Opgeroepen (5)

Luister?

Hierna voerde ze de druk op en drukte zo de speld langzaam naar beneden. Dat voelde ik wel en ik kreunde dan ook. “Dat is beter, nou merk ik tenminste dat je er last van hebt.” De volgende werd aangezet en weer moest ik kreunen, toen ze doordrukte. “Juist, dat wil ik horen.” Weer werd een speld aangezet. Ze wachtte eventjes en drukte toen langzaam steviger. Ik voelde de steek van de kopspeld.
Er volgde een kreun. “Goed, dat is het bewijs, dat je gestraft wordt.” Een nieuw speld prikte op mijn huid en de dochter van mijn Meesteres duwde deze ook weer langzaam naar beneden. Ik kreunde harder. “Ik weet nu tenminste, dat je het niet fijn vindt. Maar daar heb ik niets mee te maken.” De volgende speld kwam op mijn bil te staan. De druk werd opgevoerd en de speld zakte mijn vlees in. De bijbehorende kreun werd door de mondknevel gesmoord. “Ja, piep maar, ventje.” De volgende kwam al. Ik kreunde al achter mijn mondbal bij de aanzet ervan. “Prima, heb je al spijt van je ongehoorzaamheid ?” Ze voerde de druk op en ik kermde weer. “Wat vervelend, hè ?” Telkens als ze een nieuwe kopspeld plaatste en dan langzaam begon te drukken, maakte de dochter van mijn Meesteres een opmerking. “Nou deze was minder erg.” “Ik hoorde je bijna niet” “Ach, dat was beter.” “Voor mij dan.” “Muziek voor mijn oren.” “Vind je dit dan pas straf ?” “Dat werd dan tijd.” “Je hebt het aan jezelf te danken hoor.” “Hopelijk leer je nu…” “Dat je mij moet gehoorzamen.” “Als je dat niet doet…dan…” “Kun je dit verwachten.” “En ik ben nog niet klaar.” “Er komen er nog…” “Zes.” “Oh oh, je bloedt.” “Een beetje.” “Een klein beetje.” “De vorige weer niet.” “En alweer de laatste.” Ik was de tel al lang kwijt geraakt. Ik schatte dat ik er zeker twintig ingedrukt had gekregen.

De dochter van mijn Meesteres legde haar hand op de knopjes van de spelden in mijn linkerbil. Bij de aanraking bewogen de spelden en ik kermde luid. “Ja, slaaf, ook dat is straf. Even tellen. Hmmm, veer-tien aan de linker kant.” Ze legde nu haar hand op de spelden in mijn rechter bil. Ook hier bewogen de spelden bij haar beweging. Ik stootte een aanhoudende kreun uit. De mondbal smoorde het ergste geluid dat uit mijn keel kwam. “En veertien rechts. Dat is dus in totaal achtentwintig. Ik moet zeggen…” Ze legde nu haar andere hand op de spelden in mijn linkerbil en bewoog haar beide handen een klein beetje.
“… dat het misschien wat meer spelden geworden zijn dan ik aanvankelijk in gedachte had, maar het ging zo lekker. Je reageerde bij elke prik zo heerlijk, dat ik niet meer kon en ook niet meer wilde stoppen. Ik wilde je in ieder geval laten weten, dat jouw ongehoorzaamheid een prijs had. Dat had ik aangekondigd en dan kan ik je bij constatering van een nieuw vergrijp natuurlijk niet met een aai over je bol ermee weg laten komen. Of wel soms ?” Ik kon niets zeggen. De mondknevel belette me nog steeds het spreken. Kreunen kon ik wel en dat deed ik ook, want haar handoplegging zorgde bij de spelden voor steeds meer gevoeligheid. Ik schudde mijn hoofd maar en hoopte, dat de dochter van mijn Meesteres hier genoegen mee zou nemen. “Ach je kunt natuurlijk niet praten, maar je gekreun is al antwoord genoeg.” Ze nam haar handen van de spelden en vervolgde, op strenge toon: “Ik hoop dat je nu inziet, dat er niet met mij te spotten valt. Als ik je iets opdraag te doen of te laten, verwacht ik, dat je dat onmiddellijk doet of laat.” Ze tikte met haar wijsvinger tegen een aantal spelden. Eén voor één, afwisselend links en rechts. Ik kermde bij elk plagend tikje. “Doe je dat niet, dan…. enfin, je hebt nu vast wel door… wat dán !“

