Wow! Die is groot – De ontmoeting

Luister?

“Waar kan ik dit ding parkeren?”, vroeg ik. Ik keek de straat in. Alleen te kleine plekken. “Laten we doorrijden en dan rechtsaf”, zei mijn man. Toen we daar waren, zag ik ruimte die groot genoeg was. “Daar”, wees hij voor de zekerheid en ik maneuvreerde er in.

***

Een vrouw, iets kleiner dan ik, deed open. ‘Zou ze me dellerig vinden, met mijn korte rokje en laarzen tot over de knie?’ Zij droeg een rode spijkerbroek en een groene polo, die zo strak zat dat je haar beha kon zien. “Wij zijn Dik en Diane Fluijter.” “Aurelia de Jong. Waar staan jullie? Heb jullie helemaal niet gezien.” Ze kuste ons op onze monden en wij kusten haar daar terug. “Nu zie ik jullie in levende lijve, hihi.” De ontvangst was hartelijk. Ze was zoals ik me had voorgesteld. Alleen d’r haar was donkerblond terwijl ik bruin in gedachten had gehad. En lang; ik had gedacht een kort koppie gezien haar leeftijd.

“En dit is mijn vriend, Ingo”, zei ze. Hij was achter haar komen staan. Zwarte spijkerbroek. Effenrood overhemd. Ringetje in zijn oor. Iets meer een buikje dan ik me van de foto’s herinnerde maar nog steeds ruim binnen mijn marges. Een kop groter dan zijn vriendin, dus zo’n tien centimeter langer dan ik. Het kon ook iets meer zijn want hij stond op blote voeten en zij niet. “Ingo Falter”, stelde hij zich voor. “Duits?”, vroeg ik. “Daar geboren maar al hier sinds m’n tweede.” “Je kan het nog een heel klein beetje horen”, zei Aurelia.

“We staan hierachter”, zei Dik. Gaf Ingo een hand en ik kuste hem, ook op de mond. Ik merkte dat hij naar beneden keek. Om te zien of ze zo waren als op de foto’s? ‘Ze zijn goed verpakt maar de bovenkant kan hij wel zien door mijn pushup’, dacht ik. ‘Hij mag ze uitpakken; dat doe ik niet zelf.’ Ingo Falter en Aurelia de Jong, zei ik tegen mezelf. Leuke namen, had ik gisteren gedacht toen ik ze voor het eerst had gelezen. Een paar dagen geleden kende ik hen alleen onder hun nicknames en zij ons onder de onze. Langzaam liet hij zijn handen van mijn schouders naar mijn heupen gaan. Daar wachten ze even, en ik liet toe dat ze op mijn dijen eindigden. “Hmm”, zei ik, en zag dat mijn man de handen van Aurelia boven haar hoofd hield terwijl hij haar tussen haar nek en kin kuste.

“Laten we gauw de voordeur dichtdoen,” zei Aurelia en liet Dik’s hand los. Toen die dicht was, herhaalde de begroeting zich, met dit verschil dat we de handdrukken en het praten achterwege lieten en dat zoengeluiden de ruimte vulden. Ik meende dat Dik en Aurelia tongden, maar ik kon me vergist hebben. Blijkbaar had het tussen die twee geklikt, net als tussen mij en haar vriend. Ik voelde Ingo’s nieuwsgierige handen onder mijn shirt. “Is het wat je verwacht had?”, vroeg ik hem. “Zekers”, was het antwoord. ‘Niks gezien en nu al tevreden, hihi.’ “Goed zo.”

“Is het wat jij gehoopt had?”, fluisterde ik tegen Dik. “Nou en of, de ontmoeting beloofd elk moment meer”, fluisterde hij terug alsof hij Bob de Bouwer was. “Ik ben ook tevreden. De date kan niet meer stuk.”

***

We keken om ons heen. Tegen een wand van de woonkamer stond een groot teevee-scherm. Een grote en een kleine bank en een aantal fauteuils rond tafeltje zo dat je een goed zicht had. Aan de wanden posters van sensuele films. Achter een grote eettafel met acht stoelen. Aurelia en Ingo stonden in de keuken.

“Duits ontwerp. Zo wil ik het ooit”, zei ik. “Dream on”, was de reactie van Dik. “De camper was een rib uit m’n lijf. Nu moet je weer twintig jaar wachten.” Ik slikte de teleurstelling weg. Deed m’n rok goed en kamde m’n haar. Veegde een pluis van mijn boezem. Daarna herpakte ik me.

Zij had cup cakes gemaakt. “Ik had erotische willen bakken”, vertelde ze, “maar was te laat begonnen. Het zijn dus gewone.” Toen ons tweede kopje leeg en de tweede cake op waren, stond Ingo op. “Zullen we de omgeving gaan verkennen?”, vroeg hij. “We weten een paar rustige plekjes.” “We gaan er van uit dat jullie die beter kennen dan wij.” Mijn man vertelde er niet bij dat we het er al over gehad hadden, en iets achter de hand hadden. “Rijden jullie met ons mee?”, vroeg ik. Ze keken naar elkaar, en knikten dat het goed was.

***

“We hebben genoeg eten bij ons”, vertelde ik toen we naar de wagen liepen. “En hapjes en drankjes.” “We moeten een stukje lopen, want er was geen plek in de buurt”, zei mijn man. Even later riep Aurelia uit: “Wow! Die is groot. Ik dacht aan een personenauto.” “Een camper is toch ook een auto“, reageerde haar vriend alsof hij dit verwacht had. “Maar dit is een kleine vrachtauto.” “We moesten er allebei een apart rijbewijs voor halen.”

“Een vrijbewijs”, hoorde ik Ingo zacht zeggen. Zijn vriendin hoorde het ook, want ze grinnikte. Dik reageerde niet, dus zal het niet gehoord hebben. Ze grijnsden. “Wij hebben een hippe Kip. Komt volgende week uit de stalling.” “Een wip kip”, lachte haar vriend. “Ja hoor. Daar denk jij gelijk aan.” We lachten alle vier. De sfeer was okay. Straks zouden we onze elementaire instincten volgen. Ik zag er naar uit.

“Wat is dat?”, vroeg Aurelia. “Om stiekem in weg te kruipen?” Dik maakte het deurtje open en liet de ruimte zien. “Niet aan gedacht, maar je brengt me op een idee”, zei mijn man. We lachten weer. “Het is voor grote bagage. Wij zetten er alleen fietsen in,” lichtte ik toe.

Ik liet de kitchenette zien. “Mijn domein”, zei ik met een serieus gezicht. Zo serieus dat de anderen weer gingen lachen. “Ik zwaai er ook de scepter, hoor”, corrigeerde Dik me. “Ja ja. Je toverstaf”, zei ik en kneep hem in zijn kruis. Verkrampt liet hij de koelkast zien. Aurelia trok een paar kastjes open. Mijn hart sloeg over. Ze opende een deurtje en stond even oog in oog met de collectie die ik daar had neergezet. Sloot het weer en mompelde: “Leuke verzameling speelgoed.”

Dik had dat niet gezien of gehoord en ging verder: “Hier is de douche en het toilet. En een wasbak. Daarachter twee eenpersoonsbedden waar wij een tweepersoons van hebben gemaakt. Ligt heerlijk”, zei Aurelia die er languit op was gegaan. “Lekker nestje. Klaar om te broeden.” Dik kroop naast haar en begon te vrijen. “Nu al!”, riep ik lachend uit en voelde een hand op een bil. “Jij ook al!”, zei ik, nog steeds lachend. “Ik ook”, antwoordde Ingo, “hottie.” Ik bloosde. “Boven is een tweepersoonsbed.”

“Die wil ik zien.” Ik zette het trapje neer, en hij klom er op. Daarna ik. Toen ik op het bed was, trok hij me naar zich toe. Begon ook te vrijen en liet zijn handen heerlijk over mijn hele lichaam gaan. “Van de zithoek kun je een derde tweepersoons bed maken”, hoorden we van beneden. Ik gaf hem een tongzoen, maakte me los uit zijn omstrengeling, en klom weer terug. Hij kwam achter me aan.

“Jullie mogen je gordelen, want je mag niet lopen tijdens het rijden.” Ze gingen zitten en zelf nam ik plaats naast de chauffeursstoel. “We hebben het nu zo’n twee jaar”, vertelde Dik onder het wegrijden. “Sinds de jongste oud genoeg is. Dit jaar gaan we er voor de tweede keer mee op vakantie. Via Zuidoost Frankrijk naar Spanje en Portugal. Dan via Zuidwest Frankrijk weer terug. Vier weken genieten”, zei ik. “Van de zon”, voegde ik gauw toe want het was uitgesloten dat we ondeugend zouden zijn hoewel we verschillende naturistencampings zouden bezoeken. “En van de winter willen we het eens proberen. Waar weten we nog niet.” “Wij hebben alleen ideeën. Het wordt deze zomer waarschijnlijk een trektocht.” “Fladderen als vlinders van plek tot plek. Pas verder gaan als we tevreden zijn.”

***

Dik reed de Globetrotter het parkeerterrein op. Ingo had ons er heen gegidst. Ons alternatief was niet nodig gebleken; ze hadden zelf ideeën gehad. Er was één andere auto, waaruit een man, een vrouw, en een hond kwamen. Ze namen het pad, en verdwenen tussen de bomen.

Hij parkeerde zo ver mogelijk bij die auto vandaan. “Even een ticket halen”, zei hij, en verliet het voertuig. “Zullen we eerst lunchen?”, vroeg ik terwijl ik de gordijntjes dicht schoof. Ik deed ook die bij de voorste stoelen dicht. Trok mijn sweater uit.

“Je geeft het goede voorbeeld”, zei Aurelia en ontdeed zich van haar polo. Ik schrok even: De linker portier ging open, en iemand kwam naar binnen. Even later kwam goddank Dik door de gordijnen. Ik moest er niet aan denken dat iemand anders was binnengekomen. ‘k Zag aan zijn gezicht dat hij verrast was door het aangezicht van de twee vrouwen met alleen hun beha’s en broek of rok.

“Uit, dames”, zei hij. “Ja uit”, herhaalde Ingo. “Waarom?”, plaagde zijn vriendin. “Je hebt ze toch vaker gezien?” “Maar Dik niet”, antwoordde hij. “Ja toch, op de foto, toch?” “Hij wil ze vast in 3D zien.”

Aurelia zei: “Voor wat, hoort wat.” “Okay”, antwoordde mijn man en trok zijn shirt uit. Tegelijk ontdeed Ingo zich van zijn overhemd. “Zo goed?”, vroeg mijn man, “wij zijn topless”. Aurelia zette ze naast elkaar en streelde hun borsthaartjes. Veel bij Dik en weinig bij Ingo. “Wij ook, niet Diana?” en gespte haar sluiting los. Haar belvormige borsten kwamen te voorschijn. Ze wezen iets naar buiten. Haar uitstekende tepels, in de roze tepelhoven, die ik al op de foto’s gezien had. Tepels die uitnodigden om aan te zuigen.

“Is de auto op slot?”, vroeg ik voor de zekerheid en deed de mijne af. “Ik had liever geen insluiper.” Het idee van iemand die ons zou verrassen wond me wel op. Een moment later kwam hij terug, en zei: “nu wel.”

“Er zijn croissants, suikerbrood, keizerbroodjes, en maanzaadbroodjes. Verschillende kazen en jams. Diverse soorten ham. Melk, water en sinaasappelsap. Tast toe”, zei ik.

vervolg in De wandeling]