Pechvogel van de wafelenbak

Luister?

Mijn vader had me al menigmaal gevraagd om de boeken en magazines uit mijn jeugd weg te halen. Zoek maar uit wat je wil bijhouden en de rest moet naar het containerpark had ie me gezegd. En hier zat ik dus. Op de zolder van mijn ouders. Tussen de kartonnen dozen en met ’t Schoeteke ‘ in mijn hand, jaargang 1975 maand Maart. Ik schoot in een lach!

Maart ’75. Ik was toen zestien jaar oud en tweede jaar verkenner bij het Vlaams Verbond der Katholieke Scouts. De scoustskas werd ieder jaar gespijsd via een verkoop van Brusselse wafels om de kostprijs van activiteiten zo laag mogelijk te houden. Om die doelstelling te verwezenlijken bracht de groepsleiding ieder jaar weer het scorebord aan de muur. Twee klassementen: Verkoop en Leveringen, onderverdeelt in drie leeftijdsgroepen – Welpen, Jongverkenners en Verkenners. De winnaar van een tak kreeg een eervolle vermelding in het scoutskrantje. Je las er de naam van de persoon die de meeste bestellingen vóór bakdag had gehaald en de naam van diegene die op wafel zondag, bakdag dus, de meeste bestellingen had geleverd. Vermits de goede daad bij scoutjongeren er werd in gelepeld van bij de soep en bij de pap was het dus niks verwonderlijks dat de wafelenbak een competitiedrift op gang bracht.

Zondag 23 maart 1975 Wafelenbak.
Ik had mijn fiets opgezadeld met twee zijtassen en een fruitkist op de bagagedrager om mijn transportcapaciteit zo groot mogelijk te maken, kwestie van tactiek. Als verkenner moest je de verste adressen aandoen en dan was je natuurlijk gebaat bij de hoeveelheid. Ik herinner me van die voormiddag dat ik heel wat ritten had afgehandeld en telkens ik het scoutslokaal aandeed zag ik mijn naam aan de kop van de leveringsrace. Die middag sprintte ik naar huis, schrokte mijn eten naar binnen en een plasmoment later trapte mijn voeten al weer de pedalen. Met een overdwarse schuiver parkeerde ik mijn fiets op het scoutsterrein, snelde om wafels en laadde mijn rijwiel terwijl ik het korst mogelijk traject bedacht. Het adres het dichtste bij eerst … zo verder naar het laatste om dan leeg en op topsnelheid terug te kunnen keren.

Eén zak wafels had ik nog over toen ik de straat van leveren indraaide en stopte bij het met het etiket corresponderende huisnummer. Een rijwoning, recentelijk opgeknapt. Er was zelfs een parlofoon. Ik drukte de beltoets en wachtte. “Wafeltjes van de scouts”, antwoordde ik op het hallo toen de verbinding er was. “Kom maar binnen, ‘ik kom er zo aan” klonk het daarop. De deurzoemer liet zich horen en ik betrad een hall. Even later ging er een zijdeur open. Er verscheen een vrouw in badjas en met een handdoek in de nek. ‘Nou, die is er wel vroeg bij’ bedacht ik. Ze glimlachte vriendelijk naar mij en vroeg me hoeveel ze moest betalen voor de wafels. Ik noemde het bedrag. Zij opende haar geldbeugel, haalde er de centen uit en bij het overhandigen ervan liep het fout. Enkele munten belanden op de grond. De vrouw bukte zich waardoor ik een inkijk had op de aanzet van haar borsten en toen mevrouw zich weer oprichtte viel haar badjas open. Waarschijnlijk moet ze gemerkt hebben dat deze situatie me overrompelde want ze vroeg me: ” Is dit de eerste keer dat je een vrouw naakt ziet?” Ik sloeg mijn ogen neer omdat ik geen woorden vond. Ik kon enkel maar ja knikken. ” Wel.., kijk dan maar eens goed. Voor alles moet er een eerste keer zijn” zei ze me terwijl ze de badjas van zich af liet glijden.

En ik keek … en of ik keek!

Haar handen wezen haar volle borsten aan. ‘Vind je mijn tweeling mooi’, vroeg ze me. Tuurlijk vond ik die mooi nu ik te zien kreeg wat er onder de sterretjes verborgen zat op de covers van boekjes in de krantenkiosk. Zekers.., mooi ja en … ik knikte.