De dochter van mijn Meesteres stopte met de plagende tikjes. Ze pakte een speld en trok deze in één beweging uit mijn bilhelft. Terwijl ze één voor één de spelden uit mijn kont verwijderde ging ze verder: “Luister goed naar me, slaaf. Ik haal nu de spelden uit je billen. Laat deze straf een geduchte herinnering zijn aan het feit, dat je onvoorwaardelijk dient te voldoen aan die eerste regel.” Ze stopte even en ik merkte, dat ze de gesp van het mondknevel riempje los maakte. Eenmaal los, trok ze de mondbal tussen mijn tanden vandaan. Ze legde de riem met de bal opzij. “En wat was die regel ook al weer ?” vroeg ze op een poeslieve toon.” Ik slikte om het verzamelde speeksel in mijn mond weg te krijgen. “Nou… ?” “Ik ben altijd gehoorzaam… MyLady”. “Juist, jij bent altijd gehoorzaam. Jij bent altijd gehoorzaam. Dat houdt dus in, dat als ik jou een bevel geef, jij…?” “Dat bevel opvolgt… MyLady.” “Exact. Vergeet dat nou nooit meer, want je hebt nu ervaren wat er gebeurt als je het wel vergeet. En net als ik je al heb verteld… een volgend vergrijp zal resulteren in nog meer ongemak. Voor jou natuurlijk. Ik kan nog veel meer op je loslaten. En jij… wat was die andere regel die daarop van toepassing is ook al weer ?” “Ik onderga alles wat mijn Meesteres opdraagt of met me doet, zonder tegenspraak of andere geluiden… MyLady.” Helemaal goed, slaafje. Dat van die andere geluiden kan ik je schenken, als ik in een goede bui ben. Maar de rest van die regel staat. Daar houd je je aan. Is dat nou goed tot die botte hersens van je doorgedrongen ?” “Ja MyLady.” “Nou dat is dan afgesproken. Huiswerktijd.” Ze maakte zittend naast mijn lichaam het koord van mijn linkerpolsboei los. Ze stond op en liep naar de rechterkant van haar bed. Daar knoopte ze de rechterpolsboei los. Haar voetstappen gingen naar het einde van het bed. Ook mijn beide enkels verloste ze van de beweging beperkers. Ze maakte ook de blinddoek los en gooide die achteloos op het bed. “Kom van het bed af en ruim je spullen op.” Ze bleef in de slaapkamer staan en bekeek mijn opruim bezigheden. Toen ik alles weg had geborgen wees ze, dat ik op handen en knieën moest.

Ik zakte op alle vier en de dochter van mijn Meesteres kwam naar me toe, ging aan mijn achterkant staan en met haar benen wijd liep ze een beetje naar voren. Vervolgens liet ze zich zakken en was ze weer de amazone, die mij bereed. Ze boog zich voorover, pakte haar leidsels en zette mij in beweging met tikken van haar hakken tegen de buitenkant van mijn dijen. Met de kostbare last op mijn rug kroop ik voorzichtig naar voren. Ik voelde hoe ze het leidsel aan beide kanten strak trok. Tegelijk helde ze iets achterover. Mijn tepels kwamen allebei onder spanning te staan en ik stopte. Ze boog zich nu voorover en opende de deur. Ik begon te kruipen, maar een felle ruk aan het leidsel, gecombineerd met haar achterover hellende houding, liet me onmiddellijk stoppen. “Had ik je al aangespoord ?” “Nee MyLady, maar ik dacht…” “Jij moet niet denken !”, sprak ze kortaf. “Jij moet alleen reageren op mijn aanwijzingen.” “Oh shit, alweer een fout”, dacht ik. Ze stond op. “Blijf !.” Ze liep terug naar het bed en pakte de houten spatel van haar nachtkastje. Weer bij mij aangekomen nam ze plaats op mijn rug. Ze nam de leidsels op en pakte ze over in haar linkerhand. Ze trok ze strak en mijn tepels werden uitgerekt. Met haar rechterhand kreeg ik twee harde tikken met de spatel op mijn, toch al geteisterde, billen. Eén rechts en één links. Toen vierde ze het leidsel en spoorde met haar hakken de zijkant van mijn dijen aan. Ik begon te kruipen. Toen we over de drempel van de slaapkamer waren gegaan, werd aan rechtertepel uitgerekt. Ook duwde ze haar linker hak tegen mijn dij. Ik sloeg rechts af. Ze leidde me strak langs de muur in een scherpe vloeiende bocht, tot ik in de huiskamer was. Ik liep nog een klein stukje door, toen het leidsel weer onder spanning kwam te staan en ze helde iets achterover. Ik stopte. In de stilstand liet mijn Amazone me naar links draaien. Toen helde ze weer achterover en trok het leidsel aan. Ik moest even nadenken, maar begreep toen, dat ik achteruit moest. Ik kroop achterwaarts de huiskamer in. De lichaamshouding van de amazone veranderde even in rechtop en toen weer iets achterover. Ik stopte. “Niet slecht, slaafs paardje. Niet slecht. Afgezien van dat foutje bij de drempel van slaapkamer reageer je goed op mijn commando’s. Eens kijken of dat zo blijft.” Ze zette haar hakken tegen mijn dijen en liet het leidsel vieren. Ik zette me in beweging. Meteen kreeg ik een tik met de spatel tegen mijn rechterbil. “Hup, sneller”, spoorde ze me aan. Ik vergrootte mijn snelheid zo goed ik kon. Ik kreeg nog een tik met de spatel. “Sneller zei ik !” Ik probeerde nog iets sneller te gaan. Iets links voorbij de bank aangekomen, helde ze weer achterover en trok de leidsels strak. Ik stopte. “Braaf, slaaf paardje, heel braaf.” Ze klopte me in mijn nek bij deze woorden. Ik was absoluut onder de indruk van de wijze waarop ze, met het grootste gemak, mij beheerste. Zeker toen ik me bedacht, dat zij nog maar een week geleden helemaal nooit de rol van Meesteres had vervuld.

