zzp-gebouw

Luister?

Je kunt iemand bijna onbewust gadeslaan. Zonder contact, zonder herinnering. Er blijft vrijwel niets op het netvlies plakken en toch is er iets gebeurd. Zoiets moet het geweest zijn, eerder die dag. Een ontmoeting die dat geeneens was. Een moment hooguit waren haar zijn bijna vrouwelijke handen opgevallen. Zo sierlijk bewoog hij die. De waarneming was de computercookie die ergens onzichtbaar bleef plakken, bij een volgende update zou ‘ie weer verdwijnen. Net als het dromerige liedje dat geklonken had in de ruimte, dat paste bij zijn fluïde verschijning.

Een tweestemmige hoge vrouwenstem met subtiele hoge uithaal. Just like a bad dream youHOO’ll dissapear dissapear… Aanstekelijk. Als ze hem had moeten omschrijven dan was het dat, hooguit. Meteen daarna was ze overvallen door indrukken, door de hippe jonge mensen die de gangen bevolkten hier, kunstuitingen tussen kunstuitingen. Haar dolen door het verlaten schoolgebouw was dwingend prikkelend, het was weinig subtiel. Alles leek om aandacht te schreeuwen, de boodschappen op muren en deuren, de instructies in de koffieruimte. Lampjes in plantenbakken, dikke verfdruppels op de muur in felle kleuren. Slogans gemaakt door mensen die levens in slogans gieten. Weer zo’n typisch, muffig zzp-hol, had ze verzucht ze bij haar entree, ze had meteen het gebrek aan zuurstof gevoeld. Onbegrepen geniën die met behoud van uitkering in hun lokaaltjes werkten aan ict toepassingen of online campagne strategieën voor de softe sector. Het wakkerde haar harde humor aan. Ze was blij hier niet thuis te horen. De truien en de hoofden klopten bij de voorstelling waarvan zij de enige toeschouwer leek.

Ze was hier voor een werkopdracht waar ze zin voor had moeten maken. Ze was onrustig wakker geworden, kronkelend in het niemandsland tussen wensdroom en gedachte. Dat haar ex nooit neuken wilde zeggen, dat was de flard van de dag die bleef hangen na het opstaan. Hij vond het ordinair. Lijven die aan elkaar kleefden moesten niet praten, hooguit kreunen in hun onbeholpenheid. Ook vandaag had ze hem gemist bij het wakker worden. Het was vooral de zekerheid die ze miste, van niet alleen de dag in hoeven. Ze deden hun dingen vaak zwijgend bij elkaar. Plagerig vroeg ze hem weleens om haar te neuken, diepere verlangens mogen nog zo plat zijn. Als ze maar getuigen van echte intimiteit. Ze gebruikte het woord ook graag in hun app conversaties. Hij reageerde meestal niet, of alleen met een smiley, als maskeermiddel voor wegglippende spanning. Het was er nog wel, een dieper gevoel van liefde. Voor dat kroondomein had ze dan ook een jachtverbod ingesteld. Voorlopig, eerst moest ze sterk leren zijn. De werkafspraak was prima. Ze zouden haar nog bellen maar de samenwerking was eigenlijk al bezegeld. Ze zou meteen een uurtje meekijken.

Het maakte haar zelfs een beetje enthousiast, ontspannen en door het zuurstofgebrek zelfs loom. Ze voelde dat haar concentratie ontbrak, de hele ochtend. Wat als ze hem nu zomaar een berichtje zou sturen, waar ze eigenlijk mee gestopt waren: neuken? Ze liep van de trap af, langs het lege restaurant, richting uitgang. Ze moest even een ander werktelefoontje doen, loog ze. Liegen was in z’n platheid net zo noodzakelijk als neuken soms, net zo ongeremd egoïstisch ook. Zo druk als het op de bovenverdieping was, zo stil en donker was het hier. Ze sloop door de gang, het voelde als stiekem en dat beviel haar wel. Ze was naar niets op zoek, de loomheid van de morgen had plaatsgemaakt voor een loopje met een hupje. Misschien was het de tochtigheid van het fantasieloos ontworpen gebouw, misschien was het de jongensachtige man geweest. Hij had plots in een deuropening gestaan, zijn knikje was de uitnodiging die logisch leek. “Hoi alweer, heb je al een rondleiding gehad?”, vroeg hij. Ze schrok even. En knikte, ze had bij alles geknikt dat hij nu zou vragen. Ze wisten elkaars naam niet, er was amper spanning geweest om te doorbreken. En nu stonden ze hier onder een tl-lamp. Ze kon een praatje maken, doorlopen of zijn blik beantwoorden. Maar een echte keuze was het niet. De kamer hield het midden tussen een opslagruimte en een atelier. Oude luxaflex, in geen jaren aangeraakt. Opgestapelde meubels, apothekerskasten tegen de muur, hij had uit kunnen leggen dat deze ruimte bij die van hem hoorde, dat hij hier soms zat om te schrijven als zijn compagnon boven zat te bellen.

