Uitgedaagd door fitness instructrice

Luister?

Ik kreeg weinig grip op haar, al had ik wel mijn arm steeds om haar nek. Het gaf me enige verdediging op haar continue aanvallen. Ze was sneller dan ik, beweeglijker, en ze probeerde me steeds ergens vast te pakken. M’n shirt was al helemaal uitgerekt en ze had m’n sportbroek al half uitgetrokken. Zelf kreeg ik op haar strakke yoga-pants geen grip, glad en strak als ze om haar gespierde benen zaten. We hielden elkaar in een greep, ik m’n arm om haar nek met met andere arm op een elleboog leunend, zij met haar beide armen om m’n hals. Het was even een status quo, maar ineens liet ze iets los, en draaide zich om, waardoor ze haar gewicht tegen me aan kon gooien en we omrolden. Ik op m’n rug. Ze wipte vlug op m’n buik, boog haar borsten op m’n gezicht en hield haar armen stevig om m’n hals. Ik probeerde m’n handen in haar zij te duwen, maar ze maakte zich klein en ik kreeg geen beweging in haar bovenlichaam. Haar armen losmaken lukte ook niet omdat ze een veel steviger grip had om m’n nek dan ik op haar beide armen kon krijgen. Ik begon naar adem te happen omdat ik door de stof van haar topje, tussen haar borsten door moest ademen. Om vrijer te komen begon ik m’n heupen omhoog te duwen, maar ze ging er niet van opzij. Integendeel, ze klemde zich alleen maar steviger om m’n hals, haar borsten nog strakker op m’n gezicht.
Ik begon zwaarder te ademen en begon weer de paniek te voelen van de astma-aanvallen van vroeger. Ze hijgde ook, maar niet zo zwaar, haar ademhaling was regelmatig, die van een getraind sportmeisje. ‘Lukt het nog met ademen..?,’ vroeg ze. Ze hoorde m’n gesteun. ‘Je mag ook opgeven hoor’. Zover was ik nog niet. Weer duwde ik m’n armen met alle kracht die ik had in haar zij om haar omhoog te duwen, in de hoop dat ze wel los moest laten, maar het was tevergeefs. Het enige effect was dat ze me nog meer ademruimte afnam. Ik was nu serieus in ademnood, voor m’n gevoel, en durfde, met m’n astma-geschiedenis, niet langer zo te blijven liggen. Nederig tikte ik af op haar arm.
Ze liet langzaam haar beklemmende greep om m’n nek los en ging rechtop zitten, op m’n middenrif. Ze keek me triomfantelijk aan, een paar haarlokken uit haar gezicht vegend tot achter haar oren. Ik probeerde op haar gezicht zweetdruppels te ontdekken. Ze was wat rood aangelopen van de inspanning, maar moe en bezweet was ze niet, verre van zelfs. ‘Hoe voelde dat, zo hulpeloos vastgeklemd door de armen van een meisje?’, vroeg ze spottend, terwijl ze voorover boog en haar handen naast m’n hoofd plaatste, armen gestrekt. Ik antwoordde niet en wilde me omdraaien om overeind te komen, dit gevecht was over. Big deal, ze had gewonnen. ‘Nee! Nee! Nee!’, riep ze beslist terwijl ze m’n linkerschouder terug op de mat duwde. ‘Jij gaat nergens heen mannetje’, ‘jij blijft lekker hier, want ik ben nog niet klaar met jou.’ ‘Vertel me eerst maar eens waarom je aftikte. Is dat nu echt wat je in je mars heb?’. Ik zuchtte en antwoordde dat ik adem tekort kwam en dat ik daar angstig van wordt vanwege m’n astma. ”hmmmm..’, zei ze, haar handen nu op haar dijen rustend, ‘dat is vervelend joh’. Ik knikte, dankbaar voor haar empathie. Vond ik mooi aan deze vrouw, ondanks haar kracht en worstel skills, bleef ze heel vrouwelijk en empathisch. Ze schoof haar kontje naar voren, over m’n borstkas, en boog voorover over m’n hoofd heen waarbij ze m’n armen beet pakte en tegen de mat duwde. ‘Zullen we eens testen hoe lang je eigenlijk zonder adem kunt, volgens mij ben je alleen maar bang, een watje.’ Ik schudde m’n hoofd,’nee, echt, ik kan heel lang hardlopen, maar heb geen krachtige ademhaling, kan ik ook niets aandoen.’ Ze plaatste haar knieën op m’n bovenarmen en ze zat nu met haar broek tegen m’n hals, me ondertussen in de ogen kijkend. Lachend, terwijl mijn ogen onrustig terugkeken. ‘Maak je geen zorgen schatje’, knikte ze naar me, ‘je weet dat ik, voor ik fitness-instructrice werd, geneeskunde studeerde. Ik weet hoe ver ik kan gaan, voor je echt uitgeteld raakt. Maar…,’ ze maakte haar glimlach even heel breed, ‘je mag me smeken te stoppen’. ‘Wat ga je doen, dan,’ vroeg ik, een beetje ongerust. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ze iets erg met me van plan was, maar me vernederen, ja dat zou ze wel aandurven, en me er dan mee confronteren op de sportschool. Ja, zo was ze wel.’