Ik werd op de bekende manier naar rechts geleid. Ik moest nog een klein stukje naar voren en voor het midden van de bank werd halt gehouden. Mijn Amazone stapte van me af en nam op de bank plaats. Ze gooide met een achteloos gebaar de leidsels op mijn rug. “Op”. Ik kwam overeind en nam automatisch houdingen één en drie aan. Ze klapte verrukt in haar handen. “Goed zo. je kunsten als mijn paardje en deze houdingen leveren je een beloning op. Braaf gedaan,slaafje.” Ze boog zich voorover en pakte mijn tepelklemmen beet. “Even doorbijten, slaaf.” Ze kneep de klemmen open en ik moest mijn lippen op elkaar klemmen om geen geluid te maken. Het wegnemen van de druk op mijn tepels zorgde voor een snerpende pijn in mijn tepels. Het wegnemen van de klemmen is meer pijnlijk dan het plaatsen ervan. Toch was ik blij, dat ze eindelijk van mijn tepels werden verwijderd. Ik verdroeg dus het onaangename gevoel, want ik wist dat de pijn maar even zou duren. Ik wist ook, dat mijn tepels nog lange tijd gevoelig zouden blijven.”Ik lust nog wel een glaasje wijn, slaaf. Ga dat maar eens voor me halen.” Ik wilde opstaan. “Nee nee, sukkeltje. Op je knieën heen en pas op de terugweg mag je lopen. Was je dat al vergeten ? Draai je om.” De houten spatel werd weer gebruikt en ik kreeg op elke bil drie tikken. “Drie voor heen en drie voor terug”, grinnikte de dochter van mijn Meesteres. “Ga nu”. Ik pakte haar lege glas van tafel en kroop langs de bank naar de opening van de huiskamer en de gang. In de keuken stond ik op en schonk haar wijnglas vol. Met het glas liep ik terug naar de dochter van mijn Meesteres. Ik zette het glas voor haar op tafel en zonk door mijn knieën. “Ga eens iets naar rechts en draai je om. Dan kom je niet opnieuw in de verleiding om onder mijn rokje te gluren.” “Ik heb mijn lesje geleerd, MyLady”, waagde ik te zeggen. “Dat doet me deugd, al hoewel je geen toestemming had gekregen te praten. Maar het zij je ditmaal vergeven. Wijn.” Ik pakte het glas, draaide me een beetje in haar richting en reikte het haar aan. Meteen draaide ik me weer terug. “Zo slaaf, we gaan schrijven. Dat betekent: ik dicteer en jij schrijft. Blijf zo zitten. Houding drie.” Ik legde mijn handen in mijn nek. De dochter van mijn Meesteres stond op en liep door de huiskamer. Ik hoorde een lade schuiven en wat gerommel van voorwerpen in de lade. “Ja, hier kan het wel mee.”

Haar voetstappen kwamen weer naar me toe en ik merkte dat zij ging zitten. Ze reikte met haar hand langs me heen en legde een pen en een blocnote naast me op tafel. “Begin maar eens met het opschrijven van de regels en houdingen. Dan heb ik die ook allemaal. Zonodig zal ik je aanvullende regels dicteren. Ga je gang.” Ik pakte de pen en opende de blocnote. Ik schreef eerst de regels op die mij door mijn Meesteres waren gedicteerd. Ik had ze moeten leren, dus ik moest ze kennen. Soms moest ik even nadenken over de juiste volgorde van de woorden, maar het lukte me vrij snel de regels op het papier te zetten. Na de regels schreef ik ook de houdingen op. Daar was ik sneller mee klaar, want het waren er maar vijf. Toen ik klaar was, legde ik de pen neer en plaatste mijn handen weer in mijn nek. “Al klaar, da’s snel. Geef maar hier dan.” Ik pakte de blocnote en overhandigde die aan de dochter van mijn Meesteres. “Dat ziet er niet slecht uit. Het is gemakkelijk voor me, dat ik de regels en houdingen nu ook in mijn bezit heb.