Haar handen gleden omlaag en wezen haar buik aan. ‘Vind je mijn buikje mooi’, vroeg ze me. Tuurlijk vond ik haar buik mooi. Dat was heel wat anders dan mijn vaders biervat wat ik verafschuwde. Een heel licht gewelfd buikje daarentegen, erg mooi ja en … ik knikte.

Haar handen zakten wat en wezen haar heuveltje aan. ‘Vind je dit mooi’, vroeg ze me. Tuurlijk vond ik het afgelijnd en kort getrimd driehoekje op haar heuveltje mooi. Dat was heel wat anders dan het oerwoud dat op mijn vaders lichaam woekerde. Tuurlijk vond ik haar verzorgd schaamheuveltje mooi, heel mooi zelfs en … ik knikte.

Vervolgens draaide ze me de rug toe en vroeg me of ik haar achterkant mooi vond. Wel.., ik zag iets totaal anders dan een zilverrug met korte beentjes. Mijn vader zou nooit gevraagd worden voor een badpakspecial maar zij? Ze maakte zeker kans! Tuurlijk vond ik haar rug mooi, veel mooier en … ik knikte.

Opeens boog ze zich voorover, diep voorover. Haar handen raakten de vloer. Ik keek toe en kreeg zicht op haar intiemste plek. Ik zag het krentje tussen haar bolle billen, de lipjes van haar pruim en het glinsterende gaatje, de poort die toegang gaf tot haar vrouw zijn. En ik keek … en ik schrok. Ik voelde iets tot leven komen in mijn broek. Ze moest zijlings gezien hebben dat ik schrok want ze vroeg me opeens: ‘Vind je me daar niet mooi?’ ‘ Tttoch’ stamelde ik. ‘Ttoch wel!’

Ze richtte zich weer op en draaide naar me toe terwijl ze me vroeg of ik al eens een vrouw gevoeld had. Met een kop zo rood als een biet moest ik bekennen dat dit niet het geval was. Ik schudde van neen. ‘Wil je me voelen’, vroeg ze me daarop. Ik had maar al te vaak gerotzooid met mezelf. Tuurlijk wilde ik wel is iets anders. Ik wou weten hoe een vrouwenlijf aanvoelde, zeer graag zelfs en … ik knikte.

Haar handen grepen mijn handen en plaatste die op haar borsten. ‘Betast ze maar en aai ze maar is flink, maar wel zachtjes hé’,sprak ze me toe. En dat deed ik, met volle overgave. Geen bakker die zijn deeg zo kneed als ik met der borsten deed. Ik hoorde een ‘hmmm…’ Ik voelde hoe haar topjes zich oprichten onder mijn handen en hoorde nog meer ‘ hmmms’. Ik stamelde haar toe:’ Dedededoe ik het goed??? Ze keek me aan en… ze knikte.

Ik mocht nog wat langer begaan en ze leidde daarna een hand van me naar de onderkant van haar buik. ‘Voel me daar nu maar, streel mijn poesje is’, zuchtte ze. En ik deed wat ze van me verlangde. Ik leerde haar klitje kennen en voelde het ding verstijven. Ik mocht haar kutje bepotelen en merkte hoe nat het erin wel kon worden. Meermaals ontsnapte er hmmms uit haar mond en toen ik haar hoorde steunen vroeg ik haar:’ Goed zo? Ze hield de ogen gesloten en… ze knikte.

Daarna haalde ze mijn hand van tussen haar dijen en trok me mee de woonkamer in. Helemaal gerust van waar ze naartoe wou was ik niet maar toen ze me zei dat ik nog meer ging mogen ontdekken leek het verstand in mijn broek verder te groeien en als verkenner volgde je de richtingaanwijzer.

‘Je hebt zeker nog nooit een vrouw geproefd’ vroeg ze me plots. Ik had geen flauw idee waar ze op doelde. Van seks had ik geen kaas gegeten. ‘Wil je me proeven???’ En ik…, ik knikte.