Ze liet m’n armen los, maar het gaf me geen gevoel van vrijheid omdat m’n armen nu klem zaten onder haar knieën. ‘Eens kijken..’, en ze plaatste haar linker handpalm vol op m’n mond. Ik begon instinctief sneller door m’n neus te ademen, maar aan die vrijheid kwam snel een eind toen ze haar rechterduim en wijsvinger op m’n neusvleugels plaatste en m’n neus dichtkneep. Ik keek haar met grote, paniekerige ogen aan, maar ze keek rustig en beslist terug. M’n ogen rolden van links naar rechts, maar het bracht me geen lucht. Ik begon m’n middenrif op te duwen, maar het hielp weinig, terwijl ze alleen maar steviger vasthield en m’n neus dichtkneep. Ik probeerde ons beiden omver te rollen door van links naar rechts te draaien en terug, maar ze hield zichzelf knap in evenwicht, ook omdat ze m’n hoofd en nek stevig met haar benen vast klemde. Ik bewoog wel heel veel, maar het had geen effect op haar positie. Ze liet even los, waarop ik paniekerig snel begon te ademen. ‘Suffie, je hebt mij er niet mee hoor door je zo te bewegen, alleen maar jezelf. Kost je alleen maar adem, en daar heb je er al zo weinig van,.. Zeg je net zelf.’ Speels gaf ze me klapjes op m’n wangen toen ze me dit lesje las.

Ze legde haar handpalm weer op m’n mond en hield haar rechterduim en wijsvinger voor m’n neus. ‘Gaan we weer’, en daarmee klemde ze m’n neus weer dicht. Ik wilde weer van alles doen, maar wist dat het geen zich had en bleef zo stil als ik kon liggen. De ademnood nam natuurlijk toe, maar ik wilde haar laten zien dat ik het kon hebben, dat ik geen watje was. Ik concentreerde me op de seconden en het viel me mee hoe lang ik het vol kon houden. Je keek me geconcentreerd aan en leek best onder de indruk; ik hield het langer vol dan ze had verwacht. Haar ogen keken me onderzoekend aan, speurend naar paniek in m’n ogen. Het was killing voor me. Waar ik hoopte dat ze me zou laten gaan, als ik het lang vol zou houden, daar leken haar ogen een andere boodschap te geven: ‘je kunt je groot houden mannetje, maar je gaat eraan… ik breek je… no mercy’.