Hij had kunnen vertellen dat hij hier elke dinsdag was en kunnen vragen wie zij eigenlijk was. Hij deed het niet. “Doe je broek eens omlaag”, vroeg hij rustig. Ze gehoorzaamde zonder aarzeling, zelfs zonder bedenking. “Ik bedoel helemaal.” Ze duwde haar zwarte slipje omlaag en toonde de melkblanke huid rond haar middel. Even bedekte haar handpalm de zachtheid van haar gesoigneerde plukje schaamhaar. Ze toonde het bijna zonder gene. Dat had ze nog nooit gedaan. Hij bleef voor haar staan, zijn zachte handen voor zich gevouwen. Zijn blik was nog steeds niet dwingend, anders zou ze nu een stap terugzetten. Hier zo blijven staan was het statement van haar zintuigen. Ze schreeuwden. Ze wachtte op zijn volgende vraag, op een hand. Dit was niet het moment voor tederheid en al helemaal niet van een onhandig praatje. Voor een vooropgezet spel was dit te plots, het moest onbenoemd blijven. De zachtheid in zijn ogen kon haar helemaal uitkleden, zijn handen waren een verlengstuk van die blik geworden. Ze keek terug. Het hier zijn, dat was de overeenkomst van de oerkracht.

Hij kwam een stap dichterbij en streelde de zijkant van haar dij. Het was alsof dit moment in deze amper verlichte kamer had gelegen, wachtend om opgeraapt te worden. Deze dinsdagmorgen. Hij bukte en gaf haar een kus op haar onderbuik. Daarna volgde een zachte genitaliënzoen. Ze had het woord bedacht kunnen hebben bij het voelen ervan. Zijn mond op haar schaamlippen, haar vrucht zou kunnen smelten en in zijn mond kunnen verdwijnen, sappen als lava. Hij stond op, ze zoenden elkaar kort op de mond. Als ze stoer was zou zij nu…ja wat? Ze ging het hem niet vragen, niets doorbreken. Het was wachten tot hij haar uitnodigde, opnieuw, onvermijdelijk. Ze leunde tegen de rand van het oude bankstel. De bekleding kriebelde tegen haar billen, diep in haar voelde ze pretlichaampjes opzwellen. “Ik bedoel andersom”, zei hij terwijl hij zijn hippe zzp-sweater over het hoofd trok. Zijn armen waren peziger dan ze had gedacht, zijn haar ineens niet meer gemaakt rommelig. Iets dwingender nu legde hij zijn hand op haar heup, ze draaide zich en legde haar polsen op de rand van de bank.

Ze hoorde hoe haar ademhaling versnelde, als een aankondiging voor een volgende vraag. Die kwam niet. Hij inspecteerde met twee handen de ronding van haar billen, niet keurend maar eerder in stille bewondering. Hij duwde zijn duim er gedecideerd tussen, begon die op en neer te bewegen. Soepel en plots gleed hij met twee vingers bij haar naar binnen, tegelijk duwde zijn duim harder tegen haar kont. Hij omklemde haar als een handvat, kneep. Het was alsof zijn hand versmolt met haar kern, hij duwde tot het eventjes pijn deed. Vanaf hier zou alles vanzelfsprekend zijn. Terwijl hij dieper tussen haar schaamlippen doordrong duwde hij met zijn andere hand behendig haar shirt omhoog. Het was alsof zijn zachte, nog wat koude vingers nooit ergens anders geweest waren. Hij roerde met een beweging die na elke versnelling even vertraagde, alsof ze met lange halen sierlijke letters in haar schreven. Ze duwde haar kut iets naar buiten, ze wilde dat hij keek. Dat had hij amper kunnen doen, na het moment van omdraaien. Nu zou ze hem dwingen. Zelf had ze de pronkende volheid van haar mossel pas goed gezien toen ze een foto van zichzelf maakte, een tijdje terug. Ze had er besmuikt naar gekeken en ‘m gewist zonder te versturen. Als ze zich omdraaide voor de spiegel kon ze zichzelf niet zo bespieden als nu, het was alsof ze nu pas ontdekte dat het plaatje echt bestond. Glimmend als een witte lelie in een weide waar het woest woei. Haar bloed stroomde richting onderbuik, ze wilde hem voelen tussen de zilte zompigheid van alles dat nu opzwol. Zijn middel- en ringvinger boetseerden haar weke opening tot een sponzig pretparkje van hemels vocht. Ze wilde poep zeggen, drink de natheid van mijn kut. Ze zweeg. Ze moest stevig op de bank leunen, de benen waar ze zo stevig op stond bij het tonen van haar geslacht waren plots broze bonenstaakjes, haar ademhaling verraadde dat ze geen controle meer had, of zocht.