Ze nam mijn hoofd vast met beide handen en bracht haar hoofdje steeds dichter bij het mijne. Haar mond raakte mijn mond. Haar lippen beroerde mijn lippen. Ik voelde hoe ze haar mond wat opende en met het puntje van haar tong tegen mijn lippen drukte. Ik sloot de ogen, opende mijn mond en stond toe dat haar tong een verbond sloot met de mijne. Voor mij verbrak ze het zoenen veel te snel en ik opende mijn ogen. Ze keek me aan en vroeg me: ‘Kon je me proeven…, lekker?’ De kus toetste aan pepermunt, heel lichtjes, nog net waarneembaar en zeker niet weerzinwekkend. Tuurlijk vond ik de kus dus lekker en … ik knikte.

Ze bood me haar borsten aan. ‘Lik en zuig me’, vroeg ze me. Ik boog wat door en ging met mijn mond aan het werk. Mijn tong maakte de tweeling nat en mijn gezuig richtte haar tepeltjes op. Af en toe liet ze een ‘Mmm…’ horen en wat later vroeg ze me of het lekker smaakte. Eerlijk gezegd, het smaakte naar niks. Maar blijkbaar vond zij het lekker en als zij het lekker vond dan was het voor mij ook lekker en … ik knikte.

Ze nam plaats op de sofa en liet zich onderuitzakken, met de billen nog net op de rand en de knieën gespreid. ‘ Proef me’, vroeg ze me liefjes. Ik knielde tussen haar benen en bracht mijn mond naar haar poesje. Ik moest met mijn tong rondjes draaien omheen het knopje, bovenaan de lipjes van haar poesje. Ik moest mijn tong tussen die lipjes door halen en over haar klitje laten glijden. Ik werd verzocht om met mijn tong in haar kutje te boren. Als snel begreep ik aan de geluidjes die ze maakte het hoe en wanneer er wat moest gebeuren. Ik hoorde haar ademhaling zwaarder worden. Steeds vaker ontsnapte haar kreuntjes en ‘Mmms…’. Ik keek op. Ze glimlachte naar mij en vroeg: ‘Smaak ik lekker?’ Nou ja, het proefde daar tussen haar benen naar iets. Een smaak die ik niet kende, niet wrang of slecht. Ik was er niet afkerig van en … ik knikte.

Het werd tijd voor de grote les zei ze me. Ik moest mee naar haar slaapkamer. Daar kleedde ze me uit en duwde ze me op het bed. Een les om nooit te vergeten. Het werd erin gepompt, tot drie maal toe.

Een hele tijd verstreek vooraleer ik weer in de hal stond. Ze zoende me er en liet me uit. Ik knielde bij het achterwiel van mijn fiets en liet de band leeg lopen. Ik moest naar het scoutslokaal terug. Ongeveer twee kilometer met de fiets aan de hand. Dat zou wel lukken ondanks de nog slapte in mijn benen. Ik grinnikte. Halfweg…, stopte er een wagen langszij met de groepssleider aan het stuur. Hij opende het portier en vroeg: ‘ PECH ‘, en… ik knikte.

Ik diste hem mijn verhaal op. Platte band net voor het eerste leveringsadres. Natuurlijk het verst verwijderde van alle adressen, kwestie van tactiek. Alle leveringen verder afgewerkt met de fiets aan de hand, te voet. De leider bekeek me en zei me dat ik er moe uit zag. Hij zou er voor zorgen dat ik een lekkere wafel kreeg bij aankomst. ‘Eentje met kersen en veel slagroom’, grapte ik. ‘Neen, eentje met veel suiker’ antwoordde de groepsleider en … ik knikte!

Wel, zoals te verwachten viel stond mijn naam niet vermeld in ’t Schoeteke, niet bij de beste drie wafelverkopers en ook niet bij de drie beste leveraars. Maar… in het scoutskrantje heb je nog een rubriekje WIST-JE-DAT en daar kon je lezen dat Bezige Bij ‘plat reed’. Tuurlijk kon ik het niet laten om bij het lezen van de woorden, staande na mijn totemnaam, in de lach te schieten. Pauline die me hielp op zolder keek me aan. Ik overhandigde haar het ’t Schoeteke. Met een fonkeling in de ogen en een smile op het gezicht vroeg ze me:’ In de doos om nog héél lang te bewaren zeker ‘!? NATUURLIJK, zekers weten en … IK KNIKTE. Pauline proestte het uit.

EINDE. Stef Barron.