. “Goed, paardje, goed. Braaf gedaan”, kreeg ik waarderend te horen. Ze vierde de teugels en liet me rechtdoor de vrije loop. Met een pets van de spatel op mijn bil werd ik aangespoord sneller te gaan. Ter hoogte van de ingang naar de huiskamer drukte haar linkerlaars tegen mijn dij. Ze zette me niet stop, want de teugel aan mijn tepels bleven ontspannen. Onder het kruipen stuurde ze me met druk van haar benen tegen mijn afzonderlijke dijen naar believen naar rechts en weer naar links. Weer kletste de spatel op mijn bil. Ik moest harder. Bij de doorgang tussen de bank en de salontafel helde mijn Lady achterover en trok ze de teugels aan. Meteen stond ik stil. Een kwartslag draaien werd op de bekende manier alleen met gebruik van haar laars en de teugel gecommandeerd. haar beide laarzen werden tegen mijn dijen aangezet, zodat ik een stukje naar voren moest gaan.Met een langgerekt “Hooooo”, en het gebruik van haar leidsels dwong ze me te stoppen. Ik voelde dat ze opstond. Ze had haar teugels nog vast. Daarmee leidde ze me tussen de bank en salontafel vandaan. Toen ik de ruimte had vrij gemaakt, nam ze plaats.

“Zo, pak nu je tas. Je hebt mazzel, dat Ik ‘m al mee naar binnen heb genomen. Hij staat daar.” Ik kroop om de salontafel heen en pakte de tas. “Geef maar hier”. Mijn tas met speeltjes werd aangepakt en door mijn Lady naast op zich op de bank gezet. Ze opende de tas. Haar hand kwam uit de tas met het doosje naaldjes. “Wat is dit ? Dit heb je me de vorige keer niet laten zien !”, sprak ze op een strenge toon. “Nou…. vertel op. Wat zijn
dit ?” “Naaldjes, My Lady.” “Ja, dát zie ik ook wel. Ik ben niet achterlijk of zo. Ik bedoel natuurlijk hoe het komt, dat dit doosje met naaldjes”, sprak ze op een smalende toon, “nu wel en de vorige keer niet in je tas zit. Soms heb ik echt mijn twijfels over jou”, voegde ze er neerbuigend aan toe. “Ik…. ehh… ik ben.. geloof ik… het doosje vergeten de vorige keer in mijn tas te stoppen… My Lady.” “Zo , geloof je dat. Je bent gewoon een sukkel, weet je dat. Een sukkel, dat je me niet eens een adequate verklaring kunt geven, waarom die naaldjes nu wel en de vorige keer niet in je tas aanwezig zijn. Wát ben je nou ?” “Een sukkel… My Lady.” “Juist. En je moet eens ophouden met die pauze tussen je zinnen en mijn, door jou met eerbied te hanteren, aanspreek titel. Ik stoor me daar aan. Begrepen ?” “Ja My Lady.” “Beter, veel beter. Hmmm, naaldjes hè. Ooo keee, die komen eigenlijk wel van pas. Ik had voor het tweede deel van opdracht nummer drie iets anders in gedachten, maar dat kan later altijd nog. Jaaa, het komt eigenlijk wel goed uit. Ik ben flexibel. Voor jou wordt het iets ongemakkelijker, maar daarmee krijg je wel de ultieme kans je beloning écht te verdienen.” Ze grinnikte al bij het idee, dat ze had gekregen. Ik wist niet wat ze van plan was, maar vreesde het ergste. “Ok”, sprak ze resoluut, “je zult je misschien afvragen wat het tweede deel van mijn derde opdracht nu inhoud ? Nee, niet eens ? Nou ja, het maakt ook niet uit. Regel vier, weet je nog ? Waar is je schrift ?” “In de tas, My lady” Ze opende de tas en haalde het schrift eruit. Ze opende het en zocht de bladzijde met de regels. “Ik zie, dat je mijn regels nog niet hebt toegevoegd. waarom niet ?”, vroeg ze met een barse toon in haar stem. “Omdat ik …. ehm, omdat ik helaas.. eehh nog geen tijd heb gehad dat te doen, My Lady.” “Kut smoesjes. Echt, het is niet te geloven. Flik je dat ook bij mijn moeder ? Kom je bij haar daar wel mee weg ? Nou, ventje… ik zal je eens wat vertellen. IK ben daar niet van gediend. Ik had je de vorige keer duidelijk te kennen gegeven, wat je te doen stond. En als ik jou dat laat weten, dan dóe je dat. En dan kom je me niet met ik heb nog geen tijd gehad. Dat is werkelijk de meest onzinnige kutsmoes die ik heb gehoord. Geen tijd gehad. Dán máák je maar tijd. Ik wil dat nóóit meer horen. Is dat duidelijk ? Is dat héél duidelijk ?” “Ja My Lady”. “Ik hoop het, maar ik zal er wel voor zorgen, straks, dat het je duidelijk is.”