Al een tijdje hadden we contact gehad op de sportschool. Leuk meisje, fris, sportief, begin dertig, en een heerlijk lichaam. We dronken wel eens aan de bar en natuurlijk ging het wel eens over gender issues, en of mannen nu werkelijk sterker waren dan vrouwen. Ik maakte dan een grap en zij lachte me dan uit, en dan dronken we nog wat. Maar laatst ging ze ineens verder dan dat en vroeg ze of ik misschien dacht haar ook te kunnen verslaan in een worstelpartij. Ik had daar totaal geen zin, maar was te onhandig om stante pede een slim antwoord te geven. ‘Eh.. denk het wel ja, denk ik,’ stamelde ik, waarop ze triomfantelijk uitriep dat ze dat wilde zien, ‘donderdagmiddag, jij en ik, don’t be late.’

Ze streelde m’n arm en glimlachte naar me, terwijl ze van de barkruk afgleed en wegliep. Ik keek haar na, naar naar strakke billen en benen, en wist dat ik weinig kans zou hebben. Via haar Facebook-pagina was ik meer over haar te weten gekomen. Ze hield vooral van hiken, survival-run en natuurlijk haar baan als personal trainer bij de
sportschool. Ik zag ook foto’s van haar vakantie, in bikini, heerlijke foto’s, maar voor mij telden vooral haar gebruinde blote armen en benen. Het was slecht nieuws: deze vrouw ging mij inmaken.

Haar handpalm was inmiddels nat van m’n adem, maar ze hield stevig vast. Ze gaat me afmaken, gleed door m’n hoofd… ze maakt me af, schoof een gedachte erachter aan… Het werd wazig, en ik realiseerde me dat het bijna afgelopen was. Ik kon niet meer beheerst blijven liggen en liet al m’n paniekgevoelens los. Ik kronkelde wild met m’n lichaam, spuugde slijm onder haar handpalm, en smeekte haar met m’n ogen. Ik wilde de zieligste puppy ogen op haar richten, en eindelijk, voor m’n gevoel na minuten, maar natuurlijk veel korter, liet ze los. Ik begon te hijgen, snuiven, kuchen, slijm op te hoesten, alles moest tegelijk…
Ze ging staan en keek op me neer, haar handen in haar zij. Ik draaide me op m’n zij om beter te kunnen hoesten. Ik merkte hoe ze over me heen stapte en naast me hurkte, m’n schouder en haar strelend. ‘Dat hield je nog best lang vol, joh. Had ik niet van je verwacht na je zielige verhaal over astma..’ Ik keek haar met waterige ogen aan, verward. Ze stond weer op en liep een paar stappen van me weg, waarbij ik automatisch weer naar haar gespierde billen en benen keek. Ze draaide zich om en maakte haar haar weer beter vast met het elastiekje. ‘Ok, je hebt een keer afgetikt, en over je ademhalingstest hebben we het maar even niet. Het is 1-0 voor mij. Ben je klaar voor een volgende ronde? Male vs Female?’

Ik lag op m’n zij, m’n gezicht naar haar gericht, leunend op m’n rechter elleboog. In me was een kracht die wilde dat ik opstond en haar een lesje zou leren, maar een ander gevoel was veel sterker. Tegen haar was ik kansloos en ik wilde niet nog een keer zo zonder adem komen te zitten. Oh nee, niet weer.

Langzaam kwam ik in beweging en ging op m’n knieën zitten. Ik keek haar aan en hoe meer ik haar aankeek, hoe moedelozer ik werd. Het beetje wilskracht in me verdween en ik begon aan een beweging die als enige optie overbleef, naar voren kruipend op handen en knieën naar haar toe, tot ik vlak voor haar was en haar onderbenen en voeten dichtbij me zag. Langzaam boog ik naar de grond, tuitte m’n lippen en gaf me vernederd aan haar over door langzaam een kus te plaatsen op naar rechtervoet. Er ging een rilling door me heen en volgens mij ook door haar lichaam. Ik was van haar, ik was bereid alles te doen wat ze van me wilde. En het voelde heerlijk…