Hij voelde hoe de scheutjes in haar kern zachtjes ontploften. Toen stopte hij, draaide haar weer om, dichter dan nu hadden ze nog niet tegenover elkaar gezeten. Ze trok zijn t-shirt omhoog, zoekend naar zijn zweet of plukjes lichaamshaar. Hij bleek atletischer dan ze dacht, een bleek, dun bovenlijf, dat zacht en jongensachtig was, bijna geurloos. Hij vertraagde haar volgende beweging richting broekriem, opnieuw zonder woorden. Rook aan zijn vingers en likte van haar verse vocht. Bij ieder plaatje hoort een liedje, een soundtrack om het bestaan van het beeld te vieren, voor het weer verdwijnt. Haar denken was gestopt, dat van hem nog niet. Hij handelde, zij leefde. Het had een pianodeuntje van Elton John mogen zijn desnoods, gecomponeerd met de gedachte aan kirrende knaapjes. Zij was het egeltje als hij tegen haar onderkant wreef. Zij was de slet als ze weldra zijn gespierde pik tegen haar huig zou voelen. Maar ze was ook een kwetsbaar meisje, zoals ze haar benen optrok op het bankstel. Ontspannen en nerveus tegelijk. Ze stak haar kleine stevige borsten iets naar voren, hun tepels leken op elkaar, zochten elkaar. Ook hij zuchtte, zijn blik was meer vastberaden nu. Toch was zijn ongemak eventjes voelbaar nu zijn eigen naaktheid steun zocht op die doorzeten bank. Bij het volgende moment had de openbaring gepast van een meedogenloos gevormde pik. Een kale pornoknaller met bloedvaten als stroomkabels, hongerig om al haar holtes te verkennen. Het bleek een vriendelijke jongenspiemel, geen water maar bloed en zeker niet klein. Eerder ontluikend, een bloem in een filmpje dat versneld wordt, kronkelend in esthetiek. Een eikel als een vuurpijl, dat wel, een zacht paarsige bliksem op zoek naar een doelwit.

Hij ging naast haar zitten. Ze zocht teveel: zijn warmte, zijn adem, zijn geur, het in haar hand voelen groeien van zijn pik. Toch kregen zijn handen voorrang, ze gingen op hun knieën zitten tegenover elkaar. Ze was geen prooi meer, geen fantasie, ze hoefde niet mooi te doen. Ze waren het moment geworden. En al zouden er op de gang gluurders staan, geilneven, gelukszoekers of gewone mensen, iedereen was er ondergeschikt aan. Hij zei het met zijn ogen, ze knikte. Hun volgende zoen zou langer duren. Daarna zou ze haar neus in zijn oksel duwen, zachtjes bijten in zijn tepel en met haar handen over zijn rug strelen. Steeds net iets minder zacht dan hij het deed. Ze zou zijn schoot vrijmaken, zijn ballen wegen in haar handpalm. Ze zou nog even omhoogkijken voordat ze hem vervolgens met kracht in haar mond nam. Met haar linkerhand de laatste sappen die hij in zich had omhoog masseren. Hij zou haar neerleggen als een tafelkleedje en zich in omgekeerde richting tegen haar aanvlijen. Het zou allemaal vanzelf gaan, straks zouden ze met gepast ongemak dit hol verdoofd verlaten, alsof het niet gebeurd was. Hij opende haar opnieuw. “Neuk me.” Ze had het gezegd.