Weerzien op reünie (5)

Luister?

Heb de afwas opgeborgen en ben weer aan het werk. Wil het onderzoeksrapport waar ik mee bezig ben, afhebben. Na het wekend heb ik afgesproken een paar dagen naar Sanne te gaan. Om het werk af te krijgen en naar Vlissingen kan, heb ik de afgelopen week lange dagen gemaakt. Vroeg op en tegen mijn gewoonte in ook in de avonden even doorhalen. Ik wil graag naar Sanne of eerlijk gezegd, ik verlang een beetje naar haar. En dat terwijl ik haar nog maar een paar weken terug heb ontmoet. Oké, de Utrecht tijd sla ik maar even over. De afgelopen dagen hebben wij vaak met elkaar gebeld.

Aaaa, de telefoon gaat. Het is Sanne. Nog voor ik wat kan zeggen, klinkt er ‘Met Wim, Wim Beckman. Mijn moeder is ziek en bel ik om je komst volgende week af te zeggen’. Even een korte pauze volgt waarin ik mij verbaas over zijn naam. Maar dan alweer vlug ‘Nou ja, ze heeft haar enkel verzwikt en loopt met een kruk. Maar dat mag ik eigenlijk niet zeggen hoor’. De spanning is eruit en Wim klinkt nu rustig. Ik zeg dat ik snel mijn spullen pak en naar haar toe ga. ‘Zeg dat maar niet tegen Sanne’. Met een wederzijds ‘Oké’ verbreken we de verbinding. Ik pak snel wat spullen en stop die in een tas. Ook het werk waar ik mee bezig was gaat in een tas. Kan ik daar ook wel afmaken, besluit ik. Het is al tegen negen dat ik wegrij. Het voordeel van in de avond rijden is dat het rustig is op de weg.
Rond half twaalf kom bij appartement complex aan. Het verrast mij. Je verwacht een rechthoekig lomp gebouw maar in het complex van Sanne is geen rechte hoek te bekennen. Een royale entree oogt uitnodigend en ligt een vijftal treden hoger. Weinig leven op straat. Het complex ligt ook wat aan de buitenkant van een wijk. Ik pak mijn spullen uit de auto en ga naar binnen. Het appartement is bovenin begreep ik van haar zoon. Recht tegenover de lift. Uit de lift komend zie ook maar een deur. Dat zal het dus zijn. Stilletjes ga ik naar binnen en zoek mijn weg naar de woonkamer. Gelukkig schijnt er een vaag, flauw schemer licht waarmee ik mij kan oriënteren. Ik besluit Sanne niet wakker te maken en strijk, nadat ik wat kleren heb uitgetrokken, neer op een bank. Een plaid welk over de leuning van de bank ligt wordt mijn dekentje voor de nacht.

Terwijl ik langzaam waker wordt zie ik dat het half acht is. Met trek in koffie sta ik op en loop naar de openkeuken. Ik vind de koffie en filters en start het apparaat. Nippend aan de koffie kijk ik de kamer rond. Mooi functioneel en eigentijds ingericht. Rustige kleuren en geen overdadige luxe. Ik voel mij al thuis. Mijn oog valt op het Tv-meubel waar foto’s op staan. Met de koffie in mijn hand loop ik naar de foto’s. Haar ouders, een soort klassenfoto, nog een gezelschap en, . . . een jonge man. Sanne schuift de kamer binnen. Met verbazing ‘Wim, wat doe jij hier? Ben je hier al lang? Maar, hoe ben je binnen gekomen?’. Ze komt bij mij staan en ziet de foto welk in mijn hand heb. ‘Dat is Wim, mijn zoon’. Terwijl ik haar aankijk pakt ze een andere foto en legt die op de foto in mijn hand. ‘Mijn ouders’ zegt ze terwijl ik haar wat verbaast aan blijf kijken. Ik loop naar mijn tas en haal een foto uit mijn portefeuille. Terug bij Sanne houd ik de foto naast de foto van haar zoon. Ik zie Sanne haar ogen vochtig worden. Ze laat haar kruk los en slaat haar armen om mijn nek. Snikkend fluistert ze ‘Wim is onze zoon, . . . . . jouw zoon’. De twee jongens lijken als twee druppels water op elkaar ‘Wim Beckman dus’ fluitster ik.. ‘Sorry Wim, . . . . ik durfde het je niet eerder te vertellen. Bang dat je weg zou gaan.’ Ik kus haar en dep haar tranen. ‘Nee, ik ga niet weg, . . . . niet weer’ antwoord ik terwijl ook mijn ogen wat vochtig voel worden. Ik zet Sanne op de bank en ga koffie voor ons halen. Ik nestel mij naast haar en leg mijn arm om haar schouders.

‘Ik was erg verdrietig na je vertrek.’ legt Sanne uit. ‘Werd kort erna ook ziek en depressief. Vaak overgeven. Mijn moeder had daar al snel een verklaring voor. Maar die wilde ik niet geloven. Na een paar maanden kwam de oorzaak, ik bleek zwanger te zijn. Mijn ouders wilde eerst nog dat ik contact met je zocht. Maar dat wilde ik niet, bang dat je mij zou afwijzen. De zwangerschapsperiode was geen pretje, vaak ziek. Negenenhalve maand na jouw vertrek beviel ik van Wim. Hoewel mijn ouders mij veel hebben geholpen, stond ik er toch alleen voor. Een klein jaar na de bevalling kwam ik Hans tegen. Een marine man. Hij was aardig en er leek een klik. Hij was bereid om met mij te trouwen. Hij accepteerde dat ik een kind had. Dat wil zeggen, de aanwezigheid, niet het vaderschap. Jaren ging het goed maar na verloop van tijd begon hij steeds meer eisen te stellen. Uiteindelijk zijn wij gescheiden’. ‘Ooo lieve Sanne, wat heb ik je aangedaan, wat erg allemaal. Had maar gekomen, wat laten horen.’ Sanne legt haar vinger op mijn lippen en antwoord ‘weet dat ik geen spijt heb van wat ik, wij hebben gedaan die laatste week’. ‘Je hebt mij ontmaagd en geholpen met mijn ontdekkingstocht die ik alleen met jouw wilde delen’. ‘Weet dat het was niet mijn bedoeling was om een kind te verwekken’.

Mijn laatste week in Utrecht als onderwijzer is aangebroken. Sanne weet er van en is af en toe wat stilletjes, treurig zelfs. We moeten extra uren maken om het project waar wij mee bezig zijn nog voor mijn vertrek af te krijgen. Op de voorlaatste dag weten we het af te ronden. Het is inmiddels al wel wat laat geworden. We zijn alleen in de school. Omdat we het gered hebben om op tijd klaar te zijn, stel ik voor er op te drinken. Ik haal een fles wijn uit de koelkast en we nemen het ervan. Naar de tijd voortschrijd wordt ook Sanne weer vrolijker. We worden zelfs ondeugend. Door de wijn dollen we zelfs wat met elkaar. De sfeer wordt vrolijker en ook vrijer. We beseffen dat het in middels al wel erg laat is geworden en besluiten de spullen op te ruimen. Met volle dozen lopen we achter elkaar aan naar een soort voorraadkamer. Geen ramen en geen licht. We kennen deze ruimte omdat we hier elkaar wel vaker onschuldig kusjes hebben staan geven tijdens werkavonden. Heel onschuldig allemaal, meer ondeugend. In de voorraadkamer struikelt Sanne bijna en valt tegen mij aan waardoor ik tegen de muur kom. Terwijl ze tegen mij aanstaat en naar haar onderbeen kijkt welk ze optrekt, geef ik haar een kus in haar nek. Ze kijkt mij aan en ik krijg een kus terug. Het is een lange kus welk overgaat in een tongzoen. Dit hebben wij nog nooit gedaan, het verrast mij. Ze gaat wat steviger tegen mij aanstaan en schuift een been tussen de mijnen. Ik raak opgewonden als ze haar knie voorzichtig optilt en langzaam langs mijn kruis streelt. Door de wijn lossen de remmingen op. Had ik mijn handen nog voor mij om Sanne op te vangen bij haar val, begin ik nu langzaam haar boezem te strelen. Ze fluiters ‘je hebt mijn nieuwe blouse nog niet bewondert’. Ze knoopt de bovenste knoopjes los en schuift mijn hand in haar blouse. Ik streel haar strakke buikje en ga omhoog over haar zachte beha-tje. Ik voel haar hand over mijn kruis gaan waar inmiddels mijn jonge heer wakker is geworden. Sanne voelt dat ook en maakt mijn broek los. Ze laat haar hand erin zakken. Ik laat mijn handen over haar rug gaan en knoop haar beha-tjes los. Twee zachte borstjes vullen mijn handen. Ik masseer ze en speel met haar tepels. Ik voel haar hand langs mijn inmiddels stijve penis gaan. Een gevoel wat ik niet ken. Mijn handen glijden al tongzoenend langzaam naar haar rug en laat ze al strelend afzakken naar haar spijkerrokje. Ik schuif de rits open en voel hoe het rokje langs haar benen omlaag glijd. Ik streel haar strakke ronde billen en ga haar slipje binnen. Even lijkt ze te schrikken en knijpt even haar benen samen, maar fluistert ‘doe je voorzichtig met me, het is nieuw voor mij’. Mijn broek zakt naar mijn hielen en ik stap eruit. Mijn jonge heer priemt nu vrijelijk in de ruimte. ‘Het is ook nieuw voor mij. Ik wil je geen pijn doen. Zeg me maar als we moeten stoppen’. Ze tilt mijn shirt over mijn hoofd waarna wij beide nu bijna naakt zijn. Een pracht figuurtje staat voor mij. Onwennig kussen en strelen wij elkaars lichaam en raken steeds opgewonden en vrijer. Het worden onze eerste stappen op het seks terrein. Ik steek mijn duimen in de rand van haar slipje en schuif het omlaag. Ze stapt eruit. Voorzichtig begin ik mijn ontdekkingstocht over haar blote kruis, over schaamhaar en langs haar gladde lipjes. Ze voelen vochtig aan en ik begin voorzichtig tussen haar schaamlippen te strelen. Ze kreunt een beetje en spreid haar benen. ‘Wat is ie dik en hard’ fluiter ze terwijl ze met haar hand langs mijn schacht op en neer gaat. Ze trekt mijn voorhuid terug. Terwijl Sanne met mijn eikel tussen haar schaamlippen heen en weer strijkt voel ik voorvocht vrijkomen. Mijn handen glijden langzaam naar haar slanke heupen. Ineens drukt ze zich diep tegen mij aan waardoor haar schaamlippen over mijn stijve penis schuiven. Even lijkt het niet te willen en lijk ik haar pijn te doen. Ik voel mij schuldig. Maar dan glijd mijn penis verder tussen haar schaamlippen door haar krappe vagina binnen. Ze kreunt van genot en trillend krijgt ze een orgasme. Een vreemd gevoel ervaar ik. Ik weet even niet wat te doen. ‘Heb ik je pijn gedaan’ vraag ik wat schuldig. Sanne glimlacht. Al tongzoenend stoppen we de vrijpartij en laat Sanne mijn penis vrij. ‘Vond je het fijn, . . . erg’ vraagt Sanne terwijl ze haar slipje oppakt en vlug naar het toilet loopt. Ik veeg mij schoon en droog. Ik wacht even met aankleden tot ze terugkomt. Wat onwennig houd ik een hand voor mijn kruis. Maar dat weerhoud Sanne er niet van om even over mijn inmiddels slap geworden penis te strelen en mij te kussen. We kleden ons vlot aan terwijl ik wat schuldig naar haar glimlach. Weet ook even niets te zeggen. We nemen met een andere kus als anders afscheid en gaan naar huis. Het is al ver over twaalven. Met een vreemd gevoel kom ik thuis. Een schuldig gevoel? Overvallen, het was allemaal nieuw, nog onbekend. Nee, eerder een bezorgt gevoel.

De volgende dag, mijn laatste dag in Utrecht is Sanne niet op school. Ze blijkt zich ziek te hebben gemeld. Zonder persoonlijk afscheid van Sanne vertrek ik naar Zwolle. Of heeft Sanne gister al afscheid van mij genomen, vraag ik mij af. Later nog maar eens bellen, besluit